Schaatsen op natuurijs!

Eindelijk! Na jaren kon er weer eens worden geschaatst op natuurijs. Michiel en ik hebben vanmiddag nog wel even gekeken bij het Paterswoldse Meer, maar ons kraakte het nog te vervaarlijk. De waaghalzen op de foto denken daar anders over en het zag er prachtig uit, maar wij zijn toch maar naar de ijsbaan van Paterswolde gegaan. Ook daar prachtig ijs, maar zonder risico.
Als de vorst doorzet kan het in het weekend wel!

Jaarlijstjes: Muziek

Platenmaatschappijen klagen steen en been. Toch heb ik nog nooit zoveel cd’s gekocht als het afgelopen jaar. Er was genoeg te genieten!

Nieuwe ontdekkingen:
Mijn ontdekking van het jaar zijn de Fleet Foxes. Heerlijk, wat een lekkere sfeervolle cd!
De grootste verrassing was Santogold. Hiermee maakte ik kennis via de gratis Single van de Week (iedere dinsdag een nieuwe) in iTunes. De enige cd die ik dit jaar hoorde die ik echt raar vond en geneigd was om meteen af te zetten. Maar eigenlijk is het echt heel goed!
Een andere Single van de Week ontdekking is Burial. Trage underground electro van een mysterieuze producer, die later in het jaar geen incognito sterren-DJ, maar een mediaschuwe nobody te zijn. Mooie duistere sferen!
Beste nieuwe Nederlandse band gaat tussen Moke en Voicst, maar Voicst wint, omdat ik hun album A tale of two devils veel vaker heb gedraaid. Lekkere energieke vrolijke pop.

Nieuwe albums van oude bekenden:
Heel sterk vind ik the Seldom Seen Kid van Elbow. Echt een ontzettend goed album. Ik baal nog steeds dat ik ze niet heb kunnen zien in de Oosterpoort. Heel onverwacht, maar erg goed was de onverwachte terugkeer van Portishead met Third. Tien jaar niets van je laten horen en dan zo terugkomen!
Sigur Rós, met Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust liet een nieuw, vrolijker Sigur Rós geluid horen. En deed me de oudere albums weer vaker beluisteren. Een ontzettende aanrader is ook hun DVD Heima, zeker op een groot scherm. Prachtige ode aan IJsland van de band.
Verder mag Vantage Point van dEUS ook niet onvermeld blijven. Heel degelijk en sterk.
Ook Tindersticks is met Hungry Saw weer helemaal op niveau teruggekeerd.
En het laatste album van Madrugada is ook heel erg goed. Jammer dat ze er mee ophouden, maar ook wel begrijpelijk na de dood van de gitarist tijdens de opnames.

Geen nieuw album, maar wel opnieuw ontdekt is Midlake, the Trial of Van Occupanther. Geweldige sfeervolle melancholische muziek, die hoe langer hoe beter wordt.

Wat ontbreekt in mijn lijstje:
TV On the Radio met Dear Science. Gooit hoge ogen in veel lijstjes, maar heb ik pas twee keer geluisterd, dus daar kan ik nog niet echt een oordeel over vellen. Hetzelfde geldt voor Micah P. Hinson met The Red Empire Orchestra. Zeker voor laatsgenoemde geldt overigens wel dat ik verwacht dat die nog wel gaat stijgen op mijn persoonlijke voorkeurslijstje.
Fordlandia van Jóhann Jóhannsson, daar ben ik erg nieuwsgierig naar, maar die heb ik nog niet gehoord.

Mooiste albumtitel van 2008:
1. Get Well Soon – Rest now weary head, you will get well soon
2. British Sea Power – Do you like rock music?
3. Tindersticks – The Hungry Saw

Mooiste albumhoes van 2008:
1. Fleet Foxes – Fleet Foxes
2. Get Well Soon – Rest now weary head, you will get well soon
3. Sigur Rós - Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust

Mijn Top 10 over 2008:
1. Fleet Foxes – Fleet Foxes
2. Elbow – The Seldom Seen Kid
3. Portishead – Third
4. Sigur Rós - Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust
5. dEUS – Vantage Point
6. Santogold – Santogold
7. Voicst – A tale of two devils
8. Death Cab for Cutie – Narrow Stairs
9. Brett Anderson – Wilderness
10. Tindersticks – Hungry Saw

Tot slot het iTunes lijstje van meest gedraaide artiesten 2008:
1. EELS
2. Radiohead
3. Wir sind Helden
4. dEUS
5. Elbow
6. Voicst
7. Sufjan Stevens
8. Madrugada
9. Spinvis
10. Burial

Jaarlijstjes Consumentenvertrouwen

Met mijn consumentenvertrouwen zit het wel goed! Nog nooit heb ik zoveel geld uitgegeven als in 2008.
Gadgets heb ik niet zoveel aangeschaft het afgelopen jaar. Mijn gadget van het jaar is de iPhone 3G. Telefoon, iPod, mobiel internet, agenda, alles in één in mijn broekzak. Super! En de batterijduur valt me niet tegen. Gadget nummer twee van 2008 is de Alpine autoradio met iPod aansluiting. iPod in het dashboardkastje en draaien maar! Alles te bedienen via de radio, de hele vakantie muziek, zonder met cd’s te hoeven rommelen.
Naar de bioscoop ga ik niet meer, nu er een plasma in de kamer hangt. Lekker films kijken vanaf de bank als het óns uitkomt, zonodig pauzeren voor een sanitaire danwel hartige pitstop. Geen vervelende andere bioscoopbezoekers die door de film heenpraten, geen popcornwalm, volume op het door ons gewenste niveau, altijd scherp beeld. Nog geen blu-ray, want ik vind dat dat nog niet voldoende is uitontwikkeld. Voorlopig red ik mij uitstekend met een opschalende dvd-speler.

Gadgets:
1. Apple iPhone 3G 16GB
2. Alpine CDA-9885R
3. Panasonic TH42-PZ80 + Pioneer DV-LX50

Van de drie grootste aangeschafte zaken heb ik twee nog niet ontvangen, daarom maar beginnen met wat er al wel is. In mei hebben we onze eerste auto aangeschaft, zodat we nu niet langer voetgangers zijn, maar een grote stap richting de definitieve burgerlijkheid hebben gezet. Lekker met de eigen auto naar Veendam en terug, even naar mijn ouders in Marum, op vakantie. Fijn hoor die vrijheid. Mooi ook dat de benzine weer betaalbaar is.
De auto was de duurste aanschaf van mijn leven, maar staat maar zielig in de schaduw van de aanschaf van een huis. Dat is echter nog niet betaald, noch bewoond: dat komt in 2009.
De kostbaarste zaak is eveneens nog onderweg en zal in maart 2009 geleverd worden. Daar zitten we dan de rest van ons leven aan vast. Ook met de kredietcrisis durven we dat best aan.

Grote aankopen:
1. Nageslacht
2. Huis
3. VW Golf 1.6FSI Pacific

Jaarlijstje Sport

Het is weer de tijd voor jaarlijstjes. Sportief was het een wisselvallig jaar. Het sportieve hoogtepunt was zonder twijfel de RopaRun. Sportief leverde ik er geen prestatie, maar als evenement was het geweldig om mee te maken en deel aan te hebben. Fantastisch om met zoveel mensen over zo'n grote afstand gedurende drie dagen bezig te zijn met het leveren van een collectieve prestatie!
Ik had me dit jaar een aantal doelen gesteld. Die heb ik niet allemaal gehaald. Eerst maar de getallen.

Roeien: 555km (in 2007 741km)
Fietsen: 1377km (in 2007 530)
Lopen: 302km (in 2007 362)

Ik had me voorgenomen meer te gaan fietsen en dat is gelukt, met name dankzij de tochtjes tussen Groningen en Veendam. Maar ik heb ook meer geklommen. Super om in de Alpen te fietsen, maar het hoogtepunt was toch wel weer Luik-Bastenaken-Luik.

Het roeien was in 2008 bedroevend. Meedoen met de Head was geweldig, maar daarna was het roeiseizoen ook wel ongeveer voorbij voor me. Geen Elfstedenploeg en ook het opzetten van een nieuwe ploeg in een viertje wil niet erg vlotten. Dat moet volgend jaar makkelijk beter kunnen.

Het hardlopen kende eigenlijk twee hoogtepunten kort na elkaar. Eerst een PR op de 10 in Winschoten, maar nog veel mooier was het PR op de Halve Marathon dat ik een week later liep in Groningen: 1:39,54!
Ruim sneller dan in 2007 en belangrijker nog: lekker gelopen. Daarna zakte het sportjaar als een soufflé in. Ziekte, drukte op het werk en alle conditie vloeide weg, met als treurig dieptepunt de rampzalige 7 Heuvelenloop in Nijmegen. Ruim een uur en een kwartier lopen met een gemiddelde hartslag van 185 geeft niet alleen aan dat het niet goed gaat, maar het sloopt je ook. De conditie is helemaal weg en moet nu voorzichtig weer worden opgebouwd. Maar dat zal wel goedkomen.
In 2009 moet het ritme terugkomen in het lopen, er moet een ploeg komen om te roeien en ik hoop net zoveel en net zo lekker te fietsen als in 2008.

SBS Kerstgekte

Vanavond gebeurden er vreemde dingen in Groningen. Ondanks de kerstvakantie kwam ik op weg naar huis vanuit mijn werk bijna de stad niet in en toen ik de hoek van de Turfsingel de Oude Ebbingestraat inliep moest ik mij door de mensen heen wurmen om bij onze voordeur te komen. Wat was er aan de hand? De SBS 6 Kerstparade kwam in Groningen. En dat resulteerde in tienduizenden mensen die met hun kinderen vanaf een uur of vijf zich op de stoep installeerden om rond een uur of acht een stoet gesponsorde carnavalesque commerciële praalwagens te zien passeren met als klapstuk een wagen met zwaaiende pseudo-bekende Nederlanders. Ik heb niet goed gekeken, maar ik verwacht van het kaliber van de onvermijdelijke Jan Smit en Yolanthe. Ik kom er de deur niet voor uit, maar kennelijk vele anderen wel. Morgen schijnt het op SBS te zien te zijn.

Betweterige feitjes

Ik zie net op Geenstijl een linkje naar een wiki met veelgehoorde misvattingen. Dat is nou echt net iets voor mij! Zie hier!

Tindersticks in Oosterpoort: een warm bad

Nog geen week geleden zag ik dat de Tindersticks op 9 december in de Oosterpoort zouden spelen. De herinnering aan het concert dat ik vijf jaar geleden met Vincent bezocht maakte dat ik spontaan besloot kaarten te gaan halen. Toen ik gisteren op een gure winterse avond mij met Louise op het rode pluche installeerde waren de verwachtingen dan ook vrij hoog gespannen.

Eerst het voorprogramma, het Deense duo Murder. Nog nooit twee artiesten met zo weinig charisma op het podium zien staan: een schuchtere ziekelijk ogende blonde slungel in te grote kleren met een akoestische gitaar op schoot en daarnaast een vadsige baardmans met jampotglazen in kleermakerszit op een stoel. Zoals Louise het verwoordde: als je keek naar de lichtjes van de PA was het een stuk leuker! Het zag er dus niet uit, maar het klonk best goed. Zoek het in de richting van de Kings of Convenience. De heren zongen mooie harmonieën, leuke folky liedjes met een knipoog. Ik ga de cd toch wel even checken denk ik.

Dan de Tindersticks zelf. Ondanks dat de band formeel is teruggebracht tot een trio onder aanvoering van zanger Stuart Staples, was het podium goed gevuld met naast een uitstekende drummer, een gitarist en een bassist, een toetsenist (piano, Korg-synthesizer, Hammond), een cellist annex sopraansax en een baritonsax trompettist. De laatste was overigens ook erg goed (behalve als tweede stem, maar dat was eenmalig). De ster van de band is en blijft echter Stuart Staples met zijn fantastische omfloerst mompelende stem.
De setlist, steunde op veel nummers van mijn favoriete album Curtains en daaromtrent. Maar er werden ook nummers gespeeld van de -naar verluid- erg sterke nieuwe cd Hungry Saw. Het was iets ingetogen, de meest wilde experimenten bleven achterwege, maar het optreden had veel soul, en een zware warmte om heerlijk bij weg te dromen. Een uitstekende besteding van een winterse avond. Aanstaande zondag ga ik in dezelfde zaal naar rapdinosauriërs Public Enemy, dan zal het wel héél anders zijn!

Gratis nieuw album van Mercury Rev: Strange Attractor

Mercury Rev heeft een nieuw album uit, getiteld Snowflake Midnight (linker cover). Daarnaast is een tweede album (rechts), getiteld Strange Attractor, gratis te downloaden als je je registreert op hun site. Een nogal sferisch electronisch album. Het is gratis, dus probeer het eens uit zou ik zeggen!

Slager Van Dijk en zoon

Sinds een klein jaartje ga ik nu naar een echte slager voor mijn vlees: slagerij Van Dijk en zoon.
De zaak ziet er niet uit, in het begin van de Steentilstraat, ingeklemd tussen twee panden van de Groninger fietsengigant Ferwerda. Sinds de vroege jaren zeventig is er niets meer aan de zaak gedaan. Houten lambrizering, tegeltjes, veel bruine tinten, beetje morsig.
En achter de toonbank, u verwacht het al, slager Jan van Dijk. En zijn zoon. Vader Van Dijk is de zeventig gepasseerd, zijn zoon schat ik in de vijftig. Ze hebben mijn hart al de eerste keer dat ik er kwam gestolen. Getipt door goede vriend en culinaire goeroe Michiel kwam ik er voor het eerst. Foto's van varkens van een biologische boerderij, dat sprak me al aan. En toen vroeg een klant om iets van het lam voor een bepaald gerecht. 'O, dan moet u een flankje hebben!' En omdat er niet genoeg meer in de vitrine lag liep Van Dijk junior door de versleten deur de koelcel in, om met een karkas terug te komen. Dit werd op het hakblok gelegd en vervolgens kwam er een zaag te voorschijn en werd het gewenste stuk uit het karkas gezaagd. Fantastisch!
Sindsdien koop ik er heerlijke zelfgemaakte saucijzen aux herbes fines, de prachtigste koteletten, lamskarbonades en runder-schaapgehakt waar je de lekkerste gehaktballetjes in tomatensaus van kunt maken. De Van Dijks zelf eten overigens geen lam of schaap, dat vinden ze niet lekker.
En steevast krijgen we met een knipoog een stukje kookworst of leverworst (ook zelfgemaakt natuurlijk) mee 'voor vanavond bij de borrel'.
Vandaag wilde ik graag een rollade kopen. Die was op, maar geen nood: Van Dijk senior maakte er gewoon ter plekke één voor ons. Eerst de stukken vlees snijden, dan kruiden en oprollen. Even een bolletje touw halen en voilá een prachtige rollade. Nu nog bedenken hoe ik die morgen ga klaarmaken!

Simpsons en Apple

Op Geenstijl spotte ik vanavond een leuke parodie op Apple in een aflevering van de Simpsons uit 2007. (Hier vind je de volledige aflevering) Genadeloos wordt het bijna religieuze sfeertje rond de Apple fanboys en hun verlosser Steve Jobs gefileerdDaarbij wordt rijkelijk verwezen naar Apples eigen communicatie in bijvoorbeeld commercials, zoals dit filmpje dat bekend staat als the 1984 Commercial, waarmee Apple tijdens de Superbowl van 1984 de Macintosh presenteerde.

Eén overheid nog ver weg

Onlangs moest ik iets regelen bij de dienst burgerzaken van de Gemeente Groningen. Voor de dienst die ik nodig had kan (nog?) geen afspraak worden gemaakt via het e-loket, maar desondanks waren we binnen vijf minuten aan de beurt. Op donderdagavond nota bene, wat een zegen die avondopenstelling!
Voor de handeling die nodig was, was legitimatie nodig, dus toen hier om gevraagd werd haalde ik mijn rijbewijs, het nieuwe in handig bankpasformaat, tevoorschijn. De ambtenaar trok een vies gezicht en vroeg of ik mijn paspoort niet bij me had, want daar staat mijn nationaliteit op.
Dit had ik, maar toch zou dit volgens mij niet nodig moeten zijn. Dit zei ik hem ook: ‘met mijn rijbewijs kunt u mij identificeren en op mijn rijbewijs staat mijn BSN (BurgerServiceNummer) en daarmee kunt u toch al mijn GBA gegevens inzien?‘
Nog een vies gezicht. ‘Dat rijbewijs is van een ander, daar hebben wij niets mee te maken!’ Het rijbewijs was iets voor op straat, om je aan de politie te legitimeren. ‘Wij hebben liever ons eigen...’
Grappig en typerend deze hokjesgeest in gemeenteland. En ironisch, want ik had mijn rijbewijs in dezelfde publiekshal, bij de gemeente gekregen van een collega van deze ambtenaar. Leerzaam ook om te zien dat de ambtenaar kennelijk meer waarde hecht aan de papieren weerslag van een momentopname van de GBA, in casu het paspoort, dan aan het inkijken van de basis hiervan, het actuele register zelf!
Dit bezoekje aan de gemeente leverde mij aldus drie waardevolle lessen op:

• Ten eerste wordt je prima geholpen met korte wachttijd in de avondopenstelling.
• Ten tweede blijven mensen eerder vertrouwen in een officieel ogend papiertje dan in de unieke bron van de getoonde gegevens op een computerscherm
• Ten derde bestaat het gevoel onderdeel uit te maken van één overheid nog helemaal niet te leven op de werkvloer en wantrouwt men gegevens van buiten de eigen organisatie.

De Andere Overheid of e-Overheid is nog ver weg. Een nuttige realitycheck voor een ieder die zich bezighoudt met de verbetering van dienstverlening bij de overheid.

Avonduurlijke muziek

Voor wie al die zwaarmoedigheid wat teveel wordt heb ik een ander voorstel. Ga eens op zoek naar de Late Night Tales. Dit is een serie verzamelalbums naar het recept van het aloude mixbandje. Dit maakt het ook zo leuk en sympathiek. Er wordt een muzikant gevraagd een cd samen te stellen die hij goede vrienden zou geven om ’s avonds in de luie stoel te luisteren. Het concept bestaat inmiddels een jaar of zes en het rijtje artiesten dat inmiddels zo’n mixbandje heeft samengesteld loopt uiteen van hippe dance-artiesten als Fatboy Slim, Groove Armada en Trentemøller tot Jamiroquai, the Flaming Lips, Belle & Sebastian en onlangs één van de Arctic Monkeys.

Het leuke is dat je een lekkere laidback inkijk in de platenkast van die artiesten krijgt, met nummers die je soms al kent, maar meestal ook niet. Leuk!

Vallende bladeren, bijpassende muziek

Herfst! Het is onmiskenbaar guur, de bladeren vallen van de bomen en ’s avonds rijd je in het donker naar huis. Tijd om de kachel thuis of in de auto op te stoken en te genieten van weemoedige melancholische klanken nu de zomer voorbij is!
Dé herfstplaat van 2008 is wat mij betreft van de Fleet Foxes. Amerikaanse close harmony melodieën, die je doen verlangen naar een mooie nazomerdag op het platteland in het Zuiden van de Verenigde Staten. Hij komt, om maar een cliché te bezigen nauwelijks uit mijn cd-speler.

Voor bij het haardvuur is het album Wilderness van voorheen-Suede zanger Brett Anderson. Hartverscheurend mooi melancholisch. Sobere arrangementen, vaak alleen piano, hier en daar aangevuld met een viool of een gitaar. Wat een leed! Wat mooi!

Een herfstklassieker die ik nog even onder de aandacht wil brengen is het album Nevland van het Groningse Audiotransparent. Voor slechts €10 te bestellen op de site van de band. De cd is al een paar jaar oud, maar komt steeds terug bij mij. Huiveringwekkend melancholiek: je hoort de mistflarden in de muziek. Vrolijk wordt je er niet van, maar doe het toch maar!

Stadje Rond 2008

Afgelopen zondag werd het jaarlijkse Groningse roeifeestje Stadje Rond weer verroeid. Na de winst van vorig jaar moest ik dit keer natuurlijk ook van de partij zijn. Op –uitstekend- initiatief van Arend gingen we daarom dit keer van start met Suzanne op boeg, Arend op 2, Dieuwke op 3 en ikzelf op slag. Marcel ging sturen, dus qua volume zat het wel goed! Op driekwart van de wedstrijd door de Groningse grachten vroeg een geërgerde mevrouw van een woonboot of dat nu echt zo luid moest. Hierop brulde Marcel terug: ‘Het is een wedstrijd!’ Daar lag het niet aan!

Nu was het wel zo dat ik al een week of zes niet geroeid had, door ziekte, drukte, gekwakkel etc., dus dat ik niet topfit was wist ik. Toch viel het tegen! Poeh, wat is het een eind (drie kilometer) als je zo zit te sleuren en zwoegen in een lompe C4!
Kortom het ging helemaal niet, de tijd was langzaam en ik ging helemaal kapot, maar toch ben ik blij dat we hebben meegedaan. Het is toch wel altijd een erg leuke wedstrijd en het is een mooie traditie om de hele middag in de pannenkoekenwalm te zitten. ’s Avonds hebben we het afgemaakt met een gezellig Marokkaans diner in de Padang-Bar. Een prima zondag! Nu wel hopen dat de conditie op tijd terugkomt voor de 7-Heuvelenloop volgende week zondag!

De Vuelta is de Tour niet

De Vuelta zit er bijna op. Geen seconde heb ik er van gezien op TV, zelfs de beklimming van de Angliru heb ik helaas gemist. Andere prioriteiten. En een fulltime baan.

De revelatie van de Vuelta was zoals vooraf gehoopt de jonge Rabo-renner Robert Gesink. Zevende in het algemeen klassement, met de grote mannen mee op alle beklimmingen. Een meer dan uitstekende prestatie van dit jonge talent. En een belofte voor de toekomst.
Helaas beginnen de hongerige Nederlandse wielerfans de druk alweer op te voeren. Een zevende plaats in de Vuelta van 2008? Dan wordt alweer gerekend op een top vijf klassering in de Tour de France van 2009...
Ik roep alle wielerliefhebbers op hun hoop en verwachtingen niet te verwarren. De Tour is niet de Vuelta, dus het resultaat van vandaag mag niet worden omgezet in een verwachting voor juli 2009.
Dat is niet realistisch en ook onredelijk. Door een dergelijke druk te creëeren is al menig wielertalent bezweken. En ik wil nog graag jaren genieten van het grote talent Robert Gesink. Dus laat de jongen met rust, laat hem lekker fietsen en groeien en heb geduld.
En voor hen die dorstten naar Nederlands rondesucces: weet u nog hoe oud Joop Zoetemelk was in 1980? Juist, dus heb geduld, geniet en houdt hoop, maar verwacht niet teveel.

Per ongeluk PR op de 10

Zaterdag deed ik mee met de altijd gezellige Run van Winschoten. Je kunt daar een ultraloop van honderd of vijftig kilometer lopen, of met een estafetteteam deelnemen aan de 10x10. Dat laatste heb ik gedaan met het team van mijn loopgroep.
De bedoeling was om net als vorig jaar rustig aan te doen, maar in het stralende zonnetje liep ik in de Molenstad 'per ongeluk' toch een ruim PR: 44:21 volgens de officiële timing, 44:11 volgens mijn eigen klokje. Het verschil zit in het stuk van de wissel met de volgende loper, maar aangezien mijn eigen GPS-meting aangeeft dat ik 10,03 kilometer heb afgelegd houd ik lekker die tijd aan.
Gezien mijn gare toestand door de voortdurende stress van de combinatie werk & scriptie, moet het zeker nog sneller kunnen als ik echt mijn best ga doen. Maar dat zien we later wel weer een keer als ik echt fit ben.
Winschoten biedt in ieder geval hoop voor de halve marathon van aanstaande zondag!

Zwemmen in het Hoornsediep

Sinds een paar weken ben ik mij met Gerard aan het bekwamen in één van de mooiste roeinummers: de twee-zonder-stuurman of kortweg de 2-.
Gistermiddag was de training maar van korte duur. Onder de Van Iddekingebrug bleek mijn dolklep open te staan. Dat hoeft niet direct noodlottig te zijn, als je niet hoeft te manoeuvreren...
En zo eindigde de outing in het water van het Noord-Willemskanaal. Tja, volgende week beter.
Eén ding viel mee: het water was niet koud.

Vorstelijke thuisreis

De buren zetten grote ogen op toen ik gisteravond thuiskwam. Nu kom ik wel vaker 's avonds thuis, maar normaal word ik niet in een limousine thuis afgezet. De benedenburen van de avondwinkel kwamen meteen nieuwsgierig naar buiten lopen toen de wagen bij hen voor de deur stopte. Nieuwsgierigheid die omsloeg in verbazing toen de chauffeur mij uit de auto hielp en mijn tas aanreikte. 'Zo'n grote Passat' hadden ze nog nooit gezien! Hoe was ik daar nu in terecht gekomen?
Ik was gisteren voor HEC in Den Haag en zou eigenlijk gewoon weer met de trein naar huis komen. Er bleek echter een aanstaande collega te zijn die in Haren woonde, zodat er al snel een voorstel was om samen te reizen. Hij had het over een taxi, dus ik dacht dat we een taxi zouden nemen naar het station. Toen we het hotel uitliepen waar de sessie was gehouden, was me duidelijk dat dit geen taxi naar het station was.
Er stond een grote fonkelende Volkswagen Phaeton voor de deur. De Phaeton, vernoemd naar een Griekse halfgod, de zoon van zonnegod Helios, is het alternatief van Volkswagen voor de topklasse limousines als Mercedes S-klassen, BMW 7-serie en Audi A8 en deelt veel techniek met de Bentley Continental. De auto is geen succes, omdat deze 'grote Passat' niet de status heeft die men bij het prijskaartje verlangt, dus je ziet ze maar zelden. (De ironie wil dat de mythologische Phaeton door Zeus wordt gestraft voor een overmoedige joyride met de zonnewagen, waarna hij te pletter valt: Nomen est Omen.)
Dit neemt niet weg dat het een uitzonderlijke wagen is, zodat we prinsheerlijk naar het Noorden zoefden. Een onverwacht genoegen, zo op een donderdagavond! Wanneer krijg ik zo'n dienstauto?

Hieronder het oordeel van Jeremy Clarkson over het topmodel in Top Gear.

Het collegejaar begint weer!

Het is duidelijk: het collegejaar begint weer. Traditioneel begint dit met de KEI-Week en de week erop het Noorderzon festival (nog tot 31 aug).
En ieder jaar komt de Groningse politie met een campagne om de eerstejaars schrik aan te jagen en ze van het slechte pad af te houden.
Eerstejaars zijn immers hormonen zwetende pubers die denken dat met het bereiken van de hemel die studententijd heet alle regels zijn opgeschort en alles mag. Regels zijn immers voor burgers. Daarom start de politie al dan niet samen met de gemeente ieder jaar een campagne gericht op studenten. Denk aan zaken als fietsendiefstal/ de aanschaf van een stadsfiets bij een willekeurige junk op de grote markt of geluidsoverlast.
Ik herinner me een paar jaar geleden de leuze Toe eem' normaal Tammo! om studenten aan te zetten om rekening te houden met de stadjers. Uiteraard met een bijbehorende website: doenormaalja.nl.
Dit jaar is de campagne gericht tegen diefstal van verkeersborden! Het opleuken van studentenkamers met verkeersborden is verboden en gevaarlijk. Maar de Groningen politie is de beroerdste niet: de komende tijd kunnen verkeersborden, straatmeubilair en winkelwagentjes straffeloos worden ingeleverd bij de politie. Na deze periode zal de politie repressief optreden: het aantreffen van deze zaken in een studentenhuis zal leiden tot een proces verbaal en een boete wegens heling. En daarmee tot een strafblad! Juristen in spé en toekomstige ambtenaren zijn dus gewaarschuwd. Óf snel inleveren die hap, of voorlopig de gordijnen dicht houden!

Gas terug in de Oude Ebbingestraat

Het is wel raak de laatste tijd. Gisteravond even de poezen van een vriendin gevoerd, blijkt bij terugkomst de straat afgezet door politie en brandweer! Daar wordt je toch licht nerveus van als brandweerlieden zich bij jou voordeur ophouden, de buren ook aan het lint van de afzetting staan te wachten en er zenuwachtige agenten rondlopen!
Wat blijkt: er is een gaslek in de bovenwoning naast ons. Komkommernieuws dat vanochtend op de frontpage van de nieuwspagina van RTV-Noord staat. (Hier het hele artikel.)
De fotografen van 112Nederland waren er ook om dit komkommernieuws van beeld te voorzien. Twee weken eerder waren ze er ook al. Toen leidde dit tot de vette kop: Ravage in Oude Ebbingestraat.Een epileptische bestuurder was door de straat gezwalkt en had een verkeersbord en zijn auto platgereden. De klap was inderdaad hard en extra spannend door de klapband die direct volgde, zodat de hele buurt voor het raam en al snel op straat stond om te zien wat er aan de hand was.
Spanning en sensatie op de zomeravond!
Gisteravond was er natuurlijk verder niets aan de hand, zodat we gewoon naar huis konden nadat de hoofdkraan was afgesloten om weer over te gaan tot de orde van de dag.

Kritische re(d)actie

Geheel tegen mijn gewoonte in ben ik gisteren in de pen geklommen. Er verscheen een artikel op Computable.nl over de voortzetting van het programma ELO-Grunn, waaraan ik eerder meewerkte. In het artikel stonden allerlei inhoudelijke fouten, zodat het reactie-veld onder het artikel lonkte. Ik wees de auteur dus op zijn slordigheid en op de onjuistheden, met correcties. Druk op de knop en het bericht stond onder het artikel.
En wat gebeurt er dan? Een half uurtje later volgde een e-mail van de auteur van het artikel met een reactie op mijn opmerkingen, de mededeling dat het artikel is aangepast en dat daarom mijn reactie is verwijderd!
Ik doe dus feitelijk een redactie op een slechte vertaling van een persbericht en wordt vervolgens weggepoetst. Fraai is dat!
En het ergste is nog dat de auteur kennelijk echt geen flauw benul heeft van de Europese Dienstenrichtlijn, want mijn aanwijzingen daarover heeft hij niet overgenomen, zodat die nog steeds verkeerd staat omschreven. Kijk maar!

Update: inmiddels staat ook de Dienstenrichtlijn correct omschreven.

Op kousevoeten

Veel collega's wierpen steelse blikken op de grond als ik in de buurt was. De reden van mijn geruisloze verplaatsingen door het RDW pand was dat ik mijn schoenen vergeten was. Zoals wel vaker was ik op de racefiets gekomen, maar na gedouchet te zijn, bleek ik vergeten te zijn om schoenen in mijn tas te stoppen. Tja...
Mijn manager bekende, nadat hij was uitgelachen, dat hij eens een dag zijn motorlaarzen onder zijn pak had moeten dragen.
Ik moest terugdenken aan de hoogleraar Middeleeuwse geschiedenis Dick de Boer, die wel eens het eerste uur werkcollege gaf in een schaatspak en op skeelers. Een onvergetelijk gezicht!

Ameland

Zoals afgelopen week in mijn litanie over de onverklaarbare status van de zeehond als knuffeldier reeds gememoreerd was ik vorig weekend op Ameland. Dit was in het jaarlijkse bedrijfsuitje van HEC. Ik had mijn camera mee en heb toen een paar aardige plaatjes geschoten, dus bij deze!

Midoffice

In het e-overheidswereldje wordt te pas en te onpas de term midoffice gebruikt. Soms goed, maar soms ook niet. Op Digitaal Bestuur zag ik een artikel van Guido Bayens en Marc Lankhorst dat buitengewoon helder uitlegt wat een midoffice nu precies is!

Toeterturken

De afgelopen dagen vertelden diverse randstedelijke vrienden van het fenomeen van de Toeterturken: Turkse voetbalfans, die op dagen dat het Turkse elftal wél wint, luid toeterend met Turkse vlaggen uit de ramen de binnenstad in trekken om dit heugelijk feit te vieren.
Tot hun verbazing was ik reeds bekend met dit fenomeen, dat zich ook in Groningen voordoet. Sommigen konden het bijna niet geloven. Op Geenstijl.nl is deze folklore echter gedocumenteerd: zie hier!

Zeehondsdolheid

Dol van geluk worden mensen als ze een zeehond (menen te) zien. Ik was op Ameland en op de terugweg voeren we met de Robbenboot een heel eind om, om zeehondjes te kunnen zien. Vanwaar dat liefkozende verkleinwoordje? Wat is er vertederend aan een aangespoelde frikandel van 250 kilo op een zandplaat? Zo'n beest doet niets, het ligt maar wat op zijn pens. Het is allerminst aaibaar: een poging in die richting kan je makkelijk je vingers kosten en een bijzonder nare ontsteking opleveren.

Toch raakten allerlei mensen in extase bij de aanblik van enige robben op veilige afstand en vergaten zelfs even dat ze erg bang waren het begin van de kwartfinale Nederland-Rusland op de EK te missen (een angst die terecht bleek, maar achteraf niet zo erg). Doodknuppelen hoeft van mij ook niet direct, maar wat er nu zo tof is aan dit zeezoogdier, is mij een klein raadsel.
Is het de schuld van Greenpeace? Komt het door Seabert? Kan iemand mij vertellen waar deze zeehondsdolheid vandaan komt?

Tram in Stad

Vorig weekend reed er opeens een tram door de straat! Nota bene een HTM-RandstadRail. Er wordt in Groningen al jaren gesproken over de terugkeer van trams in het straatbeeld. Over het tracé is nog niets besloten, maar er was al wel een paar dagen een tram op de Grote Markt geplaatst, waar nieuwsgierige omstanders een kijkje konden nemen in en rond het rijtuig. Vroeger reden er al eens trams door de Groninger straten. In de jaren vijftig werden die vervangen door goedkopere trolleybussen, die op hun beurt weer werden vervangen door gewone stadsbussen.
En nu komt de tram weer terug. Er komt in ieder geval een lijn van het station naar het Zernike Complex. Ook wordt gesproken over een lightrailverbinding met Assen. De zin daarvan ontgaat mij enigzins, aangezien daar ook al een gewone spoorverbinding bestaat met drie treinen per uur. Hoe dan ook: Over een paar jaar dus ook in Groningen oppassen voor de tramrails!

MijnOverheid.nl. Content gezocht!

Sinds een paar weken is MijnOverheid.nl nu live, zoals dat heet. Er werd bij ICTU al enige jaren aan de ontwikkeling van de persoonlijke internetpagina gewerkt en nu is er een voorzichtige start gemaakt met ruimte voor enige tienduizenden proefgebruikers. Mijnoverheid.nl is een concept, waarvan het Ministerie van Binnenandse Zaken verwachtte dat het een belangrijke spil in de electronische dienstverlening aan burgers zou worden. Een persoonlijke pagina voor iedere burger, waarop de burger inzage heeft in de gegevens die de overheid over hem heeft, die eventueel kan laten aanpassen en waar de burger over enige tijd ook makkelijk zaken kan doen met de overheid. Immers ten aanzien van de burger zou de overheid zich moeten gedragen als was zij één organisatie, zonder dat de burger zic hoeft af te vragen of hij nou bijvoorbeeld bij de gemeente, het Kadaster of bij het Ministerie van VROM moet zijn.
Helemaal in lijn met de zogenaamde één loket-gedachte dus. Van een pagina is Mijnoverheid.nl inmiddels echter veranderd in een portaal, waar vooral links te vinden zijn naar de sites van overheidsorganen. Dat past dan weer minder in de één loket-gedachte. Al die overheidsorganen blijken terughoudend te zijn om “hun” content beschikbaar te stellen. De burger wordt gewoon doorverwezen naar de eigen website. Zo wordt de zogenaamde Wall of Shame van duizenden overheidssites gewoon in stand gehouden.
Op dit moment zijn alleen de GBA-persoonsgegevens te vinden op de pagina, kunnen gegevens uit de sociale zekerheid worden ingezien en beheert en zijn er links naar digitale diensten van de RDW en het Kadaster. Een magere oogst voor een portaal dat dé gepersonaliseerde ingang tot de overheid wil zijn. Zonder content zal het zeker niks worden. Het valt al te betwijfelen in hoeverre burgers geneigd zullen zijn een dergelijke persoonlijke internetpagina te gaan volgen, maar als er niets opstaat gaat dat zeker niet gebeuren!
Veel organisaties, alle één overheidsgedachtes ten spijt, zitten erg op hun eigen informatie. Ook zijn er twijfels aan de beveiliging van DigiD, dat gebruikt wordt om de toegang tot Mijnoverheid te regelen.
Wie echter nieuwsgierig is kan zich op www.mijnoverheid.nl aanmelden als proefgebruiker. Ook als het geen succes wordt is het in ieder geval interessant om te zien of het portaal een beweging in gang kan brengen waarbij het aantal overheidsloketten nu ook echt gaat verminderen.
Zie over hetzelfde onderwerp ook het blog van Marieke Vos op Digitaal Bestuur.

RopaRun: Maandag, door naar de finish

Uren heb ik geslapen als ik wakker wordt en Harriët zie rondscharrelen. Zijn ze me vergeten te wekken?! Nee, ik blijk ruim een uur geslapen te hebben. Een korte nacht, maar een wereld van verschil: ik voel me weer redelijk fris. Op zoek naar koffie en dan volgt een kort overleg. Een aantal van de mensen van de verzorging zouden ook wel graag een etappe mee willen op de fiets. Omdat de bus maar op twee plekken nog bij het parcours mag voor een wissel moeten de lopers ook fietsen. Er is dus geen ruimte voor extra mensen. Dit zou dan dus betekenen dat wij als fietsers de laatste dag dus langs de zijlijn zouden staan tot de aankomst in Rotterdam. Sterker nog: van onze drie fietsers kunnen er maar twee mee met iedere etappe.
Moeilijke beslissing. Aan de ene kant gunnen we het de mensen die zich al twee dagen hebben uitgesloofd om ons te voorzien van ons natje en droogje enorm om ook mee te delen in de ervaring. Het moet toch raar zijn om steeds hard te werken, maar vrijwel niets van het evenement zelf mee te maken. Aan de andere kant: het zijn onze lopers, we zijn samen team B en hebben samen al zo hard ons best gedaan, dan wil je ook niet zomaar voor het einde uitstappen... Uiteindelijk besluit ik dit maar uit te spreken, hoe jammer ik het ook vind. Dan de volgende beslissing: wie gaan mee op de volgende etappe en wie doen de laatste etappe? De eerste is makkelijk: Gert wil graag nog wat langer slapen, dus Petra en ik mogen ons klaarmaken. Intussen verschijnen ook de lopers weer. De bus in en weer gaan!We nemen het weer over van team A in Steenbergen en beginnen met wat eigenlijk de leukste etappe was. Iedereen op de fiets, de mand aan het stuur en de rugzak vol drinken en om de zeven minuten een loper wisselen. Zeeland is prachtig, de zon schijnt en de lopers gaan weer als een speer. Kortom het is genieten. We zijn in Nederland, dus er waait ook een windje, zodat het zaak is de loper zo goed mogelijk uit de wind te houden. Doordat iedereen op de fiets zit is er meer interactie met de lopers en het is gewoon supergezellig. Intussen vreten we het ene na het andere team op. Dan na 25 kilometer de wissel.
Bij team A is Bram intussen helaas uitgevallen met een knieblessure. Wat nu te doen? Er wordt besloten dat Ron doorgaat met team A, zodat ze gewoon met vier lopers door kunnen. De rest stapt in de bus op weg naar de laatste wisselplaats. Daar wachten we in het zonnetje. Wie gaat naar Rotterdam fietsen? Gert in ieder geval, maar wie gaat er mee. Ik wil heel graag, maar Petra natuurlijk ook. Met enige spijt gun ik Petra de laatste etappe en ga met Nadine en Bart in de bus naar Rotterdam. Gek om na drie dagen opeens zonder team in de bus te zitten en de teams te zien lopen en fietsen. Een industrieterrein in Schiedam is als parkeerterrein voor de RopaRun-caravaan bestemd. Vandaar gaan we met de metro naar de Coolsingel. Hierbij blijkt al snel dat de OV-chipkaartpoortjes niet geschikt zijn voor de verwerking van honderden mensen in één keer.
Op de Coolsingel hoeven we niet lang te wachten op ons team. We stappen met een groot spandoek in het instapvak en hollen de laatste honderd meter samen, toegejuicht door duizenden mensen, richting de finish, waar ieder een roos krijgt. Het zit erop.De vermoeidheid slaat nu echt toe: de adrenaline begint op te raken. Nog even samen iets drinken, medailles, lofwoorden voor Marije en Bart die dit geweldige avontuur hebben georganiseerd. En dan langzaamaan naar huis.
Onderweg begint ook het besef binnen te komen waar we het allemaal voor doen: de kankerpatiënten waar we geld voor inzamelen. Tot dat moment was het vooral gezellig, leuk en een uitdaging, maar begin ik ook de serieuze kant duidelijk te voelen. Ik denk aan mijn vorig jaar overleden oom en realiseer me dat waarschijnlijk iedereen het doel van de RopaRun wel zo persoonlijk kan relateren. Ik denk ook aan onze HEC-collega Nelleke die ik pas nog over de -toen nog aanstaande- RopaRun sprak. Dat maakt het weekend en de hele onderneming nog bijzonderder. Dit gevoel wordt de volgende dagen alleen maar sterker als de mails vol enthousiasme en waardering heen en weer gaan: het was een heel mooie en bijzondere ervaring. Ik wil zeker nog wel een keer meedoen, maar dan eigenlijk wel als loper! ;-)

Update:
Zie hier het verslag van de eerste dag van Jan Fokke en hier het verslag van Petra.

RopaRun: Zondag

Wakker worden! Jullie moeten opstaan!
Ik heb nog niet geslapen. Het hoofd zit te vol, maar het liggen was wel lekker. Maar kort. Na zo’n anderhalf uur schijnt het tijd te zijn om op te staan. Ik spring uit de slaapzak, fietskleren aan, spullen in mijn tas frommelen en op zoek naar koffie die nog niet klaar is. Dan de bus in. Op naar de volgende etappe. Team A schijnt voor te lopen op schema. Intussen komt de zon op boven de heuvels. Team A loopt wel voor, maar minder dan gedacht, zodat we ruim op tijd op de plaats van de wissel zijn. Ze hebben het zwaar gehad, maar Hinke, Jan Fokke, Bram en Marco lopen goed door.
Weer op de fiets en meteen is de routine er weer. Heel bijzonder. Je voelt en ruikt dat dit hetzelfde landschap is als vannacht, maar nu kun je het ook zien! Het is mooi! Glooiende heuvels met roggevelden afgewisseld met koolzaad, oude dorpjes, beekjes in de dalen en bossen op de hellingen. De lopers komen al snel weer op stoom. Ik blijf me verbazen over het tempo dat deze mannen ontwikkelen! Het tempo loopt regelmatig op tot vijftien kilometer per uur!
Het fietsen is intussen vooral een kwestie van zitten en doorpeddelen. Waar veel teams uitpakken met luxe toerfietsen en mountainbikes met duizend versnellingen doen wij het met de stadsfietsen van Sanne en Marije. De eerste is een opoefiets zonder versnellingen, de tweede een fiets waarvan de versnellingen stuk zijn, zodat hij vast zit in één van de zwaardere verzetten. Vooral op de opoefiets worden we regelmatig aangesproken. Maar eerlijk gezegd fietst die het lekkerst! De heuvels zijn in ieder geval geen probleem. We vervelend is dat de zadels zo laag zitten, zodat je voortdurend vanuit je knieën de kracht moet zetten. Maar daar zal wel over nagedacht zijn. Intussen denken Jeroen en Sanne, de fietsers van Team A hetzelfde, zodat er pas na driehonderd kilometer een zadel omhoog gaat!
Maar alles gaat dus lekker, het zonnetje is lekker en de etappe gaat snel voorbij. Onze lopers ogen nog fris en lopen vlot door. Intussen zijn ook de kenmerken van alle lopers duidelijk te herkennen. Ton dieselt gestaag op de twaalf kilometer per uur die zijn afgesproken door. Ron is net PacMan: steeds op zoek naar lopers voor zich om op te vreten. Als je hem vertelt hoe hard we gaan, gaat hij nóg harder lopen. Normaal loopt hij zo’n 14,5, maar dat loopt dan op tot zestien per uur. En hij heeft altijd honger. Steef loopt bijna even hard, maar krijgt het af en toe op zijn heupen en gaat dan opeens als een dolle vooruit om iemand voorbij te sprinten. Maurice gaat harder lopen zodra het bergop gaat.
Tevreden komen we aan bij basiskamp 2, waar Nasi met saté-saus klaarstaat! Heerlijk! Er wordt uitstekend voor ons gezorgd. De lopers worden weer gemasseerd en gaan slapen. Zelf doe ik een poging tot lezen en ga dan maar wat liggen met de iPod op. Slapen lukt nog niet, maar gewoon even liggen, alleen met mijn muziek frist me al op.
De volgende etappe zal heel zwaar worden. Het is bloedheet, zodat we de wisselinterval inkorten naar iedere anderhalve kilometer. Het wordt een extra lange etappe: we nemen tien kilometer erbij om Team A wat te ondersteunen en komen zo op zestig kilometer. Hitte, de Belgische grens over en het landschap verandert. België is saai. Saai en heet. Iedereen begint er een beetje doorheen te zakken.
Maar als we aan het eind van de dag (althans zo voelt het: besef van tijd en plaats is dan al een tijdje helemaal weg) aankomen op basiskamp 3 zijn er douches en eten! Daar knapt een mens van op! De lopers zie ik er bijna niet: ze eten, worden gemasseerd en slapen meteen als ossen. Ik ga na het eten weer even liggen op een veldbed in het avondzonnetje en voel me intens blij. Wat is het ontzettend gaaf om zo’n avontuur te ondernemen! Wat is het tof om de kameraadschap te voelen als je zo met een bus door het land scheurt! Wat geweldig dat Harriët, Judith, Anke en Marte zo goed voor ons zorgen: dat er douches zijn en eten klaar staat en dat als we weer vertrekken de bus is gevuld met nieuw eten en drinken. Ook Ton en Vera, de masseurs verzetten enorm goed werk als masseurs op de lopers en alle anderen die een beroep op ze doen. Super om zo een team te vormen.
De zon gaat weer onder en we gaan op weg naar de volgende wissel in Seelich kort voor Antwerpen. Een bijzondere belevenis. De hele route door het dorp is verlicht met fakkels, het hele dorp bivakkeert langs de route en juicht ons toe. Kinderen willen een high-five met ons doen. Het voelt heldhaftig. We komen door Hamme, het dorp van de jeugd van Herman Brusselmans, van wie ik toevallig net een novelle lees (met de fantastische titel De Dollartekens in de ogen van Moeer Theresa) die zich er afspeelt. Na de eerste euforie merk ik dat we toch intussen wel allemaal erg moe zijn. De hitte van vanmiddag heeft de lopers toch wel een tik gegeven en voor het eerst zakt het tempo iets. In Antwerpen doen we nog een fietserswissel. Het parkoers gaat door een tunnel onder de Schelde door en dan door de binnenstad. De bus mag daar niet bij, zodat er een loper mee moet fietsen naar de volgende wissel.
De bus raast intussen door nachtelijk Antwerpen naar de haven waar we weer gewoon doorgaan. In de eindeloze haven halen we het sterrenteam in en meen ik een bewonderende blik van Gianni Romme te zien als Ron als een dolle Leontien van Moorsel voorbij stuift. Als ik hem dat vertel gaat hij nóg harder lopen. Dan weer een wissel. Team A zal doorgaan tot in Nederland. Wij gaan naar het laatste basiskamp in een sporthal in Ossendrecht. Daar eet ik twee pannenkoekjes. In de sporthal spot ik Harriët die net opstaat. “Mooi, dan delen wij bij deze het (veld)bed” zeg ik en ga liggen onder haar dekentje. Intussen ben ik zo moe dat ik meteen in slaap val.

RopaRun: zaterdag en de eerste etappe

Zaterdagochtend om half zes begon het avontuur. De wekker ging bij Bart en Marije waar ik logeerde en na een vlug ontbijt en wat laatste dingetjes reden we naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken waar we zouden verzamelen en inladen.

Drie busjes en de Carisma, acht lopers, vijf fietsers, vier chauffeurs/ navigatoren, verdeeld over de teams A en B en daarnaast nog twee masseurs vier verzorgers en Marije de teamcaptain als coördinerend. In totaal 24 man. Redelijk op schema gingen we op weg naar Frankrijk. Bij ons in de bus met Team B was de sfeer ondanks het vroege uur al snel voorzichtig uitgelaten dankzij de feestmuziek van Nadine, zodat de reis vlot verliep. Team A zou starten om kwart over zes bij Parijs en de eerste etappe van zo’n vijftig kilometer lopen, zodat wij de rest van de zaterdag nog stuk te slaan hadden. Eerst hebben we enige uren gekampeerd op een parkeerterrein aan de Autoroute, een Hypermarché geplunderd om de voorraden aan te vullen om vervolgens naar basiskamp 1 te rijden in Plessis de Roye. Vervolgens daar wat rondgehangen en besloten om nog maar ergens een warme maaltijd te scoren. Dat werd uiteindelijk pizza & pasta bij een Turk in zo’n typisch Frans plattelandsdorpje. Zo’n dorp waar nooit iets gebeurd, behalve toen wij er waren. Tijdens het eten werden we opeens aangesproken door een gendarme. O jee! Bus fout geparkeerd? Nee, er bleek een scooter te zijn aangereden voor de deur van het restaurant en of we iets gezien hadden... Hadden we niets van gemerkt, totdat we de sirenes hoorden.
Bij het invallen van de schemering eindelijk op weg naar de route. De spanning nam voelbaar toe: het ging ook voor ons echt beginnen! Verlaten donkere dorpjes en dan opeens lichtjes, lopers, fietsers en busjes! Nu op zoek naar de wisselplek en wachten op Team A...
Ik zou beginnen met fietsen, samen met Petra, de lopers zouden om de twee kilometer wisselen. Turen in het donker totdat we ze zagen komen. Om ons heen chaos met busjes, touringcars, fietsers en lopers.
Daar zijn ze! Fiets aannemen, lichtjes aan, waar zijn we op de kaart? En we zijn onderweg. Ik voorop, en achter mij het geluid van voetstappen. Heel gek om zo opgewonden te zijn, maar dan heel langzaam te fietsen. Na zo’n 2,5 kilometer de eerste loperswissel. We zijn het eerste dorp gepasseerd en gaan door de donkere velden achter die andere lichtjes aan. Intussen beginnen we al in te halen. Dorpjes, velden, bossen, heuvels en beekjes wisselen elkaar af. Het is stil en donker op het geluid van de lopers en af en toe de busjes op weg naar de volgende wissel na. In de dorpjes worden we aangemoedigd met een “Bravo!” of “Bon courage!” en op één plek zelfs toegezongen. Al heel snel ontstaat een routine, zonder dat het saai wordt. Er is een wereld van geuren, sterren en andere indrukken. De lopers Steef, Ron, Ton en Maurice gaan intussen soepel door en zijn duidelijk sneller dan de geplande twaalf kilometer per uur.
Na ruim anderhalf uur fietsen wisselt Gert me af en stap ik in de bus, waar de sfeer uitstekend is. Het gaat lekker.
Tijdens de teamwissel zit ik op de fiets. Hij komt onverwacht, zodat ik de bus al bijna voorbij ben. En dan zit onze eerste etappe erop. Snel naar het basiskamp, en beetje wassen en dan proberen wat te slapen. De lopers worden intussen nog gemasseerd, maar ik trek een veldbed naar buiten en kruip in mijn slaapzak. De kop is er af, ik lig onder de sterren, het is geweldig!

RopaRun

Vanavond naar Den Haag en dan is het morgen zover! De RopaRun!
De RopaRun is een hardloopestafette van Parijs naar Rotterdam om geld in te zamelen voor kankerpatiënten. Collega Marije is teamcaptain van een gecombineerd team van HEC en het Ministerie van Binnenlandse Zaken: Team 238 HEC/BZK Runners.
In dit team doe ik mee als fietser: de lopers worden altijd begeleid door minstens één fietser die ze de weg wijst, controleposten afhandelt enzovoort.
We starten morgen om kwart over zes bij Parijs en worden maandag rond drie uur 's middags op de Coolsingel in Rotterdam verwacht. Op de RopaRun site is een live tracker te vinden waar de voortgang in realtime te zien is op Google Earth.
Daarnaast hebben we zelf ook trackers vanaf maandagnacht. Van vier uur 's nachts tot twaalf uur zijn we hier te volgen en van twaalf uur tot de finish hier.
Donaties kunnen nog worden gedaan tot 25 mei!

Spektakel op de baan

Sinds vrijdagavond kijk ik naar de Wereldkampioenschappen baanwielrennen. Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Het blijkt een revelatie! Baanwielrennen is geweldig! Er gebeurt steeds van alles. De hoogtepunten volgen elkaar in hoog tempo op, doordat de verschillende wedstrijden achter elkaar door starten, ofwel omdat er zoals bij de puntenkoers iedere tien ronden gesprint wordt. Diep onder de indruk ben ik van Marianne Vos, die na de wereldtitels veldrijden en op de weg, gisteren ook de puntenkoers won op de baan. Wereldkampioen in drie disciplines! Hoe kan het dat deze buitengewone sportvrouw nog geen sporter van het jaar is geworden?

Head of the River Amstel 2008

Het duurde even voordat ik eraan toekwam om dit stuk te schrijven over The Head van 16 maart jongstleden. Dat was niet vanwege schaamte over het abominabele klassement, maar door drukte en matige gezondheid was ik er nog niet aan toe gekomen.

Tijdens de training op zaterdag vanaf Poseidon werd al duidelijk dat het roeiwater van Amsterdam richting Ouwerkerk in ieder geval prachtig is. Mooi weer: weinig wind, zon, genieten! De training ging een stuk beter dan de week tevoren. Dat stelde wel wat gerust.

Op zondag viel de wedstrijdstress mee, maar het weer was vrij slecht. Niet veel kouder dan de dag tevoren, maar vooral heel nat, met een koude wind. Heel gaaf om al die achten langs te zien komen: er wordt de hele dag achter elkaar door gestart. In het startvak is het druk met achten. Een gaaf gezicht. We hebben startnummer 205 en blijken direct achter de ploeg van Honte uit Middelburg met mijn oude ploeggenoot Maarten te starten. Leuk! Tijdens de voorstart blijkt Mirjam op de brug te staan om aan te moedigen. De laatste afleiding voor de start. Opzetje en gaan!
De kwaliteit van het roeien wisselt nogal. Vooral in de eerste helft zitten forse stukken die niet zo goed zijn. Rommelig en gejaagd. De tweede helft gaat beter. Tanden op elkaar voor de zogenaamde Hoerenbocht, die zo heet, omdat hij zo lastig op volle snelheid te nemen is zonder uit de bocht te vliegen. Die komen we goed strak door en de laatste kilometers zijn we in gevecht met twee oplopende boten van Aegir en Gyas. Nu komen er stukken die beter zijn dan we ooit hebben geroeid. Aegir komt uiteindelijk langszij en erover, maar Gyas komt er tot de finish niet langs!
30:38 hebben we over de acht kilometer gedaan. Dan zes kilometer terugroeien naar Amsterdam. Nat en moe, maar redelijk tevreden. Alles gegeven.
We leggen aan bij Willem III, maar onze schoenen blijken nog bij Poseidon te liggen. Het gevolg is dat we een kwartier op natte sokken op het ijskoude vlot staan totdat we rillen en klappertanden, voordat we onze schoenen krijgen en de boot naar Poseidon kunnen dragen. Een dag later, op maandagmiddag krijg ik keelpijn.

Laatste Ronde

Vanmorgen heb ik voor ik aan het werk ging nog even lekker hardgelopen. Om kwart voor zeven zijn de straten nog verlaten. De stad wordt steeds groener, de bomen staan in de knop aan de weg naar de gevangenis in Scheveningen. De duinen zijn voorbij het waterbedrijf nog een collage van bruintinten met daarboven prachtige loden luchten. Op het strand is het ongewoon helder. De haveninstallaties van Rotterdam zijn duidelijk te herkennen. Verderop wordt Scheveningen alweer lelijk gemaakt voor de zomer: het hele strand wordt weer vol geplempt met strandtenten. Dan in een rechte lijn terug naar het Vredespaleis en door naar huis. Veertien kilometer precies, soepel in 1:13. Waarschijnlijk de laatste keer dat ik dit rondje loop.

RitaPers

Vanmorgen werd De Pers gedomineerd door pagina’s over Rita Verdonk en haar plannen. Groen en geel erger ik me aan de doorzichtige populistische onzin. Ze gaat de mensen voortdurend peilen, ook als ze premier zou worden, om aan “het volk” beleidskeuzes voor te leggen. Daarmee verschaft ze zich een excuus om nu nog geen keuzes te hoeven maken, want het volk moet eerst ‘aan de knoppen’.
Wie is dan “het volk”? Wie stelt de steekproef samen? Zijn dat geselecteerde Rita-stemmers? Is dat een peiling op de Trots op Nederland-site? Maakt Maurice de Hond een panel? Of stelt ze een referendum voor iedere beslissing voor bij elke beslissing en introduceert ze de directe democratie in Nederland?
In Nederland hebben we een indirecte, representatieve democratie. Dat betekent dat wij burgers afgevaardigden kiezen, die vervolgens namens ons keuzes maken in het bestuur. Politici die die verantwoordelijkheid niet willen nemen hebben niets te zoeken in het parlement. Dat Verdonk aangeeft de mensen wel te willen overtuigen van haar standpunten doet hier geen afbreuk aan. Dat doe je vóórdat je gekozen wordt en met die standpunten ga je daarna de politieke arena in.
In De Pers zegt ze over het fileprobleem dat ze het fileprobleem gaat oplossen. Hoe? Dat weet ze nog niet, want daar moet het volk zich nog over uitspreken. En wie legt het volk dan welke keuzes voor? En is het wel verstandig om het volk te vragen ingewikkelde beleidskeuzes te maken? Kunnen gewone mensen die keuzes wel maken? Zo ja, dan kunnen alle niet uitvoerende ambtenaren wel ontslagen worden. Het parlement ook trouwens.
Rita Verdonk belooft leiderschap, door geen leiding te nemen, maar haar beslissingen te laten afhangen van de populariteit van meningen in polls. Dat is geen leiding geven, dat is niet luisteren naar de volkswil, maar een populistisch uitgebuit gebrek aan leiderschap.

Maart roert zijn staart

Vanmorgen is het weer wit in Nederland. Vanmorgen in Groningen, kwart over zes, net voordat de veegmachine van de gemeente langs komt. Vanuit de trein een mooi wit landschap (files) en een rode auto in een sloot bij Meppel. Ik denk nog even aan Snegoerotsjka, het sneeuwmeisje dat ik gisteren zag in het Groninger Museum.

Heldenzeit!

Even een dagje op en neer naar Den Haag, want een week na de Eels was ik opnieuw te vinden in de Oosterpoort. Dit keer voor het Duitse Wir sind Helden. Deze band ontdekte ik in januari 2006 tijdens Eurosonic in de aula van kunstacademie Minerva. Ook Arend was er die avond al bij. We waren allebei benieuwd of deze Duitse helden ons ook dit keer weer zo enthousiast zouden weten te maken.

Het voorprogramma, het eveneens Duitse The Amber Light verviel wegens ziekte, zodat er pas om 21:00 uur iets te beleven viel in de Kleine Zaal. Erg was dit niet, want Arend stond in Amsterdam in de file en hoefde hierdoor het begin niet te missen.
Opvallend was dat er behoorlijk wat Duits publiek in de zaal aanwezig was. Dit geeft wel aan hoe groot de naam en faam van het kwartet bij onze Oosterburen is, dat ze ervoor naar Groningen komen!
Maar verwonderlijk is het niet, want het optreden was één groot feest. De band speelde moeiteloos de zaal plat met een onbevangen enthousiasme dat aanstekelijk was. De spil hierbij is zangeres Judith Holofernes, die meisjesachtig zingend, dansend en geinend het publiek om haar tengere vingers wond.
Fris en vrolijk speelde de band in de twee uur dat ze op het podium stonden, een mix van nummers van hun laatste album SoundSo (uit te spreken als So uns So en niet in het Engels als "Sound so", zoals de meneer in de Plato beweerde;-) )het vorige album Von hier an blind en het debuut Die Reklamation, en passant bewijzend dat Duitsers wel degelijk over humor beschikken. Een mooie aanwinst vond ik de drie blazers gekleed in piloten uniform die wat ska-accentjes zetten.
Jammer dat het geluid wat minder feestelijk was. De geluidstechnicus was duidelijk aan het zoeken naar de juiste instellingen. Eerst was de zang bijna niet te verstaan en overheerste een dreunende bas. Later viel de percussie juist weg tegen de rest, of waren de blazers niet te horen. En aan het einde kwamen de boemende bassen weer terug.
Jammer, maar de band had zoveel in haar mars dat de performance er niet minder onder was. Veel om het lijf hebben de poppy liedjes allemaal niet, maar het is gewoon sympathiek en leuk. Een echte festivalband, die een grote tent waarschijnlijk net zo makkelijk plat speelt als de Oosterpoort en vanavond ongetwijfeld Het Paard van Troje in Den Haag en morgen de Tivoli in Utrecht. Wat mij betreft mogen ze gauw weer komen!

Op hun website kun je ze ook horen en zien.

Water

Vannacht viel thuis in Groningen de waterdruk weg. Dat betekent nog één keer kunnen doorspoelen op het toilet en ongedoucht de trein in, zonder koffie of thee. Het is altijd confronterend als zo’n basisvoorziening uitvalt. Dan merk je pas hoe onmisbaar die is. De verwachting is dat er over enige uren weer water is. Het is te hopen! Het water in de supermarkt zal al wel op zijn!

An evening with the eels

Maandagavond heb ik een uitstekend avondje uit gehad in de Oosterpoort. De tournee van mijn favoriete band de EELS belooft een Evening out with the EELS en dat is ook precies wat je krijgt. Na de wat ruigere No strings attached tour in 2006 verwachtte (hoopte) ik al een beetje een rustiger concert, want dan is E toch op z’n best. En ja hoor: de grote zaal was gevuld met stoelen: er was voorzien in een zitconcert.
Net als in 2005 bij de EELS with Strings tour bestond het voorprogramma niet uit een matige band, maar uit film. Waar het toen nog de sovjet-kinderlegende Cheboerasjka (klik) was, werd nu een één uur (!!!) durende documentaire (hier op youtube) vertoond over de zoektocht van E naar waar zijn vader Hugh Everett III zich mee bezighield.
E’s vader bleek (al wist de echte fan dat natuurlijk al) een geniaal wetenschapper in de kwantummechanica te zijn geweest, die op zijn 24e een proefschrift schreef waarin hij de theorie van de parallelle werelden ontvouwde. Toentertijd was dit een stap te ver, maar in de afgelopen 50 jaar schijnt de theorie steeds meer opgang te maken. In de jaren zeventig dook het gedachtegoed in allerlei sciencefiction boeken en films op (bijvoorbeeld Star Trek), maar ook steeds meer wetenschappers omarmen de theorie, zodat er nu natuurkundigen zijn die zichzelf als Everettians aanduiden.
Wie had gedacht dat ik op maandagavond de grondbeginselen van de kwantummechanika nog eens zou leren? De documentaire was vrij lang, maar ik heb me prima vermaakt.
Dan het concert zelf. E speelde het hele concert samen met The Chett, de multi-instrumentalist die de laatste tournees ook al een opvallende bijdrage leverde. Nooit meer dan twee instrumenten tegelijk dus, hoofdzakelijk gitaar, piano, drums en af en toe de zingende zaag. Het leverde een optreden op waarin de nummers sober werden neergezet, waarbij toch wel weer opviel hoe sterk het repertoire is. Er werd geconcentreerd en robuust een dwarsdoorsnee uit het oeuvre gespeeld, met af en toe een virtuoos geintje als het al spelend wisselen van instrument (piano en drums).
De sfeer was ontspannen tongue in cheek, met niet alleen muziek, maar ook af en toe andere intermezzo’s, zoals twee voorleesbeurten van The Chett uit de autobiografie van E, Things the grandchildren should know, of het voorlezen van fanbrieven en recensies. Geestig egocentrisch. Een avondje E(ELS), een fijn avondje uit. Money well spent!

Baby Centraal

Het afgelopen weekend begon en eindigde met een baby. Begon, omdat mijn broertje en schoonzusje op vrijdagmiddag om half vijf een dochtertje kregen.

Meer dan twee weken na de uitgerekende datum, zodat iedereen (de aanstaande moeder in het bijzonder) er al met smart op zat te wachten.
Zaterdag, zijn we in Sappemeer gaan kijken naar de kersverse spruit. Een mooie baby, levendig en alert, zoals te zien op de foto in de armen van ondergetekende. Trotse nieuwbakken ouders en een opmerkelijk frisse moeder. En mijn ouders, trots en gelukkig met hun nieuwe status als opa en oma.
Op zondag, ten slotte, zijn Louise en ik naar de bioscoop geweest naar Juno. Een leuke film, die de negen maanden beslaat van de uit verveling geboren ongeplande conceptie van de zestienjarige Juno tot de geboorte van haar kind. Wat de film leuk maakt is het erg sterke spel van hoofdrolspeelster Ellen Page, die daar ook een terechte Oscarnominatie voor ontving. Wat een zwaar thema had kunnen zijn wordt een relativerende coming-of-age film met licht surrealistische en ironische trekjes.

Uitwaaien aan het Wad

Lekker een weekje vrij! Woensdag was ik een dagje met mijn moeder op stap. Omdat het zulk mooi weer was zijn we lekker binnendoor naar Lauwersoog gereden om daar op de dijk even lekker uit te waaien. Heerlijk! En wat is het toch mooi aan zee. Echt strand, zoals in Scheveningen is nog fijner, maar om even een frisse neus te halen voldoet dit ook prima.