Nog geen week geleden zag ik dat de Tindersticks op 9 december in de Oosterpoort zouden spelen. De herinnering aan het concert dat ik vijf jaar geleden met Vincent bezocht maakte dat ik spontaan besloot kaarten te gaan halen. Toen ik gisteren op een gure winterse avond mij met Louise op het rode pluche installeerde waren de verwachtingen dan ook vrij hoog gespannen.Eerst het voorprogramma, het Deense duo Murder. Nog nooit twee artiesten met zo weinig charisma op het podium zien staan: een schuchtere ziekelijk ogende blonde slungel in te grote kleren met een akoestische gitaar op schoot en daarnaast een vadsige baardmans met jampotglazen in kleermakerszit op een stoel. Zoals Louise het verwoordde: als je keek naar de lichtjes van de PA was het een stuk leuker! Het zag er dus niet uit, maar het klonk best goed. Zoek het in de richting van de Kings of Convenience. De heren zongen mooie harmonieën, leuke folky liedjes met een knipoog. Ik ga de cd toch wel even checken denk ik.
Dan de Tindersticks zelf. Ondanks dat de band formeel is teruggebracht tot een trio onder aanvoering van zanger Stuart Staples, was het podium goed gevuld met naast een uitstekende drummer, een gitarist en een bassist, een toetsenist (piano, Korg-synthesizer, Hammond), een cellist annex sopraansax en een baritonsax trompettist. De laatste was overigens ook erg goed (behalve als tweede stem, maar dat was eenmalig). De ster van de band is en blijft echter Stuart Staples met zijn fantastische omfloerst mompelende stem.
De setlist, steunde op veel nummers van mijn favoriete album Curtains en daaromtrent. Maar er werden ook nummers gespeeld van de -naar verluid- erg sterke nieuwe cd Hungry Saw. Het was iets ingetogen, de meest wilde experimenten bleven achterwege, maar het optreden had veel soul, en een zware warmte om heerlijk bij weg te dromen. Een uitstekende besteding van een winterse avond. Aanstaande zondag ga ik in dezelfde zaal naar rapdinosauriërs Public Enemy, dan zal het wel héél anders zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten