De mooiste tijd van het wielerseizoen zit er weer op. De wielerlente is afgelopen. Het zomerseizoen met de grote rondes komt er aan. Tijd voor een evaluatie.
Eindeloos lang duurde de winter weer. Het voorjaar kan worden samengevat met twee namen: Fabian Cancellara en Philippe Gilbert. Van de Zwitserse Brommer werd verwacht dat hij het voorjaar zou domineren, maar ondanks een veelbelovende start bleek dat toch mee te vallen. Hij was ontegenzeggelijk wederom onmenselijk sterk. Toch zag een herhaling van vorig jaar er niet in. Net als Tom Boonen een paar jaar geleden heeft ervaren, is het peloton heel goed in staat een te sterke renner te neutraliseren door negatief te koersen. Dit heeft tot gevolg dat die minder wint, maar desalniettemin weet iedereen dat hij de sterkste man is en vormt hij wel het wielervoorjaar. Zo gaat dit in vlakke koersen.
In de heuvelklassiekers is dit lastiger, omdat bergop het meer man-tegen-man is dan op het vlakke. En dus kon Gilbert winnen waar hij wilde. Als we de winsten negeren, maar kijken wie de koers bepaalden zijn Cancellara en Gilbert de onbetwiste grootmeesters van het afgelopen voorjaar.
Het voorjaar begon erg goed voor het Nederlandse wielrennen. Het voor-voorseizoen werd gedomineerd door de Rabo’s die Down Under wonnen en in Oman domineerden. Na de prachtige zege van Langeveld werd het wat minder voor de oranje mannen, maar als je de progressie van Gesink, Mollema, Boom, Tjalingii en Ten Dam bekijkt – en vergeet ook de terugkeer van Hoogerland en de groei van Poels niet - kan het niet anders dan dat er goede jaren aankomen voor het Nederlandse wielrennen.
In algemene zin was het een mooi voorjaar voor het publiek. Zelfs de traditioneel saaie Primavera was een koers met een schitterend verloop. De Ronde was spectaculair en dat kon ook worden gezegd van Roubaix en La Doyenne. Alleen de Amstel Gold Race viel wat uit de toon met een saai verloop.
Het enige wat op De Ronde viel aan te merken was dat de winnaar nu niet erg attractief gekoerst had. (Dit wil niet zeggen dat het geen terechte winnaar was!) Met Goss, Nuyens en Vansummeren hadden we veel onverwachte winnaars in de klassiekers. Gilbert was in de klimklassiekers dan wel weer een voorspelbare winnaar, maar deed dat op grootse wijze.
Al met al een fraai voorjaar dat smaakt naar meer. Over een week start de Giro, de mooiste der grote rondes!
Eindeloos lang duurde de winter weer. Het voorjaar kan worden samengevat met twee namen: Fabian Cancellara en Philippe Gilbert. Van de Zwitserse Brommer werd verwacht dat hij het voorjaar zou domineren, maar ondanks een veelbelovende start bleek dat toch mee te vallen. Hij was ontegenzeggelijk wederom onmenselijk sterk. Toch zag een herhaling van vorig jaar er niet in. Net als Tom Boonen een paar jaar geleden heeft ervaren, is het peloton heel goed in staat een te sterke renner te neutraliseren door negatief te koersen. Dit heeft tot gevolg dat die minder wint, maar desalniettemin weet iedereen dat hij de sterkste man is en vormt hij wel het wielervoorjaar. Zo gaat dit in vlakke koersen.
In de heuvelklassiekers is dit lastiger, omdat bergop het meer man-tegen-man is dan op het vlakke. En dus kon Gilbert winnen waar hij wilde. Als we de winsten negeren, maar kijken wie de koers bepaalden zijn Cancellara en Gilbert de onbetwiste grootmeesters van het afgelopen voorjaar.
Het voorjaar begon erg goed voor het Nederlandse wielrennen. Het voor-voorseizoen werd gedomineerd door de Rabo’s die Down Under wonnen en in Oman domineerden. Na de prachtige zege van Langeveld werd het wat minder voor de oranje mannen, maar als je de progressie van Gesink, Mollema, Boom, Tjalingii en Ten Dam bekijkt – en vergeet ook de terugkeer van Hoogerland en de groei van Poels niet - kan het niet anders dan dat er goede jaren aankomen voor het Nederlandse wielrennen.
In algemene zin was het een mooi voorjaar voor het publiek. Zelfs de traditioneel saaie Primavera was een koers met een schitterend verloop. De Ronde was spectaculair en dat kon ook worden gezegd van Roubaix en La Doyenne. Alleen de Amstel Gold Race viel wat uit de toon met een saai verloop.
Het enige wat op De Ronde viel aan te merken was dat de winnaar nu niet erg attractief gekoerst had. (Dit wil niet zeggen dat het geen terechte winnaar was!) Met Goss, Nuyens en Vansummeren hadden we veel onverwachte winnaars in de klassiekers. Gilbert was in de klimklassiekers dan wel weer een voorspelbare winnaar, maar deed dat op grootse wijze.
Al met al een fraai voorjaar dat smaakt naar meer. Over een week start de Giro, de mooiste der grote rondes!
