Twitter

Hihi! Zelfspot dreef me ertoe dit te posten! (Zie rechts...)

Terugblik Wielerseizoen 2009

De kluiten modder vliegen ons alweer een paar weken om de oren. Het cross-seizoen is begonnen en het wegseizoen zit erop. Tijd om terug te blikken.
Dit voorjaar schreef ik een vooruitblik. Daarom eerst maar eens terugzien op wat ik toen schreef. Om te beginnen signaleerde ik de terugkeer van geschorste en gestopte renners. Van de meesten hoorden we na het bericht van hun terugkeer niets meer. Basso haalde zijn oude niveau geen moment meer. Het is de vraag of hij dat ooit nog weer gaat doen. De enige renner die écht sterk terugkwam, was de renner die niet geschorst was geweest: Lance Armstrong. Ik ben erg benieuwd wat hij volgend jaar kan. Vinokourov keerde op de valreep van 2009 nog als een melaatse terug in het peloton. Zijn prestaties waren niet slecht, zodat ik benieuwd ben of we volgend jaar nog iets van de oude immer strijdende Vino terug gaan zien.
Voor Frank Vandebroucke was de comeback van dit jaar zijn laatse. Dit was het trieste slotakkoord van het afgelopen wielerseizoen.


Voor het Nederlandse wielrennen was 2009 een prima seizoen, ondanks het zakken op de landenranglijst van de UCI.
Eerst de belangrijkste ploegen: Rabobank beleefde een zwak voorjaar na een onnozele, doch imponerende opening in Kuurne-Brussel-Kuurne miste Rabo alle afspraken in de voorjaarsklassiekers. Robert Gesink liet zich wel goed zien bij de Amstel waar hij dapper strijdend ten onder ging tegen Karsten Kroon en de winnaar Sergey Ivanov. Maar Mentsjov won een prachtige Giro, zijn derde overwinning in een grote ronde en een stapje hoger naar mijn smaak dan de Vuelta. De Tour was daarentegen een ramp voor de mannen van de bank. De Vuelta was dan weer een stuk beter met Gesink die lang voor het podium streed. Gesink heeft dit jaar toch wel weer belangrijke stappen gezet. Als hij op zijn fiets blijft zitten gaan we daar nog veel plezier van beleven. Hetzelfde geld voor Lars Boom die ook op de weg liet zien van nature een winnaar te zijn. Zijn winst in de Vuelta was indrukwekkend.
Dan Theo Bos, die andere Rab-nieuweling. Hij had pech dat hij tegen Daryll Impey opliep in Turkije, maar liet verder nog niet veel zien. Toch eiste hij een beschermde positie in de Pro-Tour ploeg voor 2010, waarna hij vertrok. Jammer en onterecht.
Mooi Rabonieuws was de terugkeer van Kai Reus. Hopelijk wordt hij weer helemaal de oude. Dit geldt ook voor stadgenoot Bauke Mollema wiens seizoen sneuvelde op de ziekte van Pfeiffer.

Skil-Shimano beleefde een toch wat tegenvallend seizoen. Mooi was dat ze deelnamen aan de Tour en zich daar af en toe fraaie dingen lieten zien. Maar echte resultaten bleven uit. Kenny van Hummel liet buiten de Tour wel mooie dingen zien en won veel in het Europese pro-continentale circuit. Als hij niet zo lelijk was gevallen in Frankrijk had hij vast dat klassement gewonnen, maar tegen de topsprinters uit de Pro-Tour komt hij nog wat tekort. Hij kan zich echter nog wel verder ontwikkelen. Hopelijk krijgt Skil de kans volgend jaar meer te tonen op het hoogst niveau.

De verrassing was Vacansoleil, dat afgelopen jaar debuteerde als pro-continentale ploeg. Al in de Vlaamse klassiekers viel ene Johnny Hoogerland op door zijn aanvaslust en doorzettingsvermogen. José de Cauwer wees de kijkers er toen al op dat die Hoogerland wel wat in zijn mars had. Dit was nog zwak uitgedrukt. Het hele jaar vloog Hoogerland erin met een Boogerdachtige bravoure. Niet altijd om te winnen, maar wel om te tonen dat hij bij de sterksten hoorde. In de Vuelta bleek hij tot zijn verrassing te kunnen klimmen met de besten, waarna hij het WK kleur gaf. Fantastisch! En passant mocht Vacansoleil in het eerste jaar meedoen met de Vuelta waar het met Bozic zelfs een etappe wist te winnen. De broers Feillu die zich al sterk toonden in de Tour stappen volgend jaar over naar het kamp van de zonvakanties, dus wie weet zit Tourdeelname er in 2010 wel in. Mooi dat er dit jaar drie Nederlandse ploegen waren die op het hoogste acteerden en goed voor het Nederlandse wielrennen. De concurrentie is goed voor allemaal. Dit werd op het NK al zichtbaar, waar het voor de verandering eens niet vanzelfsprekend was dat de Rabo's de trui zouden verdelen.

De val van Thomas Dekker was een smet op het Nederlandse wielrennen. Niet geheel verrassend, maar vooral lelijk. Lelijk, omdat Dekker volledig van het voetstuk viel als mooie prins van het Nederlandse wielrennen. Betrapt, tja dat kan. Maar dan ontkennen, omdat je dan nog een paar maanden salaris kunt vangen is van een grote schaamteloosheid tegenover werkgever en supporters. Hij is nog jong en zal in 2011 weer terugkeren, maar van iemand met een dergelijke instelling verwacht ik niet veel.
Di Luca was de zoveelste Italiaanse topper (is Thomas Dekker niet eigenlijk ook een italiaanse renner?) die tegen de lamp liep. Boonen werd het slachtoffer van een hetze vanwege zijn coke-probleem. Maar om dat nu een dopingzaak te noemen? Interessanter aan Boonen is dat hij sinds dit jaar geen topsprinter meer is, maar enkel klassiekerrenner. In die zin is hij toch wel de welp van Museeuw.

De Tour de France viel dit jaar vies tegen. Een bizar etappeschema zonder aankomsten bergop en een dominante Contador sloegen de koers helemaal dood. De broertjes Schleck blijven beloftes voor de toekomst, maar waren toch echt een maatje te klein. De toppers van 2008 vielen verder zwaar tegen. Sastre faalde, eisde respect (dodelijk!) Mentsjov viel (tegen) vanaf het begin, Evans kon zelfs niet volgen. Van wie moet de tegenstand volgend jaar dan komen? De vete Armstrong-Contador zal nu openlijk worden uitgevochten. Evans de topper zonder charisma zal met zijn nieuwe ploeg wel weer net tekort komen en de schuld geven aan de rest van de wereld. Gesink? Volgend jaar zeker nog niet en over zijn kansen daarna kunnen we pas iets zeggen als hij een volledige Tour heeft gereden. Hij zal in ieder geval een sterkere ploeg nodig hebben in de bergen.

Dan nog even positief eindigen. Van wie heb ik genoten dit jaar? Johnny Hoogerland altijd in de aanval, Fabian Cancellara, het fenomeen op de tijdritfiets, sterkste man op het WK (té goed), Philippe Gilbert die zijn seizoen op indrukwekkend wijze eerst redde en vervolgens glans gaf, aanvaller Heinrich Haussler, Rober Gesink bergop, krachtmens Edvald Boasson Hagen en Tom Boonen in Roubaix, waarvoor dank!

Tot slot wil ik nog even terugkomen op dit voorjaar door mij uitgesproken hoop:
1. Strijd: was er in de klassiekers, maar de Tour en Vuelta vielen tegen.
2. Niets meer gehoord over het Rabo-boetesysteem. Terecht!
3. Michael Boogerd gaat een wielerploeg leiden en is dus gered van het sneue schnabbelcircuit. Gelukkig
4. Oortjes. Eerst verboden voor 2010, maar inmiddels is het verbod uitgesteld naar 2011. Als van uitstel maar geen afstel komt.
5. Helaas regende het tijdens de Vuelta proloog, maar toch was het een prachtig evenement op het TT-circuit.
6. De hysterie rond Armstrong duurt voort. Op Twitter heeft hij echter weinig anders te melden dan dat hij gaat eten met zijn twitterende vrouw en kinderen. Niet interessant dus ik ga hem unfollow-en.
7. Bettini minder gemist dan gevreesd.

Dan nog dit: Karl Vannieuwkerke heeft zijn jaaroverzicht af. Zondagmiddag 22 november rond 15:30 zal het vertoond worden op Sporza.

Massive Attack in de Heineken Music Hall

Wat te verwachten van een band die eigenlijk al bijna 10 jaar niet meer op de voorgrond is getreden? Na Mezzanine (1998) had ik nooit meer iets gehoord van Massive Attack. Dat album was en is wel ijzersterk. Daarom maar ja gezegd op de vraag of ik mee zou gaan. Ondanks dat ik gisteravond pas om half twee terug in Groningen was heb ik geen spijt.

Na een prima voorprogramma van Martina Topley-Bird volgde een bijna twee uur durend hypnotiserende optreden. Uiteraard werden de bekende nummers als Unfinished Sympathy en Teardrop gespeeld, maar er was ook nieuw materiaal. Opvallend was dat de 10 to 18 jaar oude nummers geen moment gedateerd klonken. Maar de nieuwe tracks mogen er ook zijn. Als het album LP5 dat gepland is voor februari 2010 net zo goed is als dit voorproefje doet vermoeden, maken de Bristollers net zo'n comeback als stadsgenoten Portishead vorig jaar deden.
De nieuwe nummers worden gedragen door duistere dwingende beats en pulserende ritmes, omlijst met electronische klanken en gevarieerde zangpartijen. Het zijn niet zozeer liedjes alswel sfeerbeelden.
Waar dit soort muziek nogal eens het risico loopt saai te worden is Massive Attack zo strak gestileerd en perfectionistisch opgebouwd dat je gebiologeerd blijft meedeinen en je laat meevoeren met de muziek.

De uitvoering was erg goed: bijzonder sterke timing van de twee drummers en de andere muzikanten en een blik goede contrasterende zangers en zageressen. Daar kwam bij dat het geluid in de Heineken Music Hall lekker fris en helder was zonder het gebruikelijke gedreun en gegalm. De oordoppen hoefden dan ook niet in. Niet alleen de beats waren duister, ook het podium bleef behoorlijk donker, afgezien van een paneel achter de muzikanten waarop maatschappijkritische boodschappen werden weergegeven (in het Nederlands!) en een batterij lampen achterop het podium. Sober, maar effectief en goed passend bij de muziek. Al bij al verrassend sterk optreden dat reikhalzend doet uitzien naar het nieuwe album.

God is dood

Zojuist zat ik wat te neuzen op twitter lees ik dat Frank Vandenbroucke in Senegal is overleden aan een longembolie. Van VDB werd al langer voorspeld dat hem het lot van Pantani te wachten stond. Het werd plots sterven in Afrika, zoals Coppi.
Treurig nieuws. Hier dan nog even zijn finest hour: LBL 1999.

KPN klantcontact kan beter

Na de goede ervaringen met het Kadaster valt KPN erg tegen. Dit geprivatiseerde - want in de markt wordt alles beter en goedkoper! - staatsbedrijf is een stuk minder efficiënt.
In ons huis lijkt geen ISRA punt aanwezig te zijn. Dat is het punt waar het KPN-net overgaat in het huisnet, ofwel bepaalt van waar je zelf verantwoordelijk bent en mag klussen.
Ik wil de lelijke bedrading door de hele hal en de halve woonkamer opruimen, maar moet dan wel weten vanaf waar ik eraan mag zitten. In ons huis is in ieder geval geen standaard ISRA punt aanwezig, dus wil ik hier graag opheldering over.

Eerst maar eens gekeken of ik het kon oplossen via de web-selfservice. Nee, dan daar maar een vraag achter gelaten. Krijg je na een week een mail terug dat je naar de Primafoon moet, of moet bellen. Ik naar de Primafoon, met foto's van de situatie. Nee, ik moet bellen naar de klantenservice.

Vooruit, dan maar bellen voor 10 cent per minuut. Door een onduidelijk keuzemenu gekomen krijg ik uiteindelijk iemand aan de lijn. Die hoort het aan en zegt dat er een afspraak met een monteur moet worden gemaakt. Hij maakt een notitie en zal me doorschakelen naar Klantenservice. De wachttijd zou zo'n 30 seconden zijn. Prima, ik wacht wel. Na een minuut word ik eruit gegooid.
Ik bel opnieuw en verwacht dat de notitie er wel voor zal zorgen dat ik snel een afspraak kan maken. Nee hoor, ik word weer doorverbonden, nu naar iemand die zegt dat ik verkeerd ben bij hem en dat ik Klantenservice moet bellen op 0900-0244 en dan keuze 2 en dan 3 moet maken. Ik belde al met dat nummer, maar goed.
Derde poging, volg het advies op en: 'Meneer ik begrijp niet hoe u bij mij komt! Ik verbind u door...' Dan kom ik terecht bij een dame die erg ongeduldig wordt van mij als ik voor de vijfde keer mijn verhaal doe. Nee ik weet niet of er een ISRA punt moet worden aangelegd, verplaatst of hersteld. Daar bel ik juist voor!

Iets wetende van klantcontact verbaast het mij dat ik keer op keer, na iedere doorschakeling opnieuw moet vertellen welk telefoonnummer ik heb, wat mijn postcode en huisnummer is en waar ik voor bel. En ook steeds in een andere volgorde. Dat betekent dat één van de grotere klantcontactcentra van Nederland géén goed werkend CRM-systeem heeft (Customer Relations Management) en de scripting van gesprekken slecht onder de knie heeft. Om maar niet te spreken van technische slordigheid dat het telefoonsysteem me er zomaar uit gooit. Ook de kwaliteitsmonitoring werkt niet zo goed: ja ze blijven braaf mijn naam herhalen, maar de toon is niet altijd even professioneel. En waarom al die verschillende afdelinkjes maar tegen me zeggen dat ik de Klantenservice moet hebben? Die had ik toch gebeld op dit nummer? Kortom mijn handen jeuken!

Enfin, eind van het liedje is dat er op 14 oktober een monteur komt met de opdracht het ISRA punt te herstellen. En dan wacht ik maar af of ik daarvoor moet betalen...

Snel Kadaster

Zo kan het dus ook! In verband met onze nieuwe woning kregen we een beschikking van het Kadaster. We twijfelden over de juistheid van een deeltje van de registratie, daarom via MijnOverheid.nl een bezwaar ingediend. Binnen het uur had ik een mailtje. Netjes: Een ontvangstbevestiging met een afhandeltermijn van zes weken?
Niets ervan. Gewoon een keurige afhandeling van het dossier, met uitleg. Het kan dus best: een overheidsorganisatie die snel en adequaat zaken afhandeld!
Chappeau voor het Kadaster!

Lars Boom wint in de Vuelta

Op Twitter las ik bij Wilfried de Jong een verwijzing naar dit coole filmpje!

Ieder vogeltje fluit zoals het gebekt is: Andrew Bird in de Oosterpoort.

Dit verslag had ik enige weken geleden al aangekondigd. Ziekte tijdens de vakantie en drukte daarna maakten dat ik mijn belofte nog niet nakwam. Het optreden was echter te memorabel om helemaal te verzaken. Daarom nu alsnog mijn verslag:

De dag na dEUS stond er iets heel anders op het menu. Eerst eten met vrienden Arend en Michiel bij Twee Belgen aan de Turfsingel om de avond goed te beginnen. Aanrader: lekker eten uit de gulle Vlaamse keuken, mooie wijnen en uitstekende bediening.

Na deze voorbereiding stapten we goedgemutst op de fiets naar de Oosterpoort waar het voorprogramma al was begonnen: een schattig jongen-meisje duo met gitaar uit Amsterdam waarvan ik de naam alweer kwijt ben.

Dan Andrew Bird. Ik ken hem eigenlijk nog niet zo goed. Ik had op internet gelezen dat hij een bijzondere singer-songwriter is, die fluit. Vervolgens had ik wat werk gedownload om er daarna niet toe te komen om er echt goed naar te luisteren. Maar toen ik de aanplakbiljetten zijn optreden zag aankondigen dan maar wel snel besloten er naartoe te gaan. Arend en Michiel hadden nog nooit van hem gehoord, dus nu moest hij wel écht goed zijn om mijn reputatie als muziekkenner overeind te houden. ;-)

Dat was geen enkel probleem. Bird blijkt een rasartiest, een charismatische virtuoos in meerdere disciplines. Om te beginnen had hij geen last van de onzekere introverte schuchterheid die singer-songwriters vaak hebben. Hij was ontspannen, stond lekker te spelen met publiek en band en had gewoon een lekkere avond. Hij zag er geen been in een nummer na het intro af te breken, omdat de gitaar niet zuiver was gestemd. Grapje maken, intussen gitaar stemmen en opnieuw beginnen. Wel een perfectionist dus.

Hij had zich omringd met een uitstekende band, maar was zel de onbetwiste ster van de avond. Of hij nu zong, gitaar of viool bespeelde of floot (al dan niet tegelijkertijd), hij deed het allemaal erg goed. Knap! Dat fluiten is zijn handelsmerk. Vaak heeft dat wat lulligs, maar Bird (what’s in a name…) beheerst dat echt uitzonderlijk goed. Heel knap, vooral als je tegelijkertijd ook nog de viool bespeelt! Hij voegt met dat fluiten echt een instrument toe.

De composities van de poppy liedjes zaten erg goed in elkaar. Gevarieerd, met een mooie opbouw. Vaak live op het podium geloopt. Bij zijn albums zit meestal nog een bonus-cd met instrumentale composities. Die zijn erg experimenteel en schurken tegen het klassieke aan. Daarin kan hij zich uitleven om de popliedjes compact en (schijnbaar) ongecompliceerd te laten klinken.

Het was duidelijk dat zowel artiest als publiek genoten van een heerlijke ontspannen zomerse avond. Het youtube filmpje geeft wel een impressie. Wie meer wil horen kan goed starten met zijn laatste album Noble Beast dat volgens de kenners het beste tot nu toe is.

Klein rondje Reitdiep

Gisteravond was een heerlijke nazomeravond. Ik was vroeg thuis, daarom lekker op de fiets gesprongen mijn neus achterna het Groninger land in. Wie weet was het de laatste keer dat het dit jaar kon.
In de avondzon reed ik langs het Reitdiep door de weilanden via Garnwerd, Winsum en Schouwerzijl, waarbij ik me moest inhouden om niet veel te ver te rijden. Terug naar huis bovenlangs via Saaksum, Ezinge, opnieuw Garnwerd, Sauwerd en Zuidwolde naar Noorddijk en weer de stad in.
Onderweg raakte ik nog verzeild in een kudde koeien. Waar maak je dat nu nog mee?



Hier vind je de route.

dEUS te groot voor de kleine zaal in Groningen

Dinsdagavond speelde dEUS in de kleine zaal van de Oosterpoort in Groningen. Het was al sinds 2005 geleden dat ze in Groningen speelden en het was dan ook helemaal uitverkocht. Best opmerkelijk, omdat er helemaal geen reclame voor was gemaakt. Feitelijk was het Groningse optreden net als dat in Enschede de dag erna een try-out voor het optreden op Pukkelpop.

Dat was ook wel te merken aan de opstelling. Eigenlijk paste het niet. Vier man naast elkaar vooraan het podium, daarachter nog twee muzikanten, vier (!) achtergrondzangeressen en daarachter nog een lichtinstallatie over de volle breedte van het podium: een raster van lampen en daarbinnen enorme schijnwerpers, die de hele zaal verblindden als ze aangingen. Duidelijk bedacht voor een groot podium voor een festival, zoals vorig jaar op Rock Werchter voor 80.000 man, maar overkill voor een relatief intieme ruimte als de kleine zaal van de Oosterpoort.
Het gevolg hiervan was dat het publiek de band tijdens een groot deel van het optreden niet kon zien. Een zonnebril was best van pas gekomen!

Zoals de uitrusting groots was, zo speelden ze ook: strak, geroutineerd, zelfverzekerd, maar af en toe ook heel intiem. We jammer dat de grote Tom Barman zó zelfverzekerd op het podium staat dat hij meende dat voor hem andere regels gelden dan voor de rest van de zaal, zodat hij wél nonchalant een sigaret mag roken tijdens het optreden.

Maar de muziek, daar ging het om. Het twee uur durende optreden was een mix van mijn favoriete dEUS-album In a bar under the sea en de twee laatste albums Pocket Revolution en Vantage Point. En ook nog drie nieuwe nummers, waarvan er één nog niet eerder bij een optreden te horen was. De nieuwe nummers waren prima dEUS-tracks. Een erg sterk repertoire en een overdonderende set. Te groot voor de kleine zaal, maar te goed om te laten lopen. Voor een impressie, zie de opnames van j.l. dinsdag en van woensdag in Enschede nu al op YouTube.

Met de roze bril en het snot voor ogen in de wolken tijdens LBL

Zaterdag was het weer zover. Sinds een paar jaar is de toerversie van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik in augustus het hoogtepunt van mijn fietsseizoen. Hoewel de weersvoorspellingen bar en boos weer voorspelden met stortregens en onweer had ik er vorige week al veel zin in. Wel was er enige reserve wegens een gebrek aan trainingskilometers. En ik had dit seizoen nog geen meter omhoog gefietst...

Vrijdagmiddag vervoegde ik mij aan de Harense Boermatjes op het traditionele rendez-vous punt bij de ouders van Jan-Daem, vanwaar we net - zo traditioneel - een half uurtje later vertrokken dan was afgesproken. In plaats van Van der Valk Maastricht zouden we dit jaar verblijven in het Holiday Inn in Luik dat tevens start en vertrekpunt is. Gemak dient immers de mens.

Over dit hotel kunnen we kort zijn: een gribus. Weliswaar is het interieur wel wat opgeknapt, toch zijn het gebouw en de service als communistisch te kenschetsen. Maar de ligging is perfect voor het evenement en daar ging het om.

Vrijdagavond gezellig in Luik gegeten met het hele gezelschap: Hester, José, Cees en Pax die de 130 kilometer zouden rijden. Jan-Daem en ondergetekende hadden ingeschreven voor de 170 kilometer. Het centrum van Luik is leuker dan je zou vermoeden als je over de kades langs de Maas op weg bent naar Luxemburg en Lyon.

Na een doorwaakte nacht op onze stikhete hotelkamer stonden we om zes uur op voor een eenvoudig ontbijt. Een paar pains-au-chocolat, koffie, yoghurtjes en nog een koffie op de fiets. Het was grauw, maar droog, dus dat zat alvast mee.

De eerste kilometers heb ik me door J-D laten temperen om niet teveel met de krachten te smijten, zoals gewoonlijk, maar te blijven denken aan de scherprechter: La Redoute. Zodra het omhoog gaat klein schakelen en rustig naar boven. Toen we de stad uitreden werd de bewolking steeds dichter, totdat we door de wolken reden door een fijne nevel. En eigenlijk ging het wel goed. Soepel en op het gemak.

Na 25 kilometer kwam een stevige klim van max 20% die nieuw was in het parcours: de Côte de Chambralles. Poeh, dat viel niet mee. Het steilste stuk had uiteraard het slechtste wegdek, zodat de achterpand slipte toen ik op de pedalen moest lopen, maar toch kwam ik boven. Dat geeft de burger moed! En blij dat ik een 27 had laten plaatsen dit voorjaar!

Op en af, ging het lekker door, al zagen we weinig van het landschap door de nevel. De eerste controle een kop koffie genomen en weer door. De volgende serieuze hindernis de Wanne, een lange lange sloper. Nu begon ik toch te verzuren. J-D daarentegen werd steeds soepeler. Na de Wanne weer een controle. Even de bidons vullen, een stukje koek en een paar Tucjes eten. En natuurlijk een banaan.

Dan een steile afdaling om daarna te beginnen aan de Stockeu (max 21%). Dat ging niet lekker op de koude benen. De klim was vanaf een andere kant dan gewoonlijk en leek me lastiger, maar dat kon ook komen door mijn slechte benen. Het beste was er duidelijk vanaf en we waren halverwege. Daarna steeds zo licht mogelijk omhoog fietsen en proberen er doorheen te komen.

Vanaf zo’n 110 kilometer een stuk vrij vlak naar de volgende controle gaat het beter. Er zitten afgezien van J-D meer mensen in mijn wiel en bij de controle wordt ik bedankt voor het kopwerk. Dat gaat de goede kant weer uit.

Op dit controlepunt blijken de anderen ook te zijn, dus is de groep even compleet. Gezellig! Samen vertrekken we richting de inmiddels door mij gevreesde Redoute. De eerste keer moest ik daar op het steilste punt afstappen en lopen. Vorig jaar moest na het steilste stuk even een voetje aan de grond, maar zou het dit jaar lukken?

Het plan was om rustig te beginnen en te proberen het wiel van J-D te houden. Het begon al goed: het leek minder steil dan in mijn herinnering. Ik kon het wiel goed houden en na het steilste stuk zelfs bijschakelen. Het ging best goed en met een verbeten kop kwam ik eindelijk in één keer boven. Dat viel goed mee. Op de top wachtten we op de anderen om daarna lekker hoofdzakelijk bergaf terug naar Luik te knallen. Zowaar, daar kwam zelfs de zon nog voorzichtig door de wolken om de tocht af te sluiten.

Moe maar voldaan eerst een biertje en een braadworst. Iedereen opgetogen over de mooie fietsdag. Dan douchen en de stad in voor een passende culinaire afsluiting van een topdag. Dat lukt: we vinden een goed restaurant, met mooi eten, mooie wijn en een goede bediening in een fraai decor. Passend voor dit fraaie gezelschap. José, door Cees eenzijdig, maar met instemming van allen uitgeroepen tot sportvrouw van de dag: 3 maanden na een bevalling deze tocht fietsen is een heldendaad. Hester de dieselende klimmer die na een goede voorbereiding op de Galibier ook vandaag weer sterk voor de dag kwam. Cees en Pax, die op leeftijd en flitsend carbon ieder jaar stug doortrappen. En natuurlijk Jan-Daem die mij op sleeptouw neemt als ik dat nodig heb en voor wie ik mij op de vlakke stukken graag op kop zet.

Zondag weer naar huis, deze minivakantie zit er weer op. Nog even rekken met koffie en appeltaart, de brandstof voor wielrenners en dan zit het er weer op tot volgend jaar.

Hopelijk kunnen de fantastische vrijwilligers van Le Champion de tocht volgend jaar weer organiseren. Dan zijn we er weer bij!

Zie de route, snelheid, hartslag e.d. hier.

Pepernoten???

Het is dertig graden: De mussen vallen dood van het dak, half Nederland staat ofwel in de file naar het strand of koopt in voor de barbecue op de Franse/ Spaanse camping en vanmorgen blogde ik over ijs op het werk. Kortom het is zomer.

En wat tref ik aan in de supermarkt? Pepernoten in de aanbieding... Pardon?

IJs

Gistermiddag stond onze manager bij ons op de kamer met een doos Magnums. Dat was al wel geleden sinds Franse les bij meneer Meier in Havo 3 dat er zo spontaan ijs was onder werktijd vanwege het warme weer. Alleen de legendarische woorden van meneer Meier 'Huhuu! 'K heb zin in ijsss!' ontbraken. Lekker hoor!

Tupperware terug!

Vandaag zag ik een vrolijkstemmend bericht op nu.nl. De populariteit van Tupperware neemt in de VS onder invloed van de crisis weer toe! Wie heeft er geen pastelkleurige bakjes van Tupperware in de kast staan, gekregen van je moeder? Ja ze waren wel duur, maar ja: 'Levenslange garantie!'
Mijn moeder heeft en mijn oma's hadden een indrukwekkende collectie met plastic - pardon: kunststof - bakjes van Earl S.Tupper.
Ik zag ooit een documentaire over Tupperware, waar de nadruk lag op het emanciperend effect van de verkoopformule. Voor het eerst konden Amerikaanse vrouwen werken als gastvrouw voor de Tupperware-parties. Volgens het artikel zijn die parties de reden voor de revival in de VS: het is een laagdrempelige manier voor vrouwen om wat bij te verdienen.
Ik heb in mijn leven al heel wat Tupperware-parties voorbij zien komen. Het was altijd een goede reden om flux naar boven te schieten. Daar wilde je als jongetje natuurlijk niets mee te maken hebben!
Ook Avon, het colporterende cosmeticamerk schijnt weer terug te zijn. Ook dat heeft mijn moeder vroeger nog gedaan. Aldus komt door de crisis mijn jeugd weer een stukje terug!

Forensen door Drenthe

Na al een tijdje met het idee gespeeld te hebben, heb ik vorige week de stoute schoenen aangetrokken en ben op de fiets naar mijn werk in Coevorden gereden. Op maandagochtend heen, ’s middags met een collega mee terug naar Groningen en de volgende ochtend vice versa en op dinsdagmiddag weer de fietsplunje aan en terug naar Groningen.

Het is niet iets voor iedere dag, maar wat een lekker begin van de week! Om kwart over zes op de fiets stappen en dwars door Drenthe fietsen. Alle Drentenierende bejaarden en vakantiegangers liggen nog in bed, dus je komt niemand tegen. Zo mooi kan Drenthe zijn. Het eerste deel fiets je door het stroomgebied van de Drentsche Aa, door velden en karakteristieke esdorpen als Loon en Balloo, dan door de bossen tussen Schoonloo en Zweeloo en tot slot over het zand van Aalden naar Dalen. Maandagochtend op weg naar je werk, maar toch vakantie.

Op dinsdag ben ik achter een regenbui langs teruggefietst. Iets westelijker via Geesbrug en Witteveen naar Orvelte en Elp. Deze route is iets verder, maar wel mooier. Kleine kanttekening: waarom geeft de ANWB bij een driesprong regelmatig van twee richtingen aan waar ze naartoe gaan en laten ze de derde optie over aan de eigen fantasie? Niet handig.

Wél superhandig: de Maps app op de iPhone waarmee ik zelf kan navigeren. Na Elp ging de weg naar Amen opeens over in een zandpad zodat ik – aangezien ik niet met de mountainbike was - een stukje terug moest om via een fietspad door het bos te rijden, langs de sterrewacht. Daarna langs de rand van Assen weer terug in het stroomdal van de Drentsche Aa naar Tynaarloo en Groningen.

Heen 75km en terug 87,5km. Als het weer en de faciliterende carpoolcollega het toelaten ga ik deze mooie rit nog wel een paar keer rijden deze zomer.

De data van de ritten (route, snelheid en hartslag) vind je op de volgende links: heen en terug.

Roei Elfstedentocht

Vanavond om acht uur zal bij de Prinsentuin in Leeuwarden de Elfsteden Roeimarathon weer van start gaan. Na vorig jaar verstek te hebben moeten laten gaan doe ik dit jaar wel mee.
In 2007 was de deelname met de Hunze heren uitstekend bevallen. Dit jaar maak ik echter deel uit van een mixploeg onder de naam Mix Factor 2009. Dat betekent dat de ambities niet in de top 5 algemeen liggen zoals de vorige keer. Desalniettemin is van competitie wel degelijk sprake: we mikken op de top 3 van het mixklassement.
De wedstrijd is een estafette en wordt verroeid in een C2X+, dat will zeggen een vrij brede boot met twee scullende roeiers en een stuur. In ons team hebben we 5 koppels en 2 sturen en er wordt per etappe van zo'n 10 kilometer doorgewisseld. En omdat we en mixploeg zijn moet minstens de helft van de roeiers uit dames bestaan. Na twee maanden trainen gaat het vanavond, vannacht en morgen gebeuren! Het belooft prachtig weer te worden dus het wordt vast en geweldig evenement!
Er zijn dit jaar 93 deelnemende ploegen uit binnen- en buitenland die een Elfstedenkruisje hopen te verdienen door binnen 24 uur te finishen. Onze verwachting is om rond 16 uur (dus zo'n 20 uur roeien) te arriveren aan de finish bij de organiserende vereniging De Wetterwille. De winnaars zullen er dan al wel enige uren zijn. Gyas is dit jaar wel favoriet. In hun lustrumjaar zetten ze alles op alles om te winnen. Daarvoor worden zelfs olympische roeiers Rogier Blink en Jan Willem Gabriëls ingezet.
We zijn live te volgen op Google Maps door middel van een GPS tracker via deze link. Ons startnummer is nr. 37 en we zijn bij de organisatie bekend als De Hunze. Doorgaans worden ook updates gegeven op de Hunze site tijdens de race.

Honderd jaar Giro

Vandaag begint het wielerfeest dat de Giro d'Italia is weer. Op afstand de mooiste wielerronde van het jaar. De Giro viert dit jaar haar eeuwfeest, daarom volgt de Giro dit jaar een feestparcours. De start is vanmiddag in Venetië, waar een ploegentijdrit wordt verreden. Aankomsten in Milaan en Firenze, op de top van de Vesuvius en een afsluitende tijdrit in Rome. De roze trui is voor de gelegenheid ontworpen door modekoningen Dolce & Gabbana.

Juist deze Italiaanse flair maakt de Giro zo veel mooier dan de Tour. De organisatie van de Giro ziet wat een wielerronde is: vermaak. Dus moet je zorgen voor spektakel. Spectaculaire beklimmingen over geitenpaadjes, op de hoogste toppen. Woeste massasprints in historische straten. Bijzonder camerawerk (nergens vliegen de helicopters zo laag als in Italië) en mooie extraatjes als de actuele hartslag en het percentage van hun vermogen dat interessante renners leveren.
Het belooft een mooie ronde te worden met extreem veel bergen en aankomsten in de mooiste Italiaanse steden. Ook het deelnemersveld is erg aantrekkelijk. Naast de Italiaanse toppers doen ook steeds meer internationale topcoureurs mee. Er zijn een hele reeks mogelijke winnaars: Leipheimer, Sastre en naturlijk de Italiaanse kampioenen als Simoni (Gibo il Magnifico), Cunego, Di Luca (The Killer), Basso, Garzelli. Van Armstrong verwacht ik niet dat hij kan meedoen om de winst. Eigenlijk past de Giro ook niet bij hem. De Giro is niet hard, zakelijk, monomaan en ingesteld op totale controle. De Giro is Italië: passie, chaos en spektakel. Heel andere koek dan de Tour.
We zullen zien. Kijken kan bij Eurosport of Sporza. De NOS zendt het niet uit: te duur. In Nederland telt alleen de Tour. Misschien volgend jaar als de start in Amsterdam is?
Hoe dan ook: ik verheug me erop!

Muzikale opvoeding

Aan de culturele opvoeding van je kind kun je niet vroeg genoeg beginnen! Daarom ging Sigrid gistermiddag gewoon mee naar het Bevrijdingsfestival. Eerst Milow, de Belgische singer-songwriter, daarna Liam Finn (zoon van Neil Finn van Crowded House) en toen de Casio Kids, skandinavische electro.
Wel gehoorbeschermers op natuurlijk, om het jonge gehoor niet te beschadigen met excessieve decibellen. Ze stal er de show mee bij het massaal toegestroomde Groningse publiek en de burgemeester die nog even zijn waardering kwam uitspreken voor de hippe verschijning.
Voicst en de TingTings heeft ze moeten laten schieten, want het regende intussen en bovendien was het kinderbedtijd.

Eindelijk ambtenaar

Sinds 1 april (geen grap) ben ik werkzaam bij het Waterschap Velt en Vecht in Coevorden. Althans, woensdag is mijn vrije dag dus toen was ik op de Auto-Rai, maar aangezien ik gisteren door de ondertekening van een integriteitsverklaring heb beloofd mij te gedragen volgens de gedragscode die het waterschap voor haar ambtenaren heeft opgesteld. Dus ben ik nu eindelijk écht ambtenaar.

Voor velen heeft de term een negatieve klank, maar ik ben er eigenlijk wel trots op de publieke zaak te dienen.
Alles wat ik de afgelopen jaren geleerd heb op mijn verschillende opdrachten en de opleiding van het HEC-traineeprogramma (en dat is heel wat!) mag ik nu botvieren op Velt en Vecht. De functie die ik invul heet Adviseur Informatisering. Dat houdt in dat ik een interne adviesrol heb op het gebied van informatiemanagement richting mijn afdelingshoofd en de rest van het management.

Daarbij gaat het niet om techniek, maar om hoe je als organisatie techniek kunt gebruiken om je taken op een andere (betere) manier uit te voeren. Dus door te kijken vanuit je taken naar wat je wilt (beleid), en hoe je dat gaat doen (organisatie en proces) en hoe je hier techniek bij kunt inzetten.
Ondanks de grote autonomie die waterschappen kennen, staan dit soort keuzes niet op zichzelf. Er zijn Europese Richtlijnen die moeten worden geïmplementeerd, er is nationale wetgeving, er zijn landelijke en regionale ontwikkelingen waar je iets mee moet of kunt. Op al deze vlakken moeten keuzes worden gemaakt. Daar adviseer ik over en help ik het waterschap een visie te ontwikkelen op wat er op ze afkomt.
Het leuke hiervan is dat het dus niet gaat over de techniek zelf, maar over de bedrijfsvoering van het waterschap. Dit betekent dat je met mensen door de hele waterschapsorganisatie te maken hebt. Velt en Vecht participeert veel in samenwerkingsverbanden, zowel met de naburige waterschappen, de provincies Drenthe en Overijssel en met het Waterschapshuis. Dit betekent dat ik veel op pad ga om met die partners kennis en ideeën uit te wisselen en samen te werken. Zo was ik vandaag al bij het Waterschap Rijn en IJssel in Doetinchem voor een overleg van de e-coördinatoren van de Regio Rijn-Oost en schuif ik morgen in Almelo aan over de Wabo-ICT (omgevingsvergunning) Overijssel en volgende week in Zwolle over Open Standaarden.
Kortom, een leuke afwisselend en uitdagende functie met veel interactie binnen en buiten de eigen organisatie waar ik mijn ei goed kwijt kan!

Venz van Spinvis in Groningen

Vanavond was ik bij het concert van Spinvis in de Oosterpoort. De huidige toernee heet Kamermuziek en grijpt terug op de kern van Spinvis. Erik de Jong, alias spinvis speelt zijn liedjes alleen, door muziek in te spelen en te samplen en vervolgens de volgende laag erop te leggen. Zo begon hij op zijn zolderkamer in Nieuwegein en zo speelt hij het nu live op het podium.
Qua sfeer kwam het optreden dicht bij de intimiteit, zoals ik die had gezien bij het optreden in z'n eentje in Vera naar aanleiding van het toen nieuwe album Goochelaars en Geesten in september 2007.
Doordat hij alleen op het podium staat wordt het intiem en worden de liedjes nóg indringender. Dit nog eens te meer als met een paar zinnen toelichting wordt gegeven. De nummers van Spinvis zijn immers nogal eens raadselachtige poëzie, die lastig te duiden is. Als je weet dat Limonadeglazen Wodka gaat over de dood van een jeugdvriend (die dus wodka met limonadeglazen tegelijk drinkt) wordt het nummer erg beklemmend.
Echt vrolijk is de muziek van Spinvis niet, maar deze setting past uitstekend. Helemaal alleen speelt hij overigens niet. Een deel van de muziek is op film vooraf gesampeld. Deze beelden worden tijdens het optreden op drie grote plasmaschermen in portretstand getoond, zodat Spinvis zelf met een paar live geloopte samples meespeelt op gitaar, banjo, piano of een pak Venz hagelslag en op één scherm Spinvis drumt, op scherm twee Spinvis de contrabas beroert en op scherm drie hij meeklapt, of dat celliste Saartje van Camp speelt of zingt (beeldschoon in Aan de oevers van de tijd!) of Hans Dagelet meetrompettert. Beide alleen, of in twee- of drievoud. Hoogtepunten waren wat mij betreft een hallucinante Staat van Narcose, compleet met live gesampled publiek dat een 'e' zingt die overgaat naar paniekgeschreeuw en het al genoemde Aan de oevers van de tijd. Smalfilm en Bagagedrager blijven prachtig evenals Wespen op de Appeltaart met zijn ontroerende beelden. Een nummer dat ik miste was Astronaut, maar daarover heb ik niet getreurd, want er was genoeg moois te beleven.
Technisch is het een razend knap optreden, maar wat het meest blijft hangen is de enorme intensiteit van de muziek. Ik vond het prachtig!

Op dit Youtube filmpje legt Spinvis zelf uit hoe het werkt:

Kiekeboe

Vandaag ben ik voor het eerst met Sigrid in de draagdoek op pad geweest. Leuke manier om met je kind op stap te gaan. De wagen is ook prima, maar dit is weer heel anders. Zij vindt het ook erg prettig: lekker in de foetushouding tegen je aan.
Je trekt er wel veel aandacht mee, met name van jonge vrouwen! Een echte chick-magnet zo'n baby!
Alleen jammer dat je dat effect krijgt als je het eigenlijk niet meer nodig hebt natuurlijk...

Sigrid

Zo heet ze dus. Dit is de kaart die we hebben verstuurd en die de meeste mensen inmiddels wel in de bus zullen hebben. Een enigszins onorthodoxe kaart, maar wie ons kent zal dat niet verbazen.

Hoe komen ze erop?
Tja, we waren het er snel over eens dat we geen standaard kaart wilden. Geen zoete babysnuitjes en teentjes tellen. Toen kwam ik op het idee om een albumhoes als basis te gebruiken. Dat werd de hoes van het ongetitelde album van de Amsterdamse band Caesar. Die stond me destijds al zo aan dat ik toen bij het optreden in Vera ook het t-shirt had gekocht. Wie mij goed kent zou de kaart dus al wel bekend moeten zijn voorgekomen.Eerst hebben we de bandnaam vervangen door de naam van onze toekomstige spruit. We hadden daarbij dus twee versies, een jongetje en een meisje. Vervolgens de kleuren aangepast. Tegendraads als we zijn hebben we het rood van het origineel voor Sigrid vervangen door blauw. Als het een jongetje was geweest zou de kaart groen zijn geweest.
En tot slot hebben we het nummer rechtsboven, dat het album bij het Excelsior-label had vervangen door de geboortedatum.
Et voilá: een unieke kaart!

voorbeeld van de nieuwe bovenklasse in de Intermediair

De Intermediair van afgelopen week had de coverstory over het fenomeen van het downdaten, ofwel het aangaan van een relatie met iemand met een lager opleidingsniveau. Of eigenlijk gaat het artikel erover dat dit maar weinig voorkomt. Er wordt gesproken van een nieuwe klassenmaatschappij. Louise en ik zijn voor dit artikel geïnterviewd als exponenten van de nieuwe bovenkaste van literatii. Zelf geloof ik niet in het klassenverhaal. Het is meer een kwestie van emancipatie volgens mij. Van vrouwen die ook hoger opgeleid kunnen worden en van arbeiderskinderen die door opleiding sociaal kunnen stijgen. Niks gesloten systeem dus, zoals in een klassen-/ standen-/ kaste-stelsel.
Het interview was al een paar weken geleden en toen de Intermediair afgelopen vrijdag in de bus viel waren we te druk met de volgende telg van onze 'dynastie' om er veel aandacht aan te besteden. Wie de Intermediair thuis heeft vindt het artikel wel. Wie dat niet heeft kan het hier teruglezen.

Oud & Nieuw: Wielerseizoen 2009

Komend weekeinde begint het wielerseizoen 2009 met de eerste Vlaamse voorjaarsklassiekers: op zaterdag de Omloop Het Volk (wegens overname van de naamgevende sponsor nu formeel de Omloop Het Nieuwsblad) en op zondag Kuurne-Brussel-Kuurne.

Natuurlijk werd er al gefietst in Quatar, Australië en Californië en in Spanje en Portugal, maar komend weekend begint het seizoen echt.

De afgelopen tijd werd al veel publiciteit gegeven aan vermeende, verdachte, gepakte en gestrafte dopingzondaars die weer zijn opgenomen in het peloton. U kent de namen: Armstrong, Basso, Hamilton, Landis, Mancebo, Sevilla. En zij die (nog) niet mee mogen doen, zoals Rasmussen, Jaksche, Vinokourov en natuurlijk de eeuwig terugkerende Franck Vandenbroucke. Comeback is in ieder geval het woord van de eerste koersen in 2009.
In Nederland was er verder aandacht voor nieuwe namen. De eerste stappen op de weg van baansprinters Theo Bos en (in mindere mate) Wim Stroetinga kregen aandacht. Vol verwachting wordt uitgekeken naar de verdere ontwikkeling van met name Robert Gesink en Thomas Dekker voor het rondewerk en van klassiekerrenners als Nikki Terpstra, Sebastiaan Langeveld, Floris Goessinnen en Martijn Maaskant. En een nieuwe Nederlandse profploeg Vacansoleil.
In oktober zullen we weten of 2009 het jaar werd van de oude of van de nieuwe namen.

Ik hoop op een mooi seizoen, met mooie strijd. Ik hoop dat Skil-Shimano naar de Tour mag. Ik hoop dat we nooit meer iets horen over het boetesysteem van Rabobank en dat Oscar Freire nooit een boete krijgt als hij te laat komt of zijn schoenen vergeet. Ik hoop dat Michael Boogerd zichzelf terugvind en dat we hem nooit meer treurig out of place terugzien in Ranking the Stars. Ik hoop dat de oortjes na dit seioen verboden worden. Ik hoop dat het mooi weer is tijdens de proloog van de Vuelta op het TT-circuit bij Assen. Ik hoop dat er alleen nog hysterische aandacht voor Lance Armstrong is als hij iets werkelijk uitzonderlijks doet, niet meer als hij alleen maar is. En ik zal Paolo Bettini missen.

Van Bol naar Baby

Zo schrijf je op dinsdag een ode aan De Buik, zo ben je op woensdag vader! Dat duurde dus helemaal geen weken meer!

Bol

Ik ben verliefd. Maar lang zal het niet duren. Over een paar weken is ze er niet meer. Die prachtige stevige ronde bol. Af en toe beweegt het. Als ik hier al zoveel lol aan heb… Hoe wordt dat als de inhoud zich presenteert?

Het begint met taal?

Er zijn nieuwe spotjes van Postbus 51. Met behulp van ondertitels bij vreemde talen wordt duidelijk gemaakt dat, als je dat nog niet kunt, je Nederlands moet leren.
Zou de doelgroep dit kunnen lezen?

Eerste Klas

Tja, dat zul je net zien. Als ik tijdens de voorjaarvakantie, ten tijde van de huishoudbeurs om 9:04 uur de trein richting Amsterdam neem dan kan ik wel raden dat de trein vol zal zitten. Dan koop ik een Eerste Klas toeslagkaartje, zodat ik rustig kan zitten werken tot de overstap in Amersfoort (ik was op weg naar Den Haag).

De NS is kennelijk niet in staat dat soort conclusies te trekken en is verrast door de drukte. Ik zit dan ook net als wordt omgeroepen dat reizigers met een Tweede Klas kaartje vanwege de drukte maar in de Eerste Klas moeten gaan zitten… Als ze dan ook nog mijn koffie over een medereiziger heen gooien voel ik mij toch een beetje bekocht.

PS. Het is een complot! Mensen die weinig met de trein reizen hebben altijd vertraging! Toen ik nog wekelijks forensde had ik bijna nooit problemen. Ga ik na maanden weer eens met de trein: twee keer een half uur vertraging! Staande kakelende huisvrouwen in de eerste klas! De NS wil géén incidentele klanten!

Radiostilte

Zo dat was een lange stilte! Ruim zes weken niets geschreven. Ook niet heel veel meegemaakt. Maar vooral geen tijd en rust in mijn hoofd. Mijn goede voornemen: meer schrijven!
Gisteren zat ik 6,5 uur in de trein, dus er komt in ieder geval weer wat aan. Complicerende factor is dat thuis het modem stuk is, maar dat wordt hopelijk snel vervangen. Tot die tijd is een cappucino bij The Coffee Company goed voor een uur internet...