Zaterdagochtend om half zes begon het avontuur. De wekker ging bij Bart en Marije waar ik logeerde en na een vlug ontbijt en wat laatste dingetjes reden we naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken waar we zouden verzamelen en inladen.Drie busjes en de Carisma, acht lopers, vijf fietsers, vier chauffeurs/ navigatoren, verdeeld over de teams A en B en daarnaast nog twee masseurs vier verzorgers en Marije de teamcaptain als coördinerend. In totaal 24 man. Redelijk op schema gingen we op weg naar Frankrijk. Bij ons in de bus met Team B was de sfeer ondanks het vroege uur al snel voorzichtig uitgelaten dankzij de feestmuziek van Nadine, zodat de reis vlot verliep. 
Team A zou starten om kwart over zes bij Parijs en de eerste etappe van zo’n vijftig kilometer lopen, zodat wij de rest van de zaterdag nog stuk te slaan hadden. Eerst hebben we enige uren gekampeerd op een parkeerterrein aan de Autoroute, een Hypermarché geplunderd om de voorraden aan te vullen om vervolgens naar basiskamp 1 te rijden in Plessis de Roye. Vervolgens daar wat rondgehangen en besloten om nog maar ergens een warme maaltijd te scoren. Dat werd uiteindelijk pizza & pasta bij een Turk in zo’n typisch Frans plattelandsdorpje. Zo’n dorp waar nooit iets gebeurd, behalve toen wij er waren. Tijdens het eten werden we opeens aangesproken door een gendarme. O jee! Bus fout geparkeerd? Nee, er bleek een scooter te zijn aangereden voor de deur van het restaurant en of we iets gezien hadden... Hadden we niets van gemerkt, totdat we de sirenes hoorden.
Bij het invallen van de schemering eindelijk op weg naar de route. De spanning nam voelbaar toe: het ging ook voor ons echt beginnen! Verlaten donkere dorpjes en dan opeens lichtjes, lopers, fietsers en busjes! Nu op zoek naar de wisselplek en wachten op Team A...
Ik zou beginnen met fietsen, samen met Petra, de lopers zouden om de twee kilometer wisselen. Turen in het donker totdat we ze zagen komen. Om ons heen chaos met busjes, touringcars, fietsers en lopers.
Daar zijn ze! Fiets aannemen, lichtjes aan, waar zijn we op de kaart? En we zijn onderweg. Ik voorop, en achter mij het geluid van voetstappen. Heel gek om zo opgewonden te zijn, maar dan heel langzaam te fietsen. Na zo’n 2,5 kilometer de eerste loperswissel. We zijn het eerste dorp gepasseerd en gaan door de donkere velden achter die andere lichtjes aan. Intussen beginnen we al in te halen. Dorpjes, velden, bossen, heuvels en beekjes wisselen elkaar af. Het is stil en donker op het geluid van de lopers en af en toe de busjes op weg naar de volgende wissel na. In de dorpjes worden we aangemoedigd met een “Bravo!” of “Bon courage!” en op één plek zelfs toegezongen. Al heel snel ontstaat een routine, zonder dat het saai wordt. Er is een wereld van geuren, sterren en andere indrukken. De lopers Steef, Ron, Ton en Maurice gaan intussen soepel door en zijn duidelijk sneller dan de geplande twaalf kilometer per uur.
Na ruim anderhalf uur fietsen wisselt Gert me af en stap ik in de bus, waar de sfeer uitstekend is. Het gaat lekker.
Tijdens de teamwissel zit ik op de fiets. Hij komt onverwacht, zodat ik de bus al bijna voorbij ben. En dan zit onze eerste etappe erop. Snel naar het basiskamp, en beetje wassen en dan proberen wat te slapen. De lopers worden intussen nog gemasseerd, maar ik trek een veldbed naar buiten en kruip in mijn slaapzak. De kop is er af, ik lig onder de sterren, het is geweldig!
Team A zou starten om kwart over zes bij Parijs en de eerste etappe van zo’n vijftig kilometer lopen, zodat wij de rest van de zaterdag nog stuk te slaan hadden. Eerst hebben we enige uren gekampeerd op een parkeerterrein aan de Autoroute, een Hypermarché geplunderd om de voorraden aan te vullen om vervolgens naar basiskamp 1 te rijden in Plessis de Roye. Vervolgens daar wat rondgehangen en besloten om nog maar ergens een warme maaltijd te scoren. Dat werd uiteindelijk pizza & pasta bij een Turk in zo’n typisch Frans plattelandsdorpje. Zo’n dorp waar nooit iets gebeurd, behalve toen wij er waren. Tijdens het eten werden we opeens aangesproken door een gendarme. O jee! Bus fout geparkeerd? Nee, er bleek een scooter te zijn aangereden voor de deur van het restaurant en of we iets gezien hadden... Hadden we niets van gemerkt, totdat we de sirenes hoorden.Bij het invallen van de schemering eindelijk op weg naar de route. De spanning nam voelbaar toe: het ging ook voor ons echt beginnen! Verlaten donkere dorpjes en dan opeens lichtjes, lopers, fietsers en busjes! Nu op zoek naar de wisselplek en wachten op Team A...
Ik zou beginnen met fietsen, samen met Petra, de lopers zouden om de twee kilometer wisselen. Turen in het donker totdat we ze zagen komen. Om ons heen chaos met busjes, touringcars, fietsers en lopers.
Daar zijn ze! Fiets aannemen, lichtjes aan, waar zijn we op de kaart? En we zijn onderweg. Ik voorop, en achter mij het geluid van voetstappen. Heel gek om zo opgewonden te zijn, maar dan heel langzaam te fietsen. Na zo’n 2,5 kilometer de eerste loperswissel. We zijn het eerste dorp gepasseerd en gaan door de donkere velden achter die andere lichtjes aan. Intussen beginnen we al in te halen. Dorpjes, velden, bossen, heuvels en beekjes wisselen elkaar af. Het is stil en donker op het geluid van de lopers en af en toe de busjes op weg naar de volgende wissel na. In de dorpjes worden we aangemoedigd met een “Bravo!” of “Bon courage!” en op één plek zelfs toegezongen. Al heel snel ontstaat een routine, zonder dat het saai wordt. Er is een wereld van geuren, sterren en andere indrukken. De lopers Steef, Ron, Ton en Maurice gaan intussen soepel door en zijn duidelijk sneller dan de geplande twaalf kilometer per uur.
Na ruim anderhalf uur fietsen wisselt Gert me af en stap ik in de bus, waar de sfeer uitstekend is. Het gaat lekker.
Tijdens de teamwissel zit ik op de fiets. Hij komt onverwacht, zodat ik de bus al bijna voorbij ben. En dan zit onze eerste etappe erop. Snel naar het basiskamp, en beetje wassen en dan proberen wat te slapen. De lopers worden intussen nog gemasseerd, maar ik trek een veldbed naar buiten en kruip in mijn slaapzak. De kop is er af, ik lig onder de sterren, het is geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten