Pizzasessie

Afgelopen vrijdag is het tweede blok van mijn opleiding begonnen. Het eerste blok werd afgesloten met een meeneemtentamen. Ik verkeerde in de stellige veronderstelling dat dit gewoon een tentamen zou zijn als alle andere, maar dan één dat je thuis maakt, maar dat bleek niet het geval. Een meeneemtentamen is een tentamen waar je zo lang over doet om het te maken, dat dat niet lukt in een paar uurtjes in en examenhal. Uiteindelijk ben ik zo’n acht uur bezig geweest en heb ik zeven pagina’s volgetypt om de zeer uitgebreide vragen te beantwoorden.
Het tweede blok wordt behoorlijk pittig. De literatuur heeft prikkelende titels als Bestuurlijke informatiesystemen en automatisering en Informatisering: Het taaie ongerief. Het eerste college afgelopen vrijdag van prof. Bemelmans was in ieder geval wel erg leuk en doorspekt met beeldende praktijkvoorbeelden vanaf de jaren zeventig. Erg boeiend. Jammer alleen dat ik, net als bijna iedereen, er vrijdagochtend achter kwam dat we al drie hoofdstukken uit de eerste titel hadden moeten lezen. De leeswijzer bleek wat aan het voorgaan de tabblad te kleven. Fijn, meteen 75 pagina’s achter. De stof voor aanstaande vrijdag zijn een artikel van 80 pagina’s, nog een wat korter artikel, drie hoofdstukken (100 pagina’s) uit Het taaie ongerief en ter aanname nog een paar hoofdstukken uit Bestuurlijke informatiesystemen. Dinsdag kwamen er nog 80 pagina’s extra bij. 420 Pagina’s lijkt mij toch een beetje overdreven voor één week...
Daarnaast doen we een project voor een echte opdrachtgever. We moeten een plan van aanpak schrijven voor een centraal deel van de operatie om van de dienst Domijnen een Nationaal Beslaghuis te maken. Erg interessant en erg veel werk.
Woensdagavond hebben we een pizza-sessie gehouden bij ICTU als kick-off. Erg gezellig ’s avonds bij ICTU. De portiers keken raar op van het nieuwe fenomeen: bezoekers die om 18 uur niet vertrekken, maar aankomen!
Helaas kan ik er inhoudelijk verder niets over vertellen, maar het is wel erg leuk en motiverend dat het voor het echie is. Uiteraard zit hier ook het nodige leeswerk aan vast. Kortom dit wordt een erg zwaar blok, maar wel interessant en leerzaam!

Vers overhemd

Toen ik maandagochtend vroeg in de bus naar het station stapte realiseerde ik me dat ik het vers gestreken overhemd vergeten was mee te nemen. Aangezien het niet alleen erg saai, maar ook wat onfris zou zijn om de hele week hetzelfde overhemd te dragen heb ik maandag bij de Bijenkorf nog gauw even een nieuwe gehaald. En dankzij de wonderen der techniek kan ik hem hier even laten zien! (Louise was nieuwsgierig.)

Blog in de trein

Maandagochtend 6:54 in de trein naar Den Haag. Een mooi moment om mijn eerste blog te schrijven op mijn MacBook! Ten bewijze: de bovenstaande foto, genomen in de trein met de webcam. (Overigens zit ik gezellig met Maartje in de trein, maar die is niet zo happig op een foto op dit tijdstip) Een mooi moment ook voor een korte evaluatie van mijn ervaringen met de Nederlandse Spoorwegen.

Over de nieuwe dienstregeling valt nog niet zoveel zinnigs te zeggen. Met de oude had ik toch wel wat problemen. 65% treinen op tijd... Toch wel sterk dat ik nét die 35% met vertraging trof tussen Groningen en Den Haag/Rotterdam. In de eerste maand gemiddeld één uur vertraging per reis. Dan ben je blij dat je slechts twee keer per week zo’n afstand hoeft te overbruggen! Maar wie weet, was dat wel gewoon pech en gaat het vanaf nu wel beter? Ik ben en blijf een optimist!

Update: inmiddels in Amersfoort hebben we 30 minuten vertraging: dat wordt weer declareren bij de NS. Wel heb ik een foto van Maartje die haar aansluiting heeft gemist op het andere perron.

Kamer in Den Haag

En het is gelukt! Per 1 december heb ik een kamer in Den Haag, zoals je ziet in het hartje van de stad, recht tegenover de grote kerk. Voor de oriëntatie: de vijver rechtsboven op de foto is de Hofvijver, met ten zuiden daarvan het Binnenhof. Het geblokte stukje bovenin de foto is paleis Noordeinde. Een prachtig plekje dus. Hoewel het logeren bij Casper ook prima gaat, zal het toch ook wel erg fijn zijn om een eigen plekje te hebben.

Hardlopen, overwerk en wellicht een kamer?

Er begint een beetje ritme in mijn leven te komen. Zo heb ik gisteren voor het eerst een rondje hardgelopen in Den Haag. Lekker 2 rondjes vanaf de Gouverneurlaan, door Rijswijk, ruim4,5km per rondje. Heerlijk! Ik begon al helemaal te stuiteren van al dat bureauzitten!
Ter compensatie heb ik vandaag voor het eerst overgewerkt. Ik heb tot 19 uur doorgewerkt, want ik wilde dat stuk nog afhebben voor maandag. Mijn agenda loopt inmiddels ook mooi vol, want ik heb inmiddels ook eigen taken toegewezen gekregen. Af en toe duizelt het me wel een beetje en heb ik echt het gevoel dat ik spartel, maar ik verzuip nog niet.
Tot slot nog nieuws van het woonfront. Ik heb een afspraak gemaakt met de tante van Suzanne, die een kamer in Den Haag in de aanbieding heeft in de Torenstraat, dus hartje centrum. De tante in kwestie woont zelf in Rotterdam, op een sleepboot in het Haringvliet, dus daar ga ik morgen naartoe en dan ga ik de kamer bekijken. Ik zal dus wel laat thuis zijn, maar misschien heb ik dan wel een kamer!

Een week werk

Inmiddels ben ik een week aan het werk bij ICTU. En ik moet zeggen, dat bevalt me best aardig! De binnenkomer was niet fantastisch: twee uur te laat door een boom op het spoor tussen Assen en Beilen. Maar ja, dat was overmacht en werd me gelukkig niet euvel geduid.

De kennismaking met het team de afgelopen week was erg fijn. Iedereen is enthousiast over het project, erg gedreven en blij dat ik mee kom helpen. Maar wat is dat project nu eigenlijk? Om te beginnen: wat is ICTU?

ICTU is de ICT Uitvoeringsorganisatie van de overheid. De uitvoering en vooral ontwikkeling van grote ICT projecten van het Rijk wordt vaak uitbesteed aan ICTU. CCO, Contact Center Overheid is zo'n project. In opdracht van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en het Ministerie van Algemene Zaken is heeft het projectteam CCO opdracht gekregen ervoor te zorgen dat de burger op een plaats terecht kan voor al zijn vragen aan de overheid in plaats van het huidige oerwoud aan telefoonnummers en websites. Een erg ambitieus project dus, maar wel iets dat erg tot de verbeelding spreekt en gewoon een heel goed plan is.
Toevallig kwam het zo uit dat er voor gisteren een teamdag gepland stond. Ik viel dus met mijn neus in de boter. De teamdag was in de oude directiekamer van de Holland-Amerika-Lijn in Hotel New York te Rotterdam. Erg leuk. We hebben een workshop verhalen vertellen en een workshop Tai Chi gedaan, geschilderd en zijn met een watertaxi door de haven geraasd. Tot slot hebben we geborreld en gedineerd. Een superleuke dag, omdat we veel leuke dingen hebben gedaan, maar vooral ook omdat we een erg leuke dag met elkaar hadden als team. Ik voel me inmiddels al echt een volwaardig teamlid van CCO en ik moet zeggen: dat voelt best goed!

Pasta Sport Blogtip

Gisteren kwam ik toevallig het blog Pasta Sport van Renate Verhoofstad tegen. Een aanrader voor wie geïnteresseerd is in Italië en sport en natuurlijk de combinatie van beide. Verhoofstad is een Nederlandse free-lance sportjournaliste die in Florence woont. Ik ken haar vooral, omdat ze regelmatig Italiaanse reportages schrijft in literair wielertijdschrift De Muur. In het huidige nummer (een zeer lezenswaardige thema-editie over baanwielrennen) bijvoorbeeld over de legendarische Vigorelli wielerbaan in Milaan en de Masi werkplaats. En omdat ik de coverfoto van Theo Bos zo mooi vind plaats ik die hieronder nog als extraatje. Maar dat is slechts een terzijde. Pasta Sport dus!

Gyas Trial: In het water gevallen

Afgelopen zondag heb ik de tweede Gyas Trial geroeid. Thuis begreep ik al dat het een heel andere wedstrijd zou worden dan de eerste. Toen windkracht 2 mee, nu windkracht 5 schuin tegen. En dat betekende niet alleen meer weerstand, maar vooral ook een heel nare golfslag. Maar gelukkig hoefde ik er niet alleen aan te beginnen: Suzanne leek het leuk om mee te fietsen om me aan te moedigen.

Tijdens het oproeien bleek al dat het niet mee zou vallen. De heftige korte golfjes maakten het erg moeilijk om een ritme te vinden. En dat was al met wind mee. Terug zou het nog veel erger worden. Toch had ik er veel zin in. Ik was erg benieuwd in hoeverre ik in staat zou zijn om tegen de elementen in te beuken en hoeveel tijd me dat zou kosten ten opzichte van de eerste trial. Eigenlijk had ik ook nog nooit echt geprobeerd hard te roeien in zulke omstandigheden...
Na de start kwam Marcel, die kort na mij gestart was me al snel voorbij gesneld. Daar maakte ik mij niet druk om. Hij is sowieso sneller, bij de eerste trial bijna een minuut, en zo zouden we in ieder geval weinig last van elkaar hebben. Al gauw voelde ik dat het een uitputtingsslag zou worden. Geen ritme, regelmatig helemaal stilvallen, steeds sloegen de golven in de recover tegen mijn bladen. Het werd gewoon beuken en blijven proberen te zoeken naar techniek om ritme en doorgaande halen te krijgen. Aan het einde van het rechte stuk, na zo'n anderhalve kilometer ging het beter. Iets minder golfslag, meer ritme. Dat geeft de burger moed, evenals de aanmoedigingen van Suzanne vanaf de kant! Ook hoorde ik nog steeds af en toe Derk-Jan naar Marcel schreeuwen, wat moest betekenen dat hij niet verschrikkelijk hard wegliep.
Achter mij kwam wel een Twee-zonder snel dichterbij. Vanaf de rode boei maar iets eerder overgestoken dan gepland, zodat ze makkelijker zouden kunnen passeren. Dat bleek echter een inschattingsfout: zo snel kwamen ze niet dichterbij. Ik was het twee kilometerpunt al gepasseerd en zat in de laatste bocht te buffelen toen ze angstwekkend dicht achter me kwamen. Het werd duidelijk dat ze binnendoor wilden, maar ze zaten al zo dicht achter me dat ik eigenlijk niet meer uit de weg kon komen. Eén misslag en nog één en toen ging het mis. Ik moest razendsnel mijn stuurboordriem intrekken om de boeg niet te raken, maar raakte met mijn dol vast in hun bakboorddol. Ik maakte inmiddels vervaarlijk slagzij, maar hield het nog droog. Toen ik de dollen echter losmaakte verstoorde ik de precaire balans en sloeg ik om. Koud! Meteen kramp in mijn benen. Ik had maar één gedachte: snel naar de kant met de boot. Inmiddels kwamen Arjan en Albert ook al hard op me af. Aan de kant trokken Suzanne en een jongen van Gyas me op de kant (distels en brandnetels!), zodat ik enigszins beduusd, nat en koud op de kant stond. Zonder dat ik kans kreeg om tegen te stribbelen kreeg ik Suzanne haar fleece-vest aan en werd ik op haar fiets richting de Hunze gestuurd om te gaan douchen.
Zo eindigde het avontuur in deceptie, terwijl ik in een veel te klein vest op een te kleine damesfiets koddig naar de Hunze bibberde, zwaar gefrustreerd, boos op mijzelf en hevig balend dat ik nooit zal weten hoe hard of langzaam ik nu eigenlijk ging.
Suzanne heeft de boot terug naar de Hunze geroeid, wat een hele prestatie is, aangezien ze qua gewicht wel twee keer in de Waal zou passen en ik zal op zoek moeten naar revanche!

HEC Intro groot succes!

Nou, dat waren twee superleuke dagen! Het was vrijdag wel een beetje spannend, maar dat gevoel werd ruimschoots overvleugeld door een enorme nieuwsgierigheid naar de andere trainees. Toen ik in de tram stapte keek ik al stiekem wat om mij heen of ik al mogelijke nieuwe collega's kon ontdekken. Eenmaal aangekomen bij HEC bleek ik niet de eerste, maar ook lang niet de laatste. Prima op tijd. Meteen kennis gemaakt met de al aanwezigen en al gauw bleek dat de groep is samengesteld uit allerlei verschillende types. Daar is dus duidelijk ook op geselecteerd. Gedurende de twee dagen bleek ook wel duidelijk dat iedereen ook is uitgezocht om in het team te passen.
Leuke mensen, goede man-vrouw verhouding, opvallend veel buitenlandervaring en eigenlijk heel verschillende achtergronden. Van bestuurskundigen via industrieel ontwerpers tot psychologen en dus een verdwaalde historicus. De meesten zijn afkomstig uit de Randstad, maar ik ben niet de enige exoot: er loopt ook een Limburger rond.
Het vrijdagprogramma was in eerste instantie gericht op kennismaking en vervolgens volgde er allerlei informatie over het programma en de opleiding. Het formele programma werd afgesloten met een presentatie van oud trainee Jessica Hondelink, die enthousiast vertelde over haar ervaringen als HEC trainee. Heel opvallend was dat bleek dat ze bij de nieuwe werkplek van iedereen van de nieuwe lichting riep: "O, dan ga je met die-en-die werken!" Dit illustreerde heel treffend wat directeur Leo Smits die ochtend al had gezegd over het enorme netwerk dat we de komende twee jaar zullen gaan opbouwen. Hierna volgde een gezellige borrel en vervolgens de verplaatsing naar het Carlton-Ambassador hotel. Daar hebben we snel even onze spullen gedropt en de kamers gecheckt. Mijn kamer was aan het einde van een lange kronkelende gang op de vierde etage aan de achterkant van het hotel met uitzicht op een mooie herfstige kastanje. Bont behang, veel gordijntjes en tierelantijnen, beetje ouderwetse chique. Thuis zou ik het niet zo hoeven, maar toch: Niet verkeerd!
Vervolgens op naar het diner bij La Liguria aan het Noordeinde. Lekker gegeten, met een stoelendans na elke gang ter bevordering van de integratie. Supergezellig en een vervolg in de kroeg kon dan ook niet uitblijven. Tot half 3 hebben we heerlijk buiten gezeten op de Grote Markt voor de café de Boterwaag.
De wekker ging op zaterdag akelig vroeg en bij het ontbijt had iedereen (ondergetekende incluis) toch wat minder praatjes dan de dag tevoren. Na het ontbijt kregen we de opdracht in drie groepen een soort speurtocht door de stad te maken langs alle ministeries. We moesten naar een lijst met locaties toe. Daar belden we dan in ons geval Dieuwke (de programma-manager van een paar eerdere trainee programma's). Zij stelde ons dan een vraag die we moesten beantwoorden totdat we de lijst hadden afgewerkt. Onderweg maakten we foto's als bewijs. Na afloop moest iedere groep zijn bevindingen presenteren aan een jury.
Deze uitgebreide wandeltocht was wel fijn voor mijn wat brakke toestand en ook erg gezellig. We zijn de halve stad doorgewandeld: van het hotel, via het Binnenhof tot aan Sociale Zaken aan de Laan van Nieuw Oost-Indië. Terug op HEC combineerden we lunch en het maken van de presentatie. Iedereen had erg zijn best gedaan en duidelijk veel lol gehad. Toch wonnen wij dankzij de geniale inval de banaan centraal te stellen.
De winnaars organiseren het volgende uitje, dus dat is nog een leuke dag in het vooruitzicht. Nu eerst woensdag beginnen bij ICTU en vrijdag de eerste collegedag in Rotterdam!

Newsflash: ICTU

Even een kort berichtje: ben aangenomen bij ICTU en ga daar vanaf 1 november werken aan het project CCO. Later meer!

Spannende dagen voor de boeg!

Zo dat gesprek dinsdag was erg prettig. Leuk project, leuk team,veel mogelijkheden! Zou ik erg graag gaan doen. Als het goed is hoor ik vandaag of ze het met mij zien zitten.
Vanavond nog even lopen met de Outdoortraining van De Hunze en dan hop, in de trein naar Bilthoven. Morgenochtend om 9 uur begint de intro van het traineeprogramma. Ik heb er veel zin in en ben erg nieuwsgierig naar de andere trainees. Zaterdag weer naar huis en dan zondag de tweede Gyastrial. Instaptijd 15 uur, start vanaf de Harenerbrug om 16:00 uur. Wie zin heeft om mee te fietsen is van harte welkom: alle aanmoediging helpt natuurlijk!

Nieuwe schoenen!

Gistermiddag heb ik nieuwe hardloopschoenen gekocht! Na twee jaar waren mijn Asics Gel Kayano IX wel op. Grappig was dat dit een schoen is met een pronatiecorrectie. Ik had toen heel duidelijk zichtbaar een rare zwabber voor de landing in de enkel en zette mijn voet ook niet recht neer. Toen ik gisteren op de loopband liep bleek op de video duidelijk dat die zwabber eruit is en ik mooi neutraal loop. Loopscholing helpt dus!

Mijn nieuwe schoenen zijn de Pearl-Izumi Syncro Float. Wat een verschil zeg. De Pearl-Izumi's zijn heel veel lichter en hebben ook een veel fijnere pasvorm. De schoen trekt heel mooi strak rond de voet en sluit heel goed aan. Ik schuif absoluut niet meer, wat ik de laatste tijd in de Asics wel had.
Tijdens de outdoortraining heb ik er heerlijk op gelopen, al is het wel wennen, omdat het een heel andere schoen is. Met name het ontbreken van een pronatieblokje zorgt voor een heel ander gevoel. Ha! Ik heb weer helemaal zin in het loopseizoen!

Goede berichten

De afgelopen dagen heb ik een aantal goede berichten ontvangen. In de eerste plaats werd ik vanochtend uit mijn bed gebeld door Monique van HEC. Tuurlijk, net die ochtend dat ik niet om acht uur opsta wordt ik om vijf over negen gebeld. "Bel ik je uit bed jongen?" vroeg ze nog. Mijn antwoord: "Eh, een beetje..." heeft me geloof ik niet gered. Goeie indruk gemaakt...
Maar daar ging het niet om. Monique belde me om me te vragen of ik aanstaande dinsdag om drie uur kon, zodat ik nu dus een afspraak heb om dan kennis te maken met een potentiële opdrachtgever! Driewerf hoera!!! Een klus in het verschiet!
Inmiddels heb ik ook mijn contract ontvangen, getekend en geretourneerd. Vanaf 1 november ben ik officieel in dienst van HEC. Hier ben ik erg blij mee, want nu weet ik precies tot wanneer ik nog werkeloos ben. Bovendien kan ik nu ook regelen wat geregeld moet worden met UWV en CWI. In haar onmetelijke wijsheid heeft het UWV mij namelijk een WW uitkering toegekend. Dit was nog een goed bericht! En om de lijst met goede berichten compleet te maken heeft de NHL het grootste deel van mijn collegegeld teruggestort. Kortom ik heb een goede week!
Gisteren vond ik ook het programma voor de introductiedagen in de brievenbus. Op 27 en 28 oktober ontmoet ik mijn mede-trainees (Spannend! Ben benieuwd!) en verder zal een inleiding op de opleiding gegeven worden. En natuurlijk gaan we wat nader kennismaken met HEC. Dat HEC echt van ons nieuwe trainees houdt is ook duidelijk. We worden nogal gepamperd: We zullen overnachten in het Carlton Ambassador hotel in Den Haag. Dat klinkt niet alleen chique; check de site en zie dat het er ook chique uitziet! Wat een verwennerij!
Ik ben benieuwd. Ik heb er in ieder geval erg veel zin in.

4 Mijl 2006

Zoals eerder in het Sportnieuws al aangekondigd heb ik zondag de 4 Mijl van Groningen gelopen. De voorbereiding was niet goed. De duurloop van donderdag was achteraf toch niet zo handig, want ik had er zondag nog spierpijn van! Desalniettemin ging ik zondagmiddag met veel goede zin op weg naar de start in Haren. Aangezien ik startnummer 15808 (van de 16000) had startte ik in het laatste startvak pas om kwart voor drie; een uur en een kwartier na de eerste lopers. Het inlopen ging moeizaam en stijf en doorgaans is dat een goed teken voor de loop zelf. Ik was dan ook benieuwd hoe het zou gaan lopen.
Na de start ging ik vlot van start om maar meteen veel langzamere deelnemers uit mijn startvak in te halen en wat ruimt op te zoeken. Ik had meteen een lekker ritme te pakken en was van plan zo'n 4:40 per kilometer te gaan lopen. Bij kilometer 2 bleek ik op 8:31 te zitten, een prima 4:15 per kilometer dus. Ook de volgende kilometer ging vrijwel exact in die tijd. Halverwege zat ik op 13:45 en ging het nog steeds lekker. Na de passage van de ringweg heb ik iets getemporiseerd om op de Herebrug te kunnen versnellen. En na de Herebrug was er nog goed een kilometer te gaan, dus maakte ik me op voor mijn eindsprint. In de Herestraat lekker doorversneld om bij het opdraaien van de Vismarkt een woeste eindsprint in te zetten. Over de finish, snel gekeken: 27:53! Wauw! Véél sneller dan verwacht en ruim 2,5 minuut sneller dan vorig jaar!
Kortom dik tevreden en een mooie opening van het loopseizoen!

Breaking Ikea News

Woensdag kocht ik bij de Zweedse meubelgigant een extra Benno (cd-kastje) en ik schrok mij een hoedje! GEEN IKEA INBUSSLEUTEL!!!

Je kent ze wel, die sleuteltjes, waarvan de halve wereld inmiddels een dozijn in zijn gereedschapskist heeft liggen. Niets daarvan! Schroeven zijn het nu. Conventionele schroeven. Daar gaat het Ikea gevoel! Wat heeft de Zweden hiertoe gebracht? Is het een kostenbesparing? Anticipeert men op het gemak van de schroefboormachine? Wie het weet mag het zeggen. Tot die tijd veeg ik de scherven van mijn wereldbeeld bijeen.

Sportnieuws

Afgelopen zondagochtend heb ik de eerste Gyas Skiff Trial geroeid. Mijn eerste krachtmeting in de skiff! Dit is me niet slecht bevallen. Het was gezellig druk op het water tussen met name de Hunze wedstrijdjeugd en Gyas dames. De trial gaat over 3 kilometer vanaf de Harener brug tot kort voor de Ketwich Verschuurbrug. Er werd gestart in omgekeerde volgorde van verwachtte snelheid, dus de langzaamsten eerst. Ik startte redelijk in het begin, maar de eer is gered: ik ben niet ingehaald. Sterker nog, ik heb zelf 2 eerdere roeiers ingehaald (dat omgeslagen Gyas meisje tel ik maar even niet mee). Oké toegegeven, de ingehaalde roeiers zijn 13 en 14 ofzo, maar toch... Zij trainen zes keer per week. Met de tijd, 13:09 ben ik ook wel tevreden. Mooi vlakke kilometertijden (4:21, 4:24 en 4:24), dus dat biedt perspectief voor de volgende trial op 29 oktober! De uitslag van de trial vindt je hier.

Dan treurig sportnieuws: V6 houdt op te bestaan. Na een lang gesprek hebben we besloten er al roeiploeg mee op te houden. De reden hiervoor is van mijn kant dat ik meer ambitie heb dan ik de anderen aan kan en mag doen. Voorlopig zoek ik mijn heil dan maar in de skiff, ook omdat het nog knap lastig zal zijn om de nieuwe baan met een ploeg te combineren. Verder wil Tjarko deze winter graag achten op weg naar de Head. Arend, Maarten en Michiel gaan kijken of ze met nieuwe roeiers een nieuwe ploeg kunnen gaan vormen.

Tot slot: de 4 Mijl van Groningen. Aanstaande zondag is het weer zover. Ga ik mijn tijd van vorig jaar verbeteren? Ik denk het wel, al is de voorbereiding abominabel geweest. Gisteren heb ik voor het eerst sinds maanden weer eens gelopen: een duurloopje van 15 kilometer. Ging lekker, de conditie is er dus zeker wel. Ik mis alleen wel ritme. Ik start zondag in het laatste vak met nummer 15.808 en ik hoop 2 minuten sneller te zijn dan vorig jaar, dus ongeveer 28:30.

Aangenomen!

Het was lang stil op mijn Blog, maar inmiddels is het gelukt! Na een heerlijke vakantie, een moeilijk assessment en gisteren tot slot een gesprek met de directeur van HEC, Leo Smits ben ik aangenomen als management trainee!

Eindelijk een èchte baan dus. Programmamanager Monique Molendijk is nu op zoek naar een opdrachtgever om mij "weg te zetten" en zodra dat gelukt is ga ik aan de slag. De opleiding blijkt overigens toch niet bij Tias plaats te vinden, maar aan de Erasmus universiteit in Rotterdam. Iets mindere ver weg dus ;-). Verder is het thema van het traject aangepast. Besloten is dat de focus niet onverdeeld op lokale overheden zal komen te liggen, maar net als in de voorgaande programma's op de overheid in de volle breedte. Waarschijnlijk zal ik half oktober aan de slag kunnen. Het introductieweekend zal in ieder geval op 27 en 28 oktober plaats vinden.

Vóór de vakantie, eerst nog een sollicitatie

Voordat ik over drie uur écht op vakantie ben, eerst nog even een update van mijn sollicitatiepogingen. Gisterochtend had ik een sollicitatiegesprek bij HEC in Den Haag. HEC is een afkorting van Het Expertise Centrum en is ongeveer 15 jaar geleden opgericht door het kabinet, omdat men vaststelde dat binnen de overheid te weinig kennis bestond over het managen van ICT. HEC werd opgericht om hier een einde aan te maken en een onafhankelijk adviesorgaan voor de overheid te vormen op het gebied van ICT. Het gaat hierbij dus meestal over het slaan van bruggen tussen beleid en ICT.
Sinds 2000 voert HEC ook een traineeprogramma uit, met steeds een ander thema. Voor het programma dat dit najaar gaat beginnen is het thema de lokale overheid. Op dit managementtraineeship heb ik gesolliciteerd. Het programma duurt twee jaar en in die tijd werkt de trainee aan drie projecten voor externe opdrachtgevers. Daaraan wordt van maandag tot en met donderdag gewerkt; op vrijdag wordt er een masteropleiding gevolgd aan het TIAS in Tilburg. Dat is de businessschool van de universiteiten van Tilburg en Eindhoven.
Dit traineeship biedt mij een fantastische kans om te werken bij de overheid, wat ik al een hele tijd wil en mij verder te ontwikkelen. ICT vind ik ook leuk en interessant, dus het onderwerp zit ook goed. En zo'n opleiding is natuurlijk helemaal prachtig: niet alleen heel waardevolle ervaring opdoen, maar ook nog een stevige studie erbij!
Mijn eerste persoonlijke kennismaking met HEC gisterochtend was erg prettig. Het is gevestigd in een prachtige villa in de zeeheldenbuurt in Den Haag. Ik werd erg vriendelijk ontvangen en kon wachten in de lounge (met loungebanken!) tot het gesprek zou beginnen. Ik werd al gauw opgehaald en mijn eerste indruk was meteen positief. Vriendelijke mensen, geen rare toestanden, gewoon aardig en geïnteresseerd. Ik had mijn gesprek met de programmamanager en één van de medewerkers van HEC, die ook mentor is bij het traineeship (toevallig de mentor van Jan-Daem, via wie ik op deze baan gekomen ben). Het gesprek was leuk, duurde bijna anderhalf uur en ik kon veel van mezelf kwijt. Er werd wel doorgevraagd, maar doordat ik helemaal op mijn gemak was, vond ik dat niet vervelend. Ik ging met een prettig gevoel naar huis en werd binnen een uur al gebeld met de mededeling dat ik door mag naar de volgende ronde: een assessment! Dit gaat plaatsvinden op 5 september, dus wordt vervolgd.
Tot die tijd ben ik lekker op vakantie in het heerlijke Italië!

The fraud of Floyd?

Held of bedrieger? Ik zal hier na de voorgaande berichten toch stelling moeten nemen in de kwestie Landis. Natuurlijk zijn alle wielrenners übermannen met een enorm testosteronspiegel, althans zo voel ik mij soms wel als ik zit te beulen. (Tussen twee haakjes: gisteren 65km aan 32,3km/u!!!) Aan de T-E waarde van Landis zit echter toch wel een luchtje. Zoals zovelen dacht ook ik ondanks de bewondering toch aan doping en dit lijkt dus helaas te kloppen.

Moeten we Landis nu ok afschrijven als dopingzondaar? Dat is een moeilijke vraag. Om te beginnen moeten we uiteraard de contra-analyse afwachten. Tot die tijd is hij ten principale onschuldig. Maar wat als hij inderdaad verboden middelen heeft gebruikt?
In één van mijn eerdere berichten vergeleek ik de rit naar Morzine met bijvoorbeeld Merckx. Toevallig las ik afgelopen weekend in de Volkskrant de vertwijfelde uitspraak van een - kennelijk niet erg goede - Amerikaanse journalist die zich afvroeg of we dan nu ook moesten gaan twijfelen aan de helden van weleer: had Merckx ook doping gebruikt? Maar natuurlijk! Merckx is gepakt, net als Zoetemelk. Alle grote wielerhelden gebruikten doping. Dit is een publiek geheim. Al die kreten over een tragedie voor de sport zijn dan ook grote onzin. Doping hoort bij wielrennen, maar wij wielerliefhebbers doen net of dat niet zo is. Wielerliefhebbers zijn romantici en ik ben daarop geen uitzondering. Wij willen de renners zien lijden op de fiets. Zonder lijden geen heroïek. Dat die renners daar hulpmiddelen bij gebruiken maakt ons feitelijk geen bal uit. Als er maar een mooie koers te zien is. De middelen zorgen ervoor dat de coureurs sterker zijn en hun prestatie langer achter elkaar en vaker kunnen leveren. Maar de pijn is er niet minder om. Daarom verdienen óók de dopingzondaars ons respect. Zij hebben net zo afgezien als de anderen. Wel is het natuurlijk zo dat er anderen benadeeld worden, maar ja er zijn winnaars en verliezers. Zo is de koers. Erg verhelderend over de wielerwereld en de dopingkwestie is overigens de novelle van Bert Wagendorp, De Proloog.
We zullen zien wat er gebeurt...
Intussen heb ik nog een ander boek gelezen over de Ronde van Frankrijk: Franse omwentelingen van Tim Moore. Vermakelijk! De auteur, besloot van de ene op de andere dat hij de Ronde van Frankrijk zou gaan fietsen. Eerst moet er een fiets worden aangeschaft, maar dit is zo ongeveer alle voorbereiding die hij treft. De man trekt er volkomen ongetraind op uit, met alle gevolgen van dien. Maar hij doet het maar mooi! Hij doet nog een poging tot doping met anti-hooikoortspillen, maar verder doet hij het op koffie en rosé. Inspirerend!


Update:
Sporza meldt dat er synthetische testosteron is aangetroffen in de B-staal, ofwel Landis is schuldig.

Volkskrant over Floyd

In de Volkskrant van vandaag staat een leuke bio van de (altijd goede) hand van Marije Randewijk over Floyd. Wie de krant niet heeft kan het hier lezen. Wel moet je je dan even registreren op de Volkskrant site, maar dat kan gratis.

Update:
Het is hem zoals verwacht gelukt: Landis maakt ruim genoeg tijd goed op Pereiro om de Tour te winnen. Desalniettemin: Chappeau voor Pereiro! Puike tijdrit!

De krachtTour van Floyd

Wat was het alweer genieten gister met de Tour. De eerste weken waren niet veel soeps, maar de laatste dagen waren ongekend spectaculair. Vooraf vreesde ik dat na het afvallen van Ullrich en Basso het waarschijnlijk Landis zou worden die de Tour op zijn palmares zou kunnen bijschrijven. Jammer, want ik had het niet zo op Landis. Rare vogel, op het oog een echte redneck, een cowboy. Geen stijl, geen klasse. Op Alpe d'Huez leek hij de basis voor de zege te leggen, jammer maar helaas.

De volgende dag zakte hij spectaculair door het ijs en verloor in 12 kilometer 10 minuten op zijn concurrenten. Het was gewoon zielig, zoals hij die laatste klim op ploeterde en ze allemaal bij hem wegreden. Oscar Pereiro-Sio kreeg het geel terug en eigenlijk vond ik dat wel prima. Pereiro was vorig jaar ook al enorm sterk en leek me sowieso al geen Walkowiak (Roger Walkowiak won de Tour in 1956 totaal onverwacht, omdat de grote mannen elkaar belonkten en hem in een monsterontsnapping een enorme voorsprong gaven). Vorig jaar was hij beresterk in de laatste Tourweek en ik neem het Hincapie nog steeds kwalijk dat hij toen de zege stal. Kortom, een winnaar waar ik best me kon leven.

Maar toen kwam gisteren de wederopstanding van Lazarus Landis! Ongelooflijk! Wat een kracht, wat en karakter. Deze strijdlust heeft mij toch wel veel respect voor Floyd gegeven! Hoe is dat mogelijk? 130 kilometer alleen in de aanval over vier apencols en aan het eind weer kandidaat tourwinnaar zijn! Ongelooflijk, dit kunnen alleen de grote kampioenen als Merckx, Hinault en Anquetil! Het kan dus wèl, vroeg in de aanval in een bergetappe en veel tijd pakken op de concurrentie. Hopelijk zien meer renners nu het licht en betekent dit het einde van het defensieve koersen! Natuurlijk speelt in het achterhoofd de vraag of het Landis zelf was die dit kon, of dat hij hulpmiddelen - doping dus - heeft gebruikt, maar toch een enorme prestatie. Alles ligt weer open. Dat kan wel eens een hele spannende tijdrit worden morgen. En vandaag? Ik kan me niet echt voorstelen dat de sprintersploegen de boel bij elkaar kunnen houden. Het zal wel een groepje vluchters zijn die het uitvechten.

Een Schier weekend!

Wat is het toch fantastisch dat zo dicht bij ons geliefde Groningen zich het prachtige eiland Schiermonnikoog bevind. Afgelopen weekend hebben we daar weer optimaal van geprofiteerd! Zaterdag ging het met vier Zuidwesters en Arend richting Lauwersoog om de boot van half tien te halen. Lekker op het dek in het zonnetje en varen maar. Onderweg zeehonden gespot, dus iedereen blij. Het is mij niet helemaal duidelijk wat er zo bijzonder leuk is aan zeehonden: ze doen of kunnen niks bijzonders, alleen in de zon liggen en een beetje zwemmen. Niet dat ik iets tegen ze heb, maar er zijn toffere dieren. Volgens de dames hebben ze zulke mooie ogen, maar daar zie je volgens mij niet veel van als ze 300 meter verderop op een zandplaat liggen.

Hoe dan ook, een perfecte overtocht, hup in de bus en naar de camping. Ik had gereserveerd, dus hadden we een mooi veldje om de tenten op te zetten. Maria had een tent van haar ouders mee voor de dames en Arend en ik zouden de nieuwe tent van Louise en mij inwijden. De tenten stonden zo, daarna thee gezet en vervolgens naar het dorp voor boodschappen en appeltaart. Intussen groeide de zin in het strand. Toen het via de camping richting strand ging was ik dan ook haantje de voorste. Op het strand verander ik altijd weer in een jongetje van tien: wie het eerst in het water is, rennen en zo snel mogelijk een duik kopje onder. En voorwaar! Noordzeewater, maar lekker warm! We hebben heerlijk gezwommen en gestoeid in de golven.
Daarna zochten we een mooi plekje in de duinen om te liggen. Hoewel liggen... We hebben de rest van de middag lopen ballen en ravotten, totdat we tegen zevenen neerstreken in de Marlein om te gaan eten. Daar voegde Suzanne zich bij ons, nét toen de bitterballen op waren. Lekker gegeten en daarna weer naar de camping gewandeld. Daar hebben we nog voor de tent zitten kletsen om uiteindelijk om half één te gaan slapen.
De nieuwe tent slaapt heerlijk, maar om zeven uur was ik klaarwakker: het gekwetter van de dames begon alweer. Ze hadden het wat warm gekregen en konden niet meer slapen. Voor het ontbijt heb ik nog even hardgelopen op het strand met Maria. Super om te lopen over die enorme zandvlakte, met de zon op de golven en bijna geen mens te bekennen. Na het ontbijt wilde ik zo snel mogelijk weer naar het strand. We hebben ons op hetzelfde plekje geïnstalleerd en weer lekker gedolt in de golven. Daarna was eigenlijk iedereen te uitgeteld om nog veel te doen behalve een beetje liggen in de zon. Rond half drie gingen we weer naar de camping om nog even te douchen en de spullen op te halen. Op de boot terug zaten we collectief voor Pampus, maar wat een heerlijk weekendje er tussenuit! Bekaf, maar wel heel voldaan en met een grote grijns op het uitgetelde gezicht.

Thuis... en weer weg!

Zo! Net terug van een geslaagde week in Bad Zwischenahn! Alles liep op rolletjes, makkelijke groep, mooi weer. Dikke prima dus. Alleen jammer dat het zo'n rotreis terug is. In Bad Zwischenahn een kwartier wachten op het station, dan een half uurtje in de trein naar Leer, daar ruim een uur wachten en dan nog tien minuten, omdat de trein wacht op een andere trein die vertraging heeft. Half uurtje naar Nieuweschans, maar daar weer een half uur wachten, want door het wachten op de vertraagde trein zijn we nu zelf vertraagd en missen de aansluiting... Fijn! Dan nog drie kwartier boemelen naar Groningen, zodat ik er van deur tot deur 4 uur over heb gedaan. 130 kilometer, in de auto kan het in een uur en een kwartier. Maar goed fijn weer thuis bij Louise.

En morgen ga ik lekker een weekendje naar Schiermonnikoog! Daar verheug ik me al de hele week op. Lekker strand, zon, gezelligheid, slapen in mijn nieuwe tent: HMMMM!!!!
Tot slot nog iets anders: 8 augustus heb ik een sollicitatiegesprek, daarover later meer.

En weer naar Duitsland

Morgenochtend ga ik weer naar Duitsland. Dit keer om te werken. Voor de zesde keer geef ik komende week in Bad Zwischenahn de cursus Nederlanders en Duitsers. Mazzeltje dus voor mij dat de Duitsers vanavond geen Weltmeister worden.
De cursus duurt van maandag tot en met vrijdag, zes lesuren per dag, dus met de voorspelde warmte zal dat een pittig weekje worden. De cursus is in het kader van de zogenaamde Bildungsurlaub, wat wil zeggen dat Duitse werknemers ééns per jaar een weekje betaald verlof kunnen krijgen om een algemeen vormende cursus te volgen. Ze betalen daarvoor een vrij klein bedrag, aangevuld door een bijdrage van de werkgever. Ik verwacht 10 à 15 cursisten, meestal veertigers en vijftigers. Het prettige aan de opzet is dat je een hele week intern gaat, dus met kost en inwoning, in het complex van de Wirtschafts- und Sozialakademie der Arbeitnehmerkammer Bremen. Dit is gelegen in het rustieke kuuroord Bad Zwischenahn, aan het Zwischenahner Meer. Als de groep een beetje leuk is kan het dus een heel leuke week worden. Als de groep niet zo leuk is, is het vooral een saaie week, maar daar ga ik natuurlijk niet vanuit!
De cursus heet dus Nederlanders en Duitsers en gaat hier dus ook over in de breedste zin. Geschiedenis van Nederland, cultuur, economie, politiek en de raakvlakken daarbij met Duitsland zullen aan de orde komen. Een belangrijp onderwerp is ook de beeldvorming van Nederlanders en Duitsers van zichzelf en elkaar. Een spannend thema, waar de afgelopen vijf jaar ook wel een ontwikkeling in te zien is. Duitsers worden steeds zelfbewuster en accepteren steeds minder de schuld voor de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog. Op donderdag maken we een uitstapje naar Groningen om Nederland ook aan den lijve te ondervinden. Vrijdag weer naar huis en dan zaterdag lekker een weekendje naar Schiermonnikoog!

Delfzijl, het einde...

...van de wereld wel te verstaan! Tjongejonge, wat een treurnis! Afgelopen week heb ik in Delfzijl gezeten voor mijn werk. Daar wordt je niet vrolijk van. Je zal er maar vandaan komen. Dan heb je reden genoeg om te vertrekken. Vòòr maandag 26 juni was ik er nog nooit geweest en kende ik het alleen maar van TV Noord. Bommen onder het strand en een havenboulevard.
Nou het strand blijkt in het echt een pietepeuterig hoekje viezig zand dat gedurende de halve dag niet aan het water ligt (dat wil zeggen als het eb is) niet aan het water ligt en de boulevard is 50 meter klinkerstenen tegenover een grote (lelijke) loods van Wagenborg.
Nee, waar de meeste havensteden zo hun charme hebben valt dat met Delfzijl vies tegen. De binnenstad was ook niks: net zoveel stedelijke allure als zeg Leek.
Al met al raad ik wie de trein naar Delfzijl neemt het volgende aan: stap in Appingedam vast uit!

No strings attached

EELS kraakte - om er maar eens een cliché tegenaan te gooien - gisteravond harde noten in de Oosterpoort! Kenners (en liefhebbers) weten natuurlijk wel dat EELS kan rocken, maar gisteravond gingen ze harder dan ooit te voren! Nu moet gezegd dat ik liever heb dat ze wat gevoeliger en kleiner spelen, dan is EELS niet alleen goed, maar ronduit briljant, zoals ze lieten horen toen ze vorig jaar met de EELS with Strings toernee Groningen aandeden.

Desalniettemin, goed was het zeker, maar wel anders. Net als bij de ook al wat donkerder rockende Souljacker tour waren het mannen met baarden op het podium. Voordat de EELS begonnen was er echter eerst een voorprogramma waar ook wel wat woorden aan vuilgemaakt mogen worden.

Opeens ging het licht uit en voordat ik de kans had me om te draaien richting het podium waren ze al begonnen, de twee héle kleine meisjes van Smoosh. Volgens NME de hottest new band in the US underground, maar mijn eerste indruk was toch vooral: Huh! Wat een kleine meisjes! De meisjes, 12 en 14 pas speelden met z'n tweetjes drums en keyboard en zongen erbij. En voorwaar, dat was helemaal niet verkeerd! Helaas was het geluid weer eens brak, vlak, hard en met veel galm, maar het was duidelijk dat ze wel kunnen spelen! Een leuke verrassing! Ook het album is erg aardig. Ben benieuwd hoe het verder gaat met deze dames.
De set van de EELS was duidelijk gericht op het festivalseizoen. Er werd begonnen met een brede security-man, Crazy Al, die onder keiharde distortion geluiden en lichtflitsen opkwam. Hij zou ons gedurende het optreden vermaken met kung-fu demonstraties, work-outs, monosylabische kreten en dergelijke gein/ ongein (afhankelijk van je stemming). Vervolgens kwam de band op, gekleed in zwarte overalls en ruige baarden.
Zoals altijd had ook dit optreden een thema. Een parodie op de hardrock/metal concerten in het algemeen. Hard was het zeker: voor het eerst bij een EELS concert miste ik oordoppen. (Vincent, het was niks voor jou). Er werd precies anderhalf uur gespeeld. De EELS klassiekers kwamen allemaal voorbij, aangevuld met nummers van het Blinking lights and other revalations album. Bijna alles overgoten met een dikke saus van harde gitaren. Het was wel overtuigend, maar ik miste toch wel de subtiliteit die EELS normaal altijd kenmerkt. Ik heb een leuke avond gehad, maar denk niet dat het een optreden was met een grote eeuwigheidswaarde. Als er een registratie van op album verschijnt hoef ik die niet persé te hebben. Toch ga ik de volgende keer zeker weer. Dan zullen ze weer gewoon EELS spelen, zoals ik ze het liefst hoor.

Afscheid

Na een veel te lange absentie weer een stukje. Nee, niet het beloofde verslag van Berlijn. Vandaag ga ik weer naar Duitsland, omdat we morgen Uli gaan begraven.

Uli was mijn oom, de broer van mijn moeder en hij is overleden aan longkanker, pas 53 jaar oud. Gisteren is hij gecremeerd en morgen wordt hij bijgezet in het graf van oma. Het is bijna een jaar geleden toen we hoorden dat hij kanker had en ik moet zeggen dat hij ons allemaal verbaasd heeft met zijn wil om te leven. Toen hadden de artsen het over een paar maanden. Toen hij zes weken geleden werd opgenomen hadden de artsen het over twee dagen. Dat heeft hij nog een maand overleefd. Hoewel jong gestorven dus toch een taaie.
Ik zal hem missen, want hoewel hij ver weg woonde was hij de oom die het meest met ons optrok als kinderen, waardoor ik toch een speciale band met hem had. Er is een tijd geweest dat we hem niet zagen, toen hij zwaar aan de drank was, maar nadat hij zich bijna dood had gedronken stopte hij en kwam na een tijd het vertrouwen terug.
Wel was hij veranderd. Hij zei niet zoveel meer, zijn lichaam liet hem in de steek en hij werd een beetje bitter. Eenzaam was hij ook, want de vrienden die je als alcoholist wegjaagt komen niet zomaar terug. Toch wilde hij erg graag leven en heeft hij gevochten tot de laatste snik.
We gaan hem morgen begraven en dan zal ik de aanwezigen vertellen wat hij voor mij betekende. Van zijn leven heeft hij een puinhoop gemaakt, maar ik hoop dat we hem een mooi afscheid kunnen geven.

De bovenste foto is de laatste foto die ik van hem heb gemaakt toen we in december na een bezoek weer naar huis reden en hij ons uitzwaaide. De onderste heb ik genomen in september toen ik met mijn broertje bij hem op bezoek was.

Heim in Grunnen!

Zoals u ziet ben ik weer terug uit een overwegend regenachtig Berlijn. Een uitgebreid verslag van mijn wederwaardigheden leest u uiteraard binnenkort op deze plaats!

Studie- of schoolreis?

Morgen vertrek ik voor vier dagen naar Berlijn. Deze studiereis is een verplicht onderdeel van mijn Bestuurskunde studie. Het programma is wat aan de lichte kant, maar ach: ik zal me wel vermaken. Morgen reis ik per auto oostwaarts. Officiëel gaan we met het vliegtuig, maar omdat ik dat belachelijk vind voor zo'n kleine afstand profiteer ik van studiegenoten met vliegangst die met de auto gaan. En dat is nog goedkoper ook. De autoreis is makkelijk zat: Groningen uit en de snelweg volgen naar het oosten totdat we bij Charlottenburg zijn. Het hotel ziet er wel ok uit, vlak bij het slot.
Woensdag begint het programma met een bezoek aan de Reichstag, met ontvangst door parlementariërs. Dan 's middags een stadswandeling met aan het eind van de middag een rondleiding door Schloss Charlottenburg. Woensdagavon gaan we samen eten en een theater bezoeken. Ben benieuwd of dat hetzelfde theater wordt als bij mijn schoolreis naar Berlijn in 1995.
Donderdag 's ochtends een rondleiding door das Rote Rathaus. Vervolgens een bezoek aan de Fachhochschule für Verwaltung und Rechtspflege in Berlin waar we lunchen en een (korte) workshop doen. Dan gauw naar de Nederlandse ambassade voor nóg een rondleiding en een lezing over Nederlands-Duitse samenwerking op het gebied van veiligheid. Dit alles in een uurtje. Dan anderhalf uur "vrij" en als toetje een bezoek aan de Berliner Unterwelten.
De vrijdag is geheel toeristisch: eerst een bezoek aan het Hollandisches Viertel in Potsdamm, uiteraard met rondleiding en vervolgens Sanssouci. Potsdamm heb ik al eens gezien, dus wellicht dat we dan al wat eerder naar huis rijden. Maar wellicht nemen we ook nog de tijd om lekker door de prachtige tuinen te wandelen.
Als alles mee zit ben ik dan vrijdagavond weer thuis en zal ik ter zijner tijd verslag uitbrengen aan u mijn trouwe lezer!

Noorderrondrit in de regen

Afgelopen donderdag, op eerste hemelvaartsdag werd door de Motor Fiets en Automobielclub Loppersum (MFAC) weer de jaarlijkse Noorderrondrit op de fiets georganiseerd. Deze tocht door het prachtige Hoge Land zou ik alweer voor de derde keer rijden, maar voor het eerst zonder mijn trouwe compaan Vincent. Bij deze dus de mededeling dat ik je nu dus al mis! (Al is Breda volgens Spoor - het blad van de NS - zeer de moeite waard, dus dat heb je mee!) Ook fietsmaat Ward Schultjans liet verstek gaan. Deze gemankeerde vedette was in afwachting van een doktersattest niet koersgerechtigd. Inmiddels heb ik uit betrouwbare bron vernomen dat de bloedwaardes weer in orde zijn, zodat hij binnenkort weer op de Groningse wegen te zien zal zijn terwijl hij werkt aan zijn nieuwste come-back.

Gelukkig trof ik in een regenachtig Loppersum wel drie ploeggenoten aan de start: Van links naar rechts Hendrikus Maximus, Jan-Daem Bluerider, Hester Hurdrider en ondergetekende.

Vanwege de geplande deelname van Schultjans was geopteerd voor een verkort parkoers. Na zijn afzegging werd eensgezind besloten deze gang van zaken toch maar voortgang te doen vinden. Ook Hendrik bleek een trainingsachterstand te hebben, bovendien was het weer donderdag dermate slecht dat navolging van de Giro-organisatie gebillijkt was. 75 kilometer dus. Aanvankelijk viel het niet tegen: het regende maar een beetje. Met soepele tred gleden de kilometers aan ons voorbij en reeds na 25 kilometer was de eerste controlepost voorzien in Fraamklap. Uiteraard konden we deze uitspanning niet passeren zonder een kop koffie.
Op de foto's is duidelijk te zien dat het werkende leven (6:15 opstaan) zijn sporen op mij heeft nagelaten. Het is duidelijk dat ik mij vroeger te bed dien te begeven, want zo'n slaperig aangezicht is toch echt geen gezicht. Gelukkig had dit geen invloed op de benen: die waren prima. Na Fraamklap in gezwinde spoed naar Winsum, waar de volgende stempel gehaald diende te worden. Waar we niet op gerekend hadden was dat daar ook de verzorging was ingericht in de vorm van soep met een broodje. Nadat Hendrik wat bekenden van zich af had geschud konden we onze maaltijd tot ons nemen, om vervolgens onze weg te vervolgen. Al gauw werden we ingehaald door een groepje renners Uut Grunnen, althans dat stond op hun rug. Uiteraard werd er aangepikt en het tempo lag al gauw op een gezwinde 35 km per uur. Dit was Hester en Hendrik net iets teveel, zodat zij zich uit het peloton lieten zakken. Jan-Daem en ik koersten ontspannen in de buik van datzelfde peloton. Ondanks de zeer gematigde wind was er sprake van een lichte waaiervorming. Op deze manier raakte ik op de kop, waar ik lekker doortrok. Toen ik omkeek was ik alleen met Jan-Daem op komst. Samen reden we door naar en duo vluchters, waarmee we door reden tot de volgende stempelpost: café Moeke Vaatstra te Zuidwolde. Aldaar besloten we op Hester en Hendrik te wachten. Een bord dat koffie met appeltaart aanprees lokte ons naar binnen. Toen Hester en Hendrik aankwamen hadden wij voornoemde versnaperingen reeds verorberd. Ook zij zwichtten voor de verlokkingen van de appeltaart, zodat we nog wat langer ter plaatse verpoosden alvorens de laatste etappe aan te vangen.
Het laatste stuk reed ik eerst met Hester op kop. In Ten Boer wachtten we op de anderen om gezamenlijk verder te rijden. Op weg naar Stedum waren Jan-Daem en ik weer met zijn tweeën. Omdat we er bijna waren besloten we door te rijden. Met de Lopster toren in zicht vond ik dat er nog wel een tandje bij kon, zodat ik er op kousevoeten vandoor ging. De laatste kilometers solo hield het zowaar op met regenen! Na korte tijd waren we weer verenigd in de kantine van SC Loppersum om onder het genot van enige versnaperingen na te praten. Eigenlijk was het een uitstekende dag om in het Groninger land te fietsen. Toegegeven: de zon liet zich niet zien, het regende onophoudelijk en het was koud, maar er was bijna geen wind, het gezelschap was uitstekend en het Groninger land prachtig! Wat wil een mens nog meer? Nou, droge kleren, daarom zijn Hendrik en ik samen richting huis gefietst tot Ten Post waar onze paden zich scheidden. Toen ik thuis kwam had ik er 100 kilometer opzitten en een prima dag gehad. Fietsvrienden bedankt!
Een ander perspectief van de hand van Hester (wiens foto's ik ook heb gepikt) is hier te lezen.

V6 ging als een speer op de PEiL!

Beetje laat, maar toch nog een verslag van de PEil (Proteus-Eretes in 't Lang) op 14 mei jl. Na de Gyas-Hunze Race was dit door omstandigheden de enige wedstrijd van V6 van dit wedstrijdseizoen, dus wilde ik hier zeker presteren. Wilde zeker, maar erg veel fiducie had ik er niet in, zo moet ik bekennen...

Zo hadden we naar mijn zin zeker te weinig getraind op de wedstrijdafstand (4,5km). Bovendien waren er veel matige outings geweest, dus hoopte ik er maar op dat het geen afgang zou worden. Aan mij zou het niet liggen, want ik ben in grote vorm. Om die vorm niet te verpesten dus maar alcoholvrij gebleven op het verjaardagsfeest van Marjan op zaterdagavond en op tijd naar huis en onder de wol. De volgende ochtend ging de wekker om kwart over zes. Om zeven uur zou Arend klaar staan bij de Hunze om Maartje, Marjon, Maria en mij op te pikken. Met veel haastwerk redde ik dat nèt.

Na een gezellige rit kwamen we mooi op tijd aan in Delft, waar we al gauw werden verenigd met Tjarko en Shanna die in Tjarko's rode Z3 aankwamen. Het weer zag er aanvankelijk weinig aantrekkelijk uit (loden luchten), maar desalniettemin zat de stemming er goed in! Maarten, Michiel en Suzanne kwamen ook al gauw, zodat we compleet waren. Toen bleek dat hoewel we ons om 10 uur moesten melden, we pas rond half 12 hoefden in te stappen... Hm! Dan hadden we ook niet zo vroeg van huis gehoeven! Maar goed, het was gezellig, dus niet echt een probleem. Boot aangeriggerd en op het gemak omgekleed. En waarempel! Af en toe kwam er een zonnestraaltje door de wolken! Toch nog maar gauw de zonnebril uit de auto gehaald en daarna de boot in het water en instappen.
Vanaf de eerste haal ging het lekker! Bij het oproeien waren we de snelste boot op het water. Aangekomen in het startvak vonden we door onze uiterst deskundige stuur (Arend) een mooi plekje, zodat de chaos van alles en iedereen ons niet deerde. De eenzame zonnestraal werd allengs een stralende hemel: een goed voorteken! De start was iets vertraagd, maar voor een roeiwedstrijd redelijk op tijd. De ouders van Maarten en een oom en tante doken nog op om ons moed in te spreken. Verder gaf Suzanne nog een paar laatste coachingsaanwijzingen. Verder opperste concentratie. Bidons leeggegooid en oproeien naar de start.
Opbouwen in vijf en tien hard eroverheen! We zijn onderweg! De boot loopt goed, de halen zijn mooi gelijk en krachtig. De Orca boot die na ons startte blijft mooi op afstand. Aanmoedigingen worden ons toegeschreeuwd vanaf de kant. Arend laat regelmatig opzetjes uitvoeren om het tempo te onderhouden. Na anderhalve kilometer is er opeens wat onrustig water en valt het even wat uit elkaar, maar Arend brengt ons weer bijeen. In dit stukje loopt Orca iets in, maar niet veel. We rammen strak door tot in de laatste kilometer. We lopen weer uit. Vanaf de laatste kilometer gaat het tempo in stapjes omhoog richting de eindsprint. We zijn er bijna en ook de Zuidwesters moedigen ons hartstochtelijk aan. Door! Onder de brug door, nog een paar halen en dan de finish... 18:45! Goeie tijd! Even doorroeien en dan kan het wachten beginnen.
Hoewel beginnen... Er komt geen einde aan! Complete anarchie op het water, omdat iedereen moet wachten totdat de laatste boot van het blok gefinisht is voordat kan worden uitgestapt. Uiteindelijk moeten we ruim anderhalf uur wachten en zijn we de allerlaatsten die uit kunnen stappen. Boot eruit en gauw kijken waar we staan. Vierde tijd in een veld van veertien! Niet slecht! We waren al tevreden, maar nu worden we nóg tevredener! Om onze voormalige regiocommisaris maar eens vrij te parafraseren: Zo laten we de studenten zien dat ook burgers hard kunnen roeien! Of zei die nou iets anders?
Na het douchen gauw opschieten om de Zuidwesters fris en fruitig toe te juichen. Helaas ging het bij hen wat minder voorspoedig. Niet lekker geroeid en niet tevreden: een echte off day. Maar toch nog zevende: sponsor tevreden! Ook de dames mochten lekker dobberen, zodat de meeste frustratie al was afgezakt toen ze uitstapten. Daarna lekker snoepen en in het zonnetje hangen (en gruwelijk verbranden). Al met al een heerlijk roeidagje!

Aan het werk

Zo! Weekend! De eerste twee werkdagen zijn achter de rug en ik zie het nog steeds helemaal zitten! Woensdag stond mijn eerste werkdag volledig in het teken van training. 's Ochtends kreeg ik uitleg over de werkwijze in de archieven en de middag werd besteed aan een kennismaking met de te gebruiken software. Donderdag zou ik samen met Maria, de projectleider, aan de slag in het gemeentearchief van Appingedam voor een training on the job. Dit liep allemaal iets anders dan gepland. Uiteindelijk belandden we in Uithuizermeeden bij de Regioraad. De eerste tijd zal ik daar aan de slag gaan. Van training is niet meer erg veel gekomen, maar ik heb het nu wel een keertje in de praktijk gezien. Met de mij kenmerkende zelfredzaamheid kom ik er wel uit.

Maar waar gaat het nu over? Wat ga ik nu eigenlijk doen?
Welnu in de jaren negentig heeft het Rijk de provincies en gemeentes opdracht gegeven om uit te zoeken waar in Nederland allemaal bodemverontreiniging plaats heeft gevonden. In de jaren tachtig en negentig was er namenlijk een alsmaar toenemend aantal bodemsaneringen, wat steeds meer van de VROM budgetten opsoupeerde. Het Rijk wilde daarom dat er onderzoek zou worden gedaan om een overzicht te krijgen van de kosten die er nog in het verschiet zouden liggen. Er is toen in eerste instantie een inventarisatie van potentieel verdachte locaties gemaakt, het zogenaamd Landelijk Dekkend Beeld (LDB). De vervolgstap is om van die potentieel verdachte locaties uit te zoeken welke locaties echt verontreinigd zijn en welke niet. Definitieve zekerheid hierover krijg je door bodemonderzoek uit te voeren, maar dat is een erg kostbare zaak. Daarom wordt er eerst historisch onderzoek gedaan naar de locaties uit het LDB. Dit wordt in mijn geval uitgevoerd door ReGister, die mij via het uitzendbureau weer aan het werk zetten om een deel van het project uit te voeren.
Globaal werkt het zo dat ik aan de hand van verleende vergunningen op locaties bekijk of er wel of geen kans op bodemverontreiniging is en aan de hand van deze conclusies wordt bepaald of er al dan niet een bodemonderzoek wordt verricht. Hiervoor ga ik nu dus eerst aan de slag in Uithuizermeeden waar een deel van het gemeentearchief van Appingedam ligt en het Stadskantoor van Appingedam, waar de rest ligt. De verwachting is dat het project ongeveer drie maanden zal duren, dus precies tot ik op vakantie ga.

Woensdag beginnen!

Ik werd zonet gebeld door Start dat mijn sollicitatie bij ReGister, waarover ik eerder al berichtte (hier en hier) nog een staartje heeft gekregen. De andere kandidaat zou vanmorgen beginnen, maar is op het allerlaatste moment afgehaakt. Zoals ik schreef was ik wel nog reserve, zodat ze weer bij mij uitkwamen. Woensdag begin ik!

Smakelijk afscheid

Gisteravond hebben we met Vincent & Willemien gegeten bij Brasserie Groen, alvast in het kader van het afscheid ten gevolge van hun aanstaande verhuizing naar Breda. We hadden hier al positieve verhalen over gehoord en waren dus benieuwd of deze nieuwe rookvrije (!!!) eetgelegenheid ons zou kunnen bekoren.

De zaak is gevestigd op de hoek van de Gelkingestraat en de Carolieweg in de Groninger binnenstad in een mooi historisch pand. Heel postmodern zijn in het interieur aan de kale muren en de plafonds met ornamenten de leeftijd van het pand goed te zien, terwijl de inrichting verder strak en designerig is. Het pand is mooi ingedeeld met veel verschillende niveaus, die met korte trapjes met elkaar verbonden zijn. Mooi pand! De bediening was vriendelijk, maar knoeide wel iets met het inschenken van de rosé en de op verzoek bijgeleverde karaf water was lauw. Verder prima. Vooraf nam ik een kerriesoep met balsamicosiroop. Lekker pittig en geserveerd met afgebakken bruin brood. De anderen hadden gekozen voor een zelfgebakken notenbrood met tappenade. Erg lekker! Het brood was mooi gebakken met veel noten en gedroogde abrikoos. Wel een erg groot voorgerecht voor één persoon. Prima deelbaar met z'n tweeën.
De hoofdgerechten zijn mooi verdeeld over vlees, vis en vegetarisch. Ik koos zelf van een dagkeuze: een forelletje gevuld met kaneelrijst uit de oven (gestoomd in een alufolie zak). Het forelletje was mooi. Een kniesoor zou opmerken dat het visje een minuutje of 3 à 4 eerder uit oven had gekund, maar hij was beslist niet overgaar. De vulling was mooi romige rijst met kaneel, cashewnootjes en gedroogde pruimen. Mooi gerecht! Louise had een stukje gebakken zalmfilet op venkelraviolie. Mooie raviolie en mooi gebakken zalm, prima. Vincent had twee gefrituurde stukken buffelmozarella en Willemien een Australische Salade met springbok. Ook dit zag er erg goed uit. Alles werd mooi gegarneerd opgediend met wa frisee, halfgedroogde tomaatjes en balsamicosiroop. Als bijgerechten kwamen mooie ovengebakken aardappels, wat groente (mais, venkel, worteltjes) en een bakje sla op tafel. Mooie gerechten, mooi opgemaakt. Prima!
Omdat we niet konden kiezen uit de desertkaart namen we maar een proeverij. Die bestond uit vers fruit met pure chocoladefondue, brownies, spekkoek en een pannacotta. De pannacotta was mooi vanillig (plus), maar veel te stijf (min). Jammer. Verder alles erg lekker. De Vincenten namen een espresso na en de dames een royale kop thee. De espresso was van een vrij donkere branding en vrij pittig. Niet ieders smaak. Wel die van mij, niet die van Vincent. Wel kreeg je er keurig een glaasje koud water bij.
Al met al heerlijk gegeten met zijn vieren voor goed €120,- Komen we nog wel eens terug!

Een nieuwe tent!

Vanmiddag hebben Louise en ik een prachtige nieuwe tent gekocht: een The North Face Tadpole 23 van slechts 2300 gram voor fors afgeprijsd! Heb nu al zin om erin te slapen! Dat scheelt 2100 gram ten opzichte van de vorige; 2100 gram die ik minder hoef te dragen in mijn rugzak!
Hij ziet er zo uit:

Donderdagavondtochtje

Zoals goede vriend Werner gisteren al op zijn blog aankondigde hebben we gisteren een tochtje gemaakt. Omdat het zijn seizoensstart betrof meende ik het niet al te gek te moeten maken. Oostenwind, dus richting Damsterdiep. Met tegenwind langs Noorddijk, Ten Post, Ten Boer, Windeweer, Garrelsweer naar Appingedam. Vijfendertig kilometer tegenwind en dat hakte er bij Werner toch wel behoorlijk in. In Appingedam stuitten we op de dodenherdenkingsoptocht, zodat we even plechtig moesten wachten alvorens voort te gaan. Buiten Appingedam, aan het Eemskanaal was het 19:58 uur, zodat we aan de waterkant afstapten om de 2 minuten stilte in acht te nemen. Daarna vol goede moed weer verden richting Siddeburen en Slochteren. Het werd allengs duidelijker dat Werner serieus koersritme ontbeert! Oef wat zat ie stuk! Vooral het laatste stuk langs het Slochterdiep was zeer zwaar afzien voor hem. Gelukkig maakte de prachtige zonsondergang veel goed. Om half 10 waren we weer thuis. Ik heb vandaag nog even gebeld en de spierpijn viel goed mee. Binnenkort dus nog maar eens!

De verjaardag voorbij

De laatste sporen van mijn verjaardag zijn nu echt uitgewist. Ook de rode wijnvlekken zijn toch nog uit mijn witte trui gegaan! Ma bedankt voor de tip!

Mijn leermoment van zaterdagavond: geen witte trui aan op feestjes! De combinatie van rode wijn, mijn motoriek, trui en gesticuleren bij het spreken bleek niet zo'n goede... Verder was het feest zaterdag een groot succes! Bijna iedereen was er en het huis zat goed vol, maar net niet tè. De avond kwam wat langzaam op gang, waarschijnlijk doordat ik geen tijd had genoemd bij de uitnodiging, zodat iedereen bang was te vroeg te komen. Vanaf half negen druppelde het echter wel binnen en al gauw was het reuzegezellig. Grappig dat er toch altijd meteen een scheiding ontstaat tussen de groepjes die elkaar kennen: rond de bar de historici en aan de andere kant de roeiers en ertussenin degenen die tot geen van beide groepen behoorden.

De avond begon natuurlijk goed, met koffie of thee naar wens en taart. In sommige gevallen ook nog maar eens de les gelezen dat het een hardnekkig misverstand is dat je bij bier geen taart kunt eten! De keuze bestond uit deze 3 taarten:Van links naar rechts: limoentaart, appeltaart en Torta Caprese

Alle taarten vielen goed in de smaak en zijn inmiddels min of meer op! ;-) Het was allemaal erg gezellig en ik mag wel zeggen dat ik erg in de watten ben gelegd! Van Werner en Natasja kreeg ik de nieuwe cd van Placebo. Dit was niet echt een verrassing, omdat Werner me zaterdagmiddag belde met de vraag hoe laat de winkels nog open waren en of ik bovengenoemde cd op mijn lijstje stond. Niet onverwacht, wel welkom! Leuk ook dat Inez er was. Ze had eigenlijk al wat anders, maar aangezien dat zijn vrienden waren... Inez, bedankt voor de leuke schaal! Van de Zuidwesters kreeg ik een Bommelboek, Mooi is dat Goeie keus, want twee erg goeie verhalen! Ook kreeg ik de cd van Nynke Laverman van ze. Dat is Friese fado. Ik kende het alleen van naam en het is inderdaad erg mooie luistermuziek. Bedankt dames! Mijn dame had een één-tweetje gemaakt met de heren van V6. Van Louise kreeg ik een kookworkshop bij buurman René van House of Spice samen met de jongens. Heb ik erg veel zin in! En van de heren kreeg ik het kookboek dat ik al een aantal keren heb weggegeven, maar zelf nog niet had: het basistechniekenboek van Le Cordon Bleu, de officieuze V6-bijbel. Erg fijn! Carel gaf me een mooie historische roman van Per Olov Enquist, Het bezoek van de lijfarts. Heb ik ook veel zin in om aan te beginnen! Het boek dat Marjan, Hester en Jan-Daem me wilden geven bleek ik al te lezen: Frank Westerman, De graanrepubliek. Erg goeie keus, maar dat hebben we dus al. Al met al ben ik dus erg verwend en was het óók nog eens een superleuke avond! Iedereen bedankt voor de gezelligheid en de cadeaux!Vlnr: Rob, Maria, Maarten en Tjarko in karakteristieke houding!

ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ!!!!!!!!!!!!

Nee hé! Is het eindelijk een dag mooi weer, wordt ik meteen geplaagd door van die stomme rotmuggen!

Grrr! Dat moest ik even kwijt...

Superbenen & appeltaart in het Teutoburger Wald

Toen Hester en Jan-Daem me een maandje geleden uitnodigden om met hen en hun fietsvrienden de Teutoburgerwaldtocht te gaan fietsen zei ik zonder verder nadenken "Ja!" Leuk! Hoewel... ik had nog geen meter gefietst dit jaar... Zij wel. Hm! Nou ja, ik zou wel zien, maar ik zat wel een beetje in de piepzak of ik ze wel zou kunnen bijhouden.

Zondagochtend werd ik tussen zes en kwart over zes 's ochtends in Haren verwacht. Vroeg! Het ging allemaal wat sloom, maar ik was nog op tijd, kopje koffie en in de auto naar Duitsland! Allemaal Autobahn, dus dat schoot lekker op. Kort na achten waren we in Ibbebüren waar we de rest van de groep zouden ontmoeten die uit Dalfsen en Rotterdam waren gekomen. In totaal waren we met een elftal: 7 heren en 4 dames. Mooi gemengd groepje, gezellige lui. De meesten hadden in 2004 de Alpe d'Huez en vorig jaar de Mont Ventoux al eens beklommen en Andree en Mickey hadden zelfs als eens de volledige Luik-Bastenaken-Luik gefietst. Ik zat me dus al flink in te dekken (had ik maar getraind!), maar éénmaal op weg voelden de benen best goed. Na de eerste klim stond ik als eerste boven en het bleek meteen de steilste klim van de dag te zijn. Dat geeft de burger moed!
Prachtige omgeving, mooie heuvels, veel bos, beekjes, vakwerkhuisjes, mooie secundaire weggetjes, goed gepeild, super! Hulde voor de Oldenzaalse Wielerclub! Alleen het weer zat tegen: koud en vochtig, brrr! De hele dag geen zon gezien, maar toch erg fijn. Al na een kilometer of 30 kwam de langste klim van de dag van ongeveer twee kilometer. Een mooie lopende klim, die ik zelfs leuk vond! Het vertrouwen werd met de kilometer groter. Al gauw werd duidelijk dat er in de groep eigenlijk 2 niveaus meefietsten, maar door bovenop elke klim even te wachten en op het vlakke niet te gek door te trekken konden we de groep aardig bij elkaar houden.
Na 45 kilometer was in een pauze voorzien bij een aardig terras met lekkere koffie en enorme (nog warme!) stukken appeltaart. Zo moet het! Op dit punt moesten we ook beslissen of we 85 kilometer zouden doen of 115. Een deel van de groep vond 85 eigenlijk wel mooi genoeg, ik wilde best 115, maar zou 85 ook niet erg vinden. Zo waren er meer, dus wat te doen? Uiteindelijk besliste Andree met de woorden "Ik ben toch niet helemaal uit Rotterdam gekomen voor 85 kilometer!" Ja, dat een vrouw dit besliste, dan moesten Jan-Daem en ik wel mee. Eerder hadden we immers nog iets geroepen over de plek waar de watjes van de mannen worden gescheiden... Diep respect trouwens voor het karakter: Andree hing vanaf de eerste kilometer in het laatste wiel en moest er bij ieder klimmetje af, maar dan toch gewoon de hele trip willen: stoer!
Hester, José en John gingen verder met de 85, de rest ging 115 doen.
In de extra 30 kilometer ging het maar weinig omhoog, maar wel erg mooi door het bos. Er werden patronen zichtbaar. Jan-Daem en ik reden op kop, totdat de klim begon: dan vlogen Jouke en Ronald ons voorbij. Het is niet eerlijk! Vervelende magere jongens!
Halverwege hebben we ook deze groep maar gesplitst, zodat wij niet steeds hoefden te wachten en de iets langzameren niet steeds het gevoel zouden hebben te moeten jagen om bij te blijven. Vanaf 75 kilometer ging het klimmen wel wat pijn doen, maar voorbij de 100 ging het weer beter. Nog één flinke klim voor de boeg naar de Fernsehturm. Dat lukte heel redelijk. Daarna een lange afdaling, waarin ik op het eind achterom keek en Jan-Daem op een goede 100 meter zag zitten. De jongens waren niet meer in beeld. Zou ik? Ja doen! Eens zien of ze me kunnen bijhalen! De laatste 15 kilometer heb ik snoeihard gesoleerd terug naar Ibbebüren. Toch superbenen dus! Wel jammer dat ik een pijltje gemist had, waardoor ik een stukje parcours gemist had: niet echt een jacht dus.
In Ibbebüren trof ik de anderen bij de McDonalds waar we wachtten op de rest. Lekker snacken en toen terug naar Haren, waar we lekker konden douchen en ook nog eens een lekkere maaltijd door de moeder van Jan-Daem kregen voorgeschoteld. Nog erg bedankt daarvoor!
Al met al een hartstikke leuke dag, die smaakte naar meer! Hes, bedankt voor de uitnodiging en Pax bedankt voor de lift!
Hopelijk binnenkort nog een keer!

Geloven in The Infadels?

Hm! The Infadels gisteren in Vera. Wat moeten we ermee? CD is leuk, lekker dansbare rock, niet heel vernuftig, wel effectief. Denk Arctic Monkeys, Soulwax, Audiobullys. De band is duidelijk erg geroutineerd, Vera uitverkocht en enthousiast. Kortom het recept voor een perfect concert!

Maar toch... Arend vroem me na een half uurtje hoeveel cd's ze hebben. Toen ik hem antwoordde "één", zei hij dat hij dat al wel dacht. Ze speelden inderdaad alle nummers van het album (ook de zwakkere dus) en een stuk of 3 nummers die ik niet kende. Ze speelden de nummers precies zo als op het album. Ondanks dat de muziek lekker swingt was er niet echt een vibe, gebrek aan bezieling denk ik. Jammer, want het had zo mooi kunnen zijn! Het was best leuk en ik heb wel lekker geswingt, maar ben niet uit mijn dak gegaan en dat is jammer, want daar leent de muziek zich perfect voor. Conclusie: niet slecht, maar heeft niet dat beetje extra, waardoor je eigenlijk net zoveel lol kan hebben met de cd.

PS Wie ze desalniettemin toch nog eens wil zien: ze spelen op het bevrijdingsfestival in Groningen. Een betere reden is misschiendat Zita Swoon daar ook zal spelen!

Geslaagd debuut op de 10

Mijn eerste 10 kilometer ging niet slecht! Het doel was om in Utrecht 47 minutente lopen, maar het werd zelfs 45:25! Jammer dat het niet ónder de 45 was, maar dat moet dan de volgende keer maar...

De start was onder de Dom, mooie lokatie. De 10 werd door meer dan 3000 lopers gelopen, die allemaal tegelijk startten. We stonden ongeveer in het midden, dus dat betekende woest inhalen de eerste kilometers. Met name de eerste 15oo meter door de binnenstad waren erg krap. Stukjes over de stoep, paaltjes en fietsen ontwijken, veel bochten, maar daarna was het een mooie brede baan het centrum uit, onder Hoog-Catharijne door, over het Amsterdam-Rijnkanaal en dan rechtdoor naar Leidsche Rijn. Er stond een stevige tegenwind en hoewel ik vlot startte zakte het in het midden wat in. Toch ook niet heel ideaal om de dag ervoor nog een roeitraining te hebben misschien. Toch viel het verval mee en vanaf zo'n 7 kilometer kon ik weer wat versnellen. Uiteindelijk ben ik sterk geëindigd in een mooie tijd op de 165e plaats. (Zie hier de uitslag, met video van de finish: als je oplet zie je me vrij lomp door het midden komen in blauw shirt en grijze broek).
Ook Louise had goed gelopen: 1:00,10, nét niet onder het uur.

Amstel Gold en Fortis Marathon van Utrecht

Vanmiddag is ie er weer de enige Nederlandse wielerklassieker. Wie gaat winnen? Eindelijk Boogerd? Ik denk het niet: hij zal teveel hinder ondervinden van zijn middenvoetsbeentje. Ook Rebellin zal geen potten breken met een gebroken rib. Ik reken op Bettini. Hij moet eindelijk maar eens winnen. Rabobank zet alles op Freire, dus moet hij ook tot de favorieten gerekend worden. Verder is Wesemann in aardige vorm en hoe is Merckx? Er zijn dus veel kandidaten. Mijn derde topfavoriet is Valverde en als outsider Kroon.dus:
1. Bettini
2. Freire
3. Valverde
Joker: Kroon

Helaas ga ik er niets van zien, omdat ik zo na de training op de trein stap naar de schoonouders. Morgen lopen Louise en ik namelijk in Utrecht de 10 kilometer die tegelijk met de Marathon van Utrecht wordt gelopen. Het doel is om onder de 47 minuten te lopen op mijn eerste 10. Hoe dan ook een PR dus!

Update:
De uitslag:
1.Frank Scleck
2. Steffen Wesemann
3. Michael Boogerd
4. Karsten Kroon

Nieuws van het banenfront

Nog meer achterstalligheid: het banenfront. Nou daar kan ik vrij kort over zijn: niet zo goed. Het sollicitatiegesprek afgelopen maandag bij ReGister ging wel goed. ReGister vind mij ook een geschikte kandidaat, maar heeft toch liever de andere kandidaat. De redenen daarvoor zijn wat vaag, zoals mijn intercedent ook toegaf. Het eerste wat hij noemde was dat de andere kandidaat wel de beschikking heeft over een auto... Tja, daar kan ik ook echt niks aan doen. Verder zou hij iets meer archiefervaring hebben. Wel zuur hoor.
Maar goed, schouders maar ophalen en weer door. De donderdag voor het gesprek had ik een geschiktheidstoets gemaakt bij KPN voor hun multiplay-helpdesk (KPN-plus internetbellen en IP-TV). De toets was een makkie (Wat is een ip-adres?) en vervolgens een zogenaamd klikgesprek om te verifiëren of ik geschikt was. Ik werd met nog iemand appart genomen en er werd ons gevraagd waarom we dachten dit werk te kunnen doen. Als je hier een antwoord op kon geven was je communicatief vaardig genoeg en dus geschikt... Ik kan het dus wel, maar ben niet echt enthousiast. Ik voelde me meteen tot een nummer gereduceerd; KPN interesseert het echt niets wie er werkt. Niet sympathiek, maar werk is werk.
Ik ben nog reserve voor ReGister, maar de verwachting is dus dat ik op 25 april begin aan de KPN training.

The Veils in Vera

Zo!: Hoog tijd om eens bij te bloggen! Eerst maar iets leuks cultureels. Vrijdag 9 april speelden The Veils in Vera. Eerst echter het voorprogramma: Swelter. Dit bandje uit Zwolle vond ik eigenlijk nog wat te licht voor een podium als Vera. Ze speelden technisch wel goed, maar het was wel heel braaf en voorspelbaar. Laat ze voorlopig nog maar even in de buurtcentra en jeugdhonken optreden.
The Veils had ik zoals eerder al genoemd in 2004 al eens gezien. Sindsdien was de band echter uit elkaar gevallen. Enkel de zanger, Finn Andrews was overgebleven. Hij heeft een nieuwe band bij elkaar gezocht en die was niet slecht. Op het 3voor12 forum is men met name erg lyrisch over de bassiste, maar volgens mij gaat dat er vooral om dat vrouwen met instrumenten kennelijk erotiseren. Maar goede band en een erg fijne zanger, lekker gekweld onzeker, zoals duidelijk bleek als hij tussen de nummers wat woorden tot het publiek richtte. Maar als hij begon te zengen zette hij zijn karakteristieke jankende (positief!) stem op en is hij gewoon top! Heerlijk zwelgende melancholie en ellende! Je moet er van houden, maar ik houd er wel van. Wel jammer dat het geluid weer eens te hard was afgesteld. Hierdoor verdween het evenwicht tussen de up-tempo en de kleinere nummers en werd het concert wat vlak qua dynamiek. Het slot was echter ijzersterk, zodat we erg tevreden huiswaarts keerden. Volgende keer komen we wel weer en ook het nieuwe album dat later dit jaar verschijnt zal zeker gecheckt worden!

Druk met werk

Werken: ik heb het er maar druk mee! Althans het vinden ervan! Maar opeens lijkt er schot in te zitten. Gisterochtend had ik een netwerkgesprek met iemand van Ortec. Daar overweegt men om mensen aan te nemen als opleider voor gebruikers van hun softwarepakketten. Die beslissing is nog niet genomen, maar desalniettemin wilde men graag kennis maken. Ik had een leuk gesprek en waarschijnlijk passen het bedrijf en ik wel bij elkaar. Áls ze iemand gaan aannemen ben ik daar in ieder geval wel in beeld.
Vanmorgen had ik een intakegesprek bij BAN PD in Assen. Dit is een detacheringsbureau voor lokale overheden in Noord Nederland. Ook een leuk gesprek, al zal het op de korte termijn nog geen werk opleveren. Ik heb wel nuttige adviezen gekregen om uiteindelijk wél aan de slag te komen. Kortweg komt het erop neer dat ik moet proberen helder te krijgen wat ik nu precies wil en dan met name inhoudelijk: met welke onderwerpen wil ik me bij de overheid bezig gaan houden. Ik moet me dus gaan specialiseren. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar wel iets waar ik aan kan werken.
Op het station in Assen zette ik mijn telefoon weer aan en bleek ik een voicemail van Start te hebben. Of ik morgen een toets kan doen voor de KPN Multiplay-Helpdesk. Dat ga ik dus morgenmiddag doen. Ze gaan toetsen of ik genoeg basiskennis heb over hardware en internetinstellingen om het opleidingstraject in te gaan. Of ik weet wat een IP-adres is, een DNS server, dat soort zaken. Als ik daar door kom zou ik een drieweeks opleidingstraject in gaan. Het sluit helemaal niet aan bij opleiding en toekomstbeeld, maar goed: ik kan er wel geld mee verdienen. Wel moet ik nog navragen hoe gemakkelijk ik er weer af kom als ik iets anders kan gaan doen.
Eenmaal thuis werd ik weer gebeld door Start, nu door een andere intercedent. Afgelopen maandag zag ik een vacature voor een Medewerker Historisch Onderzoek. Dit gaat om een project voor 2 of 3 maanden bij ReGister, een bureau dat historisch onderzoek doet ten behoeve van risicoanalyses. Bijvoorbeeld: stond op een bepaalde plaats vroeger een fabriek, zodat er een kans is dat de grond vervuild is. Tja, dat paste te goed om niet te reageren, dus had ik meteen maar gebeld. Ik zou worden voorgesteld en nu werd ik dus gebeld, omdat ik maandag op sollicitatiegesprek mag komen!
Kortom er gebeurt opeens van alles!

Marathonman & The Kooks

Gisteravond The Kooks in Vera gezien. Samen met goede vriend Vincent had ik afgesproken en om half 10 stond hij bij me aan de deur. Eerst nog een kopje thee gedronken. Geziende staat waarin Vincent verkeerde hebben we besloten het voorprogramma maar te laten schieten. Vincent loopt de Marathon van Rotterdam over een weekje en had op vrijdagmiddag een laatste test ingepland: van Groningen naar Delfzijl lopen! (ruim 30km) Dat was gelukt, maar hij liep nu wel wat moeilijk…
Tegen elven zijn we dan toch maar naar Vera gegaan, waar we de twee laatste hangertjes in de garderobe toebedeeld kregen. We waren dus echt de laatsten die binnen kwamen. We hadden onze chocomel dan ook nog niet op toen The Kooks begonnen te spelen. Typisch Britpop bandje: jong, lelijk, harig. Echt een bándje, leuk hoor! Het begon lekker met Seaside, het openingsnummer van de cd. Verder speelden ze wel goed, maar lieten ze ook niet horen erg bijzonder te zijn. Leuke branie en energie, maar wat te weinig variatie, waardoor het soms wat eentonig was. Niet dat ik me niet vermaakt heb, want het was echt wel leuk, maar gewoon niet heel memorabel. Na ruim drie kwartier zat het optreden erop. Er kwam nog wel een korte toegift, met de B-kant van hun eerste single (terechte B-kant) en nog twee nummers en toen zat het er na een krap uurtje alweer op. Desalniettemin: erg was dit niet, want ze hadden ook wel laten horen wat ze te bieden hadden. Bovendien waren de beide Vincenten ook wel moe, zodat we tevreden, maar niet euforisch huiswaarts togen.

Volgende week: The Veils