De getallen van 2007

37.379km in de trein. Dat is gemiddeld 719km per week. Dat zijn veel kilometers, eigenlijk te veel. Hopelijk worden dat in 2008 minder.
Al sportende heb ik ook heel wat kilometers afgelegd. In totaal heb ik 93 trainingen afgewerkt gedurende 134:37 uur, verdeeld over:
362 km hardlopen (30:47 uur)
530 km fietsen (20:40 uur)
741 km roeien (80:45 uur)

Mijn sportieve hoogtepunten waren:
1. Elfstedentocht (6e plaats)
2. Luik-Bastenaken-Luik
3. Run van Winschoten (10km) omdat die zo lekker ging. Daarom niet de Halve Marathon die ik een week later liep in Groningen. Die ging niet lekker.
In 2008 doe ik in ieder geval weer mee met de Elfstedentocht. Maar eerst wordt de Head of the River in de club8 gevaren. Ook ga ik in augustus Luik-Bastenaken-Luik zeker nog een keer fietsen. Er moet sowieso meer gefietst worden!
Hardlopend wil ik in ieder geval een lekkere halve marathon lopen en proberen mijn PR op de 10km onder de 45 minuten te krijgen. En misschien de Hel van het Noorden skiffen?
Muzikaal zijn er ook wel enige lijstjes te maken:

Top 10 2007 iTunes meest geluisterd artiesten:
1. Radiohead
2. EELS
3. Sufjan Stevens
4. The Shins
5. Coparck
6. Belle & Sebastian
7. Zita Swoon
8. Elliot Smith
9. Spinvis
10. Bright Eyes

Top 10 2007 meest geluisterde albums in iTunes:
1. The Apples in Stereo – New magnetic wonder
2. Sufjan Stevens – Illinois
3. Do the Undo – Do the Undo
4. LPG – I fear no foe
5. ’t Hof van Commerce – Ezoa en niet anders
6. Amy Winehouse – Back to black
7. Arctic Monkeys – Favourite wordt nightmare
8. Opgezwolle – Eigen Wereld
9. Jawat! – Ut zwarte aap
10. Outkast – Idlewild

Ik heb in 2007 maar weinig concerten gezien. Spinvis in zijn eentje in Vera maakte veel indruk en Apocalyptica in de Oosterpoort was ook een indrukwekkende show. Voornemen voor 2008 is dan ook om meer concerten te zien.

Wat valt er verder nog in lijstjes op te nemen? Weinig eigenlijk. Beste gadgets die ik heb aangeschaft in 2007 misschien:
1. Garmin Forerunnen 305 (GPS/ hartslagmeter)
2. Nintendo Wii
3. Apple Airport Express (draadloos muziek streamen van iTunes naar mijn stereo)
Andere hoogtepunten van 2007 zijn niet in cijfers en lijstjes te vangen: nieuwe vrienden gemaakt, leuke interessante opdrachten gedaan en veel geleerd op mijn werk.

Behalve misschien wat ik te weinig heb gedaan in 2007:
1. Aandacht besteed aan familie/vrienden verder weg (en dichtbij)
2. Uitgebreid gekookt
3. Tijd vrijgemaakt voor culturele dingen

Lectori Salutem, gelukkig nieuwjaar en tot volgend jaar!

Parijs in december

Als je in december naar Parijs gaat verwachten allerlei lieden dat dat is voor een aanzoek. Natuurlijk is dat niet het geval. Het was de eerste keer dat ik in Parijs was en ik moet zeggen dat het best de moeite waard is. De Thalys is bepaald niet de luxe belevenis die de reclame probeert te verkopen. Ja, het gaat hard en rijdt soepel, maar de plaatsen zijn krap, er is krap aan genoeg ruimte voor bagage en al bij al maakt de trein een wat versleten indruk. Maar op zich een prima vervoermiddel, zeker als je je bedenkt dat hij tussen Brussel en Parijs meer dan twee keer zo snel rijdt als Nederlandse intercitytreinen. De afstand Parijs-Brussel is groter dan die van Den Haag naar Groningen, maar wordt daardoor in slechts een derde van die reistijd overbrugt. Waarom wil men dit niet in Nederland?

Maar goed, Parijs in december dus.

Op vrijdagavond rond kwart voor elf kwamen we aan, zaterdag, zondag en de eerste helft van maandag stonden tot onze beschikking om de stad te verkennen. Het was mijn eerste bezoek aan de lichtstad, Louise was er ook al vijftien jaar niet meer geweest, dus we hadden genoeg te zien.
Het weer zat goed mee: de zon scheen aan een stralend blauwe lucht, zodat het ondanks de vrieskou heerlijk toeven was in de open lucht. Sterker nog, zaterdagavond bleek ik zelfs lichtjes verbrand door de zon! We hebben vooral heel veel gewandeld door de stad, de beste manier om een stad te verkennen. Aldus hebben we bijzonder veel van de stad gezien. Alleen geen musea: die doen we een andere keer wel. Parijs is mooi ruim opgezet, met veel grote parken in de stad en een heel consistente architectuur. Veel grote neoclassicistische imponeergebouwen, de bekende boulevards en veel pleinen. Het enige wat een beetje ontbreekt zijn smalle steegjes en het middeleeuwse Parijs. Vrijwel alles is achttiende- of negentiende eeuws.
Al met al hebben we drie heerlijke dagen gehad, met maar één minpunt. Fransen zijn verstokte rokers en een rookverbod is er nog lang niet in zicht. Van de Franse cafés en keuken hebben we daardoor nauwelijks iets gemerkt. Alles staat continue blauw van de rook, zodat we om de innerlijke mens op pijl te houden afhankelijk waren van wat je op straat kunt kopen (crêpes, belegde baguettes, warme wafels) of bij fastfoodketens/ warenhuizen kunt eten. Erg jammer, vooral als je na een urenlange wandeling eigenlijk graag even ergens zou willen zitten om iets te eten en weer op te warmen. Maar goed: bij zomerse temperaturen zullen we daar een volgende keer minder last van hebben. Voorlopig razen we á grande vitesse door de Noordfranse vlaktes op weg naar huis.

Einde aan de stilte

Zo, het was een hele tijd stil op mijn blog. Drukte, werk, studie enzovoort maakten dat mijn prioriteiten even elders lagen. Nu lijkt de ergste gekte achter de rug en zal er weer gepubliceerd worden!

Eeuwige roem met Stadje Rond

Zondag 11 november was het weer zover: Stadje Rond werd verroeid. Stadje Rond is een wedstrijd die ieder jaar in november verroeid word op de Groningse grachten. Er wordt vanaf de Hunze met de klok mee rond het centrum van Groningen geroeid met mixploegen in C4-en, totdat na 3,8 kilometer het botenhuis van de Hunze weer is bereikt.
Ik had na afloop van de Elfstedentocht in mei al met Tjarko afgesproken dat we dit jaar in Divisie 1 zouden gaan winnen. We hadden vervolgens twee sterke dames, Eveline en Inge, uit de ploeg die Tjarko coachte, gevraagd om mee te doen. Na hun toezegging waren wij vrij zeker van onze zaak, al twijfelden de dames nog over de kansen. Met Shanna hadden we er ook een uitstekende stuur bij, zodat er weinig meer kon misgaan.
Zondag startten we halverwege het veld van 54 ploegen verdeeld over 4 categorieën (beginners, jeugd, divisie 2 en divisie 1) op een moment dat de snelste tijd, van een ploeg van erkende hardroeiers stond op 16:01. We gingen hard van start en gingen sterk door. Mooi scherp gestuurd hoefden we geen haal te laten lopen, zodat we na 15:57 alweer over de streep kwamen.
Onder de 16 minuten is doorgaans genoeg voor winst tijdens Stadje Rond en dat bleek dit jaar niet anders te zijn. De rest van de middag kwam er zelfs geen ploeg meer in de buurt, zodat we comfortabel met een biertje in de hand konden afwachten.
We hadden allemaal divisie 2 al eens gewonnen, dus op die bokaal staan onze namen al. Nu zal onze naam ook voor eeuwig op de divisie 1 bokaal te lezen zijn en is eeuwige roem ons deel!

World Press Photo 2007

Akintunde Akinleye

Afgelopen zaterdag brachten Louise en ik een bezoek aan de World Press Photo 2007 in de Aa Kerk in Groningen. We hebben daar prachtige foto’s gezien en vonden het zeker de moeite waard. Net als elk jaar is het jammer dat er ook veel foto’s hangen die technisch niet bijzonder zijn, maar vooral shockeren. Een beeld dat mij dit jaar erg is bijgebleven is dat van een kinderlijk in een mortuarium met een gapend gat in het rompje en een ander erg naar beeld is dat van een vermoorde vrouw in Venezuela of en lichaam met een afgeschoten hand in Irak/ Afghanistan.
Maar goed, het blijven natuurlijk persfoto’s, dus dat hoort er ook bij. Veel foto’s over de oorlog in Irak en Afghanistan, maar ook schitterende sportfoto’s. Met name de honkbalfoto van Jeffrey Phelps is schitterend met die compositie in witte lijnen. Ook de magisch zwevende freediver is erg fraai.
Heel indrukwekkend is een serie foto’s gemaakt in een Afrikaanse psychiatrische inrichting. Afrika is sowieso het fotogeniekste continent lijkt het wel, met prachtige kleuren en veel contrast. Mijn favoriete foto van de expositie is er ook gemaakt. In Lagos, Nigeria, heeft tijdens het illegaal aftappen van olie een enorme explosie met daaropvolgend een verwoestende brand plaatsgevonden. Op de foto van Akintunde Akinleye zie je een man zijn gezicht afspoelen met wat water uit een blauwe emmer, terwijl hij letterlijk op de rokende puinhopen staat. Een magische foto, die me blijft fascineren. Veel meer dan de World Press winnaar, de foto van de jonge mensen in die rode auto in Libanon die de gevolgen van de Israëlische bombardementen bekijken.
Jammer vond ik dat de natuurfoto’s in een hoekje waren weggestopt. Hier waren een aantal prachtige foto’s te zien, met schitterende kleuren en composities. Jammer dat ze niet wat meer ruimte kregen. Desalniettemin een aanrader!

Jeffrey Phelps

José Cendón

Oded Balilty

Franck Seguin

World Press Photo 2007 is nog tot 2 december te zien in de Aa Kerk voor slechts €4,50.

Stormloop

Vanochtend om 5 uur zat ik al achter mijn Mac om de opdracht voor module 6, die morgen moet worden ingeleverd af te maken. Toen ik om half zes van ICTU vertrok had ik er dus al een stevige werkdag op zitten. Desalniettemin had ik zin om met Maarten te gaan hardlopen.
Storm? Ach, een beetje wind en regen schrikt ons niet af! En zo stonden we rond zeven uur op een verlaten parkeerplaats bij Duindorp om te beginnen met lopen. Heerlijk! Het is lang niet zo donker als je zou verwachten in de duinen en op het strand. Aanvankelijk liepen we allebei wat stijfjes. Mentale vemoeidheid en stress waren de oorzaken. Gaandeweg werden we steeds soepeler en uiteindelijk hebben we gewoon heerlijk gelopen. Heel uniek: tussen Duindorp en Kijkduin hebben zijn we door de duinen heen en over het strand terug helemaal niemand tegengekomen. Ook de kustbewaking niet.
Uitgewaaid en met een frisse kop, met zand in de oren kan ik nu lekker gaan slapen!

Leeuwarder Courant online sinds 1752!

Sinds gisteren is het volledige krantenarchief van de Leeuwarder Courant online beschikbaar. Dat is mooi, want nu steeds meer krantenarchieven online ontsloten worden komt er een schat aan historische informatie beschikbaar.

De opening van het digitale archief van de Leeuwarder Courant is extra bijzonder, omdat dit de oudste krant van Nederland is. Alle artikelen sinds de eerste editie in 1752 zijn gedigitaliseerd en vrij doorzoekbaar, tot op woordniveau. Een fantastische bron, die tot begin 2008 ook nog eens gratis toegangkelijk is via www.archiefleeuwardercourant.nl!

De Tijwisselaar

Vorige week was ik aan het hardlopen op het strand; zwaar zand. Op het oog was het hard, maar dat bleek alleen oppervlakkig. Als je door de toplaag heen brak, zakte je diep weg. Terwijl ik langs de schuimvlokken ploeterde en me afvroeg of het nu opkomend of aflopend tij was, moest ik opeens denken aan het verhaal van Tom Poes en de Tijwisselaar.
In dit verhaal stranden Tom Poes en heer Bommel op een eiland waar een sjamaanachtige figuur als de vloed opkomt het punt markeert tot waar de zee mag komen door een paal in de grond te slaan. Als dit punt bereikt is moet de zee zich weer terugtrekken. Als dit niet gebeurt zal het tij natuurlijk blijven opkomen, waardoor de wereld zal overstromen. Mooi verhaal van Marten Toonder rond de vraag of de mens de wereld naar zijn hand kan/ moet zetten of dat hij is overgeleverd aan de ongrijpbare natuurmachten en sommige dingen gewoon gebeuren.
Intussen ploegde ik verder, langs de branding. Ik had niet raar opgekeken van een bebaarde figuur met een hamer en een paaltje die de zee een halt toe zou roepen.

In de hoorspelserie van de NPS blijkt ook dit verhaal al uitgezonden te zijn. Voor de podcasts, zie hier.

Herfsttips

PJ Harvey vond ik altijd zo’n stoere vrouw met gitaar. Op haar nieuwe album White Chalk is echter geen gitaar te bekennen, maar toont ze zich breekbaar met prachtige breekbare liedjes waarbij ze zichzelf begeleid op piano. Vrolijk is het niet, maar wel prachtig herfstig!
Om de vrolijkere kanten van de herfst te belichten kun je beter de nieuwe Beirut opzetten. Als PJ Harvey de mistbanken boven berijpte velden verbeeld, toont Beirut bossen in herfsttooi: rood, geel en oranje. Net als op zijn eerste album klinken op The Flying Club Cup Balkanritmes, roestige koperblazers, zigeunerorkesten en klezmerachtige melodieën. Het blijft bizar dat een jongeman uit het Amerikaanse Heartland deze muziek maakt. Hoewel de verrassing niet zo groot is als de eerste keer, is het een beter album geworden. Het ontspoort minder, de liedjes zitten beter in elkaar; de chaos is meer geordend. Heerlijk melancholieke uitbundige muziek die uitnodigt om uit volle borst (vals) mee te zingen.

Wielerseizoen 2007: evaluatie

Het wielerseizoen 2007 zit erop! Cunego heeft zijn wat tegenvallende seizoen goedgemaakt met een sterke zege in de Ronde van Lombardije. Tijd voor een evaluatie.
2007 was een bijzonder rumoerig wielerjaar. Dat begon al met de nasleep van de affaire Landis, die bijna het hele seizoen duurde. En wat te denken van Unibet.com, de ploeg die geslachtofferd werd in de strijd tussen UCI en de organisaties van de drie grote wielerrondes? Daarna kwam de uitsluiting van Basso voor de Giro, waarna die werd gewonnen door DiLuca, die inmiddels ook geschorst is en werd geschrapt uit de Protouruitslag. De Tour werd gedomineerd door de affaires Vinokouroff (en consorten) en natuurlijk de kwestie Rasmussen. De Vuelta verliep zonder al teveel opschudding, maar de weken daarna was het weer raak toen de organisatie van het WK in Stuttgart poogde haar eigen evenement om zeep te helpen.
Ruzies, rechtzaken en affaires tekenden het seizoen. Toch was het niet alleen kommer en kwel. Ik zag prachtige voorjaarsklassiekers, een spectaculaire Giro, fantastische gevechten in de Tour en een mooi WK. Ook de afsluiting in Lombardije was in stijl: kortom de koers zelf heeft er niet onder geleden.
Jammer dat het mooie koersen van dit seizoen naar de achtergrond werd gedrongen door de strijd eromheen. Er woedt een strijd om de macht in het wielrennen over de rug van ploegen en renners. Daardoorheen loopt nog de voor een groot deel politieke oorlog tegen doping. Laten we hopen dat deze randverschijnselen weer naar de achtergrond verdwijnen en de koers weer centraal komt te staan!
De jonge renners verdringen elkaar in de voorste gelederen van het peloton. In Nederland lieten Thomas Dekker, Joost Posthuma, Robert Gesink, Auke Mollema, en Lars Boom zien dat de Rabo-opleiding haar vruchten begint te af te werpen. Michael Boogerd kan gerust met pensioen. Al zal ik hem met zijn aanvalslust wel missen. Erg jammer dat hij met een blessure afscheid moest nemen van het profpeloton.
En laten we ook Stef Clement niet vergeten, die zich dit seizoen een aantal keren goed liet zien. Ook in het buitenland staan jonge renners op, zoals Ricco en Sanchez, die gevestigde namen uitdagen.
Ondanks alle ellende rondom het wielrennen is de koers zelf nog springlevend en ik zie alweer uit naar het nieuwe seizoen! Gaat Karsten Kroon eindelijk een klassieker winnen? Of Philippe Gilbert? Kan Ricco de Giro winnen? Komen er wat meer spectaculaire sprintduels tussen Boonen en Pettacchi?
En natuurlijk de eeuwige vraag: gaat Frank Vandenbroucke weer vlammen?

Cordiaal afscheid?

Vanmiddag werd bekend gemaakt dat Cordis na 34 jaar verdwijnt uit Roden. Nieuws dat behoorlijk inslaat moet ik bekennen.

Voor wie het niet kent, de korte versie: Cordis is een fabrikant van medische (cardiologische/endovasculaire) apparatuur. Van oorsprong pacemakers, maar sinds medio jaren tachtig diagnostische en intraventionele catheters en stents e.d.

In 1973 vestigde het Amerikaanse bedrijf zich met een flinke Europese stimuleringssubsidie in het Drentse Roden vanwege de ruimte, schone lucht en een ruime keus aan zowel hoog (RuG en Hanzehogeschool) als laaggeschoold personeel. Eén van degenen die naar Roden trok om er te gaan werken was mijn vader en tot op de dag van vandaag is hij bij het bedrijf gebleven. Cordis is daardoor ook verbonden met mijn leven. Het is de reden dat ik in Roden geboren ben, dáár haalden we mijn vader op na zijn werk. Ik kan me zelfs levendig herinneren hoe het ruikt bij de receptie.
Ook het was mijn eerste werkgever. In de zomer van 1993 verdiende ik er voor het eerst mijn eigen salaris. In totaal werkte ik er zeven zomers op verschillende plekken: productie, distributiemagazijn, werkvoorbereiding en documentation control.
In 1996 werd het bedrijf opgeslokt door het farmaceutisch concern Johnson & Johnson. Vanaf dat moment veranderde er nogal wat. Tot die tijd was Roden één van de drie fabrieken van Cordis, nu nog maar één productiefaciliteit van een miljardenconcern. Eigenlijk bestonden er vanaf deze overname al zorgen over het voortbestaan van de vestiging. Eerst werd een deel van de productie overgeheveld naar Mexico, enige jaren later werd de vestiging het slachtoffer van een rechterlijke dwaling in een patentkwestie, wat al overheveling van nog een aanzienlijk deel van de productie naar Mexico betekende.
Nu is aangekondigd dat ook de overgebleven activiteiten zullen verdwijnen naar de VS en Mexico wegens een strategiewijziging. Waarschijnlijk 800 gedwongen ontslagen, waaronder dus mijn vader. Voor de regio kan gerust worden gesproken van het einde van een tijdperk nu de grootste industriële werkgever van het Noorden vertrekt.
Overigens wel slordig dat de site werkenbij cordis.nl nog online is. Ook het motto Groundbreaking life changing is nu wat wrang geworden.
Afscheid nemen van Cordis zal voor Roden en voor mijn vader niet meevallen. Het zal moeten, maar van harte zal het niet gaan...

In den lande

Vanmorgen was ik voor ELO-Grunn in Winschoten om daar op het stadhuis van de Molenstad te overleggen over de projectrapportages in het cluster Oost Groningen. Omdat ik toch in de buurt was, was het ook meteen een mooie gelegenheid om kennis te maken in Scheemda. Toen ik daar weer vertrok bleek ik net de trein gemist te hebben en dus een half uurtje te moeten wachten. Ik heb van de nood maar een deugd gemaakt en mij op een bankje op het perron geïnstalleerd om daar dan maar in het zonnetje te werken!

Mijlpaal op de 4Mijl

Gisteren werd de 4Mijl van Groningen verlopen door dit jaar wel 17500 lopers. Net als vorig jaar had ik weer een erg hoog startnummer: 14903. Toen ik gisteren met de trein vertrok naar Haren van het station in Groningen liepen er al lopers over het Herewegviaduct en was de winnaar al bekend. Toch had ik weinig last van de drukte en heb ik erg lekker en hard gelopen!
Erg vlak gelopen ook: de doorkomsttijd halverwege was 13:24 en de eindtijd 26:46. Ruim een minuut sneller dan vorig jaar (27:53) en dat was al een forse verbetering ten opzichte van 2005 (30:36).
Kortom: ik ben dik tevreden!

Op de foto's zie je mijn laatste meters en hier vind je ook videobeelden van mijn doorkomst halverwege en mijn finish.

Skypen en strijken

Wat ik gisteren deed? Skypen en strijken! Gisterochtend heb ik voor het eerst vergaderd op afstand via Skype. In eerste instantie zouden Udo en ik elkaar in Zwolle ontmoeten, maar vanwege reistijd en agendatechnische drukte hebben we afgesproken elkaar virtueel te ontmoeten.
De eerste conclusie is dat dit heel goed gaat. Het is beter dan bellen, want je hebt je handen vrij, daarnaast heb je je PC/ Mac bij de hand en kun je tijdens het gesprek gewoon documenten opzoeken en bestanden inzien. En het is gratis. Als je allebei een webcam hebt (zoals de i-Sight van mijn MacBook) kun je elkaar zelfs zien. Dit ga ik zeker ook gebruiken voor toekomstige gezamenlijke opdrachten in het MPIM-traject!
De andere noviteit van de dag was dat ik gisteravond mijn strijkachterstand heb weggewerkt. Nooit eerder streek ik zoveel: 18 overhemden en blouses! Sommige dingen hingen nog van vóór de vakantie. Hoezo achterstallig? Om eerlijk te zijn was ik zondagavond al begonnen met het eerste deel (7 overhemden ☺) en heb ik het gisteren afgemaakt. Al met al was ik twee uur bezig en dat viel dan weer niet tegen!

Mijnoverheid.nl

Grappig: deze week op de voorpagina van diverse kranten en nieuwssites: Burger krijgt een eigen persoonlijke webpagina om dingen te regelen met de overheid: Mijnoverheid.nl. Grappig, want voor mij was het helemaal geen nieuws. Ik zat een half jaar lang met de ontwikkelaars van de Persoonlijke Internet Pagina (PIP) op één gang. Een jaar geleden had ik er ook nog nooit van gehoord, maar kennelijk neem je al dit soort ontwikkelingen al heel snel voor normaal aan in de omgeving waar ik werk. Binnen de e-overheid ontwikkelingen is de PIP gewoon één van de bouwstenen.
Voor de meeste mensen is dit soort ontwikkelingen blijkbaar helemaal niet zo vanzelfsprekend, zo blijkt bijvoorbeeld uit reacties op dit nieuws op de Telegraafsite. Veel mensen schrikken zich een hoedje en hebben helemaal geen oog voor de voordelen, maar zien dit soort ontwikkelingen als een bedreiging. Voor een deel heeft dit te maken met de stuitende vijandigheid van de Telegraaflezers jegens de overheid in het algemeen, maar het werpt ook de vraag op hoe controversieel sommige andere e-overheidsprogramma’s eigenlijk zullen blijken als ze algemeen bekend worden?

Herfst en CD's

Het is herfst en dat betekent dat de fijne cd's weer als rijpe bladeren uit de bomen vallen. Deze week kocht ik de uitstekende cd van Pete Philly & Perquisite, Mystery Repeats. Prachtige hiphop van internationale allure uit een jongenskamer in Leiden. Lekker jazzy en swingend, heerlijke flow, goeie rhymes. Heerlijk. Met hun debuut, Mindstate, hadden ze al behoorlijk naam gemaakt (al heb ik die zelf nog niet), de tweede schijnt ook uitstekend te verkopen. En terecht!

Ik ging ook nog naar de Plato om te kijken of ze de cd van Tom Pintens hadden, maar die hadden ze niet. Toen liep ik tegen de nieuwe Flip Kowlier aan! Dat is fijn! Mooie liedjes in het Westvlaams dialect. Lastig te verstaan, maar bij de tweede beluistering gaat het eigenlijk best. Vrolijk en melancholiek, met altijd een ironische relativering doet dit album De man van 31 niet onder voor de eerste twee albums Och arme ik en In de fik.
De cd Keeping the Aspidistra flying (naar het boek dat ik niet heb gelezen van George Orwell) van Fuck the Writer heb ik al een paar weken. Wat obscuurder dan de voorgaande artiesten is dit album ook beslist het beluisteren waard! Mooi (en knappe) in elkaar geknutselde nummers, melancholiek en daarmee passend bij de herfst! Overigens is ook dit een Nederlander. Onbekend, maar verdient het om bemind te worden!
Altijd herfst is het met de Tindersticks. Van de prachtige donkere stem van Stuart Staples gaan de bladeren vanzelf vallen. Afgelopen zomer verscheen een dubbelaar met The complete BBC sessions uit de jaren 1993-1997. Prachtig mooi: echt een must-buy!
Die cd van Tom Pintens haal ik later wel een keer...

Spinvis in z'n eentje in VERA

Na vanmorgen mijn eerste halve marathon te hebben gelopen (1,42:06) was ik maar wat blij dat het optreden van Spinvis in de Vera vanavond een zitconcert. Het kaartje had ik bij de laatste cd Goochelaars en Geesten gekregen, omdat ik vooraf had ingetekend.
Het optreden was niet alleen bijzonder omdat het het eerste zitconcert in de Vera was sinds 1979. Door de stoelen konden er maar zo'n honderd mensen komen kijken, zodat het er een intieme sfeer ontstond. Spinvis was inderdaad in z'n eentje naar Groningen gekomen en zat alleen op het podium achter een drum, met een akoestische en een elektrische gitaar en enige electronica. Een vaste playlist was er niet: bezoekers konden verzoeken indienen en dan hing het er vanaf of Spinvis het nummer kon spelen, danwel zich zeker genoeg voelde om het te spelen, of hij het ook zou doen.
Zo liet hij zich overhalen tot Lotus Europa, met enige improvisatie, omdat hij niet de hele tekst uit zijn hoofd kende. Dit soort momenten maakten het concert heel persoonlijk, kwetsbaar en de relatie met de zaal heel intiem. Een prachtige afsluiting van dit weekend. Ik zou zeggen: kijk of in jouw woonplaats ook nog kans is om zo'n optreden bij te wonen!

Vrijheid

Na een vruchtbare werkdag gauw nog even op de fiets gesprongen voor een kort tochtje. Ik wist niet dat ik er zo naar had verlangd! Inwendig juichend zat ik op de fiets. Duwend tegen de wind de stad uit en vliegend op de golven van de wind weer terug. De heerlijke geur van vers gemaaid gras vermengd met die van mest in de neus. Overweldigd door een gevoel van vrijheid.

Onlangs gelezen

Vakanties zijn altijd een periode waarin meer tijd is dan normaal om te lezen. Wat las ik zoals onder de Spaanse zon? Ik begon met Manon Colsons biografie van Erik Dekker. Voor het eerst uitgegeven in 2004, bijgewerkt in 2006 geeft het boek een aardig overzicht van het leven, de carriëre en de achtergrond van de Drentse oud-prof. Aardig, maar niet meer dan dat. Stilistisch is Colson geen hoogvlieger en dat is jammer. Eigenlijk verdient Dekker beter.
Hierna begon ik aan een echte leeslijstklassieker: Willem Frederik Hermans, Herinneringen van een Engelenbewaarder. Een typische Hermans, steunend op een motief dat draait om de grote vragen van goed en kwaad, schuld en schuldgevoel en het onontkoombare noodlot. Kenmerkende thema’s voor Hermans maken ze het een vrij zware roman, waarvan duidelijk is waarom hij zo gewaardeerd werd toen hij verscheen. Met name door de achtergrond, de meidagen van 1940 en het knagende schuldgevoel over een doodgereden joods onderduikmeisje en de geliefde die de hoofdpersoon heeft laten gaan (naar de veilige VS) en de daarmee verbonden symboliek zal het indertijd erg tot de verbeelding hebben gesproken. Anno 2007 is het allemaal wel erg zwaar op de hand en enigszins gedateerd. Ik heb meer plezier in het wat absurdere latere werk van Hermans.
Daarna weer een biografie: van Wellington. Richard Holmes, de aimabele Britse professor krijgsgeschiedenis schrijft net zoals hij zijn War Walks, over historische slagvelden presenteert op de BBC: rustig, bevlogen en afgewogen. Uitstekend leesbaar portret van één van de meest invloedrijke mannen van zijn tijd. Wellington blijft de held van het jongetje dat de schrijver ooit was, maar desalniettemin worden ook minder sympathieke kanten van de Iron Duke belicht en wordt kritiek van andere historici genoemd en gewogen.
In het staartje van de vakantie begon ik aan de laatste bundel van Peter Winnen, Pedaalridder. Deze bundel is een verzameling van eerdere bundels van de stukjes die Peter Winnen de afgelopen 5 jaar publiceerde. Winnen is net zo’n begenadigd schrijver als hij coureur was. Hij heeft een heldere visie op en mening over wielrennen en doping en weet die buitengewoon eloquent te verwoorden. Hij combineert een no-nonsense benadering met een fraaie stijl en verwoordt aldus commentaren op de wieler- danwel sportieve actualiteit en anekdotes. Smakelijk leesvoer.
Tot slot het laatste deel van Harry Potter. Ik was er al aan begonnen voor mijn vakantie, maar het was te groot, zwaar en onhandig om mee te nemen, zodat ik het na terugkomst pas uitlas. Ik kan er kort over zijn: een waardig einde van de reeks. Veel vaart, spannend en beter dan de laatste delen. De verhaallijnen uit de vorige delen worden keurig bij elkaar gebracht en afgehecht. Een fijne afsluiter.

Nog even LBL

Tijdens mijn vakantie zijn de foto's van Luik-Bastenaken-Luik gearriveerd, dus bij deze:

De eerste is 's ochtends op de cote de Kin genomen, toen was ik zichtbaar nog fris.
Dat was bij de tweede foto op de Redoute duidelijk niet meer het geval!

Thuis!

Zo, ik ben er weer! Gistermiddag thuisgekomen van mijn vakantie en nu alweer klaar om aan het werk te gaan. En mijn eerste leerpuntje alweer te pakken: voortaan maar een beetje meer tijd thuis plannen alvorens na een vakantie weer aan het werk te gaan: dit is wel heel erge cold-turkey!
Nu eerst honderden (!) mails doornemen en achterstallige zaken oppakken en in het algemeen weer aan het werk. Ook leuk!
Even in het kort: de vakantie was goed: Spanje; Barcelona, Girona, Figueras, Gaudi, strand, Picasso, Dali, gotiek, Modernismo, 880 foto's en Nederland is koud!

Wegens vakantie gesloten!

Vanacht om kwart over twee nemen we de bus naar Bremen, vanwaar we om 6 uur naar Girona vliegen. Kortom: ik heb vakantie en ga genieten van tapas, Gaudi, Dahli en nog zo wat lokale specialiteiten! De komende twee weken valt dan ook niet te verwachten dat er iets op dit blog gepost zal worden. Op 2 september komen we weer thuis en daarna zal ik wellicht hier iets vertellen over mijn Spaanse (of beter: Catalaanse) avonturen.

Afzien in de Ardennen

Afgelopen zaterdag was het dus zover: Luik-Bastenaken-Luik. En ook al is de 170 kilometer de "mietjesafstand" (het is overigens ook mogelijk 135 te fietsen, maar dat is zover beneden de waardigheid van de echte bikkels dat daar geen aanduiding voor is) ik vond het ver genoeg! 235 kilometer fietsen, zoals Vincent deed, zou ik wel kunnen, maar ik vraag me af of het ook echt leuker is.

Zaterdagochtend ging om vijf uur de wekker en een kwartier later zaten we aan het ontbijt in de eetzaal van het hotel. En zowaar: er was pasta! Na een croissantje en voor de yoghurt heb ik dus maar even opgeschept, tot verbijstering van mijn tafelgenoten. Daarna fietskleren aan, fietsen op de auto's en op naar Luik. We parkeerden zo'n 2,5 kilometer van de start en troffen daar ook José, zodat we compleet waren: Jan-Daem, Heiko, Cees, Pax en José. Op naar de start!
Vanaf de start ging het meteen opvallend soepel. Uitzonderlijk, want de eerste vijftig kilometer zijn bij mij vaak stroef en moeizaam, zeker 's ochtends. Eerst peddelden we de stad uit om te beginnen met de eerste klim van de dag, een lange loper de stad uit. Heerlijk vanaf de kop weggefietst met Heiko. Het weer was ook prima: bewolkt, ochtendmist, maar met de belofte van opklaringen en zon. Op de top gewacht op de rest van de groep en zo ging het eerste deel eigenlijk heel lekker, ik met Heiko eerst omhoog, een stukje daarachter de krasse knarren Cees en Pax en José en Jan-Daem.
Heerlijk genieten van de bosrijke heuvels, pittoreske armoedige Ardennendorpjes en lekker genieten van de onvermoed soepele tred bergop. Op het hoogste punt van de dag bij Baraque de Fraiture bleek alleen dat we Cees, Pax en Heiko kwijt waren...José en Jan-Daem arriveerden ruim tien minuten na mij, maar de heren waren onvindbaar. Uiteindelijk bleken Cees, Pax en Heiko doorgeschoten te zijn op de verkeerde route, de 135 kilometerroute. In een afdaling hadden ze rechtsaf gemoeten, maar ze hadden de afdaling rechtdoor gevolgd en waren er pas tientallen kilometers later achtergekomen. Heiko was teruggefietst op zoek naar ons en aldus in zijn eentje kwijtgeraakt. Kortom het was een bende. Wat nu? Besloten werd dat Cees en Pax de 135 zouden vervolgen en wij de 170 en we maar moesten hopen Heiko ergens terug te vinden. Jammer, maar niks meer aan te doen.
Het vervolg ging verder nog steeds voorspoedig, de zon werd steeds krachtiger en naarmate de kilometers vorderden ging José ook steeds makkelijker rijden. De eerste echt steile klim, de Cote de Wanne ging goed, de Haute Levée zelfs (20%), alleen werd de macht na 100 kilometer wel minder. Het gebrek aan kilometers begon zich toch wel wat te wreken.
De gevreesde Redoute lag voor mij te ver. Na 144 kilometer was de fut er wel uit. Op hangen en wurgen heb ik het steilste stuk (21%) nog net gered, maar daarna moest er toch echt een voetje aan de grond. Uithijgen, ongelooflijk, wat steil. J-D kwam vrij soepel en danseuse voorbij en trok goed door naar boven. Maar die had pas nog geoefend op de Stelvio in Italië. José kwam -overigens lang niet als enige- lopend naar boven. Ik ben nog weer opgestapt om verder omhoog te rijden, maar het laatste steile stuk, vijftig meter onder de top ging echt niet meer. Ik zat tegen de kramp aan, geen redden meer aan.Boven flink uithijgen en wat herstellen. En dan door voor de laatste 30 kilometer. Nog één klim, de Sprimont, maar die is niet zo steil, dus dat ging op het gemak omhoog en dan omlaag en langs een riviertje terug naar Luik. Lekker vlak doortrappen, dat ging nog prima!
Al met al een prachtige tocht, zwaar, maar mooi. Als het qua vakantie uitkomt ga ik volgend jaar zeker weer, maar dan moet er wat meer getraind worden, zodat ik ook de Redoute in één keer opfiets. En wie weet ben ik nog een keer zo zot om de 235 ook nog eens te fietsen...

Zo hard mogelijk bergop

Luik-Bastenaken-Luik zit erop. De foto van mij op de Redoute is er nog niet, dus dat wordt nog even wachten tot na mijn vakantie. Dan maar iets anders dat hard bergop gaat laten zien...
Vriend Vincent toonde op zijn blog een filmpje waarop de beklimming van de Redoute te zien is vanuit een auto, maar écht hard omhoog ging Ari Vatanen in 1988 de Pikes Peak omhoog. Het filmpje is bijzonder spectaculair en laat zien hoe Vatanen 's ochtends vroeg (de zon schijnt hier en daar in zijn ogen, zodat de vliegende Fin zijn linkerhand voor zijn ogen houdt terwijl hij langs de afgrond drift) zijn Peugeot 405 T16 naar de top van de beroemde Hillclimb jaagt.

Morgen LBL

Zo nog vijf uurtjes slapen en dan is het zover, dan gaat de wekker en begint wat waarschijnlijk een lange dag wordt! Luik-Bastenaken-Luik, 170 kilometer op en af door de Ardennen. Erg veel zin, maar ook wel wat zenuwen... Véél te weinig kilometers in de benen, pas nog ziek geweest, antibiotica, dus hoe staat het met de macht in de benen? Morgen weten we het.
Nu eerst nog even slapen, dan flink ontbijten en dan naar de start.
En na afloop in ieder geval in bad, want er zit een bad in mijn hotelkamer!

Prachtig platteland

Voordat een week geleden een groep bevriende medetrainees naar Groningen kwam om te stappen heb ik nog een poging gedaan toch nog iets aan voorbereiding te doen voor Luik-Bastenaken-Luik (morgen...). Daarbij was weer opvallend hoe mooi het Groninger land en de franjes Friesland die ik aandeed zijn. Leuk zo'n telefoon met camera: kun je de idyllische landelijkheid ook delen!(Rondje: Groningen, Hoogkerk, Enumatil, Lutjegast, Visvliet, Kollum, Kollumerpomp, Houwerzijl, Zoutkamp, Oldehove, Ezinge, Garnwerd, Groningen 93km) Nu morgen nog 170 km Ardennen verteren! Dat wordt afzien!

Buitenaards: Mariko Mori in het Groninger Museum

Tja, met deze expositie was een kop snel bedacht! Afgelopen zaterdag ging ik met Renee en joris na een doorwaakte nacht stappen in Groningen ontkateren in het Groninger Museum.
Daar is nog tot 2 september een expositie van de Japanse kunstenares Mariko Mori. Ze staat bekend om haar multimediale objecten, waarbij Japanse Zen en Shinto tradities worden gemixt met minimalistische objecten. Veel schetsen, foto's, maar ook film, objecten, zoals een cirkel kleurig oplichtende monolieten in een donkere ruimte in een veld van witte kiezels, of een gloeiende witte steen op een witte kubus. En dit alles met op de achtergrond een zangerige Japanse vrouwenstem. Heel aangenaam als je een kater hebt! Er naar kijkend werd ik helemaal ontspannen, alsof ik een mentale massage kreeg. Heerlijk! Hier en daar betrapte ik me er wel op dat ik associeerde met de ontzettend geestige Absolutely Fabulous scene met minimalistische vrienden van Edina (uiteraard met een linkje ;-) ). Maar eigenlijk vond ik het erg mooi en de moeite waard. Typisch Japans: ogenschijnlijk allemaal heel simpel, maar met prachtige details en ontzettend in balans.
Maar het meest opvallend waren de aliens (die je kon knuffelen) en de Wave UFO. Dit is een UFO, waar 3 personen per keer in kunnen, die worden gekoppeld aan de installatie via elektrodes die de hersengolven doorgeven aan een computer die ze omzet in kleurige figuren. Helaas was de wachttijd absurd lang, dus dat zat er niet in vanwege treinen die gehaald moesten worden. Maar gelukkig is er Youtube, met hier een filmpje!

Europees onderzoek: er gaat niets boven Groningen!

Ondergetekende wist het natuurlijk allang, maar nu is het bevestigd door een onderzoek in opdracht van de Europese Commissie: Groningers zijn het meest tevreden over hun woonplaats van alle Europeanen! Het nieuws stond gisteren al op Nu.nl en natuurlijk in het Dagblad van het Noorden en vanochtend in de Volkskrant, dus inmiddels zal iedereen het wel weten.
Aan de inwonders van 75 Europese steden (500 ondervraagden per stad) is een vragenlijst voorgelegd en waar Amsterdammers en Rotterdammers heel gemiddeld tevreden zijn, staat Groningen bij algemene tevredenheid, luchtkwaliteit en medische zorg door ziekenhuizen op één. Groningers voelen zich verder erg veilig en vertrouwen erop dat het gemeentebestuur verantwoordelijk omgaat met publieke uitgaven. (beide de 4e plaats). Een mooie opsteker voor de gemeente, die in prijzen grossiert (eerder al Beste Binnenstad en de Beste Fietsstad en de veiligste gemeente van Nederland.
Is er dan niets mis met Groningen? Ja wel dus: de werkgelegenheid. Daarop scoort Groningen onderin de middenmoot tussen Boekarest en Bacelona in. Maar ook dat is eigenlijk geen nieuws natuurlijk!

Meer over het onderzoek vind je hier en het rapport zelf staat hier.

Rasmussen uit de Tour

Wat een dag! 's Middags lijkt Rasmussen de Tour definitief naar zijn hand te hebben gezet met een klinkende overwinning op de Aubisque, 's avonds wordt hij door de Raboploeg uit koers genomen... Raar! De Rabobank ploeg geeft aan dat Rasmussen gezien zou zijn tijdens een trainingsrit in de Dolomieten, terwijl hij aan zijn ploeg (en de UCI) had laten weten in Mexico te zijn. De rechtvaardiging voor het uit koers nemen van Rasmussen op basis van schending van interne regels lijkt op het eerste gezicht loepzuiver. Maar de timing is werkelijk bizar. Wat is er gebeurd tussen vanmiddag en vanavond? Wist de ploegleiding werkelijk niet eerder van de leugen van Rasmussen? Of is er druk uitgeoefend om Rasmussen te laten verdwijnen? Voer voor complottheorieën. Ik blijf voorlopig vooral achter met vragen.

i-Teams en ELO-Grunn

Een paar weken geleden beloofde ik al om wat meer te vertellen over mijn nieuwe opdracht. Op 2 juli begon ik aan een nieuwe klus, dit keer een dubbele opdracht bij i-Teams en ELO-Grunn. I-Teams is een programma bij ICTU (net als CCO dus) dat gemeentes ondersteund bij het invoeren van standaarden, architectuur en de producten van 12 Verdragsprogramma’s. Het doel van i-Teams is om een onomkeerbare impuls te geven aan de invoering van de elektronische overheid bij lokale overheden, met name gemeentes. Het programma is opgericht, omdat bleek dat gemeentes niet goed uit de voeten konden met wat er aan bouwstenen van de elektronische overheid werd ontwikkeld in Den Haag. Hierin biedt i-Teams ondersteuning door eerst een nulmeting te doen om te bepalen waar de gemeente staat met betrekking tot de e-overheid. Vervolgens wordt een propositie gemaakt, waarin aan de gemeente een voorstel wordt gedaan van de volgorde en keuzes van projecten. De gemeentes krijgen vervolgens ondersteuning van een zogenaamde e-adviseur, die ze helpt om realisatieplannen te maken. Aldus zouden de gemeentes voldoende op weg moeten zijn geholpen om het traject zelfstandig af te maken.
En wat is nu mijn rol hierin? Ik houd mij bezig met portfoliomanagement. Portfoliomanagement gaat over het productportfolio dat i-Teams naar de gemeentes brengt, dus de standaarden, architectuur en e-overheidsbouwstenen in de gereedschapskist van de e-adviseur. Organisatorisch zijn de ontwikkeling en de uitvoering van deze producten voor een groot deel van elkaar gescheiden. Het is daarom belangrijk om deze zaken wel met elkaar in verband te brengen, zodat e-adviseurs en gemeentes weten wat er allemaal is en nog komt en wat de samenhang is tussen de verschillende producten. En natuurlijk om de gemeentelijke praktijk, de ervaring met de invoering van de ze producten bij de gemeentes terug te koppelen naar de ontwikkelaars van deze producten. Deze verbindingen leggen zijn waar het om gaat bij het portfoliomanagement. Verbanden leggen tussen de producten onderling en tussen ontwikkeling en uitvoering. Het eerste is dus vooral afstemming intern tussen ICTU programma’s en departementen, het tweede in de keten van rijk naar gemeentes.
Een belangrijke taak van mij is om de kennis en ervaring die in het kader van ELO-Grunn wordt opgedaan terug te brengen naar Den Haag. ELO-Grunn is een samenwerkingsverband van Groningse gemeentes, de provincie en waterschapen dat in gezamenlijke projecten de basiscomponenten van de e-overheid invoert. Hiertoe zijn de gemeentes verdeeld over clusters die samen keuzes maken om projecten uit te voeren. ELO-Grunn valt organisatorisch onder i-Teams, waarmee mijn dubbele opdracht ook is verklaard. ELO-Grunn gaat een stapje verder dan i-Teams in de ondersteuning, doordat ELO-Grunn ook voorbij de realisatieplannen nog begeleiding biedt. Vandaar ook dat het bijzonder interessant is voor i-Teams om in die Groningse ervaring te delen.
Naast deze verbindingsrol heb ik ook bij ELO-Grunn inhoudelijke taken. Zo ga ik het cluster Oost-Groningen ondersteunen door een projectsecretariaat op te zetten om een structuur te creëren die borgt dat projecten daar hun geplande resultaten houden en ook nadat ELO-Grunn afloopt door zullen gaan en er regie mogelijk is op de verscheidene projecten die er zijn. Voor een belangrijk deel gaat dit over zogenaamde basisregistraties als de modernisering Gemeentelijke Basisadministratie (mGBA), de Basisregistratie Adressen en Gebouwen (BAG) en de invoering van de Omgevingsvergunning.
Al met al een mooie mix van Den Haag en Groningen, van aan de ene kant dicht bij beleid en ontwikkeling en aan de andere kant de uitvoeringspraktijk, waar ik tot maart 2008 flink mijn tanden in kan zetten!

Voor meer over i-Teams: kijk hier, over ELO-Grunn, hier.

Dopingellende en de Tour de France

Halverwege de Tour en de dopingellende is erger dan ooit tevoren. Vorig jaar schreef ik al een paar keer over Floyd Landis. Eerst enthousiast over de fantastische koers, daarna over de twijfel. De huidige Tour de France biedt een niet minder geweldig koersverloop dan vorig jaar. De onthoofde Tour, zonder de buitencategorie favorieten leverde prachtige gevechten op, zoals de strijd tussen Rasmussen en Contador op de flanken van de Peyresourde. Ook de wederopstanding van Vinokoerov op dezelfde dag was prachtig: wat een wilskracht om jezelf zo’n pijn te doen.
Want gedopeerd of niet: de pijn wordt er niet minder van. Mijn respect en verwondering over iemand die zo diep wil en kan gaan om met 30 hechtingen in de knieën door te gaan is er niet minder om. Maar ja: doping.
Alle prachtige strijd is de afgelopen week naar de achtergrond gedrongen door de berichten tegen Sinkewitz, Rasmussen en nu de klapper: Vinokoerov. Maar is het echt een verrassing? Nee natuurlijk niet! Iedereen houdt van de stijl van Vinokoerov, altijd aanvallen, maar hij reed voor die ploeg waar werkelijk iedereen EPO gebruikte in de jaren negentig: T-Mobile, mocht vorig jaar niet meedoen, omdat hij weliswaar niet betrapt was, maar meer dan de helft van zijn ploeggenoten en zijn ploegleider Manolo Sainz van de Liberty Siguros ploeg klanten bleken van dokter Fuentes en richtte een nieuwe ploeg op vol ex-dopingzondaars, en in meer of mindere mate verdachte renners, was één van de zogenaamde men in black die trainde in anonieme wielerkleding. Er waren dus tekenen genoeg.
Ook Rasmussen is zo’n man in black overigens. De vaderlandse pers is wat vergoelijkend over hem, maar het is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk dat een controlfreak als deze Deen is zo slordig is met zijn administratie en zo ver buiten de controle van de ploeg verkeerd. Gezien de progressie die hij gemaakt heeft is het niet verwonderlijk dat concurrenten hem verdacht vinden.
Wat moeten we als wielerliefhebbers nu met deze situatie? Nou in ieder geval niet zoals Mart Smeets gisteravond deed de coureurs de schuld geven. Smeets gaf hen gisteravond in hun eentje de schuld voor de gegeven omstandigheden en pleitte alle anderen rond het wielrennen vrij: de organisatoren, sponsors, ploegleiders, soigneurs, mecaniciens.
Maar zoals Smeets heel wel weet zijn al deze partijen betrokken. Allemaal. En de renners zijn de kwetsbaarste groep in het geheel. Zij worden gestraft, de rest van het circus dekt zich in en gaat verder. Smeets roept om een sterke man die het wielrennen moet redden, maar zou dat de oplossing zijn?
Dopegebruik is onderdeel van het wielrennen, al zolang als er gekoerst wordt. Alle grote kampioenen gebruikten mysterieuze middeltjes, van Garin, tot Coppi en Bartali, tot Merckx en natuurlijk onze Nederlandse held: Zoetemelk. Deze cultuur is niet zomaar te doorbreken.
Ik nijg erg naar het standpunt van Peter Winnen die al jaren plijt voor een andere blik op doping. De gezondheid van renners moet centraal staan. Middelen die de renners helpen gezond door de afmattende wielerkoersen te komen zouden toegestaan moeten worden, als ze maar deskundig worden toegepast. Mensen die de gezondheid van de renners in gevaar brengen door gevaarlijke middelen moeten keihard worden aangepakt. Maar leg deze last niet alleen op de schouders van de renners. De renner zal altijd alles doen wat hij kan om maximaal te kunnen presteren. Daarvoor is hij topsporter.
En nu? Tja de wedstrijd is ondanks alle commotie niet minder aantrekkelijk. Er wordt geleden, er wordt gestreden, renners zakken door het ijs, anderen presteren onverwacht, de koers is nog steeds prachtig! Ik blijf daarom kijken. Contador is de sterkere renner: ik hoop dat hij vandaag nog eens een gooi naar de macht doet. En laten ze eens iets doen aan die oortjes...

Nederhop

Jarenlang had ik weinig met Nederhop. De enige Nederhoppers die enigszins serieus werden genomen was de Osdorp Posse, maar met dat stelletje zuurpruimen had ik bijzonder weinig. Altijd maar vermoeiend claimen dat ze de enige échte rappers van Nederland waren. Enerzijds schelden op 3FM dat ze daar niet gedraaid werden, omdat 3FM alleen commerciële bagger zou draaien en als ze dan op 3FM werden gedraaid was het weer niet goed, omdat ze underground waren. Extince en Brainpower vond ik wel leuk, maar verdiepte ik me verder niet in.
Een paar jaar geleden werd ik door één van mijn studenten gewezen op de scene rond Opgezwolle. Naast de Amsterdame rapscene van Ali B, Lange Frans en Baas B bleek er een groep rappers uit Rotterdam en Zwolle te bestaan. Opgezwolle, Kubus, Typhoon, DuvelDuvel en Jawat! Door ziekte miste ik hun gezamenlijke concert in de Oosterpoort destijds, maar kocht wel zo nu en dan eens een cd. Van Eigen Wereld het album dat Opgezwolle vorig jaar was ik al erg onder de indruk. Voer voor je hoedenplank, inderdaad! Vette beats van Kubus, goeie flows. Ongelooflijk dat zulke vette hiphop uit Zwolle komt! Ook het album van Jawat!, Ut Zwarte Aap bleek erg goed. En nu is Tussen licht en lucht van Typhoon uit.
lekkere flow, een karakteristieke stem, lekkere old-school beats en fijne rhymes. Welke andere rapper gebruikt woorden als "dogma's"? Wat deze rappers bindt is dat ze een boodschap hebben. Het zijn geen gangsters, geen players zoals veel Amerikaanse rappers van dit moment. Ook zijn het geen glijers zoals die nare Lange Frans en Baas B. Het zijn allemaal jongens (grotendeels met een Antilliaanse of Surinaamse achtergrond), die een sterke binding hebben met hun buurt en met ontwikkelingen in de maatschappij en de wereld. Ik zou zeggen, mensen ga het eens proberen!
Typhoon, Tussen Licht en Lucht (ligt in Den Haag zelfs bij de Mediamarkt voor €15,-)
Opgezwolle, Eigen Wereld (idem €10,-)
Opgezwolle, Vloeistof (idem €7,-)
Kubus, Buiten Westen
Jawat!, Ut Zwarte Aap
DuvelDuvel, Aap-O-Theek

Laatste dag CCO

Het zit erop. Mijn periode bij CCO is voorbij. Vandaag de laatste dingen afgerond en formeel afscheid genomen. Zoals ik gisteren al schreef vond ik het best moeilijk, maar dat was gelukkig wederzijds. We hebben vanmorgen gewoontegetrouw teamoverleg gehouden, waarbij Robert mij de mogelijkheid ontnam om gebruik te maken van de rondvraag. En ik had me nog zo voorgenomen het laatste woord te hebben!

Na het teamoverleg in de nieuwe rode bolide van Ingrid richting het Spui om te lunchen bij Het Achterommetje, een tentje verscholen in een zijstraatje van de Spuistraat. Japke en Paul, die vandaag eigenlijk vrij waren, zaten er al. Dankzij Ava wist ook de rest van het team het te vinden.
Lekker geluncht en gezellig gebabbeld. Natuurlijk werd er gespeecht. Robert probeerde de bal nog even naar Maarten door te spelen, maar als "baas" kom je natuurlijk niet zo gemakkelijk van dit soort verantwoordelijkheden af. Robert voorzag me uiteraard van de nodige pluimen en had een aardig cadeau voor me. Hij gaf te kennen me te beschouwen als een ambassadeur van Antwoord in Groningen bij ELO Grunn en bij EGEM-i. Daarom gaf hij me het boek met alle antwoorden. Dit is een dik boek met op iedere pagina een uitspraak, die als antwoord kan dienen voor "een vraag". Erg leuk ding.
Daarna kreeg Maarten dan toch het woord om mij een cadeau namens het team te geven. Stiekum hadden ze iets heel leuks voor me gemaakt. Een bundel onder de titel CCO-recepten voor lichaam en geest. Een receptenboek op maat gemaakt voor Vincent Hovinga. Iedereen had een recept en een haiku gemaakt. Nooit iets in de gaten gehad. Al vroeg ik me wel af waarom Fiona een Iraans kookboek naast haar bureau had staan, terwijl ze helemaal niet van koken houdt... Echt een onwijs leuk persoonlijk cadeau.
En er was nog meer. Er volgde nog een boek: Creativity today, een handboek om creativiteit toe te passen op denken en allerlei situaties. Duidelijk een idee van Wiepke, die er niet bij was vanwege zijn verse (vanmorgen) vaderschap. Mooie cadeau's en oprechte blijken van waardering.
Deze waardering is ook helemaal wederzijds en bij deze wil ik jullie allemaal, Wiepke, Wouter, Japke, Pauline, Paul, Hayo, Fiona, Ava, Inga, Dianne, Maarten en Robert bedanken voor de cadeaux, maar vooral acht geweldige maanden waarin ik genoten heb van de gedrevenheid en het enthousiasme en de lol van het werken aan een mooi concept en ik ontzettend veel geleerd heb, zowel inhoudelijk als als mens!
En dan maandag weer beginnen aan een nieuwe uitdaging bij EGEM-i en ELO-Grunn, maar daarover een andere keer meer!

Triestig

Vanmiddag aan het einde van de dag begon het besef te komen. Overdrachtsdocument geschreven: toch een soort testament. Mijn nalatenschap aan mijn opvolger bij CCO. Netwerkmappen opschonen, rigoureus e-mail postvak legen. Nu alleen nog de twee laden die ik in gebruik heb en mijn bureau legen en dan ben ik klaar. Ik ga weg, en neem afscheid.
Ik ben niet goed in afscheid nemen. Ik word er triestig van en dat is nu niet anders. Aan het einde van de middag toen de helft van de collega's al weg was bekroop mij dit gevoel. Morgen nog twee stukken lezen en becommentariëren, teamoverleg en een afscheidslunch en dan zit het erop. Rationeel bezien is het natuurlijk heel positief dat ik me zo voel. Het betekent dat ik een ontzettend fijne tijd heb gehad en goed geworteld ben in het team. Maar wat rest is gevoel.
Triestig, maar toch ook wel met een halfslachtige glimlach.

Virtueel Pools stemgewicht in de Europese Unie

De Poolse broertjes Kaszynsnki hebben interessante ideëen over stemgewicht in de Europese Unie! Ze stellen voor, nee eisen dat Polen het stemgewicht krijgt dat overeenstemt met een virtueel inwonertal. Polen dat nu 32 miljoen inwoners heeft, zou volgens hen eigenlijk het gewicht moeten hebben van een land met 66 miljoen inwoners. Waarom? Omdat dat -volgens hen- het inwonertal zou zijn geweest zonder de effecten van de Tweede Wereldoorlog. En dan hebben we nog mazzel dat ze de effecten van de Poolse delingen, de Grote Noordse Oorlog, de Dertigjarige Oorlog en de Pest van 1348 niet meetellen!
Dit soort voorstellen zijn natuurlijk grote flauwekul, maar stel je voor wat een precedent het zou scheppen! Zou Nederland mogen compenseren voor het verlies van het koloniale rijk, dan zouden er alleen al 200 miljoen Indonesiërs meegeteld mogen worden. België zou een groeiende machtsfactor zijn met 62 miljoen inwoners in Kongo, één van de snelst groeiende landen van de wereld. En als dan gecompenseert zou mogen worden voor alle ellende die daar de afgelopen eeuwen heeft plaatsgevonden...
Het was een vermakelijk voorstel van de Polen, we hebben hard gelachen! De presidentiële Poolse tweeling heeft kunnen scoren voor de Poolse rechtse achterban. Zullen we nu dan maar weer verder gaan met de verdere vormgeving van Europa?

Zon, zee, strand!

O wat heerlijk! Zomer, warm weer en de zon. Dan is er toch niets beters voorstelbaar dan na een werkdag lekker met een leuk gezelschap, een paar flesjes rosé, brood, olijven, tappenade en nog zo wat zaken plaats te nemen op het strand?
En dat is precies wat ik zojuist gedaan heb! Dat ga ik in Groningen toch wel een beetje missen...

Vrijdag collegedag

Medetrainee Mirjam maakte afgelopen vrijdag deze foto tijdens het college dat Peter van der Knaap van de Algemene Rekenkamer ons gaf in het kader van de module Finance & Control.

Gepamperde ambtenaren

De laatste tijd hoor je ambtenaren vooral klagen over het gebrek aan waardering die ze krijgen. Roel Bekker krijgt van de vakbonden nog maar een het boek van Jacques Wallage, Leve de ambtenaar! Van alle borrelpraat over ambtenaren die best weg kunnen raken de lijdende voorwerpen van deze verhalen erg gestresst.
Wat dan heel goed helpt is een stoelmassage! Een half uurtje kneden, duwen en trekken en de ambtenaar is weer helemaal soepel en klaar om met frisse moed aan het werk te gaan!
Althans, bij mij werkte het erg goed! Een paar maanden geleden had Robert voor het eerst een stoelmassage besteld voor ons team, maar die had ik gemist door een externe afspraak. Vandaag waren de heren nogmaals besteld, zodat ik dit genoegen toch nog mocht smaken. En het beviel uitstekend! Het schijnt bij heel wat departementen usance te zijn om af en toe massages te laten geven, maar ik vond het maar wat luxe! Heerlijk gepamperd kon ik de rest van de dag weer vlammen!

Portugal-Israël 4-0

Zaterdagavond werd in het kader van de Europese Kampioenschappen voetbal voor landenteams onder 21 de wedstrijd Portugal-Israël gespeeld in de Euroborg, het stadion van FC Groningen. Tegelijkertijd speelde Jong Oranje tegen België, zodat het niet echt storm liep op de kaartjes. Daarom besloot de gemeente kaartjes beschikbaar te stellen om het stadion te vullen. En zo bevond ik mij op zaterdagavond op een groen stoeltje op de tweede ring van de Groene Kathedraal, zoals de Groningse voetbaltempel wel wordt genoemd temidden van buren en buurkinderen.

Ik was nog niet eerder in het nieuwe stadion van de FC geweest en ik moet zeggen: van buiten is het een rare betonnen bak, maar vanaf de tribunes is het een mooi stadion met een uitstekend zicht op het veld en prettig ruime galerijen achter de tribunes, zodat je makkelijk op en van je plek komt. Het zonnetje scheen, dus ik zat goed!
Er stond nog wel wat op het spel: Portugal moest winnen om kans te maken op de halve finale. België diende dan wel te verliezen van het al geplaatste Nederlands Elftal. Op papier een makkie voor Portugal. De Portugese spelers overklassen de Israëlische op techniek en klasse. Er werd mooi getruct, en de Portugezen heersten op het middenveld. Bij rust stond het 2-0 en na rust volgden onmidelijk nog twee goals. Alleen jammer voor de Portugezen dat de Belgen in Heerenveen terugkwamen tot 2-2.
Desalniettemin een leuke voetbalavond. Ook leuk: twee 10-jarige buurjongetjes, als echte hooligans de cappuchon over het hoofd, die de hele avond oefenden in boos kijken, maar bij een mooie actie uit hun rol vielen.
Prima zaterdagavond!