Vorige week was ik aan het hardlopen op het strand; zwaar zand. Op het oog was het hard, maar dat bleek alleen oppervlakkig. Als je door de toplaag heen brak, zakte je diep weg. Terwijl ik langs de schuimvlokken ploeterde en me afvroeg of het nu opkomend of aflopend tij was, moest ik opeens denken aan het verhaal van Tom Poes en de Tijwisselaar.
In dit verhaal stranden Tom Poes en heer Bommel op een eiland waar een sjamaanachtige figuur als de vloed opkomt het punt markeert tot waar de zee mag komen door een paal in de grond te slaan. Als dit punt bereikt is moet de zee zich weer terugtrekken. Als dit niet gebeurt zal het tij natuurlijk blijven opkomen, waardoor de wereld zal overstromen. Mooi verhaal van Marten Toonder rond de vraag of de mens de wereld naar zijn hand kan/ moet zetten of dat hij is overgeleverd aan de ongrijpbare natuurmachten en sommige dingen gewoon gebeuren.
Intussen ploegde ik verder, langs de branding. Ik had niet raar opgekeken van een bebaarde figuur met een hamer en een paaltje die de zee een halt toe zou roepen.
In de hoorspelserie van de NPS blijkt ook dit verhaal al uitgezonden te zijn. Voor de podcasts, zie hier.
In dit verhaal stranden Tom Poes en heer Bommel op een eiland waar een sjamaanachtige figuur als de vloed opkomt het punt markeert tot waar de zee mag komen door een paal in de grond te slaan. Als dit punt bereikt is moet de zee zich weer terugtrekken. Als dit niet gebeurt zal het tij natuurlijk blijven opkomen, waardoor de wereld zal overstromen. Mooi verhaal van Marten Toonder rond de vraag of de mens de wereld naar zijn hand kan/ moet zetten of dat hij is overgeleverd aan de ongrijpbare natuurmachten en sommige dingen gewoon gebeuren.
Intussen ploegde ik verder, langs de branding. Ik had niet raar opgekeken van een bebaarde figuur met een hamer en een paaltje die de zee een halt toe zou roepen.
In de hoorspelserie van de NPS blijkt ook dit verhaal al uitgezonden te zijn. Voor de podcasts, zie hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten