PJ Harvey vond ik altijd zo’n stoere vrouw met gitaar. Op haar nieuwe album White Chalk is echter geen gitaar te bekennen, maar toont ze zich breekbaar met prachtige breekbare liedjes waarbij ze zichzelf begeleid op piano. Vrolijk is het niet, maar wel prachtig herfstig!Om de vrolijkere kanten van de herfst te belichten kun je beter de nieuwe Beirut opzetten. Als PJ Harvey de mistbanken boven berijpte velden verbeeld, toont Beirut bossen in herfsttooi: rood, geel en oranje. Net als op zijn eerste album klinken op The Flying Club Cup Balkanritmes, roestige koperblazers, zigeunerorkesten en klezmerachtige melodieën. Het blijft bizar dat een jongeman uit het Amerikaanse Heartland deze muziek maakt. Hoewel de verrassing niet zo groot is als de eerste keer, is het een beter album geworden. Het ontspoort minder, de liedjes zitten beter in elkaar; de chaos is meer geordend. Heerlijk melancholieke uitbundige muziek die uitnodigt om uit volle borst (vals) mee te zingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten