Halverwege de Tour en de dopingellende is erger dan ooit tevoren. Vorig jaar schreef ik al een paar keer over Floyd Landis. Eerst enthousiast over de fantastische koers, daarna over de twijfel. De huidige Tour de France biedt een niet minder geweldig koersverloop dan vorig jaar. De onthoofde Tour, zonder de buitencategorie favorieten leverde prachtige gevechten op, zoals de strijd tussen Rasmussen en Contador op de flanken van de Peyresourde. Ook de wederopstanding van Vinokoerov op dezelfde dag was prachtig: wat een wilskracht om jezelf zo’n pijn te doen.
Want gedopeerd of niet: de pijn wordt er niet minder van. Mijn respect en verwondering over iemand die zo diep wil en kan gaan om met 30 hechtingen in de knieën door te gaan is er niet minder om. Maar ja: doping.
Alle prachtige strijd is de afgelopen week naar de achtergrond gedrongen door de berichten tegen Sinkewitz, Rasmussen en nu de klapper: Vinokoerov. Maar is het echt een verrassing? Nee natuurlijk niet! Iedereen houdt van de stijl van Vinokoerov, altijd aanvallen, maar hij reed voor die ploeg waar werkelijk iedereen EPO gebruikte in de jaren negentig: T-Mobile, mocht vorig jaar niet meedoen, omdat hij weliswaar niet betrapt was, maar meer dan de helft van zijn ploeggenoten en zijn ploegleider Manolo Sainz van de Liberty Siguros ploeg klanten bleken van dokter Fuentes en richtte een nieuwe ploeg op vol ex-dopingzondaars, en in meer of mindere mate verdachte renners, was één van de zogenaamde men in black die trainde in anonieme wielerkleding. Er waren dus tekenen genoeg.
Ook Rasmussen is zo’n man in black overigens. De vaderlandse pers is wat vergoelijkend over hem, maar het is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk dat een controlfreak als deze Deen is zo slordig is met zijn administratie en zo ver buiten de controle van de ploeg verkeerd. Gezien de progressie die hij gemaakt heeft is het niet verwonderlijk dat concurrenten hem verdacht vinden.
Wat moeten we als wielerliefhebbers nu met deze situatie? Nou in ieder geval niet zoals Mart Smeets gisteravond deed de coureurs de schuld geven. Smeets gaf hen gisteravond in hun eentje de schuld voor de gegeven omstandigheden en pleitte alle anderen rond het wielrennen vrij: de organisatoren, sponsors, ploegleiders, soigneurs, mecaniciens.
Maar zoals Smeets heel wel weet zijn al deze partijen betrokken. Allemaal. En de renners zijn de kwetsbaarste groep in het geheel. Zij worden gestraft, de rest van het circus dekt zich in en gaat verder. Smeets roept om een sterke man die het wielrennen moet redden, maar zou dat de oplossing zijn?
Dopegebruik is onderdeel van het wielrennen, al zolang als er gekoerst wordt. Alle grote kampioenen gebruikten mysterieuze middeltjes, van Garin, tot Coppi en Bartali, tot Merckx en natuurlijk onze Nederlandse held: Zoetemelk. Deze cultuur is niet zomaar te doorbreken.
Ik nijg erg naar het standpunt van Peter Winnen die al jaren plijt voor een andere blik op doping. De gezondheid van renners moet centraal staan. Middelen die de renners helpen gezond door de afmattende wielerkoersen te komen zouden toegestaan moeten worden, als ze maar deskundig worden toegepast. Mensen die de gezondheid van de renners in gevaar brengen door gevaarlijke middelen moeten keihard worden aangepakt. Maar leg deze last niet alleen op de schouders van de renners. De renner zal altijd alles doen wat hij kan om maximaal te kunnen presteren. Daarvoor is hij topsporter.
En nu? Tja de wedstrijd is ondanks alle commotie niet minder aantrekkelijk. Er wordt geleden, er wordt gestreden, renners zakken door het ijs, anderen presteren onverwacht, de koers is nog steeds prachtig! Ik blijf daarom kijken. Contador is de sterkere renner: ik hoop dat hij vandaag nog eens een gooi naar de macht doet. En laten ze eens iets doen aan die oortjes...
Want gedopeerd of niet: de pijn wordt er niet minder van. Mijn respect en verwondering over iemand die zo diep wil en kan gaan om met 30 hechtingen in de knieën door te gaan is er niet minder om. Maar ja: doping.
Alle prachtige strijd is de afgelopen week naar de achtergrond gedrongen door de berichten tegen Sinkewitz, Rasmussen en nu de klapper: Vinokoerov. Maar is het echt een verrassing? Nee natuurlijk niet! Iedereen houdt van de stijl van Vinokoerov, altijd aanvallen, maar hij reed voor die ploeg waar werkelijk iedereen EPO gebruikte in de jaren negentig: T-Mobile, mocht vorig jaar niet meedoen, omdat hij weliswaar niet betrapt was, maar meer dan de helft van zijn ploeggenoten en zijn ploegleider Manolo Sainz van de Liberty Siguros ploeg klanten bleken van dokter Fuentes en richtte een nieuwe ploeg op vol ex-dopingzondaars, en in meer of mindere mate verdachte renners, was één van de zogenaamde men in black die trainde in anonieme wielerkleding. Er waren dus tekenen genoeg.
Ook Rasmussen is zo’n man in black overigens. De vaderlandse pers is wat vergoelijkend over hem, maar het is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk dat een controlfreak als deze Deen is zo slordig is met zijn administratie en zo ver buiten de controle van de ploeg verkeerd. Gezien de progressie die hij gemaakt heeft is het niet verwonderlijk dat concurrenten hem verdacht vinden.
Wat moeten we als wielerliefhebbers nu met deze situatie? Nou in ieder geval niet zoals Mart Smeets gisteravond deed de coureurs de schuld geven. Smeets gaf hen gisteravond in hun eentje de schuld voor de gegeven omstandigheden en pleitte alle anderen rond het wielrennen vrij: de organisatoren, sponsors, ploegleiders, soigneurs, mecaniciens.
Maar zoals Smeets heel wel weet zijn al deze partijen betrokken. Allemaal. En de renners zijn de kwetsbaarste groep in het geheel. Zij worden gestraft, de rest van het circus dekt zich in en gaat verder. Smeets roept om een sterke man die het wielrennen moet redden, maar zou dat de oplossing zijn?
Dopegebruik is onderdeel van het wielrennen, al zolang als er gekoerst wordt. Alle grote kampioenen gebruikten mysterieuze middeltjes, van Garin, tot Coppi en Bartali, tot Merckx en natuurlijk onze Nederlandse held: Zoetemelk. Deze cultuur is niet zomaar te doorbreken.
Ik nijg erg naar het standpunt van Peter Winnen die al jaren plijt voor een andere blik op doping. De gezondheid van renners moet centraal staan. Middelen die de renners helpen gezond door de afmattende wielerkoersen te komen zouden toegestaan moeten worden, als ze maar deskundig worden toegepast. Mensen die de gezondheid van de renners in gevaar brengen door gevaarlijke middelen moeten keihard worden aangepakt. Maar leg deze last niet alleen op de schouders van de renners. De renner zal altijd alles doen wat hij kan om maximaal te kunnen presteren. Daarvoor is hij topsporter.
En nu? Tja de wedstrijd is ondanks alle commotie niet minder aantrekkelijk. Er wordt geleden, er wordt gestreden, renners zakken door het ijs, anderen presteren onverwacht, de koers is nog steeds prachtig! Ik blijf daarom kijken. Contador is de sterkere renner: ik hoop dat hij vandaag nog eens een gooi naar de macht doet. En laten ze eens iets doen aan die oortjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten