In de metro van Parijs was het weer zover. Een verveeld ogende jongeman stapt de metro in met een gare accordeon om en begint lijzig, lui en intussen overdrevend showend te spelen. Zijn accordeon is lek. Vervolgens vraagt hij om geld “Pour la musique”. Nee dank je, ga dan eerst maar eens je best doen dacht de calvinistische Hollander.De accordeonist die prominent meespeelt met de muziek van de Antwerpse band Dez Mona doet wél zijn best! Mooi en meeslepend ondersteunt hij Gregory Frateur, de zanger die de sound bepaald.
Wat een geweldige stem! Hij huilt en jankt elf nummers lang, prachtig! Dit soort muziek is niet ieders smaak, maar ik kan er intens van genieten. Dramatisch en emotioneel, uiteraard melancholisch, een theatraal kunststukje. Het album heet Moments of Dejection or Despondency en moet je absoluut eens beluisteren. Óf je vindt het fantastisch, of niet. Twijfel is niet mogelijk!
Wat een geweldige stem! Hij huilt en jankt elf nummers lang, prachtig! Dit soort muziek is niet ieders smaak, maar ik kan er intens van genieten. Dramatisch en emotioneel, uiteraard melancholisch, een theatraal kunststukje. Het album heet Moments of Dejection or Despondency en moet je absoluut eens beluisteren. Óf je vindt het fantastisch, of niet. Twijfel is niet mogelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten