Leeuwarder Courant online sinds 1752!

Sinds gisteren is het volledige krantenarchief van de Leeuwarder Courant online beschikbaar. Dat is mooi, want nu steeds meer krantenarchieven online ontsloten worden komt er een schat aan historische informatie beschikbaar.

De opening van het digitale archief van de Leeuwarder Courant is extra bijzonder, omdat dit de oudste krant van Nederland is. Alle artikelen sinds de eerste editie in 1752 zijn gedigitaliseerd en vrij doorzoekbaar, tot op woordniveau. Een fantastische bron, die tot begin 2008 ook nog eens gratis toegangkelijk is via www.archiefleeuwardercourant.nl!

De Tijwisselaar

Vorige week was ik aan het hardlopen op het strand; zwaar zand. Op het oog was het hard, maar dat bleek alleen oppervlakkig. Als je door de toplaag heen brak, zakte je diep weg. Terwijl ik langs de schuimvlokken ploeterde en me afvroeg of het nu opkomend of aflopend tij was, moest ik opeens denken aan het verhaal van Tom Poes en de Tijwisselaar.
In dit verhaal stranden Tom Poes en heer Bommel op een eiland waar een sjamaanachtige figuur als de vloed opkomt het punt markeert tot waar de zee mag komen door een paal in de grond te slaan. Als dit punt bereikt is moet de zee zich weer terugtrekken. Als dit niet gebeurt zal het tij natuurlijk blijven opkomen, waardoor de wereld zal overstromen. Mooi verhaal van Marten Toonder rond de vraag of de mens de wereld naar zijn hand kan/ moet zetten of dat hij is overgeleverd aan de ongrijpbare natuurmachten en sommige dingen gewoon gebeuren.
Intussen ploegde ik verder, langs de branding. Ik had niet raar opgekeken van een bebaarde figuur met een hamer en een paaltje die de zee een halt toe zou roepen.

In de hoorspelserie van de NPS blijkt ook dit verhaal al uitgezonden te zijn. Voor de podcasts, zie hier.

Herfsttips

PJ Harvey vond ik altijd zo’n stoere vrouw met gitaar. Op haar nieuwe album White Chalk is echter geen gitaar te bekennen, maar toont ze zich breekbaar met prachtige breekbare liedjes waarbij ze zichzelf begeleid op piano. Vrolijk is het niet, maar wel prachtig herfstig!
Om de vrolijkere kanten van de herfst te belichten kun je beter de nieuwe Beirut opzetten. Als PJ Harvey de mistbanken boven berijpte velden verbeeld, toont Beirut bossen in herfsttooi: rood, geel en oranje. Net als op zijn eerste album klinken op The Flying Club Cup Balkanritmes, roestige koperblazers, zigeunerorkesten en klezmerachtige melodieën. Het blijft bizar dat een jongeman uit het Amerikaanse Heartland deze muziek maakt. Hoewel de verrassing niet zo groot is als de eerste keer, is het een beter album geworden. Het ontspoort minder, de liedjes zitten beter in elkaar; de chaos is meer geordend. Heerlijk melancholieke uitbundige muziek die uitnodigt om uit volle borst (vals) mee te zingen.

Wielerseizoen 2007: evaluatie

Het wielerseizoen 2007 zit erop! Cunego heeft zijn wat tegenvallende seizoen goedgemaakt met een sterke zege in de Ronde van Lombardije. Tijd voor een evaluatie.
2007 was een bijzonder rumoerig wielerjaar. Dat begon al met de nasleep van de affaire Landis, die bijna het hele seizoen duurde. En wat te denken van Unibet.com, de ploeg die geslachtofferd werd in de strijd tussen UCI en de organisaties van de drie grote wielerrondes? Daarna kwam de uitsluiting van Basso voor de Giro, waarna die werd gewonnen door DiLuca, die inmiddels ook geschorst is en werd geschrapt uit de Protouruitslag. De Tour werd gedomineerd door de affaires Vinokouroff (en consorten) en natuurlijk de kwestie Rasmussen. De Vuelta verliep zonder al teveel opschudding, maar de weken daarna was het weer raak toen de organisatie van het WK in Stuttgart poogde haar eigen evenement om zeep te helpen.
Ruzies, rechtzaken en affaires tekenden het seizoen. Toch was het niet alleen kommer en kwel. Ik zag prachtige voorjaarsklassiekers, een spectaculaire Giro, fantastische gevechten in de Tour en een mooi WK. Ook de afsluiting in Lombardije was in stijl: kortom de koers zelf heeft er niet onder geleden.
Jammer dat het mooie koersen van dit seizoen naar de achtergrond werd gedrongen door de strijd eromheen. Er woedt een strijd om de macht in het wielrennen over de rug van ploegen en renners. Daardoorheen loopt nog de voor een groot deel politieke oorlog tegen doping. Laten we hopen dat deze randverschijnselen weer naar de achtergrond verdwijnen en de koers weer centraal komt te staan!
De jonge renners verdringen elkaar in de voorste gelederen van het peloton. In Nederland lieten Thomas Dekker, Joost Posthuma, Robert Gesink, Auke Mollema, en Lars Boom zien dat de Rabo-opleiding haar vruchten begint te af te werpen. Michael Boogerd kan gerust met pensioen. Al zal ik hem met zijn aanvalslust wel missen. Erg jammer dat hij met een blessure afscheid moest nemen van het profpeloton.
En laten we ook Stef Clement niet vergeten, die zich dit seizoen een aantal keren goed liet zien. Ook in het buitenland staan jonge renners op, zoals Ricco en Sanchez, die gevestigde namen uitdagen.
Ondanks alle ellende rondom het wielrennen is de koers zelf nog springlevend en ik zie alweer uit naar het nieuwe seizoen! Gaat Karsten Kroon eindelijk een klassieker winnen? Of Philippe Gilbert? Kan Ricco de Giro winnen? Komen er wat meer spectaculaire sprintduels tussen Boonen en Pettacchi?
En natuurlijk de eeuwige vraag: gaat Frank Vandenbroucke weer vlammen?

Cordiaal afscheid?

Vanmiddag werd bekend gemaakt dat Cordis na 34 jaar verdwijnt uit Roden. Nieuws dat behoorlijk inslaat moet ik bekennen.

Voor wie het niet kent, de korte versie: Cordis is een fabrikant van medische (cardiologische/endovasculaire) apparatuur. Van oorsprong pacemakers, maar sinds medio jaren tachtig diagnostische en intraventionele catheters en stents e.d.

In 1973 vestigde het Amerikaanse bedrijf zich met een flinke Europese stimuleringssubsidie in het Drentse Roden vanwege de ruimte, schone lucht en een ruime keus aan zowel hoog (RuG en Hanzehogeschool) als laaggeschoold personeel. Eén van degenen die naar Roden trok om er te gaan werken was mijn vader en tot op de dag van vandaag is hij bij het bedrijf gebleven. Cordis is daardoor ook verbonden met mijn leven. Het is de reden dat ik in Roden geboren ben, dáár haalden we mijn vader op na zijn werk. Ik kan me zelfs levendig herinneren hoe het ruikt bij de receptie.
Ook het was mijn eerste werkgever. In de zomer van 1993 verdiende ik er voor het eerst mijn eigen salaris. In totaal werkte ik er zeven zomers op verschillende plekken: productie, distributiemagazijn, werkvoorbereiding en documentation control.
In 1996 werd het bedrijf opgeslokt door het farmaceutisch concern Johnson & Johnson. Vanaf dat moment veranderde er nogal wat. Tot die tijd was Roden één van de drie fabrieken van Cordis, nu nog maar één productiefaciliteit van een miljardenconcern. Eigenlijk bestonden er vanaf deze overname al zorgen over het voortbestaan van de vestiging. Eerst werd een deel van de productie overgeheveld naar Mexico, enige jaren later werd de vestiging het slachtoffer van een rechterlijke dwaling in een patentkwestie, wat al overheveling van nog een aanzienlijk deel van de productie naar Mexico betekende.
Nu is aangekondigd dat ook de overgebleven activiteiten zullen verdwijnen naar de VS en Mexico wegens een strategiewijziging. Waarschijnlijk 800 gedwongen ontslagen, waaronder dus mijn vader. Voor de regio kan gerust worden gesproken van het einde van een tijdperk nu de grootste industriële werkgever van het Noorden vertrekt.
Overigens wel slordig dat de site werkenbij cordis.nl nog online is. Ook het motto Groundbreaking life changing is nu wat wrang geworden.
Afscheid nemen van Cordis zal voor Roden en voor mijn vader niet meevallen. Het zal moeten, maar van harte zal het niet gaan...

In den lande

Vanmorgen was ik voor ELO-Grunn in Winschoten om daar op het stadhuis van de Molenstad te overleggen over de projectrapportages in het cluster Oost Groningen. Omdat ik toch in de buurt was, was het ook meteen een mooie gelegenheid om kennis te maken in Scheemda. Toen ik daar weer vertrok bleek ik net de trein gemist te hebben en dus een half uurtje te moeten wachten. Ik heb van de nood maar een deugd gemaakt en mij op een bankje op het perron geïnstalleerd om daar dan maar in het zonnetje te werken!

Mijlpaal op de 4Mijl

Gisteren werd de 4Mijl van Groningen verlopen door dit jaar wel 17500 lopers. Net als vorig jaar had ik weer een erg hoog startnummer: 14903. Toen ik gisteren met de trein vertrok naar Haren van het station in Groningen liepen er al lopers over het Herewegviaduct en was de winnaar al bekend. Toch had ik weinig last van de drukte en heb ik erg lekker en hard gelopen!
Erg vlak gelopen ook: de doorkomsttijd halverwege was 13:24 en de eindtijd 26:46. Ruim een minuut sneller dan vorig jaar (27:53) en dat was al een forse verbetering ten opzichte van 2005 (30:36).
Kortom: ik ben dik tevreden!

Op de foto's zie je mijn laatste meters en hier vind je ook videobeelden van mijn doorkomst halverwege en mijn finish.

Skypen en strijken

Wat ik gisteren deed? Skypen en strijken! Gisterochtend heb ik voor het eerst vergaderd op afstand via Skype. In eerste instantie zouden Udo en ik elkaar in Zwolle ontmoeten, maar vanwege reistijd en agendatechnische drukte hebben we afgesproken elkaar virtueel te ontmoeten.
De eerste conclusie is dat dit heel goed gaat. Het is beter dan bellen, want je hebt je handen vrij, daarnaast heb je je PC/ Mac bij de hand en kun je tijdens het gesprek gewoon documenten opzoeken en bestanden inzien. En het is gratis. Als je allebei een webcam hebt (zoals de i-Sight van mijn MacBook) kun je elkaar zelfs zien. Dit ga ik zeker ook gebruiken voor toekomstige gezamenlijke opdrachten in het MPIM-traject!
De andere noviteit van de dag was dat ik gisteravond mijn strijkachterstand heb weggewerkt. Nooit eerder streek ik zoveel: 18 overhemden en blouses! Sommige dingen hingen nog van vóór de vakantie. Hoezo achterstallig? Om eerlijk te zijn was ik zondagavond al begonnen met het eerste deel (7 overhemden ☺) en heb ik het gisteren afgemaakt. Al met al was ik twee uur bezig en dat viel dan weer niet tegen!

Mijnoverheid.nl

Grappig: deze week op de voorpagina van diverse kranten en nieuwssites: Burger krijgt een eigen persoonlijke webpagina om dingen te regelen met de overheid: Mijnoverheid.nl. Grappig, want voor mij was het helemaal geen nieuws. Ik zat een half jaar lang met de ontwikkelaars van de Persoonlijke Internet Pagina (PIP) op één gang. Een jaar geleden had ik er ook nog nooit van gehoord, maar kennelijk neem je al dit soort ontwikkelingen al heel snel voor normaal aan in de omgeving waar ik werk. Binnen de e-overheid ontwikkelingen is de PIP gewoon één van de bouwstenen.
Voor de meeste mensen is dit soort ontwikkelingen blijkbaar helemaal niet zo vanzelfsprekend, zo blijkt bijvoorbeeld uit reacties op dit nieuws op de Telegraafsite. Veel mensen schrikken zich een hoedje en hebben helemaal geen oog voor de voordelen, maar zien dit soort ontwikkelingen als een bedreiging. Voor een deel heeft dit te maken met de stuitende vijandigheid van de Telegraaflezers jegens de overheid in het algemeen, maar het werpt ook de vraag op hoe controversieel sommige andere e-overheidsprogramma’s eigenlijk zullen blijken als ze algemeen bekend worden?