Superbenen & appeltaart in het Teutoburger Wald

Toen Hester en Jan-Daem me een maandje geleden uitnodigden om met hen en hun fietsvrienden de Teutoburgerwaldtocht te gaan fietsen zei ik zonder verder nadenken "Ja!" Leuk! Hoewel... ik had nog geen meter gefietst dit jaar... Zij wel. Hm! Nou ja, ik zou wel zien, maar ik zat wel een beetje in de piepzak of ik ze wel zou kunnen bijhouden.

Zondagochtend werd ik tussen zes en kwart over zes 's ochtends in Haren verwacht. Vroeg! Het ging allemaal wat sloom, maar ik was nog op tijd, kopje koffie en in de auto naar Duitsland! Allemaal Autobahn, dus dat schoot lekker op. Kort na achten waren we in Ibbebüren waar we de rest van de groep zouden ontmoeten die uit Dalfsen en Rotterdam waren gekomen. In totaal waren we met een elftal: 7 heren en 4 dames. Mooi gemengd groepje, gezellige lui. De meesten hadden in 2004 de Alpe d'Huez en vorig jaar de Mont Ventoux al eens beklommen en Andree en Mickey hadden zelfs als eens de volledige Luik-Bastenaken-Luik gefietst. Ik zat me dus al flink in te dekken (had ik maar getraind!), maar éénmaal op weg voelden de benen best goed. Na de eerste klim stond ik als eerste boven en het bleek meteen de steilste klim van de dag te zijn. Dat geeft de burger moed!
Prachtige omgeving, mooie heuvels, veel bos, beekjes, vakwerkhuisjes, mooie secundaire weggetjes, goed gepeild, super! Hulde voor de Oldenzaalse Wielerclub! Alleen het weer zat tegen: koud en vochtig, brrr! De hele dag geen zon gezien, maar toch erg fijn. Al na een kilometer of 30 kwam de langste klim van de dag van ongeveer twee kilometer. Een mooie lopende klim, die ik zelfs leuk vond! Het vertrouwen werd met de kilometer groter. Al gauw werd duidelijk dat er in de groep eigenlijk 2 niveaus meefietsten, maar door bovenop elke klim even te wachten en op het vlakke niet te gek door te trekken konden we de groep aardig bij elkaar houden.
Na 45 kilometer was in een pauze voorzien bij een aardig terras met lekkere koffie en enorme (nog warme!) stukken appeltaart. Zo moet het! Op dit punt moesten we ook beslissen of we 85 kilometer zouden doen of 115. Een deel van de groep vond 85 eigenlijk wel mooi genoeg, ik wilde best 115, maar zou 85 ook niet erg vinden. Zo waren er meer, dus wat te doen? Uiteindelijk besliste Andree met de woorden "Ik ben toch niet helemaal uit Rotterdam gekomen voor 85 kilometer!" Ja, dat een vrouw dit besliste, dan moesten Jan-Daem en ik wel mee. Eerder hadden we immers nog iets geroepen over de plek waar de watjes van de mannen worden gescheiden... Diep respect trouwens voor het karakter: Andree hing vanaf de eerste kilometer in het laatste wiel en moest er bij ieder klimmetje af, maar dan toch gewoon de hele trip willen: stoer!
Hester, José en John gingen verder met de 85, de rest ging 115 doen.
In de extra 30 kilometer ging het maar weinig omhoog, maar wel erg mooi door het bos. Er werden patronen zichtbaar. Jan-Daem en ik reden op kop, totdat de klim begon: dan vlogen Jouke en Ronald ons voorbij. Het is niet eerlijk! Vervelende magere jongens!
Halverwege hebben we ook deze groep maar gesplitst, zodat wij niet steeds hoefden te wachten en de iets langzameren niet steeds het gevoel zouden hebben te moeten jagen om bij te blijven. Vanaf 75 kilometer ging het klimmen wel wat pijn doen, maar voorbij de 100 ging het weer beter. Nog één flinke klim voor de boeg naar de Fernsehturm. Dat lukte heel redelijk. Daarna een lange afdaling, waarin ik op het eind achterom keek en Jan-Daem op een goede 100 meter zag zitten. De jongens waren niet meer in beeld. Zou ik? Ja doen! Eens zien of ze me kunnen bijhalen! De laatste 15 kilometer heb ik snoeihard gesoleerd terug naar Ibbebüren. Toch superbenen dus! Wel jammer dat ik een pijltje gemist had, waardoor ik een stukje parcours gemist had: niet echt een jacht dus.
In Ibbebüren trof ik de anderen bij de McDonalds waar we wachtten op de rest. Lekker snacken en toen terug naar Haren, waar we lekker konden douchen en ook nog eens een lekkere maaltijd door de moeder van Jan-Daem kregen voorgeschoteld. Nog erg bedankt daarvoor!
Al met al een hartstikke leuke dag, die smaakte naar meer! Hes, bedankt voor de uitnodiging en Pax bedankt voor de lift!
Hopelijk binnenkort nog een keer!