Eén overheid nog ver weg

Onlangs moest ik iets regelen bij de dienst burgerzaken van de Gemeente Groningen. Voor de dienst die ik nodig had kan (nog?) geen afspraak worden gemaakt via het e-loket, maar desondanks waren we binnen vijf minuten aan de beurt. Op donderdagavond nota bene, wat een zegen die avondopenstelling!
Voor de handeling die nodig was, was legitimatie nodig, dus toen hier om gevraagd werd haalde ik mijn rijbewijs, het nieuwe in handig bankpasformaat, tevoorschijn. De ambtenaar trok een vies gezicht en vroeg of ik mijn paspoort niet bij me had, want daar staat mijn nationaliteit op.
Dit had ik, maar toch zou dit volgens mij niet nodig moeten zijn. Dit zei ik hem ook: ‘met mijn rijbewijs kunt u mij identificeren en op mijn rijbewijs staat mijn BSN (BurgerServiceNummer) en daarmee kunt u toch al mijn GBA gegevens inzien?‘
Nog een vies gezicht. ‘Dat rijbewijs is van een ander, daar hebben wij niets mee te maken!’ Het rijbewijs was iets voor op straat, om je aan de politie te legitimeren. ‘Wij hebben liever ons eigen...’
Grappig en typerend deze hokjesgeest in gemeenteland. En ironisch, want ik had mijn rijbewijs in dezelfde publiekshal, bij de gemeente gekregen van een collega van deze ambtenaar. Leerzaam ook om te zien dat de ambtenaar kennelijk meer waarde hecht aan de papieren weerslag van een momentopname van de GBA, in casu het paspoort, dan aan het inkijken van de basis hiervan, het actuele register zelf!
Dit bezoekje aan de gemeente leverde mij aldus drie waardevolle lessen op:

• Ten eerste wordt je prima geholpen met korte wachttijd in de avondopenstelling.
• Ten tweede blijven mensen eerder vertrouwen in een officieel ogend papiertje dan in de unieke bron van de getoonde gegevens op een computerscherm
• Ten derde bestaat het gevoel onderdeel uit te maken van één overheid nog helemaal niet te leven op de werkvloer en wantrouwt men gegevens van buiten de eigen organisatie.

De Andere Overheid of e-Overheid is nog ver weg. Een nuttige realitycheck voor een ieder die zich bezighoudt met de verbetering van dienstverlening bij de overheid.

Avonduurlijke muziek

Voor wie al die zwaarmoedigheid wat teveel wordt heb ik een ander voorstel. Ga eens op zoek naar de Late Night Tales. Dit is een serie verzamelalbums naar het recept van het aloude mixbandje. Dit maakt het ook zo leuk en sympathiek. Er wordt een muzikant gevraagd een cd samen te stellen die hij goede vrienden zou geven om ’s avonds in de luie stoel te luisteren. Het concept bestaat inmiddels een jaar of zes en het rijtje artiesten dat inmiddels zo’n mixbandje heeft samengesteld loopt uiteen van hippe dance-artiesten als Fatboy Slim, Groove Armada en Trentemøller tot Jamiroquai, the Flaming Lips, Belle & Sebastian en onlangs één van de Arctic Monkeys.

Het leuke is dat je een lekkere laidback inkijk in de platenkast van die artiesten krijgt, met nummers die je soms al kent, maar meestal ook niet. Leuk!

Vallende bladeren, bijpassende muziek

Herfst! Het is onmiskenbaar guur, de bladeren vallen van de bomen en ’s avonds rijd je in het donker naar huis. Tijd om de kachel thuis of in de auto op te stoken en te genieten van weemoedige melancholische klanken nu de zomer voorbij is!
Dé herfstplaat van 2008 is wat mij betreft van de Fleet Foxes. Amerikaanse close harmony melodieën, die je doen verlangen naar een mooie nazomerdag op het platteland in het Zuiden van de Verenigde Staten. Hij komt, om maar een cliché te bezigen nauwelijks uit mijn cd-speler.

Voor bij het haardvuur is het album Wilderness van voorheen-Suede zanger Brett Anderson. Hartverscheurend mooi melancholisch. Sobere arrangementen, vaak alleen piano, hier en daar aangevuld met een viool of een gitaar. Wat een leed! Wat mooi!

Een herfstklassieker die ik nog even onder de aandacht wil brengen is het album Nevland van het Groningse Audiotransparent. Voor slechts €10 te bestellen op de site van de band. De cd is al een paar jaar oud, maar komt steeds terug bij mij. Huiveringwekkend melancholiek: je hoort de mistflarden in de muziek. Vrolijk wordt je er niet van, maar doe het toch maar!

Stadje Rond 2008

Afgelopen zondag werd het jaarlijkse Groningse roeifeestje Stadje Rond weer verroeid. Na de winst van vorig jaar moest ik dit keer natuurlijk ook van de partij zijn. Op –uitstekend- initiatief van Arend gingen we daarom dit keer van start met Suzanne op boeg, Arend op 2, Dieuwke op 3 en ikzelf op slag. Marcel ging sturen, dus qua volume zat het wel goed! Op driekwart van de wedstrijd door de Groningse grachten vroeg een geërgerde mevrouw van een woonboot of dat nu echt zo luid moest. Hierop brulde Marcel terug: ‘Het is een wedstrijd!’ Daar lag het niet aan!

Nu was het wel zo dat ik al een week of zes niet geroeid had, door ziekte, drukte, gekwakkel etc., dus dat ik niet topfit was wist ik. Toch viel het tegen! Poeh, wat is het een eind (drie kilometer) als je zo zit te sleuren en zwoegen in een lompe C4!
Kortom het ging helemaal niet, de tijd was langzaam en ik ging helemaal kapot, maar toch ben ik blij dat we hebben meegedaan. Het is toch wel altijd een erg leuke wedstrijd en het is een mooie traditie om de hele middag in de pannenkoekenwalm te zitten. ’s Avonds hebben we het afgemaakt met een gezellig Marokkaans diner in de Padang-Bar. Een prima zondag! Nu wel hopen dat de conditie op tijd terugkomt voor de 7-Heuvelenloop volgende week zondag!