Spektakel op de baan

Sinds vrijdagavond kijk ik naar de Wereldkampioenschappen baanwielrennen. Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Het blijkt een revelatie! Baanwielrennen is geweldig! Er gebeurt steeds van alles. De hoogtepunten volgen elkaar in hoog tempo op, doordat de verschillende wedstrijden achter elkaar door starten, ofwel omdat er zoals bij de puntenkoers iedere tien ronden gesprint wordt. Diep onder de indruk ben ik van Marianne Vos, die na de wereldtitels veldrijden en op de weg, gisteren ook de puntenkoers won op de baan. Wereldkampioen in drie disciplines! Hoe kan het dat deze buitengewone sportvrouw nog geen sporter van het jaar is geworden?

Head of the River Amstel 2008

Het duurde even voordat ik eraan toekwam om dit stuk te schrijven over The Head van 16 maart jongstleden. Dat was niet vanwege schaamte over het abominabele klassement, maar door drukte en matige gezondheid was ik er nog niet aan toe gekomen.

Tijdens de training op zaterdag vanaf Poseidon werd al duidelijk dat het roeiwater van Amsterdam richting Ouwerkerk in ieder geval prachtig is. Mooi weer: weinig wind, zon, genieten! De training ging een stuk beter dan de week tevoren. Dat stelde wel wat gerust.

Op zondag viel de wedstrijdstress mee, maar het weer was vrij slecht. Niet veel kouder dan de dag tevoren, maar vooral heel nat, met een koude wind. Heel gaaf om al die achten langs te zien komen: er wordt de hele dag achter elkaar door gestart. In het startvak is het druk met achten. Een gaaf gezicht. We hebben startnummer 205 en blijken direct achter de ploeg van Honte uit Middelburg met mijn oude ploeggenoot Maarten te starten. Leuk! Tijdens de voorstart blijkt Mirjam op de brug te staan om aan te moedigen. De laatste afleiding voor de start. Opzetje en gaan!
De kwaliteit van het roeien wisselt nogal. Vooral in de eerste helft zitten forse stukken die niet zo goed zijn. Rommelig en gejaagd. De tweede helft gaat beter. Tanden op elkaar voor de zogenaamde Hoerenbocht, die zo heet, omdat hij zo lastig op volle snelheid te nemen is zonder uit de bocht te vliegen. Die komen we goed strak door en de laatste kilometers zijn we in gevecht met twee oplopende boten van Aegir en Gyas. Nu komen er stukken die beter zijn dan we ooit hebben geroeid. Aegir komt uiteindelijk langszij en erover, maar Gyas komt er tot de finish niet langs!
30:38 hebben we over de acht kilometer gedaan. Dan zes kilometer terugroeien naar Amsterdam. Nat en moe, maar redelijk tevreden. Alles gegeven.
We leggen aan bij Willem III, maar onze schoenen blijken nog bij Poseidon te liggen. Het gevolg is dat we een kwartier op natte sokken op het ijskoude vlot staan totdat we rillen en klappertanden, voordat we onze schoenen krijgen en de boot naar Poseidon kunnen dragen. Een dag later, op maandagmiddag krijg ik keelpijn.

Laatste Ronde

Vanmorgen heb ik voor ik aan het werk ging nog even lekker hardgelopen. Om kwart voor zeven zijn de straten nog verlaten. De stad wordt steeds groener, de bomen staan in de knop aan de weg naar de gevangenis in Scheveningen. De duinen zijn voorbij het waterbedrijf nog een collage van bruintinten met daarboven prachtige loden luchten. Op het strand is het ongewoon helder. De haveninstallaties van Rotterdam zijn duidelijk te herkennen. Verderop wordt Scheveningen alweer lelijk gemaakt voor de zomer: het hele strand wordt weer vol geplempt met strandtenten. Dan in een rechte lijn terug naar het Vredespaleis en door naar huis. Veertien kilometer precies, soepel in 1:13. Waarschijnlijk de laatste keer dat ik dit rondje loop.

RitaPers

Vanmorgen werd De Pers gedomineerd door pagina’s over Rita Verdonk en haar plannen. Groen en geel erger ik me aan de doorzichtige populistische onzin. Ze gaat de mensen voortdurend peilen, ook als ze premier zou worden, om aan “het volk” beleidskeuzes voor te leggen. Daarmee verschaft ze zich een excuus om nu nog geen keuzes te hoeven maken, want het volk moet eerst ‘aan de knoppen’.
Wie is dan “het volk”? Wie stelt de steekproef samen? Zijn dat geselecteerde Rita-stemmers? Is dat een peiling op de Trots op Nederland-site? Maakt Maurice de Hond een panel? Of stelt ze een referendum voor iedere beslissing voor bij elke beslissing en introduceert ze de directe democratie in Nederland?
In Nederland hebben we een indirecte, representatieve democratie. Dat betekent dat wij burgers afgevaardigden kiezen, die vervolgens namens ons keuzes maken in het bestuur. Politici die die verantwoordelijkheid niet willen nemen hebben niets te zoeken in het parlement. Dat Verdonk aangeeft de mensen wel te willen overtuigen van haar standpunten doet hier geen afbreuk aan. Dat doe je vóórdat je gekozen wordt en met die standpunten ga je daarna de politieke arena in.
In De Pers zegt ze over het fileprobleem dat ze het fileprobleem gaat oplossen. Hoe? Dat weet ze nog niet, want daar moet het volk zich nog over uitspreken. En wie legt het volk dan welke keuzes voor? En is het wel verstandig om het volk te vragen ingewikkelde beleidskeuzes te maken? Kunnen gewone mensen die keuzes wel maken? Zo ja, dan kunnen alle niet uitvoerende ambtenaren wel ontslagen worden. Het parlement ook trouwens.
Rita Verdonk belooft leiderschap, door geen leiding te nemen, maar haar beslissingen te laten afhangen van de populariteit van meningen in polls. Dat is geen leiding geven, dat is niet luisteren naar de volkswil, maar een populistisch uitgebuit gebrek aan leiderschap.

Maart roert zijn staart

Vanmorgen is het weer wit in Nederland. Vanmorgen in Groningen, kwart over zes, net voordat de veegmachine van de gemeente langs komt. Vanuit de trein een mooi wit landschap (files) en een rode auto in een sloot bij Meppel. Ik denk nog even aan Snegoerotsjka, het sneeuwmeisje dat ik gisteren zag in het Groninger Museum.

Heldenzeit!

Even een dagje op en neer naar Den Haag, want een week na de Eels was ik opnieuw te vinden in de Oosterpoort. Dit keer voor het Duitse Wir sind Helden. Deze band ontdekte ik in januari 2006 tijdens Eurosonic in de aula van kunstacademie Minerva. Ook Arend was er die avond al bij. We waren allebei benieuwd of deze Duitse helden ons ook dit keer weer zo enthousiast zouden weten te maken.

Het voorprogramma, het eveneens Duitse The Amber Light verviel wegens ziekte, zodat er pas om 21:00 uur iets te beleven viel in de Kleine Zaal. Erg was dit niet, want Arend stond in Amsterdam in de file en hoefde hierdoor het begin niet te missen.
Opvallend was dat er behoorlijk wat Duits publiek in de zaal aanwezig was. Dit geeft wel aan hoe groot de naam en faam van het kwartet bij onze Oosterburen is, dat ze ervoor naar Groningen komen!
Maar verwonderlijk is het niet, want het optreden was één groot feest. De band speelde moeiteloos de zaal plat met een onbevangen enthousiasme dat aanstekelijk was. De spil hierbij is zangeres Judith Holofernes, die meisjesachtig zingend, dansend en geinend het publiek om haar tengere vingers wond.
Fris en vrolijk speelde de band in de twee uur dat ze op het podium stonden, een mix van nummers van hun laatste album SoundSo (uit te spreken als So uns So en niet in het Engels als "Sound so", zoals de meneer in de Plato beweerde;-) )het vorige album Von hier an blind en het debuut Die Reklamation, en passant bewijzend dat Duitsers wel degelijk over humor beschikken. Een mooie aanwinst vond ik de drie blazers gekleed in piloten uniform die wat ska-accentjes zetten.
Jammer dat het geluid wat minder feestelijk was. De geluidstechnicus was duidelijk aan het zoeken naar de juiste instellingen. Eerst was de zang bijna niet te verstaan en overheerste een dreunende bas. Later viel de percussie juist weg tegen de rest, of waren de blazers niet te horen. En aan het einde kwamen de boemende bassen weer terug.
Jammer, maar de band had zoveel in haar mars dat de performance er niet minder onder was. Veel om het lijf hebben de poppy liedjes allemaal niet, maar het is gewoon sympathiek en leuk. Een echte festivalband, die een grote tent waarschijnlijk net zo makkelijk plat speelt als de Oosterpoort en vanavond ongetwijfeld Het Paard van Troje in Den Haag en morgen de Tivoli in Utrecht. Wat mij betreft mogen ze gauw weer komen!

Op hun website kun je ze ook horen en zien.

Water

Vannacht viel thuis in Groningen de waterdruk weg. Dat betekent nog één keer kunnen doorspoelen op het toilet en ongedoucht de trein in, zonder koffie of thee. Het is altijd confronterend als zo’n basisvoorziening uitvalt. Dan merk je pas hoe onmisbaar die is. De verwachting is dat er over enige uren weer water is. Het is te hopen! Het water in de supermarkt zal al wel op zijn!

An evening with the eels

Maandagavond heb ik een uitstekend avondje uit gehad in de Oosterpoort. De tournee van mijn favoriete band de EELS belooft een Evening out with the EELS en dat is ook precies wat je krijgt. Na de wat ruigere No strings attached tour in 2006 verwachtte (hoopte) ik al een beetje een rustiger concert, want dan is E toch op z’n best. En ja hoor: de grote zaal was gevuld met stoelen: er was voorzien in een zitconcert.
Net als in 2005 bij de EELS with Strings tour bestond het voorprogramma niet uit een matige band, maar uit film. Waar het toen nog de sovjet-kinderlegende Cheboerasjka (klik) was, werd nu een één uur (!!!) durende documentaire (hier op youtube) vertoond over de zoektocht van E naar waar zijn vader Hugh Everett III zich mee bezighield.
E’s vader bleek (al wist de echte fan dat natuurlijk al) een geniaal wetenschapper in de kwantummechanica te zijn geweest, die op zijn 24e een proefschrift schreef waarin hij de theorie van de parallelle werelden ontvouwde. Toentertijd was dit een stap te ver, maar in de afgelopen 50 jaar schijnt de theorie steeds meer opgang te maken. In de jaren zeventig dook het gedachtegoed in allerlei sciencefiction boeken en films op (bijvoorbeeld Star Trek), maar ook steeds meer wetenschappers omarmen de theorie, zodat er nu natuurkundigen zijn die zichzelf als Everettians aanduiden.
Wie had gedacht dat ik op maandagavond de grondbeginselen van de kwantummechanika nog eens zou leren? De documentaire was vrij lang, maar ik heb me prima vermaakt.
Dan het concert zelf. E speelde het hele concert samen met The Chett, de multi-instrumentalist die de laatste tournees ook al een opvallende bijdrage leverde. Nooit meer dan twee instrumenten tegelijk dus, hoofdzakelijk gitaar, piano, drums en af en toe de zingende zaag. Het leverde een optreden op waarin de nummers sober werden neergezet, waarbij toch wel weer opviel hoe sterk het repertoire is. Er werd geconcentreerd en robuust een dwarsdoorsnee uit het oeuvre gespeeld, met af en toe een virtuoos geintje als het al spelend wisselen van instrument (piano en drums).
De sfeer was ontspannen tongue in cheek, met niet alleen muziek, maar ook af en toe andere intermezzo’s, zoals twee voorleesbeurten van The Chett uit de autobiografie van E, Things the grandchildren should know, of het voorlezen van fanbrieven en recensies. Geestig egocentrisch. Een avondje E(ELS), een fijn avondje uit. Money well spent!

Baby Centraal

Het afgelopen weekend begon en eindigde met een baby. Begon, omdat mijn broertje en schoonzusje op vrijdagmiddag om half vijf een dochtertje kregen.

Meer dan twee weken na de uitgerekende datum, zodat iedereen (de aanstaande moeder in het bijzonder) er al met smart op zat te wachten.
Zaterdag, zijn we in Sappemeer gaan kijken naar de kersverse spruit. Een mooie baby, levendig en alert, zoals te zien op de foto in de armen van ondergetekende. Trotse nieuwbakken ouders en een opmerkelijk frisse moeder. En mijn ouders, trots en gelukkig met hun nieuwe status als opa en oma.
Op zondag, ten slotte, zijn Louise en ik naar de bioscoop geweest naar Juno. Een leuke film, die de negen maanden beslaat van de uit verveling geboren ongeplande conceptie van de zestienjarige Juno tot de geboorte van haar kind. Wat de film leuk maakt is het erg sterke spel van hoofdrolspeelster Ellen Page, die daar ook een terechte Oscarnominatie voor ontving. Wat een zwaar thema had kunnen zijn wordt een relativerende coming-of-age film met licht surrealistische en ironische trekjes.