Dez Mona

In de metro van Parijs was het weer zover. Een verveeld ogende jongeman stapt de metro in met een gare accordeon om en begint lijzig, lui en intussen overdrevend showend te spelen. Zijn accordeon is lek. Vervolgens vraagt hij om geld “Pour la musique”. Nee dank je, ga dan eerst maar eens je best doen dacht de calvinistische Hollander.

De accordeonist die prominent meespeelt met de muziek van de Antwerpse band Dez Mona doet wél zijn best! Mooi en meeslepend ondersteunt hij Gregory Frateur, de zanger die de sound bepaald.
Wat een geweldige stem! Hij huilt en jankt elf nummers lang, prachtig! Dit soort muziek is niet ieders smaak, maar ik kan er intens van genieten. Dramatisch en emotioneel, uiteraard melancholisch, een theatraal kunststukje. Het album heet Moments of Dejection or Despondency en moet je absoluut eens beluisteren. Óf je vindt het fantastisch, of niet. Twijfel is niet mogelijk!

De spin van de film van Geert

Zou Geert Wilders een spin-doctor in dienst hebben? Of zou hij het zelf bedacht hebben?
Hoe het ook zij, ik kijk al enige weken vol bewondering naar dit fenomenale stukje spin van Wilders.
Alles wat hij gedaan heeft is zeggen dat hij een film gaat maken, om vervolgens achterover te kunnen leunen en maandenlang in het brandpunt van de aandacht te staan. Al maanden wordt de Nederlandse politiek beheerst door de gedachte aan De Film van Geert. En niet alleen Nederland, ook het buitenland anticipeert op de film die er nog niet is.
Ongeloof en bewondering strijden om voorrang bij mij. Ongeloof over de onnozelheid, waarmee de hele Nederlandse politieke wereld en alle media Wilders zo ter wille zijn. Er is nog niets om je over op te winden en misschien komt die film er ook helemaal niet. Het doet er ook niet meer toe. Achteraf zal waarschijnlijk blijken dat het vooruitzicht van De Film een stuk sterker was dan de film zelf.
Bewondering, omdat Wilders met niets alle ogen op zich gericht heeft gekregen, zich zonder enige inspanning te plegen verder kan profileren als beschermer van de Westerse waarden tegen de perfide Islam. Ook de bedreigingen zijn er weer en daarmee een potentieel martelaarschap, hoewel die kans waarschijnlijk feitelijk niet zo heel groot is door de enorm zware beveiligingsmaatregelen die hij moet verduren.
Verwondering is er ook over dit Nederland, dat altijd bekend stond als dat land van die nuchtere Hollanders, maar zich nu laat meeslepen met al die heisa om een film die er nog niet is en waar niemand ook maar iets over weet, kortom om niets...
Maar wel geniale spin, dat wel.

Update:
En jawel: de film wordt een paar weken uitgesteld! Nog enige weken speculaties en gratis bergen publiciteit voor de PVV voorman!

Zuidwesterstorm

Vanavond ging ik weer eens met Maarten hardlopen op het Zuiderstrand. Regen, wind, het deert ons niet. Bij nader inzien woei het op het strand toch wel erg hard. Stormde het. Zuidwesterstorm, pal tegen dus. Voorover leunend tegen de wind, de zee en de lucht versmolten in het zwart van de nacht achter de witte strepen van de branding. Uit dat zwarte niets kwam de wind aanbrullen, ongehinderd vanaf Engeland, totdat hij stuitte op de eerste hindernis na honderden kilometers: ons.
De wind huilde en trok aan mijn regenjasje alsof het een parachute was. 9,8 Kilometer per uur, met moeite. Een geweldige krachttraining, alsof je aan een elastiek probeert te sprinten, ruim vier kilometer lang. Daarna op het gemak op de golven van de wind door de duinen terug. Dat wordt voor het eerst sinds lange tijd weer eens echt spierpijn, maar wel een heerlijk voldaan gevoel!

Lichtvervuiling

Sinds het ingaan van de wintertijd hing er zogenaamde feestverlichting in de Groninger binnenstad, zo ook voor ons raam. Deze week werd het weggehaald, na maanden lang elke middag en avond te hebben gebrand tot ongeveer 22:10 uur.
Ja hoor het ziet er feestelijk uit met al die lichtjes, maar waarom hangt het er zo lang? De feestdagen zijn alleen in december. De lichtjes zijn er om de bezoekers van de binnenstad naar winkels te lokken. Maar een heel groot deel van de tijd dat de lichtjes branden zijn de winkels gesloten.
Er zitten 110 gloeilampen in iedere boog feestverlichting. Daar is geen energiezuinige spaarlamp of LED-lamp bij. Ik schat dat het 25 Watt lampjes zijn, dus 2750 Watt per boog. Alleen al bij mij in de Oude Ebbingestraat hangen 20 bogen. In deze straat hangt dus 55.000 Watt. De verlichting brand van 14-22 uur, dus dat is 440 KWh per dag.
Hoe valt deze enorme energieverspilling te rechtvaardigen in deze tijden waarin iedereen de mond vol heeft van het milieu en klimaatverandering. Deze lampen hangen niet alleen in Groningen, maar in alle dorpen en steden van Nederland. Hoeveel megawatt zou er aan zinloze verlichting branden in Nederland? Hoeveel CO2 wordt hiervoor verstookt? Het verbaast me dat hier nog geen debat over wordt gevoerd.

Onderweg met Murphy

Eén vrijdagavondtreinreis vol tegenslag en ik heb mijn buik alweer helemaal vol van het forenzen tussen Den Haag en Groningen. Hoewel dat natuurlijk een momentopname is: morgen ziet de wereld er vast weer zonniger uit, ging Murphy’s Law vanavond wel grandioos in vervulling...
O ironie! Vandaag besteedde ik de dag bij HEC met Nadine, Evelien en Margaux om te werken aan de opdracht voor de lopende module: keteninformatisering. Vanmorgen besloten we het spoor, of eigenlijk de veilige berijdbaarheid van het spoor als casus te gebruiken. Kortom we waren de hele dag bezig met ProRail, NS en alles wat er verder bij komt kijken om de veiligheid van het spoor te garanderen.
Om 17:06 stapte ik in de intercity naar Enschede, om in Amersfoort over te stappen. Druk voor een vakantiespits, maar ik had een plaatsje en kon dus aan het werk: stroomschema’s maken voor onze opdracht.
In Utrecht stapten de meeste mensen uit. Opeens werd omgeroepen dat de trein uit de dienstregeling werd genomen, omdat er door een aanrijding geen verkeer naar Amersfoort mogelijk was. Onderdrukte krachttermen uitend sloot ik snel de Mac af, stopte alles in de rugzak, schoot mijn jas aan en verliet de trein. Althans, dat was de bedoeling... Net voor ik kon uitstappen werden de deuren gesloten.
De (verder lege) trein ging rijden om afgerangeerd te worden. Een kwartiertje later werd ik door de machinist bevrijd uit de trein op het rangeerterrein in Utrecht. Van daar kon ik met de bus weer terug naar het Centraal Station. Nu weet ik dat als zoiets gebeurt je gerust aan de noodrem mag trekken. Weer iets geleerd.
Terug in Utrecht kreeg ik het advies via Arnhem verder te reizen. Daar stapte ik over op de intercity (hoewel: een oude hondenkop) naar Zwolle, waar ik om 20:47 arriveerde. Precies op tijd om de trein naar Groningen op het volgende perron te zien vertrekken. Mooi, zo’n strakke dienstregeling. De volgende trein ging pas om 21:17. Uiteraard had die weer een kwartier vertraging, zodat ik inmiddels om 21:47 uur Meppel nog moet passeren. Ik verwacht rond half elf in Groningen te arriveren. Het eerste record is dan alvast verbroken in 2008: dat van de langste reistijd tussen Den Haag en Groningen! Wie weet wat de rest van het jaar nog zal brengen?

Uiteindelijk: nóg een kwartiertje extra vertraging: 22:40 in Groningen, 23:00 thuis

En weer aan het werk

Vreemd... Na tien dagen kerstvakantie zit ik weer in de trein naar Den Haag. Tien heerlijke dagen, waarin ik weinig heb gedaan, behalve spelen op de Wii, lekker koken, en eten natuurlijk, muziek luisteren en fijn samen zijn met mijn lief, is het nu weer gewoon woensdagochtend.
Oud en nieuw was relatief rustig, terecht, want het gaat ook nergens over. Vuurwerk boeit me ook niet, dus al te veel ophef verdient de jaarwisseling wat mij betreft ook niet. De fietstocht naar huis was wel grappig: de mist was zo hevig dat je op sommige plekken nog geen twee meter ver voor je uit kon zien. Geen horizon, geen oriëntatie, heel bizar. Stapvoets door een witte stad, af en toe dronken (veelal Duitse) feestgangers die opdoemden in de mist, heel spookachtig!
1 Januari is altijd een wat vreemde dag. Lang uitslapen, dan een beetje wandelen, beetje gamen, de krant van maandag gelezen en de dag is weer voorbij.
En nu weer gewoon aan het werk. De komende acht weken fulltime in Den Haag. Dat is best een grote switch weer. Het gewone leven is weer begonnen. Op 10 en 11 januari Ateliersessie van i-teams in Woudschoten, op 11 januari ronden we de module Keteninformatisering van de Master af met een groepspresentatie én moet er een scriptieopzet zijn. Kortom er wordt weer gewerkt!