Laatste dag CCO

Het zit erop. Mijn periode bij CCO is voorbij. Vandaag de laatste dingen afgerond en formeel afscheid genomen. Zoals ik gisteren al schreef vond ik het best moeilijk, maar dat was gelukkig wederzijds. We hebben vanmorgen gewoontegetrouw teamoverleg gehouden, waarbij Robert mij de mogelijkheid ontnam om gebruik te maken van de rondvraag. En ik had me nog zo voorgenomen het laatste woord te hebben!

Na het teamoverleg in de nieuwe rode bolide van Ingrid richting het Spui om te lunchen bij Het Achterommetje, een tentje verscholen in een zijstraatje van de Spuistraat. Japke en Paul, die vandaag eigenlijk vrij waren, zaten er al. Dankzij Ava wist ook de rest van het team het te vinden.
Lekker geluncht en gezellig gebabbeld. Natuurlijk werd er gespeecht. Robert probeerde de bal nog even naar Maarten door te spelen, maar als "baas" kom je natuurlijk niet zo gemakkelijk van dit soort verantwoordelijkheden af. Robert voorzag me uiteraard van de nodige pluimen en had een aardig cadeau voor me. Hij gaf te kennen me te beschouwen als een ambassadeur van Antwoord in Groningen bij ELO Grunn en bij EGEM-i. Daarom gaf hij me het boek met alle antwoorden. Dit is een dik boek met op iedere pagina een uitspraak, die als antwoord kan dienen voor "een vraag". Erg leuk ding.
Daarna kreeg Maarten dan toch het woord om mij een cadeau namens het team te geven. Stiekum hadden ze iets heel leuks voor me gemaakt. Een bundel onder de titel CCO-recepten voor lichaam en geest. Een receptenboek op maat gemaakt voor Vincent Hovinga. Iedereen had een recept en een haiku gemaakt. Nooit iets in de gaten gehad. Al vroeg ik me wel af waarom Fiona een Iraans kookboek naast haar bureau had staan, terwijl ze helemaal niet van koken houdt... Echt een onwijs leuk persoonlijk cadeau.
En er was nog meer. Er volgde nog een boek: Creativity today, een handboek om creativiteit toe te passen op denken en allerlei situaties. Duidelijk een idee van Wiepke, die er niet bij was vanwege zijn verse (vanmorgen) vaderschap. Mooie cadeau's en oprechte blijken van waardering.
Deze waardering is ook helemaal wederzijds en bij deze wil ik jullie allemaal, Wiepke, Wouter, Japke, Pauline, Paul, Hayo, Fiona, Ava, Inga, Dianne, Maarten en Robert bedanken voor de cadeaux, maar vooral acht geweldige maanden waarin ik genoten heb van de gedrevenheid en het enthousiasme en de lol van het werken aan een mooi concept en ik ontzettend veel geleerd heb, zowel inhoudelijk als als mens!
En dan maandag weer beginnen aan een nieuwe uitdaging bij EGEM-i en ELO-Grunn, maar daarover een andere keer meer!

Triestig

Vanmiddag aan het einde van de dag begon het besef te komen. Overdrachtsdocument geschreven: toch een soort testament. Mijn nalatenschap aan mijn opvolger bij CCO. Netwerkmappen opschonen, rigoureus e-mail postvak legen. Nu alleen nog de twee laden die ik in gebruik heb en mijn bureau legen en dan ben ik klaar. Ik ga weg, en neem afscheid.
Ik ben niet goed in afscheid nemen. Ik word er triestig van en dat is nu niet anders. Aan het einde van de middag toen de helft van de collega's al weg was bekroop mij dit gevoel. Morgen nog twee stukken lezen en becommentariëren, teamoverleg en een afscheidslunch en dan zit het erop. Rationeel bezien is het natuurlijk heel positief dat ik me zo voel. Het betekent dat ik een ontzettend fijne tijd heb gehad en goed geworteld ben in het team. Maar wat rest is gevoel.
Triestig, maar toch ook wel met een halfslachtige glimlach.

Virtueel Pools stemgewicht in de Europese Unie

De Poolse broertjes Kaszynsnki hebben interessante ideëen over stemgewicht in de Europese Unie! Ze stellen voor, nee eisen dat Polen het stemgewicht krijgt dat overeenstemt met een virtueel inwonertal. Polen dat nu 32 miljoen inwoners heeft, zou volgens hen eigenlijk het gewicht moeten hebben van een land met 66 miljoen inwoners. Waarom? Omdat dat -volgens hen- het inwonertal zou zijn geweest zonder de effecten van de Tweede Wereldoorlog. En dan hebben we nog mazzel dat ze de effecten van de Poolse delingen, de Grote Noordse Oorlog, de Dertigjarige Oorlog en de Pest van 1348 niet meetellen!
Dit soort voorstellen zijn natuurlijk grote flauwekul, maar stel je voor wat een precedent het zou scheppen! Zou Nederland mogen compenseren voor het verlies van het koloniale rijk, dan zouden er alleen al 200 miljoen Indonesiërs meegeteld mogen worden. België zou een groeiende machtsfactor zijn met 62 miljoen inwoners in Kongo, één van de snelst groeiende landen van de wereld. En als dan gecompenseert zou mogen worden voor alle ellende die daar de afgelopen eeuwen heeft plaatsgevonden...
Het was een vermakelijk voorstel van de Polen, we hebben hard gelachen! De presidentiële Poolse tweeling heeft kunnen scoren voor de Poolse rechtse achterban. Zullen we nu dan maar weer verder gaan met de verdere vormgeving van Europa?

Zon, zee, strand!

O wat heerlijk! Zomer, warm weer en de zon. Dan is er toch niets beters voorstelbaar dan na een werkdag lekker met een leuk gezelschap, een paar flesjes rosé, brood, olijven, tappenade en nog zo wat zaken plaats te nemen op het strand?
En dat is precies wat ik zojuist gedaan heb! Dat ga ik in Groningen toch wel een beetje missen...

Vrijdag collegedag

Medetrainee Mirjam maakte afgelopen vrijdag deze foto tijdens het college dat Peter van der Knaap van de Algemene Rekenkamer ons gaf in het kader van de module Finance & Control.

Gepamperde ambtenaren

De laatste tijd hoor je ambtenaren vooral klagen over het gebrek aan waardering die ze krijgen. Roel Bekker krijgt van de vakbonden nog maar een het boek van Jacques Wallage, Leve de ambtenaar! Van alle borrelpraat over ambtenaren die best weg kunnen raken de lijdende voorwerpen van deze verhalen erg gestresst.
Wat dan heel goed helpt is een stoelmassage! Een half uurtje kneden, duwen en trekken en de ambtenaar is weer helemaal soepel en klaar om met frisse moed aan het werk te gaan!
Althans, bij mij werkte het erg goed! Een paar maanden geleden had Robert voor het eerst een stoelmassage besteld voor ons team, maar die had ik gemist door een externe afspraak. Vandaag waren de heren nogmaals besteld, zodat ik dit genoegen toch nog mocht smaken. En het beviel uitstekend! Het schijnt bij heel wat departementen usance te zijn om af en toe massages te laten geven, maar ik vond het maar wat luxe! Heerlijk gepamperd kon ik de rest van de dag weer vlammen!

Portugal-Israël 4-0

Zaterdagavond werd in het kader van de Europese Kampioenschappen voetbal voor landenteams onder 21 de wedstrijd Portugal-Israël gespeeld in de Euroborg, het stadion van FC Groningen. Tegelijkertijd speelde Jong Oranje tegen België, zodat het niet echt storm liep op de kaartjes. Daarom besloot de gemeente kaartjes beschikbaar te stellen om het stadion te vullen. En zo bevond ik mij op zaterdagavond op een groen stoeltje op de tweede ring van de Groene Kathedraal, zoals de Groningse voetbaltempel wel wordt genoemd temidden van buren en buurkinderen.

Ik was nog niet eerder in het nieuwe stadion van de FC geweest en ik moet zeggen: van buiten is het een rare betonnen bak, maar vanaf de tribunes is het een mooi stadion met een uitstekend zicht op het veld en prettig ruime galerijen achter de tribunes, zodat je makkelijk op en van je plek komt. Het zonnetje scheen, dus ik zat goed!
Er stond nog wel wat op het spel: Portugal moest winnen om kans te maken op de halve finale. België diende dan wel te verliezen van het al geplaatste Nederlands Elftal. Op papier een makkie voor Portugal. De Portugese spelers overklassen de Israëlische op techniek en klasse. Er werd mooi getruct, en de Portugezen heersten op het middenveld. Bij rust stond het 2-0 en na rust volgden onmidelijk nog twee goals. Alleen jammer voor de Portugezen dat de Belgen in Heerenveen terugkwamen tot 2-2.
Desalniettemin een leuke voetbalavond. Ook leuk: twee 10-jarige buurjongetjes, als echte hooligans de cappuchon over het hoofd, die de hele avond oefenden in boos kijken, maar bij een mooie actie uit hun rol vielen.
Prima zaterdagavond!

Leren en werken in het KCC van het UWV

Deze week maak ik weer veel kilometers in de trein. Dinsdag was ik namens CCO te gast bij de officiële opening van het Klant Contact Centrum (KCC) van het UWV in Groningen. Vanuit CCO hebben we op meerdere vlakken contact met mensen van het UWV, omdat ze relatief ver zijn met de professionalisering van hun klantcontact en we dus veel van ze kunnen leren.
Vanuit mijn hoofdtaak, de ontwikkeling van een besturingsmodel voor gemeentelijke KCC’s, is de weg van het UWV naar COPC certificering erg interessant (COPC certificatie toont aan dat een contactcenter kwalitatief bij de wereldtop behoort).
Nog vernieuwender is de strategie die het UWV inzet ten aanzien van zijn personeelsbeleid voor het KCC. Vanuit de taak van het UWV om werk boven inkomen te laten gaan is bedacht dat het KCC een goede plek zou zijn om mensen te laten reïntegreren in de arbeidsmarkt. Practice what you preach dus, of zoals spreker Guido Thys het gisteren zei: “Eat your own dogfood.”
UWV heeft partners Randstad en Adecco gevraagd om mensen uit hun bestand met een relatief grote afstand tot de arbeidsmarkt, maar met een grote motivatie om weer aan de slag te gaan te vragen of ze in het KCC willen werken. De initiële reactie is meestal lauw tot afwijzend: “getver een callcenter!” Daarom worden de kandidaten meteen meegenomen naar het KCC om direct te zien hoe het in het KCC toegaat.
Als ze dan willen, starten ze eerst een vrij intensief opleidingstraject tot klantadviseur WW, waarbij gesprekstechnieken, wetgeving en systemen aan de orden komen en vervolgens gaan ze in een kweekvijver aan de slag. Aangezien het UWV een aantal taken heeft in de uitvoering van wetgeving en het handelen van het UWV klanten heel direct raakt is het werk als klantadviseur een behoorlijk pittige functie. Er wordt flink ingezet op coaching en verdere ontwikkeling van de klantadviseurs. Na de eerste training krijgen de nieuwe medewerkers een MBO certificaat en gaandeweg hun werk krijgen ze aanvullende opleidingen, met bijbehorende MBO of zelfs HBO certificaten. De bedoeling is dat mensen drie tot vijf jaar bij het UWV blijven werken, en dan met de opgedane ervaring en opleidingen weer verder de arbeidsmarkt opgaan. En het opmerkelijke is dat deze doelstelling ook wordt behaald. Waar veel callcenters worstelen met een enorm hoog verloop (vaak blijven mensen maar een half jaar tot een jaar) maakt bij UWV bijna iedereen die drie jaar wel vol. Het was erg leuk om gisteren mensen te spreken die via dit traject weer aan het werk zijn gekomen en te horen hoe enthousiast ze zijn over hun werk.
Een inspirerend initiatief dus, dat terecht lof ontvangt!