Voor mij begon de Elfstedentocht 2007 al op donderdag 17 mei. Toen bakte ik met Louise honderd pannenkoeken voor het Zwaarachtig Elfstedenteam. Zelden heb ik in 24 uur meer gegeten dan tijdens de Elfstedentocht!Vrijdagochtend was ik om 11 uur op de Hunze om met de kleine bus naar Leeuwarden te rijden waar we de boot opbouwden en, zoals dat bij een roeiwedstrijd hoort, in het zonnetje rondhingen. Nadat de Hoendiep met ‘geleende’ zwemvesten was goedgekeurd zat het werk erop. Om 17 uur eten met de dames8, om vervolgens af te tellen tot de start. Rond half acht trok Stefan de deur van de bus dicht, waarna Tjarko begon te brullen als een dolle! Nadat hij twee keer had geroepen dat de deur open moest, werd duidelijk dat hij zijn hand tussen de deur had gekregen! Paniek!
In allerijl werd Tjarko afgevoerd richting EHBO. Zou hij nog kunnen roeien? Zouden we de start nog halen? Laurens en ik reden met Johan Detlef alvast naar Bartlehiem voor de eerste wissel. Onderweg bleek dat Tjarko zijn hand relatief goed was en dat hij kon roeien. Ook bleek dat de kaart met de route en wisselplekken bij de paniek verloren was gegaan. Gelukkig wist Johan Detlef ook zonder kaart de weg door Friesland.
De eerste wissel! Spannend! Instappen ging redelijk, en knallen, weg! We gingen als dollen van start. Na een goede anderhalve kilometer passeerden we Daventria, die daar hadden gewisseld. Ze kwamen naast ons weer het water op en er ontspon zich een boord-aan-boord gevecht. Kilometers roeiden we zij aan zij. Uiteindelijk kwamen we net voor, maar toen liep het opeens niet meer en haalden ze ons weer in. Een paar kilometer lang leek het helemaal nergens op en vielen we voor ons gevoel ver weg. Maar zo’n twee kilometer voor het eind van de etape begon het weer te lopen en kwamen we weer terug. Onder de Klaarkampsterbrug door en wisselen. De eerste etappe zat erop en ik was helemaal aan gort. De grote bus bleef staan, de kleine reed mee naar Dokkum om te stempelen. Gauw een pannenkoek, pastasalade, drinken en toen liggen in de bus. Als er nog vier zulke etappes moeten volgen...
Intussen bikkelden de andere mannen hard door. Daventria werd afgeschud, het werd donker. En de wind was tegen. In Leeuwarden was nog niet duidelijk of we wel of niet over het Slotermeer konden. Vada had ons inmiddels ingehaald en de ARC was op komst. In Dearsum stapten Laurens en ik in voor onze tweede etappe. Op naar Sneek! Harde tegenwind, donker, zwaar: fantastisch! Geweldig om door het donker te bikkelen, met alleen een aureool van licht rond Peters hoofd en soms een lichtje in de verte. Ik voelde me steeds beter. Laurens had het even moeilijk, maar samen buffelden we door het Duister. De Arc konden we niet voorblijven, maar we bleven wel in de buurt. Dan door Sneek: linksaf, rechtsaf, bruggen, en wisselen. Wauw, wat een kick! Intussen was duidelijk dat we niet over het Slotermeer konden. Stefan en Tjarko haalden de Arc weer in: zo werd het een mooi gevecht. Stempelen in Woudsend en weer terug. Het werd ochtend. Tjerkwerd: weer 10km tegenwind naar Workum. Ik had er zin in, Laurens iets minder. En weer knallen tegen de wind in! Op weg naar Workum kwamen we de koplopers tegen, die alweer terugroeiden. De GRB had al zo’n 10 minuten voorsprong op de Zwolsche, dus dat kwam goed. Brullend sprintten we door Workum.
Bij de wissel raakte Johan Detlef nog even te water, maar werd niet zoveel tijd verloren. Onderweg naar Tjerkwerd de dames nog aangemoedigd bij hun wissel: ze lagen duidelijk eerste. Nog altijd tegenwind: tot in Harlingen. Daar kwamen Jan en Joost, met de Arc in hun kielzog. Stempelen en wisselen. De Arc wisselt niet en stuurt agressief, de riemen raken in elkaar. Uiteindelijk laten we ze maar voor om onszelf niet op te blazen. Het Van Harinxmakanaal op. Nu snap ik waarom het Slotermeer niet kon: golven.
Bah, wind mee! Het gaat niet heel lekker, we zitten een tijd vast op een hekgolf van een kruiser en verliezen terrein. Wissel in Kiesterzijl. Nog één stukje, 2,7 km van Deinum naar de Vuilnisbelt en voor ons zit het erop. In Deinum blijkt de Arc royaal voor te liggen. Damn! Maar toch: een snelle wissel en alles eruit. Knallen als op een 2000 meterwedstrijd. We roeien onszelf helemaal stuk. Geen idee hoe hard het echt ging, maar helemaal leeg rol ik bij de vuilnisbelt uit de boot. Geen tijd om uit te hijgen, want we moeten doorrijden, anders missen we de finish.
Het zit erop! Vijf voor twaalf roeien Jan en Joost over de finish, 16 uur na de start, als zevende. En dan is het wachten. Wachten op de andere ploegen, op de oranjekoek en natuurlijk: op het kruisje!
Tegen de avond weer thuis in Groningen: helemaal hyper, moe, maar héél voldaan! Wat ontzettend gaaf zo’n nacht met een bus vol kerels door Friesland scheuren, afgewisseld met vijf beulsessies in de boot. Dat moet volgend jaar absoluut herhaald worden: wat ontzettend gaaf.
Op de één of andere manier zijn we in de einduitslag achtste (wel vijfde in onze klasse), maar boeien! Mannen: het was fantastisch! En de pannenkoeken waren vrijwel op.
Tijdens de race werd op de Hunze site het nieuws bijgehouden: zie hier.
In allerijl werd Tjarko afgevoerd richting EHBO. Zou hij nog kunnen roeien? Zouden we de start nog halen? Laurens en ik reden met Johan Detlef alvast naar Bartlehiem voor de eerste wissel. Onderweg bleek dat Tjarko zijn hand relatief goed was en dat hij kon roeien. Ook bleek dat de kaart met de route en wisselplekken bij de paniek verloren was gegaan. Gelukkig wist Johan Detlef ook zonder kaart de weg door Friesland.
De eerste wissel! Spannend! Instappen ging redelijk, en knallen, weg! We gingen als dollen van start. Na een goede anderhalve kilometer passeerden we Daventria, die daar hadden gewisseld. Ze kwamen naast ons weer het water op en er ontspon zich een boord-aan-boord gevecht. Kilometers roeiden we zij aan zij. Uiteindelijk kwamen we net voor, maar toen liep het opeens niet meer en haalden ze ons weer in. Een paar kilometer lang leek het helemaal nergens op en vielen we voor ons gevoel ver weg. Maar zo’n twee kilometer voor het eind van de etape begon het weer te lopen en kwamen we weer terug. Onder de Klaarkampsterbrug door en wisselen. De eerste etappe zat erop en ik was helemaal aan gort. De grote bus bleef staan, de kleine reed mee naar Dokkum om te stempelen. Gauw een pannenkoek, pastasalade, drinken en toen liggen in de bus. Als er nog vier zulke etappes moeten volgen...
Intussen bikkelden de andere mannen hard door. Daventria werd afgeschud, het werd donker. En de wind was tegen. In Leeuwarden was nog niet duidelijk of we wel of niet over het Slotermeer konden. Vada had ons inmiddels ingehaald en de ARC was op komst. In Dearsum stapten Laurens en ik in voor onze tweede etappe. Op naar Sneek! Harde tegenwind, donker, zwaar: fantastisch! Geweldig om door het donker te bikkelen, met alleen een aureool van licht rond Peters hoofd en soms een lichtje in de verte. Ik voelde me steeds beter. Laurens had het even moeilijk, maar samen buffelden we door het Duister. De Arc konden we niet voorblijven, maar we bleven wel in de buurt. Dan door Sneek: linksaf, rechtsaf, bruggen, en wisselen. Wauw, wat een kick! Intussen was duidelijk dat we niet over het Slotermeer konden. Stefan en Tjarko haalden de Arc weer in: zo werd het een mooi gevecht. Stempelen in Woudsend en weer terug. Het werd ochtend. Tjerkwerd: weer 10km tegenwind naar Workum. Ik had er zin in, Laurens iets minder. En weer knallen tegen de wind in! Op weg naar Workum kwamen we de koplopers tegen, die alweer terugroeiden. De GRB had al zo’n 10 minuten voorsprong op de Zwolsche, dus dat kwam goed. Brullend sprintten we door Workum.
Bij de wissel raakte Johan Detlef nog even te water, maar werd niet zoveel tijd verloren. Onderweg naar Tjerkwerd de dames nog aangemoedigd bij hun wissel: ze lagen duidelijk eerste. Nog altijd tegenwind: tot in Harlingen. Daar kwamen Jan en Joost, met de Arc in hun kielzog. Stempelen en wisselen. De Arc wisselt niet en stuurt agressief, de riemen raken in elkaar. Uiteindelijk laten we ze maar voor om onszelf niet op te blazen. Het Van Harinxmakanaal op. Nu snap ik waarom het Slotermeer niet kon: golven.
Bah, wind mee! Het gaat niet heel lekker, we zitten een tijd vast op een hekgolf van een kruiser en verliezen terrein. Wissel in Kiesterzijl. Nog één stukje, 2,7 km van Deinum naar de Vuilnisbelt en voor ons zit het erop. In Deinum blijkt de Arc royaal voor te liggen. Damn! Maar toch: een snelle wissel en alles eruit. Knallen als op een 2000 meterwedstrijd. We roeien onszelf helemaal stuk. Geen idee hoe hard het echt ging, maar helemaal leeg rol ik bij de vuilnisbelt uit de boot. Geen tijd om uit te hijgen, want we moeten doorrijden, anders missen we de finish.
Het zit erop! Vijf voor twaalf roeien Jan en Joost over de finish, 16 uur na de start, als zevende. En dan is het wachten. Wachten op de andere ploegen, op de oranjekoek en natuurlijk: op het kruisje!
Tegen de avond weer thuis in Groningen: helemaal hyper, moe, maar héél voldaan! Wat ontzettend gaaf zo’n nacht met een bus vol kerels door Friesland scheuren, afgewisseld met vijf beulsessies in de boot. Dat moet volgend jaar absoluut herhaald worden: wat ontzettend gaaf.
Op de één of andere manier zijn we in de einduitslag achtste (wel vijfde in onze klasse), maar boeien! Mannen: het was fantastisch! En de pannenkoeken waren vrijwel op.
Tijdens de race werd op de Hunze site het nieuws bijgehouden: zie hier.
2 opmerkingen:
Klinkt als een geweldig evenement. Gefeliciteerd met deze superprestatie!
Gefeliciteerd met het behalen van je elfstedenkruisje!
Gr. Maarten Edelman
Een reactie posten