Pinksterwedstrijden Delfzijl

Afgelopen weekend was het pinksteren en dus tijd voor de jaarlijkse Internationale Pinkster Regatta in Delfzijl. Dit klinkt heel indrukwekkend, maar het is vooral een jaarlijks Hunzefeestje bij de Delfzijlster roeivereniging Neptunus, waar ook één of twee Gyas-ploegen aan de start verschijnen, een handvol boten uit Leer (de internationale component) en nog wat jeugd van de Zwolsche en Salland. Er worden braadworsten gebakken, de fanfare speelt (echt waar!) en meestal is het mooi weer. Gewoon een gezellig dagje aan het water, met verhoogde kansen op blik.

Naar aanleiding van het bezoek van Maria aan Nederland had Shanna twee mix-achten georganiseerd, gevuld met Zuidwesters, (oud-)coaches, oud-V6ers en voormalige Leftovers. Geoefend was er niet, dus écht hard zouden we niet gaan, maar daar ging het ook niet om. Leuk was het wel, die 2200 meter over het bochtige Damsterdiep. Ik zat in de eerste boot, die het snelste was van de twee Hunze mixboten. Helaas verpestte Gyas het feestje met een boot met echte boordroeiers, dus geen blik.In de derde heat startte ik nog een keer. Dit keer in een skiff. Mooie laagdrempelige gelegenheid om voor het eerst een wedstrijd te skiffen. Tegenstand was er ook. Oscar, die zou ik nooit bij kunnen houden, maar Joost (Elfstedenploeggenoot) zou misschien wel gaan. Op zich ging het best goed: technisch heel behoorlijk: beheerst, lange rake halen. Ik miste wel wat power: dat zou nog kunnen liggen aan de Elfstedentocht. Maar het meeste zaten de bochten tegen. Best lastig, met name bij de eerste brug. Daar ging ik recht op het remmingwerk af en moest ik hard houden totdat ik helemaal stillag. Vervolgens wat haaltjes met bakboord om voor het bruggat te komen. Jammer: dat kostte veel tijd. Desalniettemin 8:51, nette tijd, net voor Joost. Prima! Dat smaakt naar meer!

Hieronder in Google Earth de door mij afgelegde route van Start tot Finish.

Swinging Groningen?

Groningen op een maandagavond in mei. Op het bordes van het stadhuis draait dj Armin van Buuren een set en daar komen duizenden stadjers op af. Swinging Groningen gaat dit jaar niet door, maar toch werd er gedanst in Groningen. Ook op bushokjes! (er vielen geen gewonden)

Van honderd pannenkoeken naar een Elfstedenkruisje

Voor mij begon de Elfstedentocht 2007 al op donderdag 17 mei. Toen bakte ik met Louise honderd pannenkoeken voor het Zwaarachtig Elfstedenteam. Zelden heb ik in 24 uur meer gegeten dan tijdens de Elfstedentocht!

Vrijdagochtend was ik om 11 uur op de Hunze om met de kleine bus naar Leeuwarden te rijden waar we de boot opbouwden en, zoals dat bij een roeiwedstrijd hoort, in het zonnetje rondhingen. Nadat de Hoendiep met ‘geleende’ zwemvesten was goedgekeurd zat het werk erop. Om 17 uur eten met de dames8, om vervolgens af te tellen tot de start. Rond half acht trok Stefan de deur van de bus dicht, waarna Tjarko begon te brullen als een dolle! Nadat hij twee keer had geroepen dat de deur open moest, werd duidelijk dat hij zijn hand tussen de deur had gekregen! Paniek!
In allerijl werd Tjarko afgevoerd richting EHBO. Zou hij nog kunnen roeien? Zouden we de start nog halen? Laurens en ik reden met Johan Detlef alvast naar Bartlehiem voor de eerste wissel. Onderweg bleek dat Tjarko zijn hand relatief goed was en dat hij kon roeien. Ook bleek dat de kaart met de route en wisselplekken bij de paniek verloren was gegaan. Gelukkig wist Johan Detlef ook zonder kaart de weg door Friesland.
De eerste wissel! Spannend! Instappen ging redelijk, en knallen, weg! We gingen als dollen van start. Na een goede anderhalve kilometer passeerden we Daventria, die daar hadden gewisseld. Ze kwamen naast ons weer het water op en er ontspon zich een boord-aan-boord gevecht. Kilometers roeiden we zij aan zij. Uiteindelijk kwamen we net voor, maar toen liep het opeens niet meer en haalden ze ons weer in. Een paar kilometer lang leek het helemaal nergens op en vielen we voor ons gevoel ver weg. Maar zo’n twee kilometer voor het eind van de etape begon het weer te lopen en kwamen we weer terug. Onder de Klaarkampsterbrug door en wisselen. De eerste etappe zat erop en ik was helemaal aan gort. De grote bus bleef staan, de kleine reed mee naar Dokkum om te stempelen. Gauw een pannenkoek, pastasalade, drinken en toen liggen in de bus. Als er nog vier zulke etappes moeten volgen...
Intussen bikkelden de andere mannen hard door. Daventria werd afgeschud, het werd donker. En de wind was tegen. In Leeuwarden was nog niet duidelijk of we wel of niet over het Slotermeer konden. Vada had ons inmiddels ingehaald en de ARC was op komst. In Dearsum stapten Laurens en ik in voor onze tweede etappe. Op naar Sneek! Harde tegenwind, donker, zwaar: fantastisch! Geweldig om door het donker te bikkelen, met alleen een aureool van licht rond Peters hoofd en soms een lichtje in de verte. Ik voelde me steeds beter. Laurens had het even moeilijk, maar samen buffelden we door het Duister. De Arc konden we niet voorblijven, maar we bleven wel in de buurt. Dan door Sneek: linksaf, rechtsaf, bruggen, en wisselen. Wauw, wat een kick! Intussen was duidelijk dat we niet over het Slotermeer konden. Stefan en Tjarko haalden de Arc weer in: zo werd het een mooi gevecht. Stempelen in Woudsend en weer terug. Het werd ochtend. Tjerkwerd: weer 10km tegenwind naar Workum. Ik had er zin in, Laurens iets minder. En weer knallen tegen de wind in! Op weg naar Workum kwamen we de koplopers tegen, die alweer terugroeiden. De GRB had al zo’n 10 minuten voorsprong op de Zwolsche, dus dat kwam goed. Brullend sprintten we door Workum.
Bij de wissel raakte Johan Detlef nog even te water, maar werd niet zoveel tijd verloren. Onderweg naar Tjerkwerd de dames nog aangemoedigd bij hun wissel: ze lagen duidelijk eerste. Nog altijd tegenwind: tot in Harlingen. Daar kwamen Jan en Joost, met de Arc in hun kielzog. Stempelen en wisselen. De Arc wisselt niet en stuurt agressief, de riemen raken in elkaar. Uiteindelijk laten we ze maar voor om onszelf niet op te blazen. Het Van Harinxmakanaal op. Nu snap ik waarom het Slotermeer niet kon: golven.
Bah, wind mee! Het gaat niet heel lekker, we zitten een tijd vast op een hekgolf van een kruiser en verliezen terrein. Wissel in Kiesterzijl. Nog één stukje, 2,7 km van Deinum naar de Vuilnisbelt en voor ons zit het erop. In Deinum blijkt de Arc royaal voor te liggen. Damn! Maar toch: een snelle wissel en alles eruit. Knallen als op een 2000 meterwedstrijd. We roeien onszelf helemaal stuk. Geen idee hoe hard het echt ging, maar helemaal leeg rol ik bij de vuilnisbelt uit de boot. Geen tijd om uit te hijgen, want we moeten doorrijden, anders missen we de finish.
Het zit erop! Vijf voor twaalf roeien Jan en Joost over de finish, 16 uur na de start, als zevende. En dan is het wachten. Wachten op de andere ploegen, op de oranjekoek en natuurlijk: op het kruisje!
Tegen de avond weer thuis in Groningen: helemaal hyper, moe, maar héél voldaan! Wat ontzettend gaaf zo’n nacht met een bus vol kerels door Friesland scheuren, afgewisseld met vijf beulsessies in de boot. Dat moet volgend jaar absoluut herhaald worden: wat ontzettend gaaf.
Op de één of andere manier zijn we in de einduitslag achtste (wel vijfde in onze klasse), maar boeien! Mannen: het was fantastisch! En de pannenkoeken waren vrijwel op.Tijdens de race werd op de Hunze site het nieuws bijgehouden: zie hier.

Teutoburgerwaldtocht 2007

Het is alweer een paar weken geleden, maar de dag was té leuk om er geen melding van te maken! Op zondag 22 april heb ik opnieuw de Teutoburgerwaldtocht gefietst. En net als vorig jaar was het een superdag!
Wel vroeg op: om zes uur op, een kwartiertje later de deur uit en op de fiets naar Haren, waar ik 20 minuutjes later arriveerde bij de ouders van Jan-Daem. De tocht werd dit jaar door een select clubje volbracht. Waar we een jaar eerder met een dozijn fietsers op pad gingen waren er dit jaar maar vier: Hester, Jan-Daem, zijn vader Cees en ondergetekende. Gauw nog een kopje koffie en vervolgende met de auto naar het oosten, bij Nieuweschans de grens over en dan in een streep naar het zuiden over de Autobahn naar Ibbebüren. Voor een luttele vijf euro mochten we beginnen aan de wederom uitstekend door de Oldenzaalse Wielervereniging georganiseerde tocht. 110 kilometer zou het worden. Pittig, want slechts 25 (!) trainingskilometers in de benen over heuvelachtig terrein.
Het weer was fantastisch: stralend blauwe hemel, zon, weinig wind en oplopende temperaturen: kortom uitstekende omstandigheden. Het landschap was nog mooier dan vorig jaar. Door de aanhoudende warmte van de afgelopen periode waren de bossen al helemaal in het blad en stond het koolzaad overal al in bloei. Het klimmen ging ook goed. Op de eerste klim naar Tecklenburg was er nog enige reserve, door wat hooikoortsklachten, maar eigenlijk kwam ik overal verrassend makkelijk boven. Ik kon duidelijk voelen dat de dijen door de elfstedentrainingen van de afgelopen tijd aan kracht hebben gewonnen. Ook de anderen fietsten soepel naar boven en eigenlijk zaten we allemaal verschrikkelijk te genieten.
Traditiegetrouw waren we als één van de laatsten vertrokken, maar desalniettemin hebben we ons de appeltaart na 50 kilometer goed laten smaken. Het viel wel op dat er niemand meer de richting van de 110 kilometer-lus opreed. Wel kwamen er al heel wat mensen terug op dit kruispunt en zwaaiden de 80 kilometerrijders af. We hadden de koffie nog maar nauwelijks op toen er iemand van de organisatie naar ons toekwam met de vraag of we als we de lange lus wilden rijden, alsjeblieft wilden opstappen, zodat ze de bepijling konden opruimen. We reden dus min of meer voor de bezemwagen uit, maar lieten ons daardoor niet alteveel opjagen. Toen we uiteindelijk weer terug waren in Ibbebüren, bleken we ook echt de laatste deelnemers te zijn die arriveerden. Alvorens we de thuisreis aanvaarden nog een lekkere Curriewurst opgesmikkeld en toen weer in de auto. Om een uur of zeven werd ik keurig thuis afgeleverd. Het perfecte begin van het wielerseizoen. Echt iets om volgende winter weer naar uit te kijken!

Elfstedenkoorts neemt toe!

De elfstedenkoorts begint nu toch echt te komen. Minder dan twee weken nog en dan begint het. Op vrijdag 18 mei om 20:00 uur start de Elfstedentocht voor roeiers bij het botenhuis van de organiserende vereniging De Wetterwille. Tweehonderd kilometer later, op zaterdag rond 14:00 uur verwachten we over de streep te komen.

De Elfstedentocht voor roeiers wordt geroeid door ploegen die bestaan uit vijf roeikoppels en twee sturen, die om de plusminus tien kilometer wisselen. Dat betekent dat er 25 wissels plaatsvinden. Aangezien de verschillen in het wedstrijdveld (er is ook toerdeelname mogelijk) niet zo groot zijn valt bij die wissels dus behoorlijke winst te boeken.
Gistermiddag hebben we de wissels geoefend. Dat wisselen is een behoorlijk spannende gebeurtenis, die nog het best te vergelijken is met een formule 1 pitstop. Op de kant staan zes (of zeven als de stuur ook wisselt) man klaar, ieder met een vastomlijnde taak. Twee man staan op de kant met een lange pikhaak om de boot vast te pakken en naar de kant te trekken. Eén man ligt op zijn buik om de boot vast te houden en de twee instappende roeiers helpen de uitstappende roeiers uitstappen, voordat ze zelf instappen. Dit alles wordt gecoördineerd door de teamcaptain. Een perfect uitgevoerde wissel kost 20 seconden.
Aangezien de boot op volle snelheid naar de kant komt gestormd is zo’n wissel een spectaculaire en opwindende gebeurtenis. De adrenaline giert dan ook door je lijf! En dit was nog maar het oefenen! Ik ben erg benieuwd hoe het voelt als het straks echt is, ook in het stikdonker in een weiland of aan een kade in één van de elf steden!
Om één en ander wat beeldender te maken kun je in de GIF-animatie die gemaakt is bij een Elfstedentocht van een paar jar geleden zien hoe zo’n wissel gaat.