dEUS te groot voor de kleine zaal in Groningen

Dinsdagavond speelde dEUS in de kleine zaal van de Oosterpoort in Groningen. Het was al sinds 2005 geleden dat ze in Groningen speelden en het was dan ook helemaal uitverkocht. Best opmerkelijk, omdat er helemaal geen reclame voor was gemaakt. Feitelijk was het Groningse optreden net als dat in Enschede de dag erna een try-out voor het optreden op Pukkelpop.

Dat was ook wel te merken aan de opstelling. Eigenlijk paste het niet. Vier man naast elkaar vooraan het podium, daarachter nog twee muzikanten, vier (!) achtergrondzangeressen en daarachter nog een lichtinstallatie over de volle breedte van het podium: een raster van lampen en daarbinnen enorme schijnwerpers, die de hele zaal verblindden als ze aangingen. Duidelijk bedacht voor een groot podium voor een festival, zoals vorig jaar op Rock Werchter voor 80.000 man, maar overkill voor een relatief intieme ruimte als de kleine zaal van de Oosterpoort.
Het gevolg hiervan was dat het publiek de band tijdens een groot deel van het optreden niet kon zien. Een zonnebril was best van pas gekomen!

Zoals de uitrusting groots was, zo speelden ze ook: strak, geroutineerd, zelfverzekerd, maar af en toe ook heel intiem. We jammer dat de grote Tom Barman zó zelfverzekerd op het podium staat dat hij meende dat voor hem andere regels gelden dan voor de rest van de zaal, zodat hij wél nonchalant een sigaret mag roken tijdens het optreden.

Maar de muziek, daar ging het om. Het twee uur durende optreden was een mix van mijn favoriete dEUS-album In a bar under the sea en de twee laatste albums Pocket Revolution en Vantage Point. En ook nog drie nieuwe nummers, waarvan er één nog niet eerder bij een optreden te horen was. De nieuwe nummers waren prima dEUS-tracks. Een erg sterk repertoire en een overdonderende set. Te groot voor de kleine zaal, maar te goed om te laten lopen. Voor een impressie, zie de opnames van j.l. dinsdag en van woensdag in Enschede nu al op YouTube.

Met de roze bril en het snot voor ogen in de wolken tijdens LBL

Zaterdag was het weer zover. Sinds een paar jaar is de toerversie van de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik in augustus het hoogtepunt van mijn fietsseizoen. Hoewel de weersvoorspellingen bar en boos weer voorspelden met stortregens en onweer had ik er vorige week al veel zin in. Wel was er enige reserve wegens een gebrek aan trainingskilometers. En ik had dit seizoen nog geen meter omhoog gefietst...

Vrijdagmiddag vervoegde ik mij aan de Harense Boermatjes op het traditionele rendez-vous punt bij de ouders van Jan-Daem, vanwaar we net - zo traditioneel - een half uurtje later vertrokken dan was afgesproken. In plaats van Van der Valk Maastricht zouden we dit jaar verblijven in het Holiday Inn in Luik dat tevens start en vertrekpunt is. Gemak dient immers de mens.

Over dit hotel kunnen we kort zijn: een gribus. Weliswaar is het interieur wel wat opgeknapt, toch zijn het gebouw en de service als communistisch te kenschetsen. Maar de ligging is perfect voor het evenement en daar ging het om.

Vrijdagavond gezellig in Luik gegeten met het hele gezelschap: Hester, José, Cees en Pax die de 130 kilometer zouden rijden. Jan-Daem en ondergetekende hadden ingeschreven voor de 170 kilometer. Het centrum van Luik is leuker dan je zou vermoeden als je over de kades langs de Maas op weg bent naar Luxemburg en Lyon.

Na een doorwaakte nacht op onze stikhete hotelkamer stonden we om zes uur op voor een eenvoudig ontbijt. Een paar pains-au-chocolat, koffie, yoghurtjes en nog een koffie op de fiets. Het was grauw, maar droog, dus dat zat alvast mee.

De eerste kilometers heb ik me door J-D laten temperen om niet teveel met de krachten te smijten, zoals gewoonlijk, maar te blijven denken aan de scherprechter: La Redoute. Zodra het omhoog gaat klein schakelen en rustig naar boven. Toen we de stad uitreden werd de bewolking steeds dichter, totdat we door de wolken reden door een fijne nevel. En eigenlijk ging het wel goed. Soepel en op het gemak.

Na 25 kilometer kwam een stevige klim van max 20% die nieuw was in het parcours: de Côte de Chambralles. Poeh, dat viel niet mee. Het steilste stuk had uiteraard het slechtste wegdek, zodat de achterpand slipte toen ik op de pedalen moest lopen, maar toch kwam ik boven. Dat geeft de burger moed! En blij dat ik een 27 had laten plaatsen dit voorjaar!

Op en af, ging het lekker door, al zagen we weinig van het landschap door de nevel. De eerste controle een kop koffie genomen en weer door. De volgende serieuze hindernis de Wanne, een lange lange sloper. Nu begon ik toch te verzuren. J-D daarentegen werd steeds soepeler. Na de Wanne weer een controle. Even de bidons vullen, een stukje koek en een paar Tucjes eten. En natuurlijk een banaan.

Dan een steile afdaling om daarna te beginnen aan de Stockeu (max 21%). Dat ging niet lekker op de koude benen. De klim was vanaf een andere kant dan gewoonlijk en leek me lastiger, maar dat kon ook komen door mijn slechte benen. Het beste was er duidelijk vanaf en we waren halverwege. Daarna steeds zo licht mogelijk omhoog fietsen en proberen er doorheen te komen.

Vanaf zo’n 110 kilometer een stuk vrij vlak naar de volgende controle gaat het beter. Er zitten afgezien van J-D meer mensen in mijn wiel en bij de controle wordt ik bedankt voor het kopwerk. Dat gaat de goede kant weer uit.

Op dit controlepunt blijken de anderen ook te zijn, dus is de groep even compleet. Gezellig! Samen vertrekken we richting de inmiddels door mij gevreesde Redoute. De eerste keer moest ik daar op het steilste punt afstappen en lopen. Vorig jaar moest na het steilste stuk even een voetje aan de grond, maar zou het dit jaar lukken?

Het plan was om rustig te beginnen en te proberen het wiel van J-D te houden. Het begon al goed: het leek minder steil dan in mijn herinnering. Ik kon het wiel goed houden en na het steilste stuk zelfs bijschakelen. Het ging best goed en met een verbeten kop kwam ik eindelijk in één keer boven. Dat viel goed mee. Op de top wachtten we op de anderen om daarna lekker hoofdzakelijk bergaf terug naar Luik te knallen. Zowaar, daar kwam zelfs de zon nog voorzichtig door de wolken om de tocht af te sluiten.

Moe maar voldaan eerst een biertje en een braadworst. Iedereen opgetogen over de mooie fietsdag. Dan douchen en de stad in voor een passende culinaire afsluiting van een topdag. Dat lukt: we vinden een goed restaurant, met mooi eten, mooie wijn en een goede bediening in een fraai decor. Passend voor dit fraaie gezelschap. José, door Cees eenzijdig, maar met instemming van allen uitgeroepen tot sportvrouw van de dag: 3 maanden na een bevalling deze tocht fietsen is een heldendaad. Hester de dieselende klimmer die na een goede voorbereiding op de Galibier ook vandaag weer sterk voor de dag kwam. Cees en Pax, die op leeftijd en flitsend carbon ieder jaar stug doortrappen. En natuurlijk Jan-Daem die mij op sleeptouw neemt als ik dat nodig heb en voor wie ik mij op de vlakke stukken graag op kop zet.

Zondag weer naar huis, deze minivakantie zit er weer op. Nog even rekken met koffie en appeltaart, de brandstof voor wielrenners en dan zit het er weer op tot volgend jaar.

Hopelijk kunnen de fantastische vrijwilligers van Le Champion de tocht volgend jaar weer organiseren. Dan zijn we er weer bij!

Zie de route, snelheid, hartslag e.d. hier.

Pepernoten???

Het is dertig graden: De mussen vallen dood van het dak, half Nederland staat ofwel in de file naar het strand of koopt in voor de barbecue op de Franse/ Spaanse camping en vanmorgen blogde ik over ijs op het werk. Kortom het is zomer.

En wat tref ik aan in de supermarkt? Pepernoten in de aanbieding... Pardon?

IJs

Gistermiddag stond onze manager bij ons op de kamer met een doos Magnums. Dat was al wel geleden sinds Franse les bij meneer Meier in Havo 3 dat er zo spontaan ijs was onder werktijd vanwege het warme weer. Alleen de legendarische woorden van meneer Meier 'Huhuu! 'K heb zin in ijsss!' ontbraken. Lekker hoor!

Tupperware terug!

Vandaag zag ik een vrolijkstemmend bericht op nu.nl. De populariteit van Tupperware neemt in de VS onder invloed van de crisis weer toe! Wie heeft er geen pastelkleurige bakjes van Tupperware in de kast staan, gekregen van je moeder? Ja ze waren wel duur, maar ja: 'Levenslange garantie!'
Mijn moeder heeft en mijn oma's hadden een indrukwekkende collectie met plastic - pardon: kunststof - bakjes van Earl S.Tupper.
Ik zag ooit een documentaire over Tupperware, waar de nadruk lag op het emanciperend effect van de verkoopformule. Voor het eerst konden Amerikaanse vrouwen werken als gastvrouw voor de Tupperware-parties. Volgens het artikel zijn die parties de reden voor de revival in de VS: het is een laagdrempelige manier voor vrouwen om wat bij te verdienen.
Ik heb in mijn leven al heel wat Tupperware-parties voorbij zien komen. Het was altijd een goede reden om flux naar boven te schieten. Daar wilde je als jongetje natuurlijk niets mee te maken hebben!
Ook Avon, het colporterende cosmeticamerk schijnt weer terug te zijn. Ook dat heeft mijn moeder vroeger nog gedaan. Aldus komt door de crisis mijn jeugd weer een stukje terug!