MijnOverheid.nl. Content gezocht!

Sinds een paar weken is MijnOverheid.nl nu live, zoals dat heet. Er werd bij ICTU al enige jaren aan de ontwikkeling van de persoonlijke internetpagina gewerkt en nu is er een voorzichtige start gemaakt met ruimte voor enige tienduizenden proefgebruikers. Mijnoverheid.nl is een concept, waarvan het Ministerie van Binnenandse Zaken verwachtte dat het een belangrijke spil in de electronische dienstverlening aan burgers zou worden. Een persoonlijke pagina voor iedere burger, waarop de burger inzage heeft in de gegevens die de overheid over hem heeft, die eventueel kan laten aanpassen en waar de burger over enige tijd ook makkelijk zaken kan doen met de overheid. Immers ten aanzien van de burger zou de overheid zich moeten gedragen als was zij één organisatie, zonder dat de burger zic hoeft af te vragen of hij nou bijvoorbeeld bij de gemeente, het Kadaster of bij het Ministerie van VROM moet zijn.
Helemaal in lijn met de zogenaamde één loket-gedachte dus. Van een pagina is Mijnoverheid.nl inmiddels echter veranderd in een portaal, waar vooral links te vinden zijn naar de sites van overheidsorganen. Dat past dan weer minder in de één loket-gedachte. Al die overheidsorganen blijken terughoudend te zijn om “hun” content beschikbaar te stellen. De burger wordt gewoon doorverwezen naar de eigen website. Zo wordt de zogenaamde Wall of Shame van duizenden overheidssites gewoon in stand gehouden.
Op dit moment zijn alleen de GBA-persoonsgegevens te vinden op de pagina, kunnen gegevens uit de sociale zekerheid worden ingezien en beheert en zijn er links naar digitale diensten van de RDW en het Kadaster. Een magere oogst voor een portaal dat dé gepersonaliseerde ingang tot de overheid wil zijn. Zonder content zal het zeker niks worden. Het valt al te betwijfelen in hoeverre burgers geneigd zullen zijn een dergelijke persoonlijke internetpagina te gaan volgen, maar als er niets opstaat gaat dat zeker niet gebeuren!
Veel organisaties, alle één overheidsgedachtes ten spijt, zitten erg op hun eigen informatie. Ook zijn er twijfels aan de beveiliging van DigiD, dat gebruikt wordt om de toegang tot Mijnoverheid te regelen.
Wie echter nieuwsgierig is kan zich op www.mijnoverheid.nl aanmelden als proefgebruiker. Ook als het geen succes wordt is het in ieder geval interessant om te zien of het portaal een beweging in gang kan brengen waarbij het aantal overheidsloketten nu ook echt gaat verminderen.
Zie over hetzelfde onderwerp ook het blog van Marieke Vos op Digitaal Bestuur.

RopaRun: Maandag, door naar de finish

Uren heb ik geslapen als ik wakker wordt en Harriët zie rondscharrelen. Zijn ze me vergeten te wekken?! Nee, ik blijk ruim een uur geslapen te hebben. Een korte nacht, maar een wereld van verschil: ik voel me weer redelijk fris. Op zoek naar koffie en dan volgt een kort overleg. Een aantal van de mensen van de verzorging zouden ook wel graag een etappe mee willen op de fiets. Omdat de bus maar op twee plekken nog bij het parcours mag voor een wissel moeten de lopers ook fietsen. Er is dus geen ruimte voor extra mensen. Dit zou dan dus betekenen dat wij als fietsers de laatste dag dus langs de zijlijn zouden staan tot de aankomst in Rotterdam. Sterker nog: van onze drie fietsers kunnen er maar twee mee met iedere etappe.
Moeilijke beslissing. Aan de ene kant gunnen we het de mensen die zich al twee dagen hebben uitgesloofd om ons te voorzien van ons natje en droogje enorm om ook mee te delen in de ervaring. Het moet toch raar zijn om steeds hard te werken, maar vrijwel niets van het evenement zelf mee te maken. Aan de andere kant: het zijn onze lopers, we zijn samen team B en hebben samen al zo hard ons best gedaan, dan wil je ook niet zomaar voor het einde uitstappen... Uiteindelijk besluit ik dit maar uit te spreken, hoe jammer ik het ook vind. Dan de volgende beslissing: wie gaan mee op de volgende etappe en wie doen de laatste etappe? De eerste is makkelijk: Gert wil graag nog wat langer slapen, dus Petra en ik mogen ons klaarmaken. Intussen verschijnen ook de lopers weer. De bus in en weer gaan!We nemen het weer over van team A in Steenbergen en beginnen met wat eigenlijk de leukste etappe was. Iedereen op de fiets, de mand aan het stuur en de rugzak vol drinken en om de zeven minuten een loper wisselen. Zeeland is prachtig, de zon schijnt en de lopers gaan weer als een speer. Kortom het is genieten. We zijn in Nederland, dus er waait ook een windje, zodat het zaak is de loper zo goed mogelijk uit de wind te houden. Doordat iedereen op de fiets zit is er meer interactie met de lopers en het is gewoon supergezellig. Intussen vreten we het ene na het andere team op. Dan na 25 kilometer de wissel.
Bij team A is Bram intussen helaas uitgevallen met een knieblessure. Wat nu te doen? Er wordt besloten dat Ron doorgaat met team A, zodat ze gewoon met vier lopers door kunnen. De rest stapt in de bus op weg naar de laatste wisselplaats. Daar wachten we in het zonnetje. Wie gaat naar Rotterdam fietsen? Gert in ieder geval, maar wie gaat er mee. Ik wil heel graag, maar Petra natuurlijk ook. Met enige spijt gun ik Petra de laatste etappe en ga met Nadine en Bart in de bus naar Rotterdam. Gek om na drie dagen opeens zonder team in de bus te zitten en de teams te zien lopen en fietsen. Een industrieterrein in Schiedam is als parkeerterrein voor de RopaRun-caravaan bestemd. Vandaar gaan we met de metro naar de Coolsingel. Hierbij blijkt al snel dat de OV-chipkaartpoortjes niet geschikt zijn voor de verwerking van honderden mensen in één keer.
Op de Coolsingel hoeven we niet lang te wachten op ons team. We stappen met een groot spandoek in het instapvak en hollen de laatste honderd meter samen, toegejuicht door duizenden mensen, richting de finish, waar ieder een roos krijgt. Het zit erop.De vermoeidheid slaat nu echt toe: de adrenaline begint op te raken. Nog even samen iets drinken, medailles, lofwoorden voor Marije en Bart die dit geweldige avontuur hebben georganiseerd. En dan langzaamaan naar huis.
Onderweg begint ook het besef binnen te komen waar we het allemaal voor doen: de kankerpatiënten waar we geld voor inzamelen. Tot dat moment was het vooral gezellig, leuk en een uitdaging, maar begin ik ook de serieuze kant duidelijk te voelen. Ik denk aan mijn vorig jaar overleden oom en realiseer me dat waarschijnlijk iedereen het doel van de RopaRun wel zo persoonlijk kan relateren. Ik denk ook aan onze HEC-collega Nelleke die ik pas nog over de -toen nog aanstaande- RopaRun sprak. Dat maakt het weekend en de hele onderneming nog bijzonderder. Dit gevoel wordt de volgende dagen alleen maar sterker als de mails vol enthousiasme en waardering heen en weer gaan: het was een heel mooie en bijzondere ervaring. Ik wil zeker nog wel een keer meedoen, maar dan eigenlijk wel als loper! ;-)

Update:
Zie hier het verslag van de eerste dag van Jan Fokke en hier het verslag van Petra.

RopaRun: Zondag

Wakker worden! Jullie moeten opstaan!
Ik heb nog niet geslapen. Het hoofd zit te vol, maar het liggen was wel lekker. Maar kort. Na zo’n anderhalf uur schijnt het tijd te zijn om op te staan. Ik spring uit de slaapzak, fietskleren aan, spullen in mijn tas frommelen en op zoek naar koffie die nog niet klaar is. Dan de bus in. Op naar de volgende etappe. Team A schijnt voor te lopen op schema. Intussen komt de zon op boven de heuvels. Team A loopt wel voor, maar minder dan gedacht, zodat we ruim op tijd op de plaats van de wissel zijn. Ze hebben het zwaar gehad, maar Hinke, Jan Fokke, Bram en Marco lopen goed door.
Weer op de fiets en meteen is de routine er weer. Heel bijzonder. Je voelt en ruikt dat dit hetzelfde landschap is als vannacht, maar nu kun je het ook zien! Het is mooi! Glooiende heuvels met roggevelden afgewisseld met koolzaad, oude dorpjes, beekjes in de dalen en bossen op de hellingen. De lopers komen al snel weer op stoom. Ik blijf me verbazen over het tempo dat deze mannen ontwikkelen! Het tempo loopt regelmatig op tot vijftien kilometer per uur!
Het fietsen is intussen vooral een kwestie van zitten en doorpeddelen. Waar veel teams uitpakken met luxe toerfietsen en mountainbikes met duizend versnellingen doen wij het met de stadsfietsen van Sanne en Marije. De eerste is een opoefiets zonder versnellingen, de tweede een fiets waarvan de versnellingen stuk zijn, zodat hij vast zit in één van de zwaardere verzetten. Vooral op de opoefiets worden we regelmatig aangesproken. Maar eerlijk gezegd fietst die het lekkerst! De heuvels zijn in ieder geval geen probleem. We vervelend is dat de zadels zo laag zitten, zodat je voortdurend vanuit je knieën de kracht moet zetten. Maar daar zal wel over nagedacht zijn. Intussen denken Jeroen en Sanne, de fietsers van Team A hetzelfde, zodat er pas na driehonderd kilometer een zadel omhoog gaat!
Maar alles gaat dus lekker, het zonnetje is lekker en de etappe gaat snel voorbij. Onze lopers ogen nog fris en lopen vlot door. Intussen zijn ook de kenmerken van alle lopers duidelijk te herkennen. Ton dieselt gestaag op de twaalf kilometer per uur die zijn afgesproken door. Ron is net PacMan: steeds op zoek naar lopers voor zich om op te vreten. Als je hem vertelt hoe hard we gaan, gaat hij nóg harder lopen. Normaal loopt hij zo’n 14,5, maar dat loopt dan op tot zestien per uur. En hij heeft altijd honger. Steef loopt bijna even hard, maar krijgt het af en toe op zijn heupen en gaat dan opeens als een dolle vooruit om iemand voorbij te sprinten. Maurice gaat harder lopen zodra het bergop gaat.
Tevreden komen we aan bij basiskamp 2, waar Nasi met saté-saus klaarstaat! Heerlijk! Er wordt uitstekend voor ons gezorgd. De lopers worden weer gemasseerd en gaan slapen. Zelf doe ik een poging tot lezen en ga dan maar wat liggen met de iPod op. Slapen lukt nog niet, maar gewoon even liggen, alleen met mijn muziek frist me al op.
De volgende etappe zal heel zwaar worden. Het is bloedheet, zodat we de wisselinterval inkorten naar iedere anderhalve kilometer. Het wordt een extra lange etappe: we nemen tien kilometer erbij om Team A wat te ondersteunen en komen zo op zestig kilometer. Hitte, de Belgische grens over en het landschap verandert. België is saai. Saai en heet. Iedereen begint er een beetje doorheen te zakken.
Maar als we aan het eind van de dag (althans zo voelt het: besef van tijd en plaats is dan al een tijdje helemaal weg) aankomen op basiskamp 3 zijn er douches en eten! Daar knapt een mens van op! De lopers zie ik er bijna niet: ze eten, worden gemasseerd en slapen meteen als ossen. Ik ga na het eten weer even liggen op een veldbed in het avondzonnetje en voel me intens blij. Wat is het ontzettend gaaf om zo’n avontuur te ondernemen! Wat is het tof om de kameraadschap te voelen als je zo met een bus door het land scheurt! Wat geweldig dat Harriët, Judith, Anke en Marte zo goed voor ons zorgen: dat er douches zijn en eten klaar staat en dat als we weer vertrekken de bus is gevuld met nieuw eten en drinken. Ook Ton en Vera, de masseurs verzetten enorm goed werk als masseurs op de lopers en alle anderen die een beroep op ze doen. Super om zo een team te vormen.
De zon gaat weer onder en we gaan op weg naar de volgende wissel in Seelich kort voor Antwerpen. Een bijzondere belevenis. De hele route door het dorp is verlicht met fakkels, het hele dorp bivakkeert langs de route en juicht ons toe. Kinderen willen een high-five met ons doen. Het voelt heldhaftig. We komen door Hamme, het dorp van de jeugd van Herman Brusselmans, van wie ik toevallig net een novelle lees (met de fantastische titel De Dollartekens in de ogen van Moeer Theresa) die zich er afspeelt. Na de eerste euforie merk ik dat we toch intussen wel allemaal erg moe zijn. De hitte van vanmiddag heeft de lopers toch wel een tik gegeven en voor het eerst zakt het tempo iets. In Antwerpen doen we nog een fietserswissel. Het parkoers gaat door een tunnel onder de Schelde door en dan door de binnenstad. De bus mag daar niet bij, zodat er een loper mee moet fietsen naar de volgende wissel.
De bus raast intussen door nachtelijk Antwerpen naar de haven waar we weer gewoon doorgaan. In de eindeloze haven halen we het sterrenteam in en meen ik een bewonderende blik van Gianni Romme te zien als Ron als een dolle Leontien van Moorsel voorbij stuift. Als ik hem dat vertel gaat hij nóg harder lopen. Dan weer een wissel. Team A zal doorgaan tot in Nederland. Wij gaan naar het laatste basiskamp in een sporthal in Ossendrecht. Daar eet ik twee pannenkoekjes. In de sporthal spot ik Harriët die net opstaat. “Mooi, dan delen wij bij deze het (veld)bed” zeg ik en ga liggen onder haar dekentje. Intussen ben ik zo moe dat ik meteen in slaap val.

RopaRun: zaterdag en de eerste etappe

Zaterdagochtend om half zes begon het avontuur. De wekker ging bij Bart en Marije waar ik logeerde en na een vlug ontbijt en wat laatste dingetjes reden we naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken waar we zouden verzamelen en inladen.

Drie busjes en de Carisma, acht lopers, vijf fietsers, vier chauffeurs/ navigatoren, verdeeld over de teams A en B en daarnaast nog twee masseurs vier verzorgers en Marije de teamcaptain als coördinerend. In totaal 24 man. Redelijk op schema gingen we op weg naar Frankrijk. Bij ons in de bus met Team B was de sfeer ondanks het vroege uur al snel voorzichtig uitgelaten dankzij de feestmuziek van Nadine, zodat de reis vlot verliep. Team A zou starten om kwart over zes bij Parijs en de eerste etappe van zo’n vijftig kilometer lopen, zodat wij de rest van de zaterdag nog stuk te slaan hadden. Eerst hebben we enige uren gekampeerd op een parkeerterrein aan de Autoroute, een Hypermarché geplunderd om de voorraden aan te vullen om vervolgens naar basiskamp 1 te rijden in Plessis de Roye. Vervolgens daar wat rondgehangen en besloten om nog maar ergens een warme maaltijd te scoren. Dat werd uiteindelijk pizza & pasta bij een Turk in zo’n typisch Frans plattelandsdorpje. Zo’n dorp waar nooit iets gebeurd, behalve toen wij er waren. Tijdens het eten werden we opeens aangesproken door een gendarme. O jee! Bus fout geparkeerd? Nee, er bleek een scooter te zijn aangereden voor de deur van het restaurant en of we iets gezien hadden... Hadden we niets van gemerkt, totdat we de sirenes hoorden.
Bij het invallen van de schemering eindelijk op weg naar de route. De spanning nam voelbaar toe: het ging ook voor ons echt beginnen! Verlaten donkere dorpjes en dan opeens lichtjes, lopers, fietsers en busjes! Nu op zoek naar de wisselplek en wachten op Team A...
Ik zou beginnen met fietsen, samen met Petra, de lopers zouden om de twee kilometer wisselen. Turen in het donker totdat we ze zagen komen. Om ons heen chaos met busjes, touringcars, fietsers en lopers.
Daar zijn ze! Fiets aannemen, lichtjes aan, waar zijn we op de kaart? En we zijn onderweg. Ik voorop, en achter mij het geluid van voetstappen. Heel gek om zo opgewonden te zijn, maar dan heel langzaam te fietsen. Na zo’n 2,5 kilometer de eerste loperswissel. We zijn het eerste dorp gepasseerd en gaan door de donkere velden achter die andere lichtjes aan. Intussen beginnen we al in te halen. Dorpjes, velden, bossen, heuvels en beekjes wisselen elkaar af. Het is stil en donker op het geluid van de lopers en af en toe de busjes op weg naar de volgende wissel na. In de dorpjes worden we aangemoedigd met een “Bravo!” of “Bon courage!” en op één plek zelfs toegezongen. Al heel snel ontstaat een routine, zonder dat het saai wordt. Er is een wereld van geuren, sterren en andere indrukken. De lopers Steef, Ron, Ton en Maurice gaan intussen soepel door en zijn duidelijk sneller dan de geplande twaalf kilometer per uur.
Na ruim anderhalf uur fietsen wisselt Gert me af en stap ik in de bus, waar de sfeer uitstekend is. Het gaat lekker.
Tijdens de teamwissel zit ik op de fiets. Hij komt onverwacht, zodat ik de bus al bijna voorbij ben. En dan zit onze eerste etappe erop. Snel naar het basiskamp, en beetje wassen en dan proberen wat te slapen. De lopers worden intussen nog gemasseerd, maar ik trek een veldbed naar buiten en kruip in mijn slaapzak. De kop is er af, ik lig onder de sterren, het is geweldig!

RopaRun

Vanavond naar Den Haag en dan is het morgen zover! De RopaRun!
De RopaRun is een hardloopestafette van Parijs naar Rotterdam om geld in te zamelen voor kankerpatiënten. Collega Marije is teamcaptain van een gecombineerd team van HEC en het Ministerie van Binnenlandse Zaken: Team 238 HEC/BZK Runners.
In dit team doe ik mee als fietser: de lopers worden altijd begeleid door minstens één fietser die ze de weg wijst, controleposten afhandelt enzovoort.
We starten morgen om kwart over zes bij Parijs en worden maandag rond drie uur 's middags op de Coolsingel in Rotterdam verwacht. Op de RopaRun site is een live tracker te vinden waar de voortgang in realtime te zien is op Google Earth.
Daarnaast hebben we zelf ook trackers vanaf maandagnacht. Van vier uur 's nachts tot twaalf uur zijn we hier te volgen en van twaalf uur tot de finish hier.
Donaties kunnen nog worden gedaan tot 25 mei!