Eeuwige roem met Stadje Rond

Zondag 11 november was het weer zover: Stadje Rond werd verroeid. Stadje Rond is een wedstrijd die ieder jaar in november verroeid word op de Groningse grachten. Er wordt vanaf de Hunze met de klok mee rond het centrum van Groningen geroeid met mixploegen in C4-en, totdat na 3,8 kilometer het botenhuis van de Hunze weer is bereikt.
Ik had na afloop van de Elfstedentocht in mei al met Tjarko afgesproken dat we dit jaar in Divisie 1 zouden gaan winnen. We hadden vervolgens twee sterke dames, Eveline en Inge, uit de ploeg die Tjarko coachte, gevraagd om mee te doen. Na hun toezegging waren wij vrij zeker van onze zaak, al twijfelden de dames nog over de kansen. Met Shanna hadden we er ook een uitstekende stuur bij, zodat er weinig meer kon misgaan.
Zondag startten we halverwege het veld van 54 ploegen verdeeld over 4 categorieën (beginners, jeugd, divisie 2 en divisie 1) op een moment dat de snelste tijd, van een ploeg van erkende hardroeiers stond op 16:01. We gingen hard van start en gingen sterk door. Mooi scherp gestuurd hoefden we geen haal te laten lopen, zodat we na 15:57 alweer over de streep kwamen.
Onder de 16 minuten is doorgaans genoeg voor winst tijdens Stadje Rond en dat bleek dit jaar niet anders te zijn. De rest van de middag kwam er zelfs geen ploeg meer in de buurt, zodat we comfortabel met een biertje in de hand konden afwachten.
We hadden allemaal divisie 2 al eens gewonnen, dus op die bokaal staan onze namen al. Nu zal onze naam ook voor eeuwig op de divisie 1 bokaal te lezen zijn en is eeuwige roem ons deel!

World Press Photo 2007

Akintunde Akinleye

Afgelopen zaterdag brachten Louise en ik een bezoek aan de World Press Photo 2007 in de Aa Kerk in Groningen. We hebben daar prachtige foto’s gezien en vonden het zeker de moeite waard. Net als elk jaar is het jammer dat er ook veel foto’s hangen die technisch niet bijzonder zijn, maar vooral shockeren. Een beeld dat mij dit jaar erg is bijgebleven is dat van een kinderlijk in een mortuarium met een gapend gat in het rompje en een ander erg naar beeld is dat van een vermoorde vrouw in Venezuela of en lichaam met een afgeschoten hand in Irak/ Afghanistan.
Maar goed, het blijven natuurlijk persfoto’s, dus dat hoort er ook bij. Veel foto’s over de oorlog in Irak en Afghanistan, maar ook schitterende sportfoto’s. Met name de honkbalfoto van Jeffrey Phelps is schitterend met die compositie in witte lijnen. Ook de magisch zwevende freediver is erg fraai.
Heel indrukwekkend is een serie foto’s gemaakt in een Afrikaanse psychiatrische inrichting. Afrika is sowieso het fotogeniekste continent lijkt het wel, met prachtige kleuren en veel contrast. Mijn favoriete foto van de expositie is er ook gemaakt. In Lagos, Nigeria, heeft tijdens het illegaal aftappen van olie een enorme explosie met daaropvolgend een verwoestende brand plaatsgevonden. Op de foto van Akintunde Akinleye zie je een man zijn gezicht afspoelen met wat water uit een blauwe emmer, terwijl hij letterlijk op de rokende puinhopen staat. Een magische foto, die me blijft fascineren. Veel meer dan de World Press winnaar, de foto van de jonge mensen in die rode auto in Libanon die de gevolgen van de Israëlische bombardementen bekijken.
Jammer vond ik dat de natuurfoto’s in een hoekje waren weggestopt. Hier waren een aantal prachtige foto’s te zien, met schitterende kleuren en composities. Jammer dat ze niet wat meer ruimte kregen. Desalniettemin een aanrader!

Jeffrey Phelps

José Cendón

Oded Balilty

Franck Seguin

World Press Photo 2007 is nog tot 2 december te zien in de Aa Kerk voor slechts €4,50.

Stormloop

Vanochtend om 5 uur zat ik al achter mijn Mac om de opdracht voor module 6, die morgen moet worden ingeleverd af te maken. Toen ik om half zes van ICTU vertrok had ik er dus al een stevige werkdag op zitten. Desalniettemin had ik zin om met Maarten te gaan hardlopen.
Storm? Ach, een beetje wind en regen schrikt ons niet af! En zo stonden we rond zeven uur op een verlaten parkeerplaats bij Duindorp om te beginnen met lopen. Heerlijk! Het is lang niet zo donker als je zou verwachten in de duinen en op het strand. Aanvankelijk liepen we allebei wat stijfjes. Mentale vemoeidheid en stress waren de oorzaken. Gaandeweg werden we steeds soepeler en uiteindelijk hebben we gewoon heerlijk gelopen. Heel uniek: tussen Duindorp en Kijkduin hebben zijn we door de duinen heen en over het strand terug helemaal niemand tegengekomen. Ook de kustbewaking niet.
Uitgewaaid en met een frisse kop, met zand in de oren kan ik nu lekker gaan slapen!