Hoogtepunten 2010: Mont Ventoux

Een week na de Galibier was de Mont Ventoux aan de beurt. De eerste keer de moeilijke kant vanuit Bédoin. 21 kilometer, gemiddeld 7,3% Het was een windstille dag en niet al te warm. Perfect weer dus. En na de Galibier viel het me reuze mee! De eerste 15 kilometer door het bos naar Chalet Reynard waren het zwaarst. Onregelmatig en enorm lang. Uit ontzag voor de laatste 6 kilometer door het notoire maanlandschap eerst bij Chalet Reynard even zitten, koffie drinken, recupereren. Dan weer verder, maar verdraaid. Dat valt reuze mee! Tot de laatste kilometer gaat het zelfs wel lekker. Op de top was het vreselijk druk. Jammer, daarom snel maar weer naar beneden. Even stoppen bij Tom Simpson en dan knallen naar beneden!

Een paar dagen later staat er een straffe Mistral, maar heb ik wel zin om nog eens op de fiets te stappen. Ik besluit door de Gorges de la Nesque naar Sault te rijden. Door deze kloof loopt een weg, 40 kilometer vals plat omhoog (1-5%). Verlaten, zonder zijwegen, zonder bewoning. Fantastisch mooi! In Sault drink ik een kop koffie en eet ik een puntje appeltaart en besluit om in ieder geval tot Chalet Reynard te klimmen. Dit is de mietjeskant van Ventoux, 2-5% gedurende 22 kilometer. Wat het wel venijnig maakt is de wind. Met de Mistral op kop sta ik te ploeteren om nog 10 in het uur te halen. Dan de bocht om en de wind in de rug, vlieg ik bergop met 30 per uur. Bij Chalet Reynard ben ik vlotter dan verwacht. Harde wind, dat is de échte Ventoux, daarom fiets ik door. Dit is beter! Er is bijna niemand. Het is zwaar, maar geweldig. Klimmen met de handen in de beugel op het kleinste verzet. Heroïsch!
De top is verlaten, zodat ik 5 minuutjes schuil voor de wind in het souvenirwinkeltje op de top en dan maar snel terug dalen naar Bédoin met een enorm goed gevoel.

Hoogtepunten 2010: de Alpen

Pas kocht ik toch maar die veel te dure foto van mijn beklimming van de Col du Galibier.  Een mooie aanleiding om toch even wat aandacht te besteden aan mijn 3 sportieve hoogtepunten van het afgelopen jaar

1. Col du Galibier (2646m)
2. Col du Glandon (1924m)
3. Mont Ventoux (1912m)

 Al deze cols werden bedwongen tijdens mijn vakantie. De Glandon was de eerste. Een prachtige klim over een rustige weg. De eerste helft door een bos, met voortdurend het ruisende geluid van bergbeken in de oren. Het tweede deel door de alpenweiden met een heel lastig slot. Mijn eerste echte alpencol, 20 kilometer lang, 13% gemiddeld. Afzien, genieten en verbaasd dat het ging.
Na de top klom ik nog een klein stukje door naar de Col du Croix de Fer, maar die telt alleen vanaf de andere kant.

Twee dagen later besloot ik het maar te gaan wagen: op naar Saint-Michel-de-Maurienne en maar zien waar het schip zou stranden. Het begin met de beklimming van de Col du Télégraphe ging super. Een heerlijk regelmatige klim van 12 kilometer aan gemiddeld 7,4%. Daarna een korte daling naar Valloire en dan begint het echte werk. 18 kilometer klimmen door de Alpenweides en op het laatst door de kale rotsen. Lang en zwaar, maar wat een kick om dat als zware polderfietser te volbrengen!

Radio

Enige jaren na de rest van de wereld ontdekte ik een web 2.0 fenomeen: podcasts. Ik breng heel wat uren door in mijn auto. Daar luister ik naar muziek op mijn iPod. Prettig, want altijd fijne muziek bij de hand. Dit heeft echter ook een nadeel: je hoort nooit meer iets nieuws. Enkel muziek die je al kent.

Als je je daar bij neerlegt ben je rijp voor Arrow Classic Rock en Arbeidsvitaminen, maar één van de genoegens van de kunsten is juist dat je nu en dan iets nieuws ontdekt, in plaats van het herkauwen van je voorbije jeugd.

Radio had daar altijd een belangrijke rol in. Heel vroeger luisterde ik naar Radio 3 en hoorde daar bijvoorbeeld op een zaterdagmiddag Rob Stenders een liedje draaien van een obscuur Brits bandje. Niemand kende het, maar Stenders bleef het week na week draaien. Ik was verkocht. Creep van Radiohead was fantastisch!

Later bewoog mijn smaak zich weg van de 3FM mainstream, maar gelukkig was er op de kabel KinkFM. Ook daar was genoeg te ontdekken.

Nu zit ik in de auto en is radio in de ether een barre woestijn. Alleen muziek voor oude lullen, of commerciële middelmaat. Waar moet ik nu nieuwe pareltjes voor het eerst horen?

Hier komen Podcasts in beeld. Op het internet kan iedereen radio maken. En dat kun je downloaden en beluisteren als je daar zin in hebt. In de auto bijvoorbeeld. Enige jaren geleden begon de eerder al genoemde Rob Stenders een eigen internetradiostation KxRadio uit onvrede met de reguliere radio, waar managers bepalen wat de DJ moet draaien. Op KxRadio bepaalt de DJ zelf wat hij draait. En dat levert een bonte collage op van muziek die de makers zelf ook écht goed vinden. Radio van liefhebbers voor liefhebbers dus. Sympathiek idee.

Mijn favoriet van het moment is Nico Dijkshoorn, vooral bekend als nasale huisdichter van De Wereld Draait Door. In zijn vrije tijd is deze bibliothecaris een fanatieke bewoner van de plaatselijke Plato en droomt hij in een bandje. Samen met DJ Ratz maakt hij een uurtje radio per week. Iedere week een tas platen, aan elkaar gepraat door twee jongens die op een zolder radiootje spelen. Meer is het niet, maar meer is ook niet nodig. Ik begrijp dat. Compleet met cheesy Beavis & Butthead-achtig gegniffel en uitroepen na iedere plaat dat dit ‘echt te gek’ is.

Deze jongens houden van de muziek die ze draaien en dat is aanstekelijk. Het is echt een omgevallen platenkast. Alles kan voorbij komen. Van obscure eighties Italo-disco tot De Jeugd van Tegenwoordig en van country tot foute glijerige R&B negers, van ACDC klonen tot lieve liedjes. Ik deel het enthousiasme niet altijd, maar dat hoeft ook niet. Het is immers een persoonlijke selectie. En soms ontdek je iets nieuws dat écht te gek is. Ik draai inmiddels al een paar maanden steeds opnieuw The Black Keys en val er ook mijn vrienden mee lastig. Gruizige rock die inderdaad steengoed is en bij voorkeur hard dient te worden opgediend.

Bloggen in 2010

2010 was een slecht jaar voor mijn blog. Niets meegemaakt dan? Dat zeker wel. Genoeg hoogtepunten, mooie ervaringen, meningen, ergernissen om over te schrijven. Toch gebeurde het niet.

Ik maak echter niet opnieuw excuses aan mijn lezers. Soms is het even niet anders. 2010 was voor mij een pittig jaar dat werd gekenmerkt door een opgroeiende dochter die de transitie van baby naar peuter maakte. Dat was superleuk en inspirerend, maar ook slopend door het chronische gebrek aan nachtrust. Dit in combinatie met een fijne baan die gepaard gaat met flinke reistijden maakte het zwaar.

Ik ben overigens erg tevreden met mijn leven: er is hier geen sprake van een klaagzang. Het schrijven schoot er echter nogal bij in. Áls ik schrijf, wil ik wel een fatsoenlijk product produceren en als de randvoorwaarden daar niet voor aanwezig zijn door slaapgebrek, gebrek aan puf, concentratie of gewoon geen zin, dan laat ik het liever.

Hoe nu verder met dit blog? We zullen zien. De vooruitzichten zijn dat 2011 geen veel gunstigere randvoorwaarden zal opleveren. Maar nu en dan hoop ik toch nog een kruimeltje te produceren.