De evolutie van postkantoren

Hier volgt een mopperblog over het verdwijnende fenomeen postkantoren. Vroeger waren er postkantoren, alwaar postbeambten je van postzegels en strippenkaarten voorzagen en waar je pakketjes kon afgeven. De openingstijden waren belachelijk, maar je wist niet beter.

Later werd de post geprivatiseerd. De markt zou het beter en goedkoper gaan doen. Het Post-deel van de PTT kreeg als bruidsschat van de overheid de postkantoren mee. Zeker in steden waren dat vaak waardevolle stukken onroerend goed op A-locaties. Zonde om te verspillen als postkantoor. Daarom verdwenen de postkantoren en kwamen er postagentschappen in boekwinkels en supermarkten. De openingstijden bleven belachelijk, maar je had geen andere keus.

Achter een postbalie zat een medewerker de vertrouwde postkantoorhandelingen te verrichten. Het belang van pakketpost nam steeds verder toe door het internet: Marktplaats en webwinkelen.

De balie nam wel kostbare winkeloppervlak in, dus nu is sinds kort bij de Spar om de hoek het agentschap gesloten. De posthandelingen worden gedaan bij Kassa 3, door een supermarktscholier. Mensen staan te wachten in de rij voor het koelvak. Op TV zijn spotjes die het pinnen promoten. Bij de Postkassa kun je alleen contant betalen. De openingstijden zijn nog steeds belachelijk.

Nieuwe schoenen!

Drie weken geleden kocht ik een paar nieuwe loopschoenen. Na twee jaar Saucony Progrid Triumph 5 was ik toe aan wat nieuws. Bij de Runner’s World aan het Hoornsediep stond ik al snel buiten met een paar Asics Gel nimbus 12 in zwart en oogverblindend fluor-oranje.

Het eerste loopje op de nieuwe schoenen was een kleine teleurstelling. Het voelde wat onwennig en ik had meteen wat last van mijn rechter achillespees. Verder had ik het gevoel dat de schoen mij meer tot een hiellanding dwong dan de oude Saucony’s. De tweede keer werd dat niet beter. De achillespees werd echt hinderlijk. Vreemd, wat ik had nooit eerder een dergelijke blessure gehaden volgens het interweb ben ik ook niet de enige. Terug naar de winkel dus.

Daar werd ik heel correct te woord gestaan. Afgesproken werd dat ik eerst nog eens op mijn oude schoenen zou lopen om uit te sluiten dat het gewoon een toevallige blessure was.
Na twee probleemloze trainingen op de oude schoenen ging ik vandaag maar weer terug. Na een uitgebreide video-analyse, zooltjes en diverse schoenen ben ik tevreden naar huis gegaan met een paar Saucony Progrid Triumph 8, de opvolgers van mijn oude schoenen. Goeie service dus van Runner’s World!

Hierbij ben ik een beetje eigenwijs geweest. Hoewel de video-analyse liet zien dat ik iets overproneer heb ik het advies om een schoen die daarvoor corrigeert te nemen afgeslagen.
De Asics Gel Kayano 17 die ik uitprobeerde deden al na een paar keer heen en weer rennen in de winkel een pijn uit het verleden herleven. Acht jaar geleden had ik ook een paar Gel Kayano’s: mijn eerste serieuze loopschoenen. Meer dan een jaar lang had ik na iedere training zeer pijnlijke kuiten en schenen. Dit voelde ik onmiddellijk weer. Hoewel de video duidelijk toonde dat de correctie werkt, laat ik deze kans op een wat esthetischer loopje zitten. Ik loop inmiddels al vijf jaar blessurevrij en pijnvrij op neutrale schoenen, dus daar ga ik lekker mee door.

Mijn schoengeschiedenis:
• Adidas geen idee welk type, 1998
• Asics Gel Kayano IX najaar 2003
• Pearl Izumi Syncro Float okt 2006
• Saucony Progrid Triumph 5 2009
• (Asics Gel Nimbus 12 2011)
• Saucony Progrid Triumph 8 2011

Wielervoorjaar 2011

De mooiste tijd van het wielerseizoen zit er weer op. De wielerlente is afgelopen. Het zomerseizoen met de grote rondes komt er aan. Tijd voor een evaluatie.

Eindeloos lang duurde de winter weer. Het voorjaar kan worden samengevat met twee namen: Fabian Cancellara en Philippe Gilbert. Van de Zwitserse Brommer werd verwacht dat hij het voorjaar zou domineren, maar ondanks een veelbelovende start bleek dat toch mee te vallen. Hij was ontegenzeggelijk wederom onmenselijk sterk. Toch zag een herhaling van vorig jaar er niet in. Net als Tom Boonen een paar jaar geleden heeft ervaren, is het peloton heel goed in staat een te sterke renner te neutraliseren door negatief te koersen. Dit heeft tot gevolg dat die minder wint, maar desalniettemin weet iedereen dat hij de sterkste man is en vormt hij wel het wielervoorjaar. Zo gaat dit in vlakke koersen.

In de heuvelklassiekers is dit lastiger, omdat bergop het meer man-tegen-man is dan op het vlakke. En dus kon Gilbert winnen waar hij wilde. Als we de winsten negeren, maar kijken wie de koers bepaalden zijn Cancellara en Gilbert de onbetwiste grootmeesters van het afgelopen voorjaar.

Het voorjaar begon erg goed voor het Nederlandse wielrennen. Het voor-voorseizoen werd gedomineerd door de Rabo’s die Down Under wonnen en in Oman domineerden. Na de prachtige zege van Langeveld werd het wat minder voor de oranje mannen, maar als je de progressie van Gesink, Mollema, Boom, Tjalingii en Ten Dam bekijkt – en vergeet ook de terugkeer van Hoogerland en de groei van Poels niet - kan het niet anders dan dat er goede jaren aankomen voor het Nederlandse wielrennen.

In algemene zin was het een mooi voorjaar voor het publiek. Zelfs de traditioneel saaie Primavera was een koers met een schitterend verloop. De Ronde was spectaculair en dat kon ook worden gezegd van Roubaix en La Doyenne. Alleen de Amstel Gold Race viel wat uit de toon met een saai verloop.
Het enige wat op De Ronde viel aan te merken was dat de winnaar nu niet erg attractief gekoerst had. (Dit wil niet zeggen dat het geen terechte winnaar was!) Met Goss, Nuyens en Vansummeren hadden we veel onverwachte winnaars in de klassiekers. Gilbert was in de klimklassiekers dan wel weer een voorspelbare winnaar, maar deed dat op grootse wijze.

Al met al een fraai voorjaar dat smaakt naar meer. Over een week start de Giro, de mooiste der grote rondes!

Parijs Roubaix: kasseien in essentie

De filmpjes van cameraman Rob Hodselmans van Holland Sport zijn bijna altijd prachtig, maar vanavond werd een uitzonderlijk mooi filmpje vertoond van de kasseienstrook van Mons-en-Pevel tijdens Parijs-Roubaix afgelopen zondag. Zie die banden over de kasseien gaan!

Hoogtepunten 2010: Mont Ventoux

Een week na de Galibier was de Mont Ventoux aan de beurt. De eerste keer de moeilijke kant vanuit Bédoin. 21 kilometer, gemiddeld 7,3% Het was een windstille dag en niet al te warm. Perfect weer dus. En na de Galibier viel het me reuze mee! De eerste 15 kilometer door het bos naar Chalet Reynard waren het zwaarst. Onregelmatig en enorm lang. Uit ontzag voor de laatste 6 kilometer door het notoire maanlandschap eerst bij Chalet Reynard even zitten, koffie drinken, recupereren. Dan weer verder, maar verdraaid. Dat valt reuze mee! Tot de laatste kilometer gaat het zelfs wel lekker. Op de top was het vreselijk druk. Jammer, daarom snel maar weer naar beneden. Even stoppen bij Tom Simpson en dan knallen naar beneden!

Een paar dagen later staat er een straffe Mistral, maar heb ik wel zin om nog eens op de fiets te stappen. Ik besluit door de Gorges de la Nesque naar Sault te rijden. Door deze kloof loopt een weg, 40 kilometer vals plat omhoog (1-5%). Verlaten, zonder zijwegen, zonder bewoning. Fantastisch mooi! In Sault drink ik een kop koffie en eet ik een puntje appeltaart en besluit om in ieder geval tot Chalet Reynard te klimmen. Dit is de mietjeskant van Ventoux, 2-5% gedurende 22 kilometer. Wat het wel venijnig maakt is de wind. Met de Mistral op kop sta ik te ploeteren om nog 10 in het uur te halen. Dan de bocht om en de wind in de rug, vlieg ik bergop met 30 per uur. Bij Chalet Reynard ben ik vlotter dan verwacht. Harde wind, dat is de échte Ventoux, daarom fiets ik door. Dit is beter! Er is bijna niemand. Het is zwaar, maar geweldig. Klimmen met de handen in de beugel op het kleinste verzet. Heroïsch!
De top is verlaten, zodat ik 5 minuutjes schuil voor de wind in het souvenirwinkeltje op de top en dan maar snel terug dalen naar Bédoin met een enorm goed gevoel.

Hoogtepunten 2010: de Alpen

Pas kocht ik toch maar die veel te dure foto van mijn beklimming van de Col du Galibier.  Een mooie aanleiding om toch even wat aandacht te besteden aan mijn 3 sportieve hoogtepunten van het afgelopen jaar

1. Col du Galibier (2646m)
2. Col du Glandon (1924m)
3. Mont Ventoux (1912m)

 Al deze cols werden bedwongen tijdens mijn vakantie. De Glandon was de eerste. Een prachtige klim over een rustige weg. De eerste helft door een bos, met voortdurend het ruisende geluid van bergbeken in de oren. Het tweede deel door de alpenweiden met een heel lastig slot. Mijn eerste echte alpencol, 20 kilometer lang, 13% gemiddeld. Afzien, genieten en verbaasd dat het ging.
Na de top klom ik nog een klein stukje door naar de Col du Croix de Fer, maar die telt alleen vanaf de andere kant.

Twee dagen later besloot ik het maar te gaan wagen: op naar Saint-Michel-de-Maurienne en maar zien waar het schip zou stranden. Het begin met de beklimming van de Col du Télégraphe ging super. Een heerlijk regelmatige klim van 12 kilometer aan gemiddeld 7,4%. Daarna een korte daling naar Valloire en dan begint het echte werk. 18 kilometer klimmen door de Alpenweides en op het laatst door de kale rotsen. Lang en zwaar, maar wat een kick om dat als zware polderfietser te volbrengen!

Radio

Enige jaren na de rest van de wereld ontdekte ik een web 2.0 fenomeen: podcasts. Ik breng heel wat uren door in mijn auto. Daar luister ik naar muziek op mijn iPod. Prettig, want altijd fijne muziek bij de hand. Dit heeft echter ook een nadeel: je hoort nooit meer iets nieuws. Enkel muziek die je al kent.

Als je je daar bij neerlegt ben je rijp voor Arrow Classic Rock en Arbeidsvitaminen, maar één van de genoegens van de kunsten is juist dat je nu en dan iets nieuws ontdekt, in plaats van het herkauwen van je voorbije jeugd.

Radio had daar altijd een belangrijke rol in. Heel vroeger luisterde ik naar Radio 3 en hoorde daar bijvoorbeeld op een zaterdagmiddag Rob Stenders een liedje draaien van een obscuur Brits bandje. Niemand kende het, maar Stenders bleef het week na week draaien. Ik was verkocht. Creep van Radiohead was fantastisch!

Later bewoog mijn smaak zich weg van de 3FM mainstream, maar gelukkig was er op de kabel KinkFM. Ook daar was genoeg te ontdekken.

Nu zit ik in de auto en is radio in de ether een barre woestijn. Alleen muziek voor oude lullen, of commerciële middelmaat. Waar moet ik nu nieuwe pareltjes voor het eerst horen?

Hier komen Podcasts in beeld. Op het internet kan iedereen radio maken. En dat kun je downloaden en beluisteren als je daar zin in hebt. In de auto bijvoorbeeld. Enige jaren geleden begon de eerder al genoemde Rob Stenders een eigen internetradiostation KxRadio uit onvrede met de reguliere radio, waar managers bepalen wat de DJ moet draaien. Op KxRadio bepaalt de DJ zelf wat hij draait. En dat levert een bonte collage op van muziek die de makers zelf ook écht goed vinden. Radio van liefhebbers voor liefhebbers dus. Sympathiek idee.

Mijn favoriet van het moment is Nico Dijkshoorn, vooral bekend als nasale huisdichter van De Wereld Draait Door. In zijn vrije tijd is deze bibliothecaris een fanatieke bewoner van de plaatselijke Plato en droomt hij in een bandje. Samen met DJ Ratz maakt hij een uurtje radio per week. Iedere week een tas platen, aan elkaar gepraat door twee jongens die op een zolder radiootje spelen. Meer is het niet, maar meer is ook niet nodig. Ik begrijp dat. Compleet met cheesy Beavis & Butthead-achtig gegniffel en uitroepen na iedere plaat dat dit ‘echt te gek’ is.

Deze jongens houden van de muziek die ze draaien en dat is aanstekelijk. Het is echt een omgevallen platenkast. Alles kan voorbij komen. Van obscure eighties Italo-disco tot De Jeugd van Tegenwoordig en van country tot foute glijerige R&B negers, van ACDC klonen tot lieve liedjes. Ik deel het enthousiasme niet altijd, maar dat hoeft ook niet. Het is immers een persoonlijke selectie. En soms ontdek je iets nieuws dat écht te gek is. Ik draai inmiddels al een paar maanden steeds opnieuw The Black Keys en val er ook mijn vrienden mee lastig. Gruizige rock die inderdaad steengoed is en bij voorkeur hard dient te worden opgediend.

Bloggen in 2010

2010 was een slecht jaar voor mijn blog. Niets meegemaakt dan? Dat zeker wel. Genoeg hoogtepunten, mooie ervaringen, meningen, ergernissen om over te schrijven. Toch gebeurde het niet.

Ik maak echter niet opnieuw excuses aan mijn lezers. Soms is het even niet anders. 2010 was voor mij een pittig jaar dat werd gekenmerkt door een opgroeiende dochter die de transitie van baby naar peuter maakte. Dat was superleuk en inspirerend, maar ook slopend door het chronische gebrek aan nachtrust. Dit in combinatie met een fijne baan die gepaard gaat met flinke reistijden maakte het zwaar.

Ik ben overigens erg tevreden met mijn leven: er is hier geen sprake van een klaagzang. Het schrijven schoot er echter nogal bij in. Áls ik schrijf, wil ik wel een fatsoenlijk product produceren en als de randvoorwaarden daar niet voor aanwezig zijn door slaapgebrek, gebrek aan puf, concentratie of gewoon geen zin, dan laat ik het liever.

Hoe nu verder met dit blog? We zullen zien. De vooruitzichten zijn dat 2011 geen veel gunstigere randvoorwaarden zal opleveren. Maar nu en dan hoop ik toch nog een kruimeltje te produceren.