Parijs in december

Als je in december naar Parijs gaat verwachten allerlei lieden dat dat is voor een aanzoek. Natuurlijk is dat niet het geval. Het was de eerste keer dat ik in Parijs was en ik moet zeggen dat het best de moeite waard is. De Thalys is bepaald niet de luxe belevenis die de reclame probeert te verkopen. Ja, het gaat hard en rijdt soepel, maar de plaatsen zijn krap, er is krap aan genoeg ruimte voor bagage en al bij al maakt de trein een wat versleten indruk. Maar op zich een prima vervoermiddel, zeker als je je bedenkt dat hij tussen Brussel en Parijs meer dan twee keer zo snel rijdt als Nederlandse intercitytreinen. De afstand Parijs-Brussel is groter dan die van Den Haag naar Groningen, maar wordt daardoor in slechts een derde van die reistijd overbrugt. Waarom wil men dit niet in Nederland?

Maar goed, Parijs in december dus.

Op vrijdagavond rond kwart voor elf kwamen we aan, zaterdag, zondag en de eerste helft van maandag stonden tot onze beschikking om de stad te verkennen. Het was mijn eerste bezoek aan de lichtstad, Louise was er ook al vijftien jaar niet meer geweest, dus we hadden genoeg te zien.
Het weer zat goed mee: de zon scheen aan een stralend blauwe lucht, zodat het ondanks de vrieskou heerlijk toeven was in de open lucht. Sterker nog, zaterdagavond bleek ik zelfs lichtjes verbrand door de zon! We hebben vooral heel veel gewandeld door de stad, de beste manier om een stad te verkennen. Aldus hebben we bijzonder veel van de stad gezien. Alleen geen musea: die doen we een andere keer wel. Parijs is mooi ruim opgezet, met veel grote parken in de stad en een heel consistente architectuur. Veel grote neoclassicistische imponeergebouwen, de bekende boulevards en veel pleinen. Het enige wat een beetje ontbreekt zijn smalle steegjes en het middeleeuwse Parijs. Vrijwel alles is achttiende- of negentiende eeuws.
Al met al hebben we drie heerlijke dagen gehad, met maar één minpunt. Fransen zijn verstokte rokers en een rookverbod is er nog lang niet in zicht. Van de Franse cafés en keuken hebben we daardoor nauwelijks iets gemerkt. Alles staat continue blauw van de rook, zodat we om de innerlijke mens op pijl te houden afhankelijk waren van wat je op straat kunt kopen (crêpes, belegde baguettes, warme wafels) of bij fastfoodketens/ warenhuizen kunt eten. Erg jammer, vooral als je na een urenlange wandeling eigenlijk graag even ergens zou willen zitten om iets te eten en weer op te warmen. Maar goed: bij zomerse temperaturen zullen we daar een volgende keer minder last van hebben. Voorlopig razen we á grande vitesse door de Noordfranse vlaktes op weg naar huis.