Proeven van de baan

Tijdens de Olympische Spelen ontstond het idee. Op kantoor spraken @mrdekker en @zoomertje over het Olympisch baantoernooi. Hoe cool was dat. Zou het niet tof zijn om zelf eens over zo’n baan te suizen? Na enig Googlen bleek dat De Adelaar in Apeldoorn opstapavonden organiseert op de Omnisport Wielerbaan. De kosten vielen reuze mee: drie tientjes, dus daar hoeden we het niet voor te laten. 26 oktober was de dag waarvoor we ons inschreven. Na een snel diner bij de afgesproken verzamelplek, de McDonalds bij afslag Heerde Zuid, (Big Mac-menu, Big-Tasty en Chicken Sensation, uiteraard allen groot met fritessaus) reden we in colonne het laatste stukje naar Apeldoorn. 

Bescheiden als we zijn parkeerden we onze auto’s op het verlaten parkeerterrein aan de achterkant van het omnisport complex. Eenmaal binnen waren we al lichtjes geïmponeerd door de prachtige faciliteiten en dito wielerbaan.

Na betaling kregen we een rugnummer, een bon voor de huur van een baanfiets en aanwijzingen om de kleedkamer en de ingang van het middenterrein te vinden. Tien minuutjes later echoden onze schoenplaatjes door de tunnel onder de baan door. De uitreiking en afstelling van de huurfiets en de montage van mijn eigen pedalen ging vlotjes. Daarna was het wachten op de rest van de deelnemers. 

De opstapavond was volgeboekt, wat wil zeggen dat er 35 inschrijvingen waren. Merendeels net als wij mensen voor wie het de eerste keer op een wielerbaan was. Eerst kregen we van de trainers een korte uitleg over de baan (250 meter, 7 meter breed, 12% op de rechte einden, 43% in de bochten) en de betekenis van de zwarte, blauwe en rode lijnen. Daarna over de fiets en de verschillen met een gewone fiets (geen remmen en een doortrapper) en wat dat betekent voor hoe je er op moet fietsen. En ten slotte de regels voor het rijden op een baan.

Toen was het tijd om de baan op te gaan. Eerst een paar rondjes over het grijze (vlakke) uitrijvlak om te wennen aan de fiets en te oefenen met het remmen. Daarna mochten we een stukje de baan op om verder te oefenen met versnellen en afremmen op de baan door te slalommen om pionnen. Vervolgens werd de groep in tweëen gesplitst. De ene helft ging de baan op, verdeeld over de twee trainers, terwijl de rest op het middenterrein vol verwachting toekeek. Ik hoorde bij de tweede helft en kon dus zien wat ons zo te wachten stond: Relatief rustig in een treintje achter de trainer onderin de baan rondrijden om gevoel te krijgen voor het rijden te krijgen. En daarna steeds wat hoger ook door de bochten. Zoomertje, die in de eerste groep zat had er zichtbaar lol in. Na initiële opperste concentratie ontstond een grijns van oor tot oor.

Eindelijk was het ook mijn beurt. Het kwam zo uit dat ik direct in het wiel van de trainer begon. Dat leek mij ook eigenlijk wel het beste wiel. Dat wiel was mijn focuspunt en zou ik volgen. Heerlijk! Het zoemen van de bandjes over de baan, het ruisen van de ketting. En de sensatie van het rijden over de baan. Ik bleef goed volgen en na een paar rondjes onderin gingen we steeds iets hoger door de bochten, tot net over de helft. Toen zat het er alweer op. Wauw, een kinderlijke vreugde vervulde mij. Het gevoel iets nieuws te leren. Geweldig!

De andere groep ging de baan weer op. En daarna mochten wij weer. Opnieuw zat ik in het wiel van de trainer. Nu ging het tempo meteen wat omhoog. In stevig tempo over de zwarte lijn en daarna steeds hoger door de baan, totdat we een paar rondjes op een meter onder de boarding reden. In de bocht naar beneden kijkend is dat écht hoog! En de ultieme kick, van boven uit de bocht naar beneden duiken. Wauw! Je valt echt naar beneden. Een enorme versnelling. Dit geeft echt een kick! Dit deden we twee keer. En weer zat het blokje erop.

Dan het laatste onderdeel. Vanaf de kop van je groepje versnellen en naar de staart van de andere groep rijden. Dat is best pittig, want je moet ongeveer 100 meter overbruggen, naar een groep die ongeveer 30-35 kilometer per uur rijdt. Drie keer kwam ik aan de beurt en telkens dichtte ik het gat in drie ronden. Een heel lekker gevoel om zo hard je kan over de zwarte lijn te jagen! Helaas was het daarna negen uur en zat het er alweer op! Met een blij gevoel leverden we de fietsen weer in. Als het niet zo ver was vanuit Groningen zou ik dit vaker doen. Voor wie wat dichterbij woont is het echt een aanrader. Een superleuke avond verzekerd.