Col du Grand Colombier: Tweede poging

Donderdagochtend 28 juni vroeger op en lessen leren. Les één fatsoenlijk ontbijten, ruim voor vertrek. Les twee, geen zwarte stijlvolle truitjes en ondershirts. Het wordt vandaag 32 graden, dus koud zal ik het niet krijgen. Ook geen koffie meer aan de voet.

Na negen soepele kilometers draai ik weer linksop. Ik voel meteen dat het beter gaat. Ondanks het gebrek aan regelmaat vind ik iets dat gisteren ontbrak: ritme. De benen zijn ook duidelijk beter. Ze zijn niet machteloos als gisteren. Het is anderhalf uur vroeger en dat scheelt aanzienlijk in de warmte. Kortom het begint erop te lijken. Op het punt waar ik een dag eerder omkeerde stop ik toch even om wat uit te blazen. Ik zit er nog niet doorheen en dat punt wil ik ook graag nog even uitstellen, want het is nog ver en zwaar. Een derde van de klim, de steile aanloop zit er bijna op. Nog een kilometer 8,3% en dan vlakt het af in de schaduw van het bos tot op negen kilometer de we uit Anglefort erbij komt. 

Dan volgen weer drie loodzware kilometers aan 8,7%, 10% en 8,7%. De benen lopen meteen in de tiende kilometer vol. Over de helft, dus aan de top zal ik komen. Al moet ik lopen! In deze steile stroken wordt dit een serieuze overweging. Na elf kilometer doe ik dat zelfs gedurende vijftig meter. Nee dat helpt niet. Terwijl ik moed verzamel stopt er een wit autootje met twee mannen die parkeerplekken zoeken voor de Tour. ‘C’est dure non?’ ‘Oui, très dure!’ en ik klik weer in. Door!

Dan vlakt het wat af, ik kijk terug en zie waarom ik zo heb afgezien. Een bord waarschuwt automobilisten voor stukken tot 14% gedurende drie kilometer. Maar nu wordt het beter. Het begint te lopen. Zes procent, zeven procent is geen probleem, dat trap ik goed weg. Tussendoor zelfs een stukje omlaag en vlak. De top komt binnen bereik.

Na vijftien kilometer houdt het bos op en begint de Alpenweide. De percentages zijn hier goed te doen. Achter mij hoor ik geraas, een touringcar met bejaarden komt me voorbij en verscheurt de serene rust op de berg.

Er is weinig verkeer op de berg. Een handvol auto’s en deze bus. Andere fietsers heb ik vandaag nog niet gezien. In een relatief soepele tred werk ik de laatste kilometers af. Het witte autootje komt me tegemoet gedaald. Ik krijg een duim: toen ze mij zagen lopen hadden ze vast niet gedacht dat ik hier al zou zijn. Of dat ik het überhaupt zou halen.

De laatste kilometer is nog gemeen: 10%, maar met zicht op het einde zet ik nog eens aan. Ik hoor koeienbellen en sprint langs de bus op de parkeerplaats naar de streep op de top. 1501 meter zegt het bord. De Garmin zegt 1499, maar 1501 is wel fraaier.

Het uitzicht op de top is wel een fraaie beloning voor het afzien. De col is geen pas tussen twee bergen, maar tussen de twee toppen van de Grand Colombier, die maar 25 meter hoger zijn dan de pas. Hierdoor heb je een fantastisch panoramisch zicht over de omgeving. Met in het Oosten de Rhône, het Lac du Bourget, Annecy met het bijbehorende meer en tussen de wolken de top van de Mont Blanc. In het westen zie je het glooiende middengebergte van de Jura.

Dan volgt de afdaling, die snel en technisch is. Ik, matige daler, geen lefgozer haalde makkelijk 70km per uur. Gemaakt dus voor mannen als Cadel Evans of Vincenzo Nibali die iets goed willen maken. Een deel van de afdaling is van nieuw asfalt voorzien voor de Tour. Bij regen dus spekglad. De hele afdaling is bezaaid met grint en steenslag. Oppassen dus.

In Lochieu slaat de Tour rechtsaf naar de afsluitende beklimming van de Col de Richemond van de derde categorie. Zeven kilometer van gemiddeld vier procent.

De Col du Grand Colombier is een loodzware beklimming. Ik heb meer afgezien dan op de Galibier. De vergelijking door InnerRing gaat dus wel op. Ook de Mont Ventoux vond ik minder zwaar. Een serieuze berg dus, waar verschillen kunnen worden gemaakt. Door zijn steilte, onregelmatigheid en moeilijke afdaling is hij geschikt voor aanvallen. Vooral de krachtklimmers met een voorkeur voor gelijkmatig klimmen zijn hier in het nadeel ten opzichte van de pure klimmers. Anders dan in de Dauphiné ligt de finish dichter na de klim, wat in het voordeel is van aanvallers. Ik heb dus hoop op een spectaculair koersverloop, waar kansen liggen voor mannen die gebruik makend van de selectieve klim de aanval kiezen, een voorsprong kunnen uitbouwen in de afdaling en vast kunnen houden in de niet al te zware Col de Richemond. 

Update 11-07-2012: Uitgebreide preview op de etappe van vandaag door InnerRing. (Zwaarste berg van Frankrijk). Ook de moeite: cyclingthealps.com