LBL 2010: Als een zonnetje

Afgelopen weekend was het weer tijd voor het jaarlijkse weekendje ploeteren in de Ardennen: Luik-Bastenaken-Luik. Net als vorig jaar sliepen we direct aan de start in het Holiday-Inn in Luik, waar we dit keer een ruime kamer hadden met uitzicht op de Maas.

Jan-Daem en ik waren vrijdagavond om 21:00 uur ter plaatse en hadden besloten het dit jaar anders te doen. Geen gedoe met zoeken naar een restaurant, laat eten en nog later naar bed. Dit jaar stelden we ons tevreden met een AC onderweg en gingen we op tijd naar bed. Na aankomst spraken we nog even de komende dag door met de rest van de groep. Routiniers Cees en Pax zouden 130 rijden, dus die zouden we zaterdag pas na afloop weer zien.

Van onze metgezellen voor de dag kenden we alleen Floris, die in 2008 sterk debuteerde. Dit jaar vormde hij met Joeri en Leon de Roestige Rijders, die overigens helemaal niet roestig bleken. Eerste indruk: leuke jongens, daar komen we de dag wel mee door. Het plan werd om te proberen daadwerkelijk om 7 uur te vertrekken.

Na een heerlijke nacht, zonder verschoningen en flessen werd ik om 6 uur wakker van de wekker. Dat voelde alvast goed. Douchen, trikot kiezen en naar de ontbijtzaal. Veel koffie en stouwen maar. Behoorlijk op schema stonden we bij de auto om de fietsen klaar te maken. Daar troffen we ook de Rijders die stonden te hannesen met een slot. Sleutel kwijt. Kortom vertraging. Gelukkig werd de sleutel na enig vijven en zessen gevonden waarna we op pad konden.

Vertrek: half acht. Acceptabel. Het weer was voor het eerst echt mooi. Dit jaar geen mist in de ochtenduren, maar stralende zon! Op de eerste klim bij Embourg maar eens echt kennis gemaakt met de Roestige Rijders. Alle drie studenten. Floris: filosoof, Duitslandkundige en tanige spijker. Joeri: filosoof, estheet voormalig topturner met een haarcomplex. Type kleine vlo, denk Bettini met krullen. Leon: cultuurhistoricus, voormalig zware roeier bij Orca.

LBL was hun eerste grote tocht zeiden ze. Maar als voorbereiding bleken ze de Mergellandroute al gereden te hebben. Ook waren ze een keer kop-over-kop van Utrecht naar Zwolle gereden en weer terug. Onervaren misschien, maar bepaald niet onvoorbereid!

J-D en ik hadden dit jaar nog geen tochten gereden die veel langer waren dan 100 kilometer. Ik had zelfs nog geen meter bergop gereden. Dat kon nog wel eens een pittig dagje worden. De jonge honden vlogen alle hellingen op. Dat schoot lekker op. Jammer dat Joeri iedere 5 minuten moest plassen.

Het ging eigenlijk wel lekker. Alleen Jan-Daem kwam moeilijk in zijn ritme. Ik merkte dat ik dit jaar weer makkelijker bergop kom. De chambralles ging soepel, en ook de Wanne ging nog heel behoorlijk. Alleen Leon trok de stroken van meer dan 15% niet door knieproblemen en slechts een dubbel. De bikkel buffelde echter bewonderenswaardig door.

Het was heerlijk fietsen in de zon door de prachtige Ardennen. Wanne was alweer de tweede controle-/ verzorgingspost. Daar even lekker op een muurtje gezeten. Dan afdalen en vervolgens met koude spieren beginnen aan de Stockeu. Voor mij was dit de eerste keer op deze helling. Ik begon het wel wat zwaar te krijgen: de 100 kilometer dip. Ik kwam toch boven op de rotzak. Daarna werd het nog zwaarder. Volgens de organisatie was de Redoute de volgende klim pas. De werkelijkheid was een stuk zwaarder. Naamloze stroken van ruim boven de 10% waarop ik er wel wat doorheen kwam te zitten. Extra vervelend dus dat de voorderailleur weigerde naar het binnenste blad te schakelen.

Uiteindelijk kwamen we aan de voorlaatste post, een soort steengroeve waar je niet kon zitten, het water opwas en de stenen stukken uit mijn fietsschoenen sneden. Niet zo’n goede plek dus. A-typisch voor de meestal uitstekende verzorging door Le Champion!

Daarna door naar La Redoute. De Rijders waren nerveus voor deze laatste beproeving. Ik minder: de ervaring van vorig jaar was bemoedigend. Jammer dat er toch nog een bui viel op de verbinding naar Remouchamps. Net als vorig jaar begon ik de klim naast Jan-Daem, maar bij het opdraaien naar het zwaarste stuk kwam ik voorop met dank aan de 27. Relatief op het gemak ging ik naar boven. Bijschakelen en even uit het zadel naar het plateautje. Dan weer zitten. Nog een stukje uit het zadel, het einde in zicht. Drie tandjes groter schakelen en en danseuse sprintend naar de top. Als eerste boven van ons groepje. Raar. Floris volgt korte tijd later en daarna Jan-Daem. Dan Joeri. Als ik mijn appel al op heb volgt  Leon. Lopend en kauwend op een broodje kaas. Even uitblazen en dan een groepsfoto:

Daarna door, op naar Luik. Nog één klein puistje, dan dalen naar Chaudfontain en langs het water knallen. De Roestige Rijders gaan helemaal los: 38, 39. Mij te hard. Ik los op het vlakke. Ongebruikelijk. Langzaam verlies ik terrein. Ik trap alleen 33, hooguit nog 34. Ik haal wat groepjes in en heb na een paar kilometer een pelotonnetje in mijn wiel.

In de stad, bij een stoplicht haal ik ze bij en doe ik een Cancellaraatje. Misbruik makend van mijn anciënniteit draag ik ze op om nu normaal te doen en niet meer zo zot te rammen. Ik zet me op kop en grappig genoeg heb ik na een paar honderd meter alleen Jan-Daem nog mee. Na enig geslalom komen we met zijn tweeën om 18:30 over de streep. 177,5 kilometer, netto rijtijd 7:26. Eén kilometer per uur langzamer dan vorig jaar.

Het parcours was zwaarder dan vorig jaar. Maar we hebben wel goed doorgereden. J-D en ik hadden beiden het gevoel sterker en fitter te zijn dan vorig jaar. We kwamen overal goed boven, maar misten wat macht. Waarschijnlijk zijn we gewoon vermoeider dan vorig jaar.

Desalniettemin hadden we een topdag. We sluiten af met een goede maaltijd, waarna de Rijders nog energie hebben om de kroeg in te duiken. Ik slaap als een os. Zondag terug naar huis. Super weekend. Volgend jaar weer.