LBL 2010: Als een zonnetje

Afgelopen weekend was het weer tijd voor het jaarlijkse weekendje ploeteren in de Ardennen: Luik-Bastenaken-Luik. Net als vorig jaar sliepen we direct aan de start in het Holiday-Inn in Luik, waar we dit keer een ruime kamer hadden met uitzicht op de Maas.

Jan-Daem en ik waren vrijdagavond om 21:00 uur ter plaatse en hadden besloten het dit jaar anders te doen. Geen gedoe met zoeken naar een restaurant, laat eten en nog later naar bed. Dit jaar stelden we ons tevreden met een AC onderweg en gingen we op tijd naar bed. Na aankomst spraken we nog even de komende dag door met de rest van de groep. Routiniers Cees en Pax zouden 130 rijden, dus die zouden we zaterdag pas na afloop weer zien.

Van onze metgezellen voor de dag kenden we alleen Floris, die in 2008 sterk debuteerde. Dit jaar vormde hij met Joeri en Leon de Roestige Rijders, die overigens helemaal niet roestig bleken. Eerste indruk: leuke jongens, daar komen we de dag wel mee door. Het plan werd om te proberen daadwerkelijk om 7 uur te vertrekken.

Na een heerlijke nacht, zonder verschoningen en flessen werd ik om 6 uur wakker van de wekker. Dat voelde alvast goed. Douchen, trikot kiezen en naar de ontbijtzaal. Veel koffie en stouwen maar. Behoorlijk op schema stonden we bij de auto om de fietsen klaar te maken. Daar troffen we ook de Rijders die stonden te hannesen met een slot. Sleutel kwijt. Kortom vertraging. Gelukkig werd de sleutel na enig vijven en zessen gevonden waarna we op pad konden.

Vertrek: half acht. Acceptabel. Het weer was voor het eerst echt mooi. Dit jaar geen mist in de ochtenduren, maar stralende zon! Op de eerste klim bij Embourg maar eens echt kennis gemaakt met de Roestige Rijders. Alle drie studenten. Floris: filosoof, Duitslandkundige en tanige spijker. Joeri: filosoof, estheet voormalig topturner met een haarcomplex. Type kleine vlo, denk Bettini met krullen. Leon: cultuurhistoricus, voormalig zware roeier bij Orca.

LBL was hun eerste grote tocht zeiden ze. Maar als voorbereiding bleken ze de Mergellandroute al gereden te hebben. Ook waren ze een keer kop-over-kop van Utrecht naar Zwolle gereden en weer terug. Onervaren misschien, maar bepaald niet onvoorbereid!

J-D en ik hadden dit jaar nog geen tochten gereden die veel langer waren dan 100 kilometer. Ik had zelfs nog geen meter bergop gereden. Dat kon nog wel eens een pittig dagje worden. De jonge honden vlogen alle hellingen op. Dat schoot lekker op. Jammer dat Joeri iedere 5 minuten moest plassen.

Het ging eigenlijk wel lekker. Alleen Jan-Daem kwam moeilijk in zijn ritme. Ik merkte dat ik dit jaar weer makkelijker bergop kom. De chambralles ging soepel, en ook de Wanne ging nog heel behoorlijk. Alleen Leon trok de stroken van meer dan 15% niet door knieproblemen en slechts een dubbel. De bikkel buffelde echter bewonderenswaardig door.

Het was heerlijk fietsen in de zon door de prachtige Ardennen. Wanne was alweer de tweede controle-/ verzorgingspost. Daar even lekker op een muurtje gezeten. Dan afdalen en vervolgens met koude spieren beginnen aan de Stockeu. Voor mij was dit de eerste keer op deze helling. Ik begon het wel wat zwaar te krijgen: de 100 kilometer dip. Ik kwam toch boven op de rotzak. Daarna werd het nog zwaarder. Volgens de organisatie was de Redoute de volgende klim pas. De werkelijkheid was een stuk zwaarder. Naamloze stroken van ruim boven de 10% waarop ik er wel wat doorheen kwam te zitten. Extra vervelend dus dat de voorderailleur weigerde naar het binnenste blad te schakelen.

Uiteindelijk kwamen we aan de voorlaatste post, een soort steengroeve waar je niet kon zitten, het water opwas en de stenen stukken uit mijn fietsschoenen sneden. Niet zo’n goede plek dus. A-typisch voor de meestal uitstekende verzorging door Le Champion!

Daarna door naar La Redoute. De Rijders waren nerveus voor deze laatste beproeving. Ik minder: de ervaring van vorig jaar was bemoedigend. Jammer dat er toch nog een bui viel op de verbinding naar Remouchamps. Net als vorig jaar begon ik de klim naast Jan-Daem, maar bij het opdraaien naar het zwaarste stuk kwam ik voorop met dank aan de 27. Relatief op het gemak ging ik naar boven. Bijschakelen en even uit het zadel naar het plateautje. Dan weer zitten. Nog een stukje uit het zadel, het einde in zicht. Drie tandjes groter schakelen en en danseuse sprintend naar de top. Als eerste boven van ons groepje. Raar. Floris volgt korte tijd later en daarna Jan-Daem. Dan Joeri. Als ik mijn appel al op heb volgt  Leon. Lopend en kauwend op een broodje kaas. Even uitblazen en dan een groepsfoto:

Daarna door, op naar Luik. Nog één klein puistje, dan dalen naar Chaudfontain en langs het water knallen. De Roestige Rijders gaan helemaal los: 38, 39. Mij te hard. Ik los op het vlakke. Ongebruikelijk. Langzaam verlies ik terrein. Ik trap alleen 33, hooguit nog 34. Ik haal wat groepjes in en heb na een paar kilometer een pelotonnetje in mijn wiel.

In de stad, bij een stoplicht haal ik ze bij en doe ik een Cancellaraatje. Misbruik makend van mijn anciënniteit draag ik ze op om nu normaal te doen en niet meer zo zot te rammen. Ik zet me op kop en grappig genoeg heb ik na een paar honderd meter alleen Jan-Daem nog mee. Na enig geslalom komen we met zijn tweeën om 18:30 over de streep. 177,5 kilometer, netto rijtijd 7:26. Eén kilometer per uur langzamer dan vorig jaar.

Het parcours was zwaarder dan vorig jaar. Maar we hebben wel goed doorgereden. J-D en ik hadden beiden het gevoel sterker en fitter te zijn dan vorig jaar. We kwamen overal goed boven, maar misten wat macht. Waarschijnlijk zijn we gewoon vermoeider dan vorig jaar.

Desalniettemin hadden we een topdag. We sluiten af met een goede maaltijd, waarna de Rijders nog energie hebben om de kroeg in te duiken. Ik slaap als een os. Zondag terug naar huis. Super weekend. Volgend jaar weer.

Kilometers maken in het hoge Noorden

Een week voor LBL. Zoals te voorzien is er te weinig getraind. Daarom heb ik nog een dagje geprikt met Jan-Daem, Cees en Hester. Het weer is dreigend, maar de buienradar laat zien dat de buien van West naar Oost trekken, net onder Groningen langs. De route vaststellen is dan ook niet moeilijk: naar het Noorden!
Dan een kleine kink in de kabel: Hester en Jan-Daem hebben het krat met fietsbenodigdheden in Leeuwarden laten staan! Voor J-D heeft Cees nog wel een set reserveschoenen. Hester strandt daardoor in Haren. Jammer!
Ik help J-D nog aan handschoentjes, helm op van de buurman en we kunnen op weg voor een heerlijke rit in de zon. Dreigende Hollandse luchten, weinig wind. Perfect!
Groningen uit langs het Hoendiep, Hoogkerk en dan het Westerkwartier in. Oldekerk, Lutjegast, koffie met appeltaart in Visvliet. Dan via Kollum naar Anjum en Ee, over de dijk naar Lauwersoog. Daar pauzeren met een visje (echt waar!) en voor de wind terug richting Groningen. Zoutkamp, door het Reitdiepdal via Houwerzijl, Oldehove, Saaksum, Ezinge. Dan een paar spetters en koffie bij Hamming in Garnwerd. Nog een klein stukje verder en we zijn er weer: 112,5 kilometer en een uitstekende zondagmiddag verder. Dat geeft vertrouwen voor de Ardennen!

Schaamrood

Met het schaamrood op de kaken zie ik dat ik al maanden niets meer heb geschreven... Er zijn allerlei excuses te bedenken, maar daaraan heeft mijn lezer natuurlijk geen boodschap. Ik ga daarom ook niets opperen over het vaderschap, werk, vermoeidheid taken in en om het huis en uitgebluste avonduren.
Nee, ik beloof maar weer eens beterschap en neem mij voor om meer te schrijven!

Rondje Oldambt

Zaterdag een heerlijk rondje gefietst over het mooie Oldambt. Wat een geluk dat de korte periode dat de Graanrepubliek welvarend was architectonisch zo gunstig getimed was en wat een geluk dat het weer zo meezat!

Stoempende aanvallers

Ik heb al jaren een zwak voor stoempende aanvallers. Eenlingen die soleren tegen het peloton. Voorbeelden: Ludo Dierckxens, altijd alleen vooruit op de kasseien, zij het zelden met resultaat. Jens Voigt en Juan Antonio Flecha en recentelijk Johnny Hoogerland: mannen die altijd offensief rijden en daarmee de koers maken, al winnen ze weinig. Erik Dekker behaalde meer rendement op deze wijze, bijvoorbeeld zijn onmogelijke zege in Parijs-Tours.
Fabian Cancellara was ook altijd zo’n man. Dat begon al in de tijd dat hij in het fraaie tenue van Fassa Bartolo koerste, maar bij CSC-Saxo ging het rendement fors omhoog met bijvoorbeeld fantastische zeges in Parijs-Roubaix (2006) en Milaan San Remo (2008) tot gevolg. En in 2010 is het helemaal smullen met twee solo aankomsten achter elkaar in De Ronde en Parijs-Roubaix.
Maar Spartacus heeft één wezenlijke tekortkoming. Hij zit zo mooi op zijn fiets. Alsof het allemaal geen moeite kost en hij gewoon lekker aan het peddelen is.
Je kunt dat zien als een teken van superioriteit, maar het doet wel af aan de heroïek. Het is alsof hij er niet voor hoeft te lijden. Stoempen kun je het tegenwoordig bij Cancellara niet meer noemen. Jammer. Daarmee zakt hij wel een beetje op mijn lijstje van favoriete renners. Maar ik zou het wel mooi vinden als hij dit jaar ook Luik-Bastenaken-Luik nog even meepakt.

La Primavera

Morgen is het lente. Milaan-San Remo wordt verreden. Een lange race naar de kust, en dan over de boulevard denderen langs de Ligurische kust naar de Cipressa en de Poggio. Daar wordt de koers tegenwoordig nog maar zelden beslist, maar toch is dat het punt waar de toppers zich willen laten zien. Daarna komt er gewoon een sprint.
In die zin lijkt de koers op de Italiaanse Ardennenklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Wat telt is wie de sterkste is op de Poggio/ La Redoute. Wie uiteindelijk wint is bijna ondergeschikt.
De vraag is: ga ik kijken? Het Vlaamse openingsweekend heb ik gemist. Prompt was er Nederlands succes. Bobbie Traksel won na een nu al legendarisch zware Kuurne-Brussel-Kuurne en maakte veel van zijn wat tegengevallen carriëre goed.
De dag ervoor had Juan Antonio Flecha eindelijk zijn Vlaamse klassieker gewonnen. Wel zuur voor Rabo dat hij dat deed in het –overigens fraaie- truitje van Sky.
Vorige week heb ik wel koers gekeken, maar zowel in Parijs-Nice als in de Tirenno was er weinig over Nederlanders te melden, behalve dat Gesink goed meefietste. Wielrennen is een bijgelovige sport, dus moet ik nu maar de conclusie trekken dat ik beter de TV uit kan laten, omdat ik anders onherstelbare schade toebreng aan het Nederlandse wielrennen?
Hoe dan ook. Ik heb nog wel een kijktip die niemand meer een overwinning zal kosten. De Flandriens op maandagavond op Canvas (en op www.ooitgemist.be). Michel Wuyts blikt met alle groten (Steenbergen, Merckx, Godefroot, Leman, De Vlaeminck, Maertens, Museeuw) terug op de kasseienklassiekers van de afgelopen zestig jaar. Typisch Vlaamse wielersetting door gesprekken op café met bewonderende stamgasten die af en toe ingehouden lachen over winst, verlies, combines, betalingen en bijbehorende ont- en erkenningen.
Maar wie gaat er winnen in San Remo? Mario Cippolini zegt Tom Boonen. Wie ben ik om daaraan te twijfelen?
Ik hoop wel dat hij dat doet door definitief afstand te doen van de kwalificatie sprinter met een demarrage op de Poggio en een solo naar de meet. Net zoals hij dat deed in de Ronde van Vlaanderen toen hij zijn naam als Flandrien vestigde in 2005.

het geluid van Lego

Er is iets veranderd in ons leven. Er is iets terug, waarvan we niet beseften dat we het misten. Vorige week vierden we de eerste verjaardag van onze dochter. Uiteraard was dat aanleiding tot het geven van kado’s. Maar wat geef je een kind van één jaar? Zelf heeft het nog geen wensen.
Het enige wat ze tot nu toe wenst van speelgoed is dat je erop kunt bijten en ermee kunt smijten… Opa dan maar gevraagd om Duplo, dat moet altijd goed komen.
Dit weekend keken we elkaar aan bij het klaterende geluid van stuiterende plastic bouwsteentjes, het onmiskenbare geluid van Lego! Hét geluid van onze kindertijd terug in ons leven!

Zondagochtendwandeling

Vanmorgen was Sigrid al vroeg op, er lag verse sneeuw en de rest van de stad lag nog in bed bij te komen van het Noorderslagweekend.
Hoe dan beter de dag te beginnen dan met een ochtendwandeling door met knerpende sneeuw onder de voeten/ wielen?