Wegens vakantie gesloten!

Vanacht om kwart over twee nemen we de bus naar Bremen, vanwaar we om 6 uur naar Girona vliegen. Kortom: ik heb vakantie en ga genieten van tapas, Gaudi, Dahli en nog zo wat lokale specialiteiten! De komende twee weken valt dan ook niet te verwachten dat er iets op dit blog gepost zal worden. Op 2 september komen we weer thuis en daarna zal ik wellicht hier iets vertellen over mijn Spaanse (of beter: Catalaanse) avonturen.

Afzien in de Ardennen

Afgelopen zaterdag was het dus zover: Luik-Bastenaken-Luik. En ook al is de 170 kilometer de "mietjesafstand" (het is overigens ook mogelijk 135 te fietsen, maar dat is zover beneden de waardigheid van de echte bikkels dat daar geen aanduiding voor is) ik vond het ver genoeg! 235 kilometer fietsen, zoals Vincent deed, zou ik wel kunnen, maar ik vraag me af of het ook echt leuker is.

Zaterdagochtend ging om vijf uur de wekker en een kwartier later zaten we aan het ontbijt in de eetzaal van het hotel. En zowaar: er was pasta! Na een croissantje en voor de yoghurt heb ik dus maar even opgeschept, tot verbijstering van mijn tafelgenoten. Daarna fietskleren aan, fietsen op de auto's en op naar Luik. We parkeerden zo'n 2,5 kilometer van de start en troffen daar ook José, zodat we compleet waren: Jan-Daem, Heiko, Cees, Pax en José. Op naar de start!
Vanaf de start ging het meteen opvallend soepel. Uitzonderlijk, want de eerste vijftig kilometer zijn bij mij vaak stroef en moeizaam, zeker 's ochtends. Eerst peddelden we de stad uit om te beginnen met de eerste klim van de dag, een lange loper de stad uit. Heerlijk vanaf de kop weggefietst met Heiko. Het weer was ook prima: bewolkt, ochtendmist, maar met de belofte van opklaringen en zon. Op de top gewacht op de rest van de groep en zo ging het eerste deel eigenlijk heel lekker, ik met Heiko eerst omhoog, een stukje daarachter de krasse knarren Cees en Pax en José en Jan-Daem.
Heerlijk genieten van de bosrijke heuvels, pittoreske armoedige Ardennendorpjes en lekker genieten van de onvermoed soepele tred bergop. Op het hoogste punt van de dag bij Baraque de Fraiture bleek alleen dat we Cees, Pax en Heiko kwijt waren...José en Jan-Daem arriveerden ruim tien minuten na mij, maar de heren waren onvindbaar. Uiteindelijk bleken Cees, Pax en Heiko doorgeschoten te zijn op de verkeerde route, de 135 kilometerroute. In een afdaling hadden ze rechtsaf gemoeten, maar ze hadden de afdaling rechtdoor gevolgd en waren er pas tientallen kilometers later achtergekomen. Heiko was teruggefietst op zoek naar ons en aldus in zijn eentje kwijtgeraakt. Kortom het was een bende. Wat nu? Besloten werd dat Cees en Pax de 135 zouden vervolgen en wij de 170 en we maar moesten hopen Heiko ergens terug te vinden. Jammer, maar niks meer aan te doen.
Het vervolg ging verder nog steeds voorspoedig, de zon werd steeds krachtiger en naarmate de kilometers vorderden ging José ook steeds makkelijker rijden. De eerste echt steile klim, de Cote de Wanne ging goed, de Haute Levée zelfs (20%), alleen werd de macht na 100 kilometer wel minder. Het gebrek aan kilometers begon zich toch wel wat te wreken.
De gevreesde Redoute lag voor mij te ver. Na 144 kilometer was de fut er wel uit. Op hangen en wurgen heb ik het steilste stuk (21%) nog net gered, maar daarna moest er toch echt een voetje aan de grond. Uithijgen, ongelooflijk, wat steil. J-D kwam vrij soepel en danseuse voorbij en trok goed door naar boven. Maar die had pas nog geoefend op de Stelvio in Italië. José kwam -overigens lang niet als enige- lopend naar boven. Ik ben nog weer opgestapt om verder omhoog te rijden, maar het laatste steile stuk, vijftig meter onder de top ging echt niet meer. Ik zat tegen de kramp aan, geen redden meer aan.Boven flink uithijgen en wat herstellen. En dan door voor de laatste 30 kilometer. Nog één klim, de Sprimont, maar die is niet zo steil, dus dat ging op het gemak omhoog en dan omlaag en langs een riviertje terug naar Luik. Lekker vlak doortrappen, dat ging nog prima!
Al met al een prachtige tocht, zwaar, maar mooi. Als het qua vakantie uitkomt ga ik volgend jaar zeker weer, maar dan moet er wat meer getraind worden, zodat ik ook de Redoute in één keer opfiets. En wie weet ben ik nog een keer zo zot om de 235 ook nog eens te fietsen...

Zo hard mogelijk bergop

Luik-Bastenaken-Luik zit erop. De foto van mij op de Redoute is er nog niet, dus dat wordt nog even wachten tot na mijn vakantie. Dan maar iets anders dat hard bergop gaat laten zien...
Vriend Vincent toonde op zijn blog een filmpje waarop de beklimming van de Redoute te zien is vanuit een auto, maar écht hard omhoog ging Ari Vatanen in 1988 de Pikes Peak omhoog. Het filmpje is bijzonder spectaculair en laat zien hoe Vatanen 's ochtends vroeg (de zon schijnt hier en daar in zijn ogen, zodat de vliegende Fin zijn linkerhand voor zijn ogen houdt terwijl hij langs de afgrond drift) zijn Peugeot 405 T16 naar de top van de beroemde Hillclimb jaagt.

Morgen LBL

Zo nog vijf uurtjes slapen en dan is het zover, dan gaat de wekker en begint wat waarschijnlijk een lange dag wordt! Luik-Bastenaken-Luik, 170 kilometer op en af door de Ardennen. Erg veel zin, maar ook wel wat zenuwen... Véél te weinig kilometers in de benen, pas nog ziek geweest, antibiotica, dus hoe staat het met de macht in de benen? Morgen weten we het.
Nu eerst nog even slapen, dan flink ontbijten en dan naar de start.
En na afloop in ieder geval in bad, want er zit een bad in mijn hotelkamer!

Prachtig platteland

Voordat een week geleden een groep bevriende medetrainees naar Groningen kwam om te stappen heb ik nog een poging gedaan toch nog iets aan voorbereiding te doen voor Luik-Bastenaken-Luik (morgen...). Daarbij was weer opvallend hoe mooi het Groninger land en de franjes Friesland die ik aandeed zijn. Leuk zo'n telefoon met camera: kun je de idyllische landelijkheid ook delen!(Rondje: Groningen, Hoogkerk, Enumatil, Lutjegast, Visvliet, Kollum, Kollumerpomp, Houwerzijl, Zoutkamp, Oldehove, Ezinge, Garnwerd, Groningen 93km) Nu morgen nog 170 km Ardennen verteren! Dat wordt afzien!

Buitenaards: Mariko Mori in het Groninger Museum

Tja, met deze expositie was een kop snel bedacht! Afgelopen zaterdag ging ik met Renee en joris na een doorwaakte nacht stappen in Groningen ontkateren in het Groninger Museum.
Daar is nog tot 2 september een expositie van de Japanse kunstenares Mariko Mori. Ze staat bekend om haar multimediale objecten, waarbij Japanse Zen en Shinto tradities worden gemixt met minimalistische objecten. Veel schetsen, foto's, maar ook film, objecten, zoals een cirkel kleurig oplichtende monolieten in een donkere ruimte in een veld van witte kiezels, of een gloeiende witte steen op een witte kubus. En dit alles met op de achtergrond een zangerige Japanse vrouwenstem. Heel aangenaam als je een kater hebt! Er naar kijkend werd ik helemaal ontspannen, alsof ik een mentale massage kreeg. Heerlijk! Hier en daar betrapte ik me er wel op dat ik associeerde met de ontzettend geestige Absolutely Fabulous scene met minimalistische vrienden van Edina (uiteraard met een linkje ;-) ). Maar eigenlijk vond ik het erg mooi en de moeite waard. Typisch Japans: ogenschijnlijk allemaal heel simpel, maar met prachtige details en ontzettend in balans.
Maar het meest opvallend waren de aliens (die je kon knuffelen) en de Wave UFO. Dit is een UFO, waar 3 personen per keer in kunnen, die worden gekoppeld aan de installatie via elektrodes die de hersengolven doorgeven aan een computer die ze omzet in kleurige figuren. Helaas was de wachttijd absurd lang, dus dat zat er niet in vanwege treinen die gehaald moesten worden. Maar gelukkig is er Youtube, met hier een filmpje!