Wat te verwachten van een band die eigenlijk al bijna 10 jaar niet meer op de voorgrond is getreden? Na Mezzanine (1998) had ik nooit meer iets gehoord van Massive Attack. Dat album was en is wel ijzersterk. Daarom maar ja gezegd op de vraag of ik mee zou gaan. Ondanks dat ik gisteravond pas om half twee terug in Groningen was heb ik geen spijt.
Na een prima voorprogramma van Martina Topley-Bird volgde een bijna twee uur durend hypnotiserende optreden. Uiteraard werden de bekende nummers als Unfinished Sympathy en Teardrop gespeeld, maar er was ook nieuw materiaal. Opvallend was dat de 10 to 18 jaar oude nummers geen moment gedateerd klonken. Maar de nieuwe tracks mogen er ook zijn. Als het album LP5 dat gepland is voor februari 2010 net zo goed is als dit voorproefje doet vermoeden, maken de Bristollers net zo'n comeback als stadsgenoten Portishead vorig jaar deden.
De nieuwe nummers worden gedragen door duistere dwingende beats en pulserende ritmes, omlijst met electronische klanken en gevarieerde zangpartijen. Het zijn niet zozeer liedjes alswel sfeerbeelden.
Waar dit soort muziek nogal eens het risico loopt saai te worden is Massive Attack zo strak gestileerd en perfectionistisch opgebouwd dat je gebiologeerd blijft meedeinen en je laat meevoeren met de muziek.
De uitvoering was erg goed: bijzonder sterke timing van de twee drummers en de andere muzikanten en een blik goede contrasterende zangers en zageressen. Daar kwam bij dat het geluid in de Heineken Music Hall lekker fris en helder was zonder het gebruikelijke gedreun en gegalm. De oordoppen hoefden dan ook niet in. Niet alleen de beats waren duister, ook het podium bleef behoorlijk donker, afgezien van een paneel achter de muzikanten waarop maatschappijkritische boodschappen werden weergegeven (in het Nederlands!) en een batterij lampen achterop het podium. Sober, maar effectief en goed passend bij de muziek. Al bij al verrassend sterk optreden dat reikhalzend doet uitzien naar het nieuwe album.
