Na een veel te lange absentie weer een stukje. Nee, niet het beloofde verslag van Berlijn. Vandaag ga ik weer naar Duitsland, omdat we morgen Uli gaan begraven.Uli was mijn oom, de broer van mijn moeder en hij is overleden aan longkanker, pas 53 jaar oud. Gisteren is hij gecremeerd en morgen wordt hij bijgezet in het graf van oma. Het is bijna een jaar geleden toen we hoorden dat hij kanker had en ik moet zeggen dat hij ons allemaal verbaasd heeft met zijn wil om te leven. Toen hadden de artsen het over een paar maanden. Toen hij zes weken geleden werd opgenomen hadden de artsen het over twee dagen. Dat heeft hij nog een maand overleefd. Hoewel jong gestorven dus toch een taaie.
Ik zal hem missen, want hoewel hij ver weg woonde was hij de oom die het meest met ons optrok als kinderen, waardoor ik toch een speciale band met hem had. Er is een tijd geweest dat we hem niet zagen, toen hij zwaar aan de drank was, maar nadat hij zich bijna dood had gedronken stopte hij en kwam na een tijd het vertrouwen terug.
Wel was hij veranderd. Hij zei niet zoveel meer, zijn lichaam liet hem in de steek en hij werd een beetje bitter. Eenzaam was hij ook, want de vrienden die je als alcoholist wegjaagt komen niet zomaar terug. Toch wilde hij erg graag leven en heeft hij gevochten tot de laatste snik.
We gaan hem morgen begraven en dan zal ik de aanwezigen vertellen wat hij voor mij betekende. Van zijn leven heeft hij een puinhoop gemaakt, maar ik hoop dat we hem een mooi afscheid kunnen geven.
De bovenste foto is de laatste foto die ik van hem heb gemaakt toen we in december na een bezoek weer naar huis reden en hij ons uitzwaaide. De onderste heb ik genomen in september toen ik met mijn broertje bij hem op bezoek was.
